Big Boy

Wij hebben dus een kater. Big Boy genaamd. Dat weet u vast al een tijdje. Een prachtige witte Britse Korthaar. En met wit bedoel ik spierwit. Komt dat even goed uit nu de stucadoors bezig zijn. Alles in huize De Kock is momenteel namelijk wit. Onze kersenhouten laminaatvloer boven………spierwit……..van alle kattenpootjes. Onze vloerbedekking op de trap en overloop……….spierwit………van de kattenpootjes en kinderschoentjes. Man en ik zijn immers slim genoeg om onze slippers/crocs (ja mensen….ook ik heb ze!) onder aan de trap uit te doen. Maar de kindjes banjeren naar boven op en neer zonder daar bij na te denken. En dat neem ik ze niet kwalijk. Maar om even terug te komen op onze spierwitte kater. Hij heeft een rare gewoonte de laatste tijd. Katten die hun behoefte op een kattenbak doen, kiezen meestal een vaste hoek om te poepen en een vaste hoek om te plassen. Zo ook die van ons. Alleen is de hoek waar hij poept precies vooraan in de kattenbak. En zoals u waarschijnlijk ook wel weet, begraven katten netjes hun uitwerpselen. Zo ook die van ons. “Wat is dan het probleem?”, zult u wel denken. Nou, die van ons graaft tegenwoordig zulke kuilen dat hij vervolgens al z’n drollen door het deurtje de bak uit gooit. En ja hoor…….dan zijn we d’r weer. Poep. En dat stinkt. En dat is vies. En dat zal iemand moeten opruimen. Ik dus. Fijn…..heel fijn…..