Oké oké nog even een klein stukje over de aanstaande bruiloft dan…………
19 SEPTEMBER 2009 moet het dus gaan gebeuren. Dan stappen wij in het huwelijksbootje….is de bedoeling….. En wel om 12h00 precies! Goshie, dat het dan toch gaat gebeuren. Volgens sommige onder u het begin van een gelukkig huwelijksleven en volgens weer andere het begin van het einde ;-).
We will see. Datum is in ieder geval geprikt, nu de rest nog.
Nou nou, poeh poeh…….eindelijk een gaatje kunnen vinden voor het plaatsen van een logje. Het zijn lange dagen die we momenteel maken. Nu komt het werk namelijk op Man’s en mijn nek. Nu is de aannemer een beetje out-of-the-picture en moeten wij dus zelf aan de slag. Kozijntjes schilderen, plintjes voegen, electriciteit aansluiten, lampen ophangen, silhouettes (soort van gordijnen) ophangen en schoonmaken. Ja, dat leest u goed, schoonmaken. Niet mijn hobby. Zó niet mijn hobby. Maar het moet wel gebeuren. Ramen eerst schoonkrabben met zo’n verfkrabbertje, daarna 3x zemen. 80 keer stofzuigen. En nee, dat overdrijf ik niet. Net steeds als ik denk “goh, het is best aan kant”, dan wordt de boormachine weer voor de dag gehaald en moet er weer iets worden opgehangen. En ik vrees dat dit nog wel even zo blijft. Morgen komen de nieuwe meubels en het nieuwe keukenapparatuur en als we helemaal geluk hebben ook nog de nieuwe TV. Kijk, en dat vind ik dan weer wel leuk. Het inrichten an sich. Beetje kijken waar alles het beste tot z’n recht komt en vervolgens de woonkamer en keuken zo gaan inrichten dat het ook een beetje persoonlijk wordt. Het showroom-effect even weghalen……..zeg marr…… OH ja, en dan ook nog kijken of Man en ik het er samen over eens kunnen worden………wat waar komt……….want dat, lieve mensen, dat is niet zo vanzelfsprekend. Meestal liggen die visies mijlenver uit elkaar. Maar soms, heel soms, dan is het gewoon in 1 keer goed. Laten we hopen dat dat morgen ook zo zal zijn. Voor Man dan hè…….. U twijfelt toch niet aan het feit dat het toch komt te staan zoals ik wil???? of course not!!!!
Najaa…..of het zo gaat worden, daar ben ik nog niet helemaal uit. Zoals we nog niet helemaal uit een heleboel dingen zijn. Voor wat betreft de aanstaande bruiloft. Het kan nog alle kanten op. En daar hebben we gelukkig nog een heel jaar voor om dat verder uit te vogelen. Het aannemen van Man’s naam heeft namelijk nogal wat voor- maar ook een heleboel nadelen. Als je als compleet gezin dezelfde achternaam voert is dat natuurlijk gemakkelijk met binnenkomende telefoontjes, met post enz. enz. Echter die naam moet werkelijk overal worden aangepast. En dan begin ik alvast maar eens met mijn weblog & e-mail account. Sja lieve mensen, waar denk je over na hè?! Maar het is wel een feit. Ik voer nu al zó lang m’n eigen meisjesnaam dat het simpelweg veel gemakkelijker is om dat zo te houden. Echter gevoelsmatig heeft het ook weer wel iets om Aline de Kock – Broeks te gaan heten. Swaa…..we zullen wel zien. Het is wel superleuk om de reacties van mensen om ons heen te zien. Directe familieleden die al meer met de bewuste dag bezig zijn dan wij zelf. Een huwelijkskado wat we al hebben mogen bestellen, terwijl de datum nog niet eens bekend is. Echt indrukwekkend. En leuk. Wat zeg ik…..superleuk. We hadden namelijk besloten de eetkamerstoelen nog even op de lange baan te schuiven. De stoelen die we nu hebben, zijn nog niet zo oud en konden best nog een paar jaartjes mee. En…..ook niet onbelangrijk……de eventuele nieuwe stoelen die we hadden gezien, waren nogal prijzig. Dus het complete woonkamer-interieur zou worden vervangen, behalve de eetkamerstoelen. En daar is dus nu verandering in gebracht door m’n schoonouders. Bestellen maar……..was hun advies! Ik sta er nog perplex van…….. Zo zie je maar. Het ene moment zit je midden in een flinke verbouwing en op het andere moment ben je op internet aan het zoeken naar jurken/feestlocaties/muziek etc. Echter ik beloof u bij deze plechtig, niet een compleet jaar alleen maar over de trouwerij te bloggen!!! Binnenkort volgt er weer een episode over alle dagelijkse perikelen van huize De Kock!
Nou, vandaag is het dan zover. Ik word 40. En eigenlijk voelt het niet zoveel anders dan andere jaren. Al kan het hele dorp niet om mijn verjaardag heen, vanwege de vele 40jaar-ballonnen die aan het hele huis zijn bevestigd, vanwege een button die ik verplicht de hele dag moet dragen en vanwege een dochter die het tegen iedereen loopt rond te bazuinen. Fijn, erg fijn. Ik krijg vandaag opeens bloemen van de overbuurvrouw (omdat ik nu precies de helft van haar ben…qua leeftijd dan hè
, ik krijg van iedereen een warme glimlach, ontzettend veel felicitaties via hyves en enorm veel smsjes. Ik kan niet anders zeggen dan dat het eigenlijk wel heel gezellig is. Niet dat ik zo aandachtsgeil ben, maar het is gewoon wel leuk dat jullie er allemaal aan denken.
En dan nog mijn kado. Sja, lieve lezers, dat was me wat vanochtend. Man heeft namelijk bedacht dat het nu onderhand wel eens tijd wordt dat ik ook “DE KOCK” vanachter ga heten. Nu schrikt u hè? Geef maar toe, u valt bijna van uw stoel! Net als ik vanochtend bijna uit bed viel trouwens….van de schrik. Want ik had vandaag van alles verwacht, maar geen huwelijksaanzoek. En voor diegene onder ons die Man kennen…….JA……hij is op z’n knieën gegaan! Dat zegt wel voldoende, denk ik zo. Dus…..zijn er nog liefhebbers die willen soliciteren naar de functie “WEDDINGPLANNER”??????
– Je zal het maar hebben dat je bijna 40 wordt en steeds slechter gaat zien en de bijnaam Momfert (de Mol) krijgt
– Je zal het maar hebben dat je net terug bent van een weekendje-weg en weer vrij moet nemen om daarvan uit te rusten
– Je zal het maar hebben dat je steeds moet horen dat je paaltjes van rechts geen voorrang geeft
– Je zal het maar hebben dat Man bij z’n volgende auto een hond als accessoire wil hebben (een blinde-geleide-hond welteverstaan)
– Je zal het maar hebben dat je in een bouwput woont waar de verwarming nog niet werkt
– Je zal het maar hebben dat je eigenlijk over het weekendje Friesland wilt bloggen, maar dat er niks op papier komt…………..writersblock……………ieeeeeeeeekkkkkkk
Net als je denkt alles te hebben gehad, gebeurt er natuurlijk weer iets. Al maanden heb ik weer enorm veel last van hoofdpijn. Al maanden neem ik me voor om m’n ogen weer eens te laten testen, dat was immers weer een jaartje geleden. En om de oorzaak ‘slechte ogen’ voor de hoofdpijn te kunnen uitsluiten, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Maar, zoals bijna iedereen, leef ik momenteel in zéér drukke tijden en had ik nog steeds niet de tijd en moeite genomen om even bij de opticiën binnen te lopen. Stom, heel stom. Want nu had ik het dus deze ochtend hè?! Pats boem…….heel de zijkant van Man’s auto in de prak. Een paaltje wat er al jaren staat. Op een plein waar ik meerder keren per week kom. Met een auto waar ik hartstikke veel in rijd. Hoe dom kun je zijn?! Precies aan de rechter kant. De kant waar ik dus weinig of niks zie. En al helemaal geen diepte kan inschatten. Niet dat ik zo’n stomme actie wil goedpraten. Ik had gewoon beter moeten opletten en niet weer eens “even snel” een boodschapje willen doen. Afijn. Kwaad was geschied. Auto zit aardig in elkaar, maar zelf hadden we gelukkig niks. Zoon en ik. De schrik in de benen…..dat wel. Man is gelijk naar ons toegekomen, heeft de schade opgenomen en de boel meteen geregeld met de verzekering en het schade-reparatie-bedrijf. Maandag over een week ist’ie weer als nieuw. Het is per slot van rekening maar blik……..ahum……. U begrijpt dat ik (nog nashakend van de schrik) meteen bij de opticiën ben binnengelopen. En wat denkt u? Yep…….m’n ogen zijn in een jaar tijd vreselijk veel achteruit gegaan. Oeps……..zou het iets met m’n leeftijd te maken hebben? Dus bovenop alle extra onkosten die we nu ongetwijfeld weer zullen krijgen (eigen risico enzo….) kwamen dus ook nog nieuwe brillenglazen. En zegt u nu zelf………..wat zijn nieuwe brillenglazen nu zonder een nieuw montuur?
Met het nodige eelt op m’n handen van het schoonmaken, kan ik u eindelijk berichten dat het de goede kant op gaat met de verbouwing. Niet dat we klaar zijn hoor. Neu….zover is het nog niet. Maar…..de woonkamer is gestuukt, het plafond is klaar, het marmer ligt voor de haard, het nieuwe gedeelte van de keuken is geplaatst, bijna alle plintjes zitten ertegen, de stopcontacten erin en maandag komt de spachtelputz erop. Yes, yes, yes! Bijna weer een hok klaar. De woonkamer/keuken dus….. Heerlijk! Dan nog de hal/toilet/trapgat en overloop en dan hebben we het gehad. Einde in zicht en dat voelt prettig. Het is ook nodig. Man en ik worden moe. Moe van het alsmaar regelen, klussen en 100x hetzelfde schoonmaken. En ja ik weet het, ik kan beter wachten met schoonmaken tot alles klaar is. Maar, neuroot als ik ben, dat kan ik dus niet. Het liefst loop ik de hele dag met een emmer sop achter de stucadoor aan. Doe ik niet natuurlijk, maar ik zou het wel willen. En dan soms even lekker mopperend over de teringrotzooi de ze d’r van maken….maar allée…..dat denk ik, maar zeg ik natuurlijk niet! Bovendien hebben wij ook een ‘mevrouw stucadoor’ (stucadorin?, stucadores?, stucadoortje?) en kijk……die heeft dus die vrouwelijk gen……..die ruimt wel op. Klagen mag ik dus zeker niet! En wat ik u helemaal vergeet te vertellen………HET WORDT MOOIIIIIIII……..HET WORDT PRACHTIG!!!!!! Ik beloof u zeer binnenkort weer wat up-to-date foto’s. Maar nu ga ik 2 appies uit bad halen en in bed leggen………. Kan ik gaan kofferspakken. Piratenweekendje voor de boeg. Man’s werk! Heerlijk……..even relaxen!
Wij hebben dus een kater. Big Boy genaamd. Dat weet u vast al een tijdje. Een prachtige witte Britse Korthaar. En met wit bedoel ik spierwit. Komt dat even goed uit nu de stucadoors bezig zijn. Alles in huize De Kock is momenteel namelijk wit. Onze kersenhouten laminaatvloer boven………spierwit……..van alle kattenpootjes. Onze vloerbedekking op de trap en overloop……….spierwit………van de kattenpootjes en kinderschoentjes. Man en ik zijn immers slim genoeg om onze slippers/crocs (ja mensen….ook ik heb ze!) onder aan de trap uit te doen. Maar de kindjes banjeren naar boven op en neer zonder daar bij na te denken. En dat neem ik ze niet kwalijk. Maar om even terug te komen op onze spierwitte kater. Hij heeft een rare gewoonte de laatste tijd. Katten die hun behoefte op een kattenbak doen, kiezen meestal een vaste hoek om te poepen en een vaste hoek om te plassen. Zo ook die van ons. Alleen is de hoek waar hij poept precies vooraan in de kattenbak. En zoals u waarschijnlijk ook wel weet, begraven katten netjes hun uitwerpselen. Zo ook die van ons. “Wat is dan het probleem?”, zult u wel denken. Nou, die van ons graaft tegenwoordig zulke kuilen dat hij vervolgens al z’n drollen door het deurtje de bak uit gooit. En ja hoor…….dan zijn we d’r weer. Poep. En dat stinkt. En dat is vies. En dat zal iemand moeten opruimen. Ik dus. Fijn…..heel fijn…..
We zijn zo langszamerhand vriendjes aan het worden. Poep en ik. We trekken elkaar aan denk ik……of zoiets. Zijn het niet de vieze broeken van Zoon, dan heeft de kat weer wel naast z’n bak zitten schijten. En Dochter, die natuurlijk al jaren zindelijk is, kan d’r ook wat van. Laat ik u even een voorbeeld schetsen (helaas zijn er geen foto’s van beschikbaar). Zondagmiddag jongstleden. Wij brachten een bezoekje aan UT KROAK-FESTIVAL in Loon op Zand (of all places). Prachtig weer, leuke mensen, lekkere muziek en van alles te doen voor de kids. Het duurde niet zo lang of Dochter had door dat er ook een soort van kleine kinderboerderij op het terein was. Kaasje voor Dochter. Na een tijdje ging Man eens even polshoogte nemen bij Dochter……ze bleef wel erg lang weg. Éénmaal aangekomen bij de beestenbende, treft hij haar met een bokje in haar armen. Ehhh…….nee, ze begon (gelukkig) niet meteen om een bokje te zeuren. En nu zal ik u proberen uit te leggen hoe ze eruit zag. Schattig wit zomerjurkje, haartjes mooi opgestoken, lippen zelfs met een beetje lipgloss gestift en mooie zilveren sandaaltjes……….tenminste……….zo waren we thuis vertrokken. Toen Man haar bij de beestjes had weggehaald, was de bovenkant nog even schattig………..alleen……….u voelt hem al aankomen? Inderdaad ja……….alleen zat ze vanaf haar knieën onder de stront. Lekker dan!
Dochter wil een schaap. Ja, dat leest u goed. Ze wil en moet een schaap. Of betergezegd een lammetje. Net voor onze vakantie ging ze met buurvrouw C. naar de lammetjes kijken. En Dochter houdt van beestjes. Maakt niet uit wat: mieren, lieveheersbeestjes, vliegen, spinnen, honden, katten, geitjes, schaapjes of paarden. Ze vindt alles prachtig behalve muggen en wespen. Maar daar zit natuurlijk niemand op te wachten. Éénmaal bij de lammetjes/schaapjes vraagt Dochter: “kan ik ook zo’n schaapje kopen?”. Waarop de mevrouw van de schaapjes lachend antwoordt: “Jij wel”. En dat had ze beter niet kunnen doen. Dochter haar hersentjes draaiden op volle toeren. “Hoeveel kost zo’n schaapje dan?”, vraagt ze vervolgens. “Nou”, zei de mevrouw van de schaapjes, “die kosten heel veel centjes”. Maar Dochter was overstag. “Ik heb thuis een spaarvarken hoor en dáár zitten héél véél centjes in”, was haar conclusie. En hoezeer buurvrouw C. haar al probeerde te overtuigen dat een schaapje in onze achtertuin geen goed idee zou zijn, ze was onvermurwbaar. Ze moest en zou een schaap! U begrijpt, bij thuiskomst vloog madam naar boven om haar spaarvarken te halen. Voordat ze mij had uitgelegd wat de bedoeling was, wilde ze haar geld geteld hebben. “Want”, kwam er uiteindelijk, “ik mag van die mevrouw een schaapje kopen!!!”. En alle overtuigingskracht die Man en ik in ons hebben ten spijt, ze hield voet bij stuk. Het feit dat wij geen gras in onze achtertuin hebben, veegde Dochter van tafel. Het feit dat wij geen stal hebben, veegde ze van tafel. Het schaap moest en zou immers in onze nieuwe bijkeuken. Ja, u leest het goed. Een schaap in de bijkeuken, die was volgens Dochter toch groot genoeg. En toen wij haar vroegen waar dat schaap dan moest poepen, had ze zelfs een antwoord klaar. “Op een grote bak, net als onze kat Boy!”. En hoe wij ook probeerden uit te leggen dat dat echt geen optie was en dat het dan zou gaan stinken, ze bleef volhouden. Een doorzettertje. Dat wel. Afijn, uiteindelijk hebben we haar duidelijk kunnen maken dat de dierenpolitie het beestje zou komen ophalen, omdat een schaapje buiten in de wei hoort en niet in een bijkeuken. Even keek ze bedenkelijk en toen trok ze de conclusie dat ze dan waarschijnlijk niet haar centjes terug zou krijgen. Oefff…….plan geslaagd. Echter………….ze heeft iets nieuws bedacht………….ze is volop aan het sparen. “Want”, opperde ze, “dan kunnen we volgend jaar mooi een boerderij kopen en een schaap!”.