Leuk hoor kids. En vooraf wil ik wel meteen even stellen, dat ik ze voor geen goud zou kunnen missen. Maar af en toe. Af en toe. Af en toe zijn er van die momenten dat ze je werkelijk tot het uiterste drijven. En probeer dan maar eens je geduld te bewaren. Probeer dan maar eens rustig alle “Nanny-taktieken’ toe te passen. De peuterpubertijd is zo’n periode. Zoon zit er momenteel middenin. Zoon krijgt een eigen willetje en meerdere malen per dag strookt die ‘wil’ niet met die van mama. Meerdere malen per dag ontstaan er dus situaties waarbij hij óf een woede-aanval krijgt, óf gaat drammen, óf gaat huilen, óf gaat stampvoeten en zeuren. Niet leuk. Helemaal niet leuk. Vooral als je hem op zo’n moment achterop de fiets hebt zitten. Lien ging vanavond dus als een gillende brandweersirene door het dorp. Alle blikken waren op ons gericht. Ik kon uit de blikken lezen wat de mensen dachten: “ach gossie, ‘t ventje……”. Niks ach gossie, niks och gèrem, niks ‘t ventje! Natuurlijk werd het zo langszamerhand bedtijd, maar die driftbui had puur te maken met het feit dat hij nog niet wilde stoppen met spelen en op de fiets naar huis wilde, puur met het feit dat meneer iets anders wilde dan mama. Nou…..VETTE PECH! Lien is nog altijd de baas en dan maar een loeiende sirene op de fiets, maar mooi niet dat’ie z’n zin krijgt! En na zo’n 5 à 10 minuten krijsen, kwam d’ie daar ook achter. Hij gaf het op……… 1-0 voor mama!
Categories