Tag: rekening

Categories
Zomaar

Over een auto, slechte ogen en 40 jaar!

Net als je denkt alles te hebben gehad, gebeurt er natuurlijk weer iets. Al maanden heb ik weer enorm veel last van hoofdpijn. Al maanden neem ik me voor om m’n ogen weer eens te laten testen, dat was immers weer een jaartje geleden. En om de oorzaak ‘slechte ogen’ voor de hoofdpijn te kunnen uitsluiten, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Maar, zoals bijna iedereen, leef ik momenteel in zéér drukke tijden en had ik nog steeds niet de tijd en moeite genomen om even bij de opticiën binnen te lopen. Stom, heel stom. Want nu had ik het dus deze ochtend hè?! Pats boem…….heel de zijkant van Man’s auto in de prak. Een paaltje wat er al jaren staat. Op een plein waar ik meerder keren per week kom. Met een auto waar ik hartstikke veel in rijd. Hoe dom kun je zijn?! Precies aan de rechter kant. De kant waar ik dus weinig of niks zie. En al helemaal geen diepte kan inschatten. Niet dat ik zo’n stomme actie wil goedpraten. Ik had gewoon beter moeten opletten en niet weer eens “even snel” een boodschapje willen doen. Afijn. Kwaad was geschied. Auto zit aardig in elkaar, maar zelf hadden we gelukkig niks. Zoon en ik. De schrik in de benen…..dat wel. Man is gelijk naar ons toegekomen, heeft de schade opgenomen en de boel meteen geregeld met de verzekering en het schade-reparatie-bedrijf. Maandag over een week ist’ie weer als nieuw. Het is per slot van rekening maar blik……..ahum……. U begrijpt dat ik (nog nashakend van de schrik) meteen bij de opticiën ben binnengelopen. En wat denkt u? Yep…….m’n ogen zijn in een jaar tijd vreselijk veel achteruit gegaan. Oeps……..zou het iets met m’n leeftijd te maken hebben? Dus bovenop alle extra onkosten die we nu ongetwijfeld weer zullen krijgen (eigen risico enzo….) kwamen dus ook nog nieuwe brillenglazen. En zegt u nu zelf………..wat zijn nieuwe brillenglazen nu zonder een nieuw montuur?

Categories
Zomaar

Philips sucks

Had ik u al verteld dat net voor de verbouwing onze Philips Plasma er de brui aan heeft gegeven? 4,5 jaar oud. Hallikidikie. Stuk en weet u wat nog erger is? Hij is niet meer te repareren. Toen we hem net hadden was de voeding al een keertje vervangen en nu blijkt deze weer stuk te zijn. Goh, zult u denken, nieuw voedinkje erin en gaan met die banaan. Dat dacht Lien in ieder geval wel. Laat dat een paar honderd eurootjes kosten, maar alleeh, daar heb ik geen nieuwe Plasma voor. En zeker gezien de prijs die we destijds voor dat ding betaald hebben, zou je toch mogen verwachten dat het te repareren valt. Helaas pindakaas. Niet meer aan te komen. Sja, waarschijnlijk had Philips weer zulke bagger geproduceerd dat ze de hele mikmak maar snel uit de collectie hebben gehaald. En bedankt. Nu wil Man natuurlijk een nieuwe. En Man heeft meestal een dure smaak. Ik ken hem inmiddels wat langer dan vandaag. Al moet ik toegeven als je eenmaal zo’n groot plat scherm gewend bent, dat het dan erg wennen is om weer naar een normale beeldbuis te moeten kijken. En het scherm is dan in 1x zo klein!! Verwende trut dat ik ben. U zult ook begrijpen dat de timing, op z’n minste gezegd, zwaar klote is. De rekeningen van de verbouwing vliegen ons om de oren en dan komt er ook nog even een leuk extraatje bij. Nu wil ik verder niet al te veel klagen. Het zal allemaal best in orde komen. Maar één ding heb ik wel aan Man duidelijk gemaakt………..hij kan kopen wat hij wil maar never-the-nooit-nie een Philips! Alles wat Philips is gaat eruit. Philips sucks!!!!

Categories
Zomaar

En de foto’s!

En hierbij dan het bewijs! De stress, het stofhappen, de te betalen rekeningen………het is niet voor niks geweest! We zijn er (tot nu toe) superblij mee…….


Lien & een zwaar weekend

Ik word oud! En nu zult u denken, “dat is te hopen”. Maar daar doel ik niet op. Ik voel mezelf oud! Nu al! Waar is de tijd gebleven dat we gewoon een heel weekend konden doorgaan?!? Dat we gewoon op een zaterdagavond al in bed lagen, een telefoontje kregen of we nog naar de kroeg kwamen en dan vervolgens uit bed sprongen, een douche namen en gaan met die banaan….. Ik moet er niet meer aan denken. Enerzijds heeft dat te maken met het drukke leven wat we leiden en anderzijds natuurlijk met onze leeftijd. Tegenwoordig heb ik de weekenden nodig om bij te tanken, om uit te rusten. Niet om te gaan stappen of te feesten. Niet dat ik een feestje op z’n tijd niet leuk vind. In tegendeel……gezellie. Ik moet er alleen wel rekening mee houden dat ik een hele week nodig heb om daarvan bij te komen. Triest maar waar. Het afgelopen weekend hadden we dus 2 Sinterklaasfeestjes, een knalfeest zaterdagavond en een kinderverjaardagsfeest zondagmiddag. En ik ben kapot. Ik ben al gesloopt aan de maandag begonnen. De werkdag zit er bijna op en ik heb het gevoel dat ik op m’n tandvlees loop. Laten we hopen dat de kindjes een beetje goed gemutst zijn als ik ze zometeen ophaal. Ik heb nl. geen energie meer om opvoedkundig te moeten optreden 😉 ………

Klaar voor de start….

Nou ja, klaar……. Nog niet helemaal natuurlijk. Omkleden, voeten tapen, veters strikken, dat gebeurt pas later. Ik hoef per slot van rekening niet voor een uur of 8 vanavond weg. Tijd genoeg…….. Over m’n gezondheid ga ik deze keer niet te ver uitwijden. Ik ben niet top-fit, m’n spieren zijn nog niet helemaal gewillig, maar ik ga het toch proberen. Als ik namelijk niet van start ga, blijf ik me een jaar lang afvragen of het misschien toch gelukt zou zijn. Als ik het einde nu om welke reden dan ook niet ga halen, dan weet ik waarom en weet ik dat je er simpelweg niet aan kunt beginnen als je je niet op en top fit voelt. Nu heb ik er gewoon een extra ‘uitdaging’ bij….zeg maar. En wie weet als ik éénmaal ben warmgedraaid dat het allemaal nog wel meevalt. Ik zal het jullie morgen of overmorgen weten te vertellen. Voor nu wens ik u allen een goede nachtrust…….die ik (hopelijk) zal overslaan vannacht…….

Those good old days!

Die dagen, dat je je alleen om jezelf bekommerde. Die dagen dat je alleen verantwoordelijk was voor jezelf, voor het op tijd komen op afspraken, school of werk. Die dagen dat je alleen voor jezelf schone kleren genoeg moest hebben. Die dagen dat je alleen voor jezelf de koffer moest inpakken. Die dagen dat je al je geld aan jezelf kon besteden. Die dagen dat je met gemak in bed kon blijven liggen. Die dagen waarop je wel zou zien wat je at. Die dagen waarop je kon doen en laten wat je zelf wilde. Those good old days!

Die zijn dus voorbij. Die leven voort in herinnering, met nu pas het besef hoe goed en gemakkelijk we het toen hadden. Meer dan eens vraag ik mezelf af: “wat deed ik toen toch met al die tijd?!”. En ik kan er geen antwoord op geven, want ook toen had ik het idee dat ik het druk had met vanalles en nog wat. En dan nu. Nu we de verantwoording hebben over 2 kleine mensjes. Nu we moeten zorgen dat ook zij aangekleed, gegeten, gewassen en in de plooi op tijd aankomen op de juiste bestemmingen. Nu moeten we constant plannen, rekening houden met, zorgen voor en er gewoon zijn voor die 2 kleine individuutjes. Zij zijn nu diegene die ons ritme, onze levenstijl en onze dagindeling bepalen. We kunnen nog veel, bijna alles zelfs, maar we moeten het wel plannen en altijd een hoop regelen. En weet je wat? Het is niet erg! Met liefde sta ik iedere ochtend een half uur eerder op om maar vast klaar te zijn voordat die 2 kleine spruiten hun ogen openen. Met liefde heb ik hun kleertjes gestreken klaarliggen, met liefde was ik die snoetjes en frutsel aan hun haren en met liefde maak ik ontbijt voor ze. Een ritme wat ik niet meer kan wegdenken en waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn. En terug naar de oude situatie, naar those good old days? No-way! Ja, straks over een jaartje of 18, als ze volwassen zijn en op eigen benen kunnen staan. Tot die tijd ben ik maar wat trots op het feit dat wij mogen zorgen voor onze koters, op het feit dat wij 2 gezonde kinderen hebben en dat wij daar elke dag van mogen genieten. Want dat laatste is eigenlijk het allerbelangrijkste. Al het bovenstaande is niet erg, zolang we maar van die opgroeiende stuiterballetjes kunnen genieten en nog steeds van tijd tot tijd ontroerd kunnen raken van de dingen die ze doen en zeggen! En als dochter-lief dan voor het slapen gaan zegt: “mama ik hou van jou tot de sterrenhemel en terug”……nou dan smelt ik en kan ik me geen mooier leven voorstellen.

Thuis-administratie

Zoals sommigen van jullie weten, ben ik van beroep ‘Management Assistent’, oftewel ‘Informatie-Makelaar’. Dat vind ik eigenlijk een betere term voor de huidige directie-secretaresses. Koffie halen is er niet meer bij. Integendeel, dat wordt door mijn baas voor mij gehaald. Hij vindt ‘t zonde van m’n tijd en heeft liever dat z’n rapportages op tijd af zijn. Ik ben dus altijd druk met het vergaren van allerlei informatie van ‘over-the-world’ en maak hier dan mooie rapportjes en presentaties van. Leuk werk. En ik ben er best goed in. Alleen de administratie thuis, dat is een verhaal van een heel ander kaliber. Thuis is het vaak een zooitje. Gemakshalve laat ik alle administratieve handelingen over aan Man. Goede verdeling vind ik, want ik doe op m’n werk al niets anders en bovendien zorg ik voor het verdere huishouden, de was en het eten. Man mag ook wel wat doen, vind Lien. Maar Man is druk. Man is eigenlijk altijd té druk. Met als gevolg dat er nogal eens het één en ander blijft liggen of zelfs zoek raakt. Soms een rekening waarvan we donders goed weten dat we die nog moeten betalen, maar dan zijn we de faktuur gewoon kwijt. We hebben nog nooit een deurwaarder aan de deur gehad hoor, zo dramatisch is het nu ook weer niet. Echter niet op z’n minst om deze reden, wordt er al heel veel automatisch afgeschreven. Lang leve de automatisering. Alleen nu…..nu hadden we een document nodig voor de notaris……mijn echtscheidingspapieren. (jaja, Lien is eerder getrouwd geweest, zo’n 15 jaar geleden) Het hele huis hebben we op z’n kop gezet, maar helaas, nergens te bekennen. Oftewel, té goed opgeborgen. Je zou bijna denken dat ik er op geen enkele manier meer aan herrinnerd wil worden, maar zo erg is het nu ook weer niet. Afijn, Man heeft gebeld met de notaris en het bleek achteraf toch niet nodig…..oef! Al zal ik niet rusten voordat het verdomde document boven water is! En de thuis-adminstratie? Ik zal m’n leven beteren…..beloofd!

Categories
Kat

Lien & het kattenhotel

Vorige week kreeg ik een lichte paniekaanval als ik eraan dacht wat er allemaal nog op ons ‘to-do-lijstje’ stond. Door heel hard buffelen van Man hebben we er inmiddels het één en ander af kunnen strepen. Ook moest er nog steeds opvang voor onze kater ‘Boy’ geregeld worden. Op vakantie gaan is één, maar we kunnen natuurlijk niet dat beessie een week lang zonder eten thuis laten zitten. Voordat we over gingen op de aankoop van Boy hebben we dan ook duidelijk afspraken gemaakt dat we een goed adres zouden zoeken waar hij gedurende onze vakantie kan verblijven. We kunnen per slot van rekening ook niet altijd mensen lastig vallen om op te passen……is het niet voor de kids, dan is het weer voor de kat……dat was dus uitgesloten. Zoals ik al zei, sloeg vorige week toch de paniek lichtelijk toe omdat we voor de eerstvolgende vakantie dus nog steeds niks geregeld hadden. Op internet had ik al wat zitten surfen en wat adresjes gevonden, waarvan www.dierenhotelkuiltje.nl toch onze voorkeur had. Niet in de laatste plaats omdat dit redelijk in de buurt is. Inschrijven moest echter persoonlijk, met inentingsboekje ter plaatse gebeuren en dat kon alleen op dinsdag- en woensdagavond tussen 18h00 en 19h00. Nou en dat valt niet mee als werkende moeder. Toch gelukt. Vorige week woensdag is de hele familie Doorzon naar ‘het Kuiltje’ geweest. En we waren onder de indruk. Het zag er prachtig uit. Ik ben zelfs bang dat onze Boy niet meer mee naar huis wil na de vakantie, zo mooi is het er. En schóón! Ze hebben prachtige grote binnen en buiten verblijven met ik-weet-niet-hoeveel-speelgoed, mandjes, krabpalen, dekentjes enz. enz. Helemaal blij werd ik ervan………..nu Boy nog…………

Lien & de post

De dag na de aankondiging van drastische reorganisaties bij TNT krijgt Lien géén post. En dat is raar. Lien krijgt iedere dag post. Geen fanmail hoor…..gewoon veul rekeningen ;-)…..hihi. Er gaat geen dag voorbij zonder post! Dat ik dus donderdag niks in de brievenbus had, was raar. Zeker omdat we allebei op dringende post zaten te wachten. Mars op CD’s van Microsoft en Lien op de uitnodigingen voor Jens z’n verjaardagsfeestje (héél belangrijk dus). We (ehh…ik bedoel man-lief) heeft flink de creabea uitgehangen een mooie Cars-foto-uitnodiging in elkaar gebrouwen. Helaas pindakaas…ze zijn nog steeds niet afgeleverd bij huize de-Kock. En ik baal. Volgende week ist’ie jarig. Nieuwe bestellen heeft geen zin. Wat nu? Natuurlijk kunnen we altijd nog uitnodigingen via de mail versturen. Niks vreemds in deze virtuele tijd. En toch blijf ik het leuker vinden om ze gewoon via de post te versturen. Dus ik baal. Maar goed, ik kan blijven balen, maar dat veranderd niks aan het feit dat ik ze simpelweg niet heb. Bovendien blijft dan nog maar de vraag of ze wel zouden zijn aangekomen bij de genodigden, omdat diezelfde TNT post ze weer zou moeten bezorgen. Reorganiseren? Gewoon sluiten de boel, opdoeken die TNT post…tssss! Laten we maar een paperless leven creëeren….nog goed voor de regenwouden ook. Ik verstuur ze dus maar via de mail vandaag….punt!

Lien & het 10 minuten gesprek

Dat het mij niet in 10 minuten zou lukken, had ik al wel verwacht. Senna’s juffen zijn gezellig :-). Bovendien valt er over ons meisje zoveel te vertellen, dat dat gewoon niet kan in 10 minuten. Pech voor de ouders die na mij kwamen. In vroeger jaren zou ik daar rekening mee hebben gehouden, maar die tijd is voorbij. Zoals ik al verwachtte, is ons meiske op school niet anders dan thuis……..vrolijk, druk, spontaan, open……maar ook……eigenwijs, doortastend en vooral de grenzen opzoekend. Goh…..maar goed dat ze dus op school ook het ‘stoute stoel’ principe hanteren. Ze wordt erg geprikkeld door kindjes die iets doen wat niet mag. De juf ziet haar dan eerst observeren….dan gaan vervolgens die oogjes glinsteren en beslist ze of ze dat ook wel of niet durft. Wat dus meestal “WEL” is. Sja….leer me onze dochter kennen! En toch heeft die eigenschap ook voordelen. Ze is absoluut niet bang, heeft geen faalangst en zit er hééélemaal niet mee als een kindje niet met haar wil spelen…..nee hoor…..dan zoekt ze gewoon een ander kindje wat dat wel wil. Mooi toch? Waar ik wel een beetje van schrok, is het feit dat Senna al getoetst is in januari dit jaar. Zo klein, zo jong….groep 0…..en dan al een toets afleggen. Ze moeten tegenwoordig al zoveel op zo jonge leeftijd, daar heb ik soms een beetje moeite mee. Maar goed, het is dan weer wel leuk om te horen dat ze het voor een ‘groep-nuller’ héééél goed gedaan had. Een gemiddelde score voor zowel rekenen als taal…….nou en dan groei ik stiekem toch wel een beetje!!! Afin….zo’n 20 minuten later kwam ik weer naar buiten……met gepaste trots dat ons lieffie het zo goed doet op school……ondanks haar ondeugende acties!