Tag: blik

Categories
Zomaar

Over een auto, slechte ogen en 40 jaar!

Net als je denkt alles te hebben gehad, gebeurt er natuurlijk weer iets. Al maanden heb ik weer enorm veel last van hoofdpijn. Al maanden neem ik me voor om m’n ogen weer eens te laten testen, dat was immers weer een jaartje geleden. En om de oorzaak ‘slechte ogen’ voor de hoofdpijn te kunnen uitsluiten, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Maar, zoals bijna iedereen, leef ik momenteel in zéér drukke tijden en had ik nog steeds niet de tijd en moeite genomen om even bij de opticiën binnen te lopen. Stom, heel stom. Want nu had ik het dus deze ochtend hè?! Pats boem…….heel de zijkant van Man’s auto in de prak. Een paaltje wat er al jaren staat. Op een plein waar ik meerder keren per week kom. Met een auto waar ik hartstikke veel in rijd. Hoe dom kun je zijn?! Precies aan de rechter kant. De kant waar ik dus weinig of niks zie. En al helemaal geen diepte kan inschatten. Niet dat ik zo’n stomme actie wil goedpraten. Ik had gewoon beter moeten opletten en niet weer eens “even snel” een boodschapje willen doen. Afijn. Kwaad was geschied. Auto zit aardig in elkaar, maar zelf hadden we gelukkig niks. Zoon en ik. De schrik in de benen…..dat wel. Man is gelijk naar ons toegekomen, heeft de schade opgenomen en de boel meteen geregeld met de verzekering en het schade-reparatie-bedrijf. Maandag over een week ist’ie weer als nieuw. Het is per slot van rekening maar blik……..ahum……. U begrijpt dat ik (nog nashakend van de schrik) meteen bij de opticiën ben binnengelopen. En wat denkt u? Yep…….m’n ogen zijn in een jaar tijd vreselijk veel achteruit gegaan. Oeps……..zou het iets met m’n leeftijd te maken hebben? Dus bovenop alle extra onkosten die we nu ongetwijfeld weer zullen krijgen (eigen risico enzo….) kwamen dus ook nog nieuwe brillenglazen. En zegt u nu zelf………..wat zijn nieuwe brillenglazen nu zonder een nieuw montuur?

Categories
Zomaar

Zielig….

Zoon is ziek. En dat is zielig. Zoon is namelijk van het mannelijk geslacht, voor het geval u dat nog niet wist. En als die ziek zijn, dan zijn ze per definitie hééééél erg zielig. Nu is het ook niet fijn als je met 40 graden koorts in je bedje ligt en jezelf dus echt niet lekker voelt. Maar Zoon laat het nóg iets erger lijken dan het is. Als mama naast hem zit, roept hij om papa en andersom. Het is dus eigenlijk nooit goed. Als z’n drinkbeker leeg is, moet hij vol en als hij vol is, hoeft’ie geen drinken. Toen ik vanochtend de huisarts maar even had gecontacteerd (omdat vannacht de koorts tot zo’n 41 graden was gestegen), is er toch maar een afspraak gemaakt. De assistente vond het verstandig als de arts hem even nakeek. Vervolgens heeft Zoon in de wachtkamer de gehele tijd de dramaqueen uitgehangen. En hij is er goed in. Mensen keken naar Zoon met een blik van: “och gèrem ut jong” en naar mij met een blik van: “wà doede gij toch inshemelsnaam met da jong hier….loat um lekker in zun bedje ligge”. En dat had ik ook beter kunnen doen. Alleen z’n oortjes zijn nagekeken en daarna ben ik weer naar huis gestuurd met de boodschap dat ik op tijd een paracetmol en neusspray moet geven. En dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken…….

Categories
Zomaar

Moederdag 2008

What a beautiful day! Niet om het feit dat het moederdag is, maar simpelweg vanwege het supermooie weer. Heerlijk. Zo zou moederdag er ieder jaar uit moeten zien, dan ben ik al helemaal gelukkig. Natuurlijk is kadootjes krijgen ook leuk, maar het commerciële etiketje dat er tegenwoordig aan moederdag plakt, daar heb ik niet zoveel mee. De knutselwerkjes……die zijn pas écht leuk. Onvoorstelbaar. Vroeger vond ik dat allemaal rotzooi en kon ik niet begrijpen dat mijn moeder al die dingen van ons bewaard had. Nu doe ik hetzelfde. En ik vind het prachtig. Van Dochter heb ik een zelfgemaakte koffie-filter-houder gekregen. Niet dat ik er iets aan heb met m’n Nespresso-apparaat, maar toch……het is zo superlief om te krijgen. En ik weet dat ze enorm haar best heeft gedaan om het er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Maar het allermooiste is toch wel de blik op haar gezicht tijdens het uitpakken van haar kadootje. Die stralende oogjes van trots……dat is voor mij moederdag. Van Jens heb ik een geschilderd bloempotje met een plantje en een gedichtje gekregen. Eerlijkgezegd stond dat 2 weken geleden al op het dressoir (en ben ik het vervolgens vergeten water te geven, dus met een beetje fantasie snapt u wel hoe het plantje er nu bijstaat :-$ )…..dus de verrassing was daar wel vanaf. Man heeft nog gezorgd voor een nieuw geurtje (Dolce & Gabbana – Light Blue) wat hij met een hoop gestress vorige week nog snel heeft gescoord. Hij had zich een week vergist….. :-) ……het was pas vandaag moederdag. Verder is moederdag in huize De Kock een normale zondag, niet te veel poespas, niks geen ontbijt op bed en al helemaal geen ‘jij-hoeft-vandaag-niks-te-doen’-dag. En laten we dat alsjeblieft gewoon zo houden. Dan is moeders het best in haar element.

Categories
Zomaar

Smaken verschillen

…….en dat is maar goed ook! Stel je voor zeg, de wereld zou er een stuk saaier uitzien als we allemaal dezelfde spullen/kleren/auto’s mooi vonden. Juist die tegenstellingen maken alles zoveel kleurrijker en interessanter. Ik ben ook altijd heel nieuwsgierig naar die persoon achter dat rare jasje of rare kapsel. En dat zal ook wel viceversa zijn :-) Op de één of andere manier boeit me dat eenvoudigweg. Nu is het alleen zo, dat de smaak van Man en mij ook nogal verschilt. En dat is niet altijd even handig. Vooral niet met een verbouwing voor de deur. Dan moet je namelijk keuzes maken……….heel veel keuzes maken! En zo zijn wij het dus nooit in één keer eens over kleur, type, vorm, maat enzovoorts enzovoorts. Uiteindelijk komt het wel goed, maar het kost zoveel extra tijd, extra winkels in en uit, extra discussies en extra consessies doen. Het eerste meubelstuk dat Man en ik samen nieuw kochten was een bed (alweer 9 jaar geleden). Vanaf dat moment was het meteen duidelijk! Als ik stond te kwijlen met een ‘ik wil ‘m, ik wil ‘m, ik wil ‘m’-blik, stond Man vol afschuw naar het object te staren. U begrijpt, dat gebeurde ook andersom. En Man kan erg overtuigend overkomen, heeft een sterke eigen wil en is behoorlijk eigenwijs, echter dat allemaal heeft geen enkele invloed op mij! Ik daarentegen heb wat minder overtuigingskracht maar dat compenseer ik dan weer met mijn doorzettingsvermogen en wilskracht. Oftewel niemand van ons beiden ‘wint’ en we zoeken vrolijk (najaa…..op een gegeven moment toch iets minder vrolijk natuurlijk) verder. Gelukkig is er sinds we kindjes hebben nog een extra factor bijgekomen en dat is “PRAKTISCH”. Het moet gemakkelijk in gebruik en onderhoud zijn…….dáár zijn we het dan wel weer in 1 keer over eens!!! En dat is toch al iets……….

Categories
Kids

Lien vond ‘t maar niks

Dat ze met hun tengels aan ons kleine manneke zaten. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe op zo’n kinderafdeling. Tijdens het ontvangst legde een no-nonsense verpleegkundige ons uit wat er ging gebeuren en probeerde dat vervolgens ook een beetje aan Jens te vertellen. Die standaard op alles “NEE” zei. Het welbekende ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ was gisteren heel duidelijk. Nadat we hem in z’n pyama hadden gehesen, gingen we samen een kijkje nemen in de behandelkamer. Jens vond het maar niks. Marcel kreeg hem uiteindelijk rustig met de plaatjes van de Efteling die op de muur hingen. Om 11h00 was Jens de eerste patiënt die werd geholpen (gelukkig). We mochten met hem de behandelkamer binnen en er stond een team van zo’n 5 à 6 mensen klaar (ik weet het niet meer precies…..zullen de zenuwen wel geweest zijn). Jens werd op een stoel gezet en ik mocht z’n handjes vasthouden. De anesthesist hield hem in de houtgreep en er stonden zeker nog een man of 3 omheen in bijbehorend uniform. Jens kreeg een mondkapje over z’n neus en mond om zo in te slapen. De blik die hij naar Marcel wierp zal ik nooit vergeten (u weet wel……die ‘wat-flik-je-me-nou’-blik). Vervolgens hoor ik de arts zeggen, “dit is Jens en die gaan we z’n neusamandelen knippen en z’n oortjes doorprikken”. Man en ik kijken elkaar aan……..OORTJES???? Daar wisten wij dus niks van. Wellicht is dat een standaard procedure met het knippen van de neusamandelen, maar de arts had ons daarover niks verteld. Kan alleen in de gezondheidszorg….dit soort acties. Dat z’n oortjes doorgeprikt werden, had nl. nog wat extra consequenties…..nl. oppassen met water de komende 3 dagen, dus uit voorzorg niet in bad laten spartelen en geen haren wassen. Maar goed dat we het dus ‘toevallig’ hadden opgevangen. De ingreep zelf stelt geen moer voor. Voordat ik m’n eerste slok koffie had genomen, werden we al weer geroepen en was het al gepiept. Jens krijste alles bij elkaar, zat (vanzelfsprekend) helemaal onder het bloed en wist werkelijk niet wat hem allemaal overkwam. Ik mocht hem op schoot nemen en we moesten hem vervolgens laten drinken of ijs laten eten. Met heel veel tegenspartelen kregen we uiteindelijk wat lepeltjes ijs naar binnen waar het bloeden een beetje van stopte. Na zo’n kwartier, 20 minuten kregen we hem een beetje rustig toen Man hem een boekje voorlas. Na nog wat huilmomentjes en nadat hij wat vla had gegeten, mochten we rond één uur naar huis. Thuis wilde meneer absoluut niet naar bed. Hij zal gedacht hebben dat we hem dat kunstje al meer hadden geflikt die dag. Uiteindelijk gaf hij rond 4 uur toch de ‘pijp aan Maarten’ en is met een paracetamol even gaan slapen. Vannacht is eigenlijk heel goed gegaan. Hij is helemaal niet wakker geweest en heeft een flinke tuk gemaakt. Vandaag is hij weer een heel stuk opgeknapt. Nog wel wat hangerig en zeurderig, maar alles werkt weer normaal……. En volgens Senna is Jens gisteren ‘gerepareerd’….. 🙂 Zo kan je het natuurlijk ook bekijken, want als alles goed is, heeft hij straks wel baat bij deze ingreep…..

Lien & de blaadjes

Ik word er niet goed van. Van alle blaadjes in de tuin, op het terras, in de voortuin,  op de oprit, op de deurmat en in de hal. Het is herfst. Ik kan werkelijk iedere dag aan het vegen blijven. Doe ik niet natuurlijk. Ik ben niet zo’n veger. Ik heb eigenlijk helemaal niet zulke groene vingers. En Man ook niet. En dat is soms jammer voor de buurt! Bovendien hebben wij geen geluk wat de wind betreft. De wind staat altijd precies zo dat alle blaadjes in een soort wervelwind voor onze voordeur blijven hangen. En denkt u nu niet: “koop toch een bladzuiger” want die hebben we al één. Maar ook met bladzuigers ben ik niet zo goed. Voor ik dat enorme ding heb aangesloten en werkend heb, is m’n humeur al tot het nulpunt gedaald. Marcel heeft al eens voorgesteld om onze voortuin te asfalteren en er parkeermeters op te plaatsen. “Dan levert het nog wat op” was z’n redenering. En héél soms, héél soms als het weer zo’n troep is in de tuin en op de oprit dan moet ik hem stiekem gelijk geven. In de achtertuin is het het tegenovergestelde. Daar staat een pruimenboom. En die mag er beslist niet uit van Man. Man vindt hem prachtig……die pruimenboom. En hij is ook wel mooi, maar een rotzooi dat we daar ook weer van hebben!! Is het niet de bloesem in het voorjaar, dan zijn het de pruimen in de zomer of de blaadjes in de herfst. Eigenlijk vind ik de boom op z’n leukst in de winter. Kaal en zonder troep 🙂 ! Achter zou ik dus willen asfalteren, of op z’n minst alles volstraten met wat mooie ornamenten en grote potten met bloemen/planten. Out of the question dus…..wat Man betreft. Die boom blijft. Gelukkig past opa Joost om de week op de kindjes…….die is pas écht handig met bezem, bladzuiger en blik & veger!! 😉

Categories
Kids

Lien & de gillende brandweersirene

Leuk hoor kids. En vooraf wil ik wel meteen even stellen, dat ik ze voor geen goud zou kunnen missen. Maar af en toe. Af en toe. Af en toe zijn er van die momenten dat ze je werkelijk tot het uiterste drijven. En probeer dan maar eens je geduld te bewaren. Probeer dan maar eens rustig alle “Nanny-taktieken’ toe te passen. De peuterpubertijd is zo’n periode. Zoon zit er momenteel middenin. Zoon krijgt een eigen willetje en meerdere malen per dag strookt die ‘wil’ niet met die van mama. Meerdere malen per dag ontstaan er dus situaties waarbij hij óf een woede-aanval krijgt, óf gaat drammen, óf gaat huilen, óf gaat stampvoeten en zeuren. Niet leuk. Helemaal niet leuk. Vooral als je hem op zo’n moment achterop de fiets hebt zitten. Lien ging vanavond dus als een gillende brandweersirene door het dorp. Alle blikken waren op ons gericht. Ik kon uit de blikken lezen wat de mensen dachten: “ach gossie, ‘t ventje……”. Niks ach gossie, niks och gèrem, niks ‘t ventje! Natuurlijk werd het zo langszamerhand bedtijd, maar die driftbui had puur te maken met het feit dat hij nog niet wilde stoppen met spelen en op de fiets naar huis wilde, puur met het feit dat meneer iets anders wilde dan mama. Nou…..VETTE PECH! Lien is nog altijd de baas en dan maar een loeiende sirene op de fiets, maar mooi niet dat’ie z’n zin krijgt! En na zo’n 5 à 10 minuten krijsen, kwam d’ie daar ook achter. Hij gaf het op……… 1-0 voor mama!

Lien & de wandelschoenverkoper

“Heeft u probleemvoeten mevrouw?” vraagt de verkoper. “Eh…niet dat ik weet, buiten het feit dat ze klein zijn……m’n voeten” antwoord ik beleefd. “We zullen even kijken naar de stand van uw voeten, neemt u maar plaats” en ik stap zonder verder al te veel na te denken op de glazen plaat met spiegel eronder. Leuk, handig, zeker als u bedenkt dat ik een rok aan had. Oké, meer dan m’n okselslip kan de beste man niet gezien hebben en ik denk écht dat hij alleen maar naar m’n voeten heeft gekeken…..ahum. Ik moest nl. nieuwe wandelschoenen. Tenminste……als ik toch nog besluit deel te nemen aan de 80 v.d. Langstraat. U weet wel die wandeltocht van 80km waarvoor je aardig gestoord moet zijn om mee te doen…..en ja……ik heb dat debielencertificaat en denk dus serieus na over wéér een deelname dit jaar…..net als buuv trouwens (ook geslaagd voor het genoemde certificaat). Afijn uiteindelijk óók geslaagd voor nieuwe schoenen, Nordic Walker-schoenen 🙂 Maar die gebruik ik dan gewoon zonder stokjes! Stokjes zijn niet hip. Ik heb niets met stokjes. Hoogstwaarschijnlijk zou ik alleen maar vallen over m’n eigen stokjes, gezien mijn hoog ‘Lotte-gehalte’. “Probeert u ze gerust even uit. Loop maar een tochtje van 5km en als ze niet goed zijn, brengt u ze maar terug” zei de verkoper bij het afrekenen. Dat noem ik nog eens service! Maar met die service in m’n achterhoofd moesten die schoenen inderdaad worden uitgeprobeerd en wel meteen. Wat denkt u vervolgens? Niemand die even een stukje wilde meelopen. Buuv kon niet, zus was te druk, tante was niet thuis. Er zat dus niks anders op dan alleen te gaan. En dat was heerlijk!!! En de schoenen liepen heerlijk!!! En het weer was heerlijk!!! Kortom ik heb een heerlijke 10km afgelegd op m’n nieuwe schoenen en dat ook nog eens zonder blaren. Nou……en daar heeft Lien dus wel een blik op haar (overigens schone) okselslip voor over!!!!

Lien & baby’s

“Het blijft leuk hè schat, zo’n kleintje”, zeg ik enthousiast tegen Man. Vriendin Chris was op visitie met 11 weken oude Daan. Zo’n schatje! Man had ‘m vast en kreeg ‘m waarempel nog stil ook. Man kijkt me met een veelzeggende blik aan…….waarmee hij bevestigde wat ik zei, maar waarmee hij ook meteen wilde duidelijk maken dat het wat hem betreft klaar was met ‘kindjes kopen’. Maar wat is er nou leuker dan zo’n ietsiepietsiekleinebaby? Niks toch? En al zou ik nog een derde kindje krijgen, dan nog zou dat gevoel nooit weggaan. Sja…… en je kunt natuurlijk ook niet aan de gang blijven. Nee, Lien is er klaar mee. Voor mij geen derde. Want een baby is dan superleuk, maar die negen maanden die eraan vooraf gaan, die zijn geen pretje. En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat je dat ‘kleintje’ ook nog moet uitpoepen. Bovendien komt er dan nog eens bij dat wij al 2 gezonde kindjes hebben, van elk soort één. Wat wil je dan nog meer? Een ander kleurtje? Nee, het is goed zo. Zeker als je weet dat ik vroeger helemaal geen kinderen wilde. Ik was toen natuurlijk ook nog niet de juiste man tegen het lijf gelopen, maar alleh. Ik had er ook nog een theorie voor waarom ik er geen wilde. Één was zielig, twee was burgerlijk, met drie was er altijd ééntje de klos en vier was teveel. Oké oké ik weet wat u wilt zeggen……..maar er is mooi niks mis met burgerlijk………puh……

Categories
Man

Als de kat van huis is…….

……poetsen de muizen! Of ging het nou toch iets anders?!? Hmm….

Man is een avondje op stap. En blijft slapen in één of ander hotel in A’dam. Met de hele vriendenbende. Een concert hebben ze. The Chemical Brothers. Die kent u toch wel? Die van “hey Boy, hey Girl”? Niet? Geen probleem, ik zal Man vragen een trackje te plaatsen op dit log. En mijn excuses dat ik daar Man voor nodig heb. Maar alleh…..op die manier blijft hij natuurlijk ook een beetje onmisbaar 😉

[audio:http://aline.broeks.net/wp-content/uploads/mp3/boygirl.mp3]

Afijn, Lien had al van alles bedacht wat ik met mijn ‘vrije’ avondje kon doen. Niks, vrouwen-films kijken, lekker abnormaal vroeg naar bed gaan, muziek luisteren, boek lezen, maar het laatste waar ik aan had gedacht was POETSEN. Echter nadat ik de kindjes op bed had gelegd, viel mijn oog op allerlei rotzooi die overal lag, op vlekken op de bank en stof op de kast. En ik kon er mijn blik niet vandaan houden. Iets in me trok me steeds weer naar de rommel op de grond, op de bank, op het dressoir. Prompt sta ik op, vul wat emmers met water en schoonmaakmiddel en begin een soort van ‘grote schoonmaak’. Om half 10 ben ik gestopt omdat het donker werd. Maar de klus is geklaard! En eigenlijk voelt dat best lekker. Iets anders dan gepland, maar de vakantie kan beginnen!!!