Tag: prak

Categories
Zomaar

Over een auto, slechte ogen en 40 jaar!

Net als je denkt alles te hebben gehad, gebeurt er natuurlijk weer iets. Al maanden heb ik weer enorm veel last van hoofdpijn. Al maanden neem ik me voor om m’n ogen weer eens te laten testen, dat was immers weer een jaartje geleden. En om de oorzaak ‘slechte ogen’ voor de hoofdpijn te kunnen uitsluiten, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Maar, zoals bijna iedereen, leef ik momenteel in zéér drukke tijden en had ik nog steeds niet de tijd en moeite genomen om even bij de opticiën binnen te lopen. Stom, heel stom. Want nu had ik het dus deze ochtend hè?! Pats boem…….heel de zijkant van Man’s auto in de prak. Een paaltje wat er al jaren staat. Op een plein waar ik meerder keren per week kom. Met een auto waar ik hartstikke veel in rijd. Hoe dom kun je zijn?! Precies aan de rechter kant. De kant waar ik dus weinig of niks zie. En al helemaal geen diepte kan inschatten. Niet dat ik zo’n stomme actie wil goedpraten. Ik had gewoon beter moeten opletten en niet weer eens “even snel” een boodschapje willen doen. Afijn. Kwaad was geschied. Auto zit aardig in elkaar, maar zelf hadden we gelukkig niks. Zoon en ik. De schrik in de benen…..dat wel. Man is gelijk naar ons toegekomen, heeft de schade opgenomen en de boel meteen geregeld met de verzekering en het schade-reparatie-bedrijf. Maandag over een week ist’ie weer als nieuw. Het is per slot van rekening maar blik……..ahum……. U begrijpt dat ik (nog nashakend van de schrik) meteen bij de opticiën ben binnengelopen. En wat denkt u? Yep…….m’n ogen zijn in een jaar tijd vreselijk veel achteruit gegaan. Oeps……..zou het iets met m’n leeftijd te maken hebben? Dus bovenop alle extra onkosten die we nu ongetwijfeld weer zullen krijgen (eigen risico enzo….) kwamen dus ook nog nieuwe brillenglazen. En zegt u nu zelf………..wat zijn nieuwe brillenglazen nu zonder een nieuw montuur?

Categories
Kids

Update

Nou, dat was me inderdaad het nachtje wel. Niet zo zeer om Zoon. Die is uiteindelijk wat ‘afgekoeld’ en was vanochtend weer springlevend. Simpelweg verhoging van vermoeidheid. Dat heeft hij al wel vaker gehad. En dat is gelukkig op te lossen door een goede nachtrust. Maar dan Dochter. Dochter bleef maar bloeden. Rond elf uur leek het wat minder te worden en is ze in slaap gesukkeld. Op mijn bed. En op mijn bed ligt dus geen molton-met-zeiltje. Resultaat: om 04h00 vanochtend Dochter overstuur omdat werkelijk alles onder het bloed zat. Het arme kind wist niet waar ze het zoeken moest en ze was zó moe. Alles verschoond. Bed gesopt. Kussen in de wasmachine (en nu dus in de vuilnisbak, want mijn Texeler-kussen kon niet in de wasmachine), beddegoed in de wasmachine en Dochter was inmiddels in een fris bed weer in slaap gesukkeld…………al bloedend. U snapt: het zat me helemaal niet lekker. Slapen kon ik niet meer, dus heb ik in de vroege uurtjes de cementwaas van onze net ingewassen vloer zitten schrobben. Was ook wel goed om m’n gedachten even te verzetten. Dochter sliep toch. Om 07h00, ik net uit de douche, werd ze weer wakker. Opnieuw zat alles maar dan ook alles onder het bloed. Haar haren waren inmiddels samengekoekt tot één plakaat bloed. Het arme kind. En moeders? Nou, die kon het niet meer aanzien. Gelukkig dat Man in zulke gevallen ijzersterk is en Dochter kon helpen. Vanaf 07h00 ben ik gaan bellen naar onze tandarts. Niet te bereiken. Zelfs niet op het noodnummer. Hetzelfde als gisteravond dus………..uiteindelijk heeft onze eigen tandarts 4,5 uur na het inspreken van z’n voicemail teruggebeld. Sja, toen had zijn collega ons inmiddels al lang geholpen. En nu vanochtend was het dus weer van hetzelfde laken en pak. Bloedlink werd ik ervan. Het antwoordapparaat bleef zelfs na 08h00 gewoon aanstaan. Uiteindelijk zijn Man, ik en Dochter in de auto gestapt en simpelweg er naar toe gereden. Vanuit de auto kreeg ik de praktijk dan eindelijk aan de lijn. U snapt, die assistente was niet blij met mij aan de lijn op de vroege morgen. Maar goed, ik had dan ook alle reden om kortaf te zijn! Het ging hier notabenen om mijn Dochter en daar valt niet mee te sollen. Afijn, we werden geholpen, en wel direct. Dochter kreeg een sponsje in haar mond, al het bloed werd weggezogen en ze deed het keurig. Een bikkel, die Dochter van ons! Inmiddels is het bloeden helemaal gestopt en heeft Dochter maarliefst 3 boterhammen met worst naar binnen gewerkt. Hopelijk hebben we het ergste weer gehad…………………… Ons fietenrekprinsesje 😉

Categories
Zomaar

Wijze uitspraken van Dochter

“Mama, E. zegt steeds tegen mij: “Jij gaat niet naar groep 3 he?”…….dat hoeft ze toch niet steeds te zeggen!! Dat weet ik zelf ook wel!!!”

“Het is helemaal niet erg als iemand anders iets niet mooi vindt, toch? Als je het zelf maar mooi vindt!”

“Ik vind het niet zo erg hoor, dat juf D. weggaat. Er komt toch weer wel een nieuwe!”

“Mama, mama, mama, heb je dat gezien! Zonder bandjes, zonder kurkjes, NIET VERDRONKEN!!!”

“Mama, ik vind jou de allerliefste mama van de hele wereld! Ook als jij wel eens boos bent.”

Kijk en dat noem ik nou nog es een wijze uitspraak…….van onze kleine grote meid. Apetrots ben ik op haar. Ze is gewoon hartstikke slim………mijn mooie prinsesje.

Categories
Zomaar

Smaken verschillen

…….en dat is maar goed ook! Stel je voor zeg, de wereld zou er een stuk saaier uitzien als we allemaal dezelfde spullen/kleren/auto’s mooi vonden. Juist die tegenstellingen maken alles zoveel kleurrijker en interessanter. Ik ben ook altijd heel nieuwsgierig naar die persoon achter dat rare jasje of rare kapsel. En dat zal ook wel viceversa zijn :-) Op de één of andere manier boeit me dat eenvoudigweg. Nu is het alleen zo, dat de smaak van Man en mij ook nogal verschilt. En dat is niet altijd even handig. Vooral niet met een verbouwing voor de deur. Dan moet je namelijk keuzes maken……….heel veel keuzes maken! En zo zijn wij het dus nooit in één keer eens over kleur, type, vorm, maat enzovoorts enzovoorts. Uiteindelijk komt het wel goed, maar het kost zoveel extra tijd, extra winkels in en uit, extra discussies en extra consessies doen. Het eerste meubelstuk dat Man en ik samen nieuw kochten was een bed (alweer 9 jaar geleden). Vanaf dat moment was het meteen duidelijk! Als ik stond te kwijlen met een ‘ik wil ‘m, ik wil ‘m, ik wil ‘m’-blik, stond Man vol afschuw naar het object te staren. U begrijpt, dat gebeurde ook andersom. En Man kan erg overtuigend overkomen, heeft een sterke eigen wil en is behoorlijk eigenwijs, echter dat allemaal heeft geen enkele invloed op mij! Ik daarentegen heb wat minder overtuigingskracht maar dat compenseer ik dan weer met mijn doorzettingsvermogen en wilskracht. Oftewel niemand van ons beiden ‘wint’ en we zoeken vrolijk (najaa…..op een gegeven moment toch iets minder vrolijk natuurlijk) verder. Gelukkig is er sinds we kindjes hebben nog een extra factor bijgekomen en dat is “PRAKTISCH”. Het moet gemakkelijk in gebruik en onderhoud zijn…….dáár zijn we het dan wel weer in 1 keer over eens!!! En dat is toch al iets……….

Categories
Zomaar

Een snurkende Man

Toen ik nog jong was, een tiener, een twintiger………en begint u nu niet hard te lachen, want NEE, daar behoor ik al lang niet meer toe……..had ik me zó voorgenomen nooit met een Man te gaan samenwonen die snurkt. Een snurkende Man….nachtmerries zou ik ervan krijgen! En jeuk! Net als een Man met haren op z’n rug, ook vreselijk, ook om nachtmerries, jeuk en een spontane aanval van chronische kippenvel van te krijgen. Dat laatste heeft Man niet. Maar snurken……..werkelijk……als er kampioenschappen georganiseerd zouden worden, is hij de winnaar! Niemand is zo goed in snurken als Man. Man ontkent natuurlijk in alle toonaarden. En ik moet toegeven hij snurkt niet altijd, maar zo af en toe. Zo af en toe als Man verkouden, héééél erg moe of gewoonweg dronken is, nou, dan springen de scheuren in onze muren (en in mijn trommelvliezen, maar dat terzijde). En waarom ik dit nu ter sprake breng? Omdat dat mijn positie nog sterker maakt. Ik wil een nieuwe bank. Zo één waar ik héél goed op kan liggen. Zo één chaisselonge, met heerlijke kussens. Om heerlijk op te slapen als Man weer een aanval van snurkeritus krijgt…………….

Categories
Zomaar

Iets over volle hoofden enzo……..

Afgezien van het feit dat aan het begin van de week m’n hoofd vol snot zat, zit het nu vol met ‘dit-moet-ik-niet-vergeten’ en ‘dat-moet-ik-niet-vergeten’ dingetjes. Altijd leuk…..op vakantie gaan, maar de week ervoor heb ik ook altijd last van enige ‘vakantie-stress’. Ineens kom ik erachter dan ik nog wat drogisterij-spullen moet halen, dat ik voor Dochter nog wat nieuw ondergoed moet scoren, dat ik voor Zoon niet genoeg dikke sokken heb, dat poes nog ontwormt moet worden en dat ik eigenlijk zelf nog wel een nieuwe spijkerbroek wil. U kent het wel. Altijd van die op-het-laatste-nippertje-dingen. Gelukkig hebben we nog een heel vrij weekend voor de boeg. Een weekend zonder afspraken, zonder geplande uitstapjes, zonder geregel. Nou ja, behalve het geregel voor de vakantie dan. Eigenlijk kan er niet meer zoveel mis. Alle ski-spullen hebben we en liggen al klaar. En shampoo verkopen ze vast ook wel in Val Thorens mocht ik dat nog vergeten. Bovendien hoef ik me uiteindelijk geen zorgen te maken over wat er wel en niet mee kan, want opa I. heeft een nieuwe bus kunnen regelen. Ik zeg: “loaien marrr!”. Oma L. heeft al een boodschappenlijstje mee, want wat moet een hollander op vakantie, zonder z’n eigen hagelslag en pasta?!? Juist ja, niks dus. Nee, we verloochenen onze afkomst echt niet…..we zijn en blijven hollanders. Toch kan ik ook erg uitkijken naar de lekkere verse franse baguettes, croissants en chocoladebroodjes. Om dan vervolgens na 1,5 week weer te kunnen smullen van een lekkere bruine boterham met kaas. Zo gaat dat. Oost, West, Thuis Best. Zeker voor zo’n burgertrutje als ik…………(ik zal het zelf maar zeggen, voordat u met deze opmerking komt)

Lien & de gezondheidszorg

Man en ik kunnen ons groen en geel ergeren aan de logge organisatie binnen de nederlandse gezondheidszorg. Wat een onprofessionele ambtenarij is het. Beginnend bij de ponskaartjes tot aan alle briefjes, documentjes die 3-dubbel dienen te worden ingevuld. Voor een 4-minuten-durend consult bij de KNO-arts, was Man vandaag 2 uur kwijt. Iedere balie heeft z’n eigen administratieve tiepmiep (zo…weer een etiketje geplakt) die met van alles en nog wat bezig is, maar vraag ons niet wat. Hier een formuliertje, daar een documentje en je vraagt je werkelijk af of we terug in de tijd zijn geplaatst. Waar is hier de automatisering blijven hangen? Hoezo ponskaartjes als we al in een computersysteem staan vermeld? Afijn om even terug te komen op het consult bij de KNO-arts. Binnen 4 minuten wist deze arts een diagnose te stellen. Jens z’n neusamandelen moeten worden geknipt. Eigenlijk ook z’n keelamandelen, maar daar wil de arts nog even mee wachten. Even een kijkje in de keel, in de neus, in de oren en huppakée ons manneke moet onder ‘t mes. Dan wil je vervolgens een afspraak maken om deze ingreep te laten plaatsvinden, weer in de wachtrij bij het afsprakenburo. Vervolgens krijg je te horen dat neusamandelen alleen op dinsdagen geknipt worden (huh?!?). Flexibiliteit van een loden deur dus. Van het afsprakenburo weer naar afdeling 8 voor de anesthesie……weer in de wachtrij……formuliertje invullen……weer in de wachtrij……formulier evalueren met een volgende administratieve tiepmiep……om vervolgens te horen dat de anesthesist contact opneemt als hij nog vragen heeft (waarom dan dat gesprek?!?). Als ze al die overbodige 3-dubbel-administratieve-acties er nou es uitgooien en vervangen door verpleegkundigen, dan denk ik dat we al een stuk beter bezig zijn. Man en ik hebben ook het wiel niet uitgevonden, maar één ding is zeker: in de gezondheidszorg is het de pyramide op z’n kop! De directie en alle administratieve rompslomp slurpen veelsteveel geld op, zodat er bezuinigd wordt op de mensen die het werkelijke werk moeten verrichten, zoals artsen en verpleegkundigen. Het mes erin. Automatiseren die boel. Wellicht vindt u dat ik een beetje overtrokken reageer. Misschien is dat ook wel zo. Ik moet tenslotte ook m’n frustratie kwijt. Het ergste van alles vind ik, dat ons ventje onder ‘t mes moet. Getsiederrie……ik kan wel janken…..

Those good old days!

Die dagen, dat je je alleen om jezelf bekommerde. Die dagen dat je alleen verantwoordelijk was voor jezelf, voor het op tijd komen op afspraken, school of werk. Die dagen dat je alleen voor jezelf schone kleren genoeg moest hebben. Die dagen dat je alleen voor jezelf de koffer moest inpakken. Die dagen dat je al je geld aan jezelf kon besteden. Die dagen dat je met gemak in bed kon blijven liggen. Die dagen waarop je wel zou zien wat je at. Die dagen waarop je kon doen en laten wat je zelf wilde. Those good old days!

Die zijn dus voorbij. Die leven voort in herinnering, met nu pas het besef hoe goed en gemakkelijk we het toen hadden. Meer dan eens vraag ik mezelf af: “wat deed ik toen toch met al die tijd?!”. En ik kan er geen antwoord op geven, want ook toen had ik het idee dat ik het druk had met vanalles en nog wat. En dan nu. Nu we de verantwoording hebben over 2 kleine mensjes. Nu we moeten zorgen dat ook zij aangekleed, gegeten, gewassen en in de plooi op tijd aankomen op de juiste bestemmingen. Nu moeten we constant plannen, rekening houden met, zorgen voor en er gewoon zijn voor die 2 kleine individuutjes. Zij zijn nu diegene die ons ritme, onze levenstijl en onze dagindeling bepalen. We kunnen nog veel, bijna alles zelfs, maar we moeten het wel plannen en altijd een hoop regelen. En weet je wat? Het is niet erg! Met liefde sta ik iedere ochtend een half uur eerder op om maar vast klaar te zijn voordat die 2 kleine spruiten hun ogen openen. Met liefde heb ik hun kleertjes gestreken klaarliggen, met liefde was ik die snoetjes en frutsel aan hun haren en met liefde maak ik ontbijt voor ze. Een ritme wat ik niet meer kan wegdenken en waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn. En terug naar de oude situatie, naar those good old days? No-way! Ja, straks over een jaartje of 18, als ze volwassen zijn en op eigen benen kunnen staan. Tot die tijd ben ik maar wat trots op het feit dat wij mogen zorgen voor onze koters, op het feit dat wij 2 gezonde kinderen hebben en dat wij daar elke dag van mogen genieten. Want dat laatste is eigenlijk het allerbelangrijkste. Al het bovenstaande is niet erg, zolang we maar van die opgroeiende stuiterballetjes kunnen genieten en nog steeds van tijd tot tijd ontroerd kunnen raken van de dingen die ze doen en zeggen! En als dochter-lief dan voor het slapen gaan zegt: “mama ik hou van jou tot de sterrenhemel en terug”……nou dan smelt ik en kan ik me geen mooier leven voorstellen.

Categories
Kat

Lien & het kattenhotel

Vorige week kreeg ik een lichte paniekaanval als ik eraan dacht wat er allemaal nog op ons ‘to-do-lijstje’ stond. Door heel hard buffelen van Man hebben we er inmiddels het één en ander af kunnen strepen. Ook moest er nog steeds opvang voor onze kater ‘Boy’ geregeld worden. Op vakantie gaan is één, maar we kunnen natuurlijk niet dat beessie een week lang zonder eten thuis laten zitten. Voordat we over gingen op de aankoop van Boy hebben we dan ook duidelijk afspraken gemaakt dat we een goed adres zouden zoeken waar hij gedurende onze vakantie kan verblijven. We kunnen per slot van rekening ook niet altijd mensen lastig vallen om op te passen……is het niet voor de kids, dan is het weer voor de kat……dat was dus uitgesloten. Zoals ik al zei, sloeg vorige week toch de paniek lichtelijk toe omdat we voor de eerstvolgende vakantie dus nog steeds niks geregeld hadden. Op internet had ik al wat zitten surfen en wat adresjes gevonden, waarvan www.dierenhotelkuiltje.nl toch onze voorkeur had. Niet in de laatste plaats omdat dit redelijk in de buurt is. Inschrijven moest echter persoonlijk, met inentingsboekje ter plaatse gebeuren en dat kon alleen op dinsdag- en woensdagavond tussen 18h00 en 19h00. Nou en dat valt niet mee als werkende moeder. Toch gelukt. Vorige week woensdag is de hele familie Doorzon naar ‘het Kuiltje’ geweest. En we waren onder de indruk. Het zag er prachtig uit. Ik ben zelfs bang dat onze Boy niet meer mee naar huis wil na de vakantie, zo mooi is het er. En schóón! Ze hebben prachtige grote binnen en buiten verblijven met ik-weet-niet-hoeveel-speelgoed, mandjes, krabpalen, dekentjes enz. enz. Helemaal blij werd ik ervan………..nu Boy nog…………

Ogentest!

Het was gisteren weer zover……onze dochter mocht opnieuw komen opdraven op het consultatieburo voor de steeds mislukkende ogentest. Heel subtiel heb ik papa-lief verzocht het deze keer maar eens voor z’n rekening te nemen, wat’ie ook zonder te mokken heeft gedaan. Resultaat??? Nou…..madam had er weer geen zin in! Nou moest het deze keer ook aan het einde van de dag en iedereen met opstandige peuters en kleuters weet, dat je zoiets niet aan het einde van de dag moet doen als ze al moe zijn van een dagje school, en wat al nog meer…… Met onze schattige dochter was dus weinig aan te vangen en uiteindelijk heeft de arts maar besloten een doorverwijzing naar de oogarts in het ziekenhuis te geven. Met het idee ‘nou dat wordt dus ergens in het nieuwe jaar’ belde ik het afsprakenburo van het ziekenhuis. Want zeg nou zelf…..het enige wat je steeds hoort is wachtlijsten, wachtlijsten, wachtlijsten. En wat denk je? We kunnen vrijdag al terecht!!!! “Dan gaan we naar de ogendokter he mam?” zei ze trots. Es kijken of ze nog steeds zo trots is als ze straks een brilleke moet……………zucht