Man en ik kunnen ons groen en geel ergeren aan de logge organisatie binnen de nederlandse gezondheidszorg. Wat een onprofessionele ambtenarij is het. Beginnend bij de ponskaartjes tot aan alle briefjes, documentjes die 3-dubbel dienen te worden ingevuld. Voor een 4-minuten-durend consult bij de KNO-arts, was Man vandaag 2 uur kwijt. Iedere balie heeft z’n eigen administratieve tiepmiep (zo…weer een etiketje geplakt) die met van alles en nog wat bezig is, maar vraag ons niet wat. Hier een formuliertje, daar een documentje en je vraagt je werkelijk af of we terug in de tijd zijn geplaatst. Waar is hier de automatisering blijven hangen? Hoezo ponskaartjes als we al in een computersysteem staan vermeld? Afijn om even terug te komen op het consult bij de KNO-arts. Binnen 4 minuten wist deze arts een diagnose te stellen. Jens z’n neusamandelen moeten worden geknipt. Eigenlijk ook z’n keelamandelen, maar daar wil de arts nog even mee wachten. Even een kijkje in de keel, in de neus, in de oren en huppakée ons manneke moet onder ‘t mes. Dan wil je vervolgens een afspraak maken om deze ingreep te laten plaatsvinden, weer in de wachtrij bij het afsprakenburo. Vervolgens krijg je te horen dat neusamandelen alleen op dinsdagen geknipt worden (huh?!?). Flexibiliteit van een loden deur dus. Van het afsprakenburo weer naar afdeling 8 voor de anesthesie……weer in de wachtrij……formuliertje invullen……weer in de wachtrij……formulier evalueren met een volgende administratieve tiepmiep……om vervolgens te horen dat de anesthesist contact opneemt als hij nog vragen heeft (waarom dan dat gesprek?!?). Als ze al die overbodige 3-dubbel-administratieve-acties er nou es uitgooien en vervangen door verpleegkundigen, dan denk ik dat we al een stuk beter bezig zijn. Man en ik hebben ook het wiel niet uitgevonden, maar één ding is zeker: in de gezondheidszorg is het de pyramide op z’n kop! De directie en alle administratieve rompslomp slurpen veelsteveel geld op, zodat er bezuinigd wordt op de mensen die het werkelijke werk moeten verrichten, zoals artsen en verpleegkundigen. Het mes erin. Automatiseren die boel. Wellicht vindt u dat ik een beetje overtrokken reageer. Misschien is dat ook wel zo. Ik moet tenslotte ook m’n frustratie kwijt. Het ergste van alles vind ik, dat ons ventje onder ‘t mes moet. Getsiederrie……ik kan wel janken…..
Wij kunnen het wel vinden samen. Man’s werk en ik. Dikke maatjes zijn we……..tot nu toe tenminste. Man werkt regelmatig vanaf thuis, wat de nodige rust in ons hard werkende gezin geeft. Man heeft leuke collega’s (tenminste…..enkele dan toch). Man’s werk betaalt goed (ook niet onbelangrijk als je samenwoont met shopalien). En last but not least…….Man’s werk organiseert leuke uitjes!!! Dit weekend mochten we geheel verzorgd naar Landal Landgoed ‘t Loo…..met het hele gezin! Mooi park, mooi huisje, heerlijk weer, genoeg te doen en alles tot in de puntjes verzorgd. Zelfs oppas voor zaterdagavond in ons huisje was geregeld. Waar vind je nog zo’n werkgever op de dag van vandaag?! Overal wordt bezuinigd en dan vooral op personeelsuitjes. Niet op Man’s werk. Daar hebben ze de eurootjes laten rollen dit weekend. Na een compleet verzorgde zaterdag, hadden de kids een prinsen & prinsessenfeest met daaraan gekoppeld een optreden van Trafassi (u weet wel die van “kleine wasjes, grote wasjes & lik maar aan m’n lollie”). Geweldig! Die band weet er een feestje van te maken. En feesten kunnen ze. Op Man’s werk. Dat viel me helemaal niet tegen. In mijn belevingswereld kunnen alleen de Brabanders goed feesten…..U weet wel……die ‘Brabantse Nachten zijn lang’ gedachte. Maar ik moet deze (voor u wellicht belachelijke) gedachte gaan bijstellen. Als de entourage, de muziek, het gezelschap en de alcohol maar goed zijn, dan kan het overal een feestje worden. Ik hoop dat Man’s werk en ik nog lang vrienden blijven.
Categories
Kinderfeestjes
“Hoeveel nachtjes moet ik nu nog slapen mama?” vraagt Dochter. “Voor wat dan?” vraag ik terug. “Nou….dat weet je toch wel….voordat ik naar Fabio’s feestje mag!” roept ze enthousiast. Dochter heeft dus tegenwoordig kinderfeestjes. Helemaal leuk. Helemaal gezellig. En dat vindt ze zelf ook! Deze keer haar 1e jongens-kinder-feestje. En dat maakt het extra spannend. “Ik denk niet dat Fabio prinsessentaart zal hebben, hè mama?” vraagt ze even later. “Nee”, antwoord ik, “ik denk het ook niet”. “Ik denk ook niet dat Fabio meisjesspeelgoed heeft om mee te spelen”, conculdeert ze even later. “Oh jee”, denk ik bij mezelf, “straks bedenkt ze nog dat het misschien helemaal niet zo leuk is op een jongensfeestje”. Maar niets is minder waar. “Nou dan speel ik wel gewoon met jongensspeelgoed” zegt ze even later. Ik herinner haar eraan dat ze waarschijnlijk wel iets leuks gaan doen, want op de uitnodiging staat dat ze oude kleren aan moet. “Nou”, zegt ze, “dat vind ik dus helemaal niet leuk, want met nieuwe kleren ben ik veel mooier!”. Heerlijk……ons prinsesje……kan zo lekker concusies trekken. Dat ze zich mooi wil maken voor Fabio, daar is niks mis mee. Fabio is leuk. En ja, ik weet dat ik (nog) niet mag uithuwelijken 😉 , maar ik mag als moeder toch wel enige voorkeur hebben?? Ik vrees alleen dat dat over zo’n jaar of 12 niet meer gaat lukken……….dan zijn de kinderfeestjes veranderd in puberfeestjes en dan staat papa waarschijnlijk met de luchtbuks bij de voordeur de selectie te maken….. 🙂
Ik word er niet goed van. Van alle blaadjes in de tuin, op het terras, in de voortuin, op de oprit, op de deurmat en in de hal. Het is herfst. Ik kan werkelijk iedere dag aan het vegen blijven. Doe ik niet natuurlijk. Ik ben niet zo’n veger. Ik heb eigenlijk helemaal niet zulke groene vingers. En Man ook niet. En dat is soms jammer voor de buurt! Bovendien hebben wij geen geluk wat de wind betreft. De wind staat altijd precies zo dat alle blaadjes in een soort wervelwind voor onze voordeur blijven hangen. En denkt u nu niet: “koop toch een bladzuiger” want die hebben we al één. Maar ook met bladzuigers ben ik niet zo goed. Voor ik dat enorme ding heb aangesloten en werkend heb, is m’n humeur al tot het nulpunt gedaald. Marcel heeft al eens voorgesteld om onze voortuin te asfalteren en er parkeermeters op te plaatsen. “Dan levert het nog wat op” was z’n redenering. En héél soms, héél soms als het weer zo’n troep is in de tuin en op de oprit dan moet ik hem stiekem gelijk geven. In de achtertuin is het het tegenovergestelde. Daar staat een pruimenboom. En die mag er beslist niet uit van Man. Man vindt hem prachtig……die pruimenboom. En hij is ook wel mooi, maar een rotzooi dat we daar ook weer van hebben!! Is het niet de bloesem in het voorjaar, dan zijn het de pruimen in de zomer of de blaadjes in de herfst. Eigenlijk vind ik de boom op z’n leukst in de winter. Kaal en zonder troep 🙂 ! Achter zou ik dus willen asfalteren, of op z’n minst alles volstraten met wat mooie ornamenten en grote potten met bloemen/planten. Out of the question dus…..wat Man betreft. Die boom blijft. Gelukkig past opa Joost om de week op de kindjes…….die is pas écht handig met bezem, bladzuiger en blik & veger!! 😉
Yep! Het is weer zover! Lien is jarig……. 39 alweer! Op naar de niet zo geliefde ‘4’ ervoor……..
Maar natuurlijk voel ik me pas 29 :-)Â ….
U begrijpt…..ik was veel. Heel veel. Een volwaardig 4 persoons huishouden, dus reken maar uit. Bovendien ben ik een ster in sorteren van was. Ik sorteer goed. Ik sorteer alles. Ik stop werkelijk niks bij elkaar waarvan ik maar denk dat het niet kan. Rood bij rood. Roze bij roze. wit bij wit. zwart bij zwart enz. enz. Gemiddeld een was of 2 tot 3 per dag is mij niks vreemd. Kunt u nagaan hoeveel ik draai als de bedden ook nog eens aan de beurt zijn. De bedden van de kindjes probeer ik om de week te doen, maar zelfs dat lukt soms niet als bijvoorbeeld Zoon het weer voor elkaar heeft om alles nat te plassen behalve z’n luier. Dat ik daar zelf hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van ben, omdat ik z’n pieleke omhoog had zitten ipv omlaag dat laten we maar even buitenwegen. Onze wasmachine draait dan ook overuren, maar verder hoor je mij niet klagen. Het is vandaag super-buiten-droogmolen-weer, dus wat wil een poetsende, wassende huisvrouw nog meer?! Nou……geen afvallende bloesemblad van de boom van de buren bijvoorbeeld. En geen tussen-de-was-doorrennende-snotneuzen bijvoorbeeld. Het blijkt nogal een leuk spelletje om je te verstoppen tussen de aan de droogmolen hangende dekbedovertrekken. Normaliter ook nog niet zo’n probleem als de handjes, snoetjes en mondjes maar schoon zijn. Helaas. Zoon heeft snotneuzen. Van zulke hele groene. Goeies dus. En die zaten even later aan mijn was. “Potverdikkie……….tussen die was uit!” hoor ik mezelf al meerdere keren roepen. Maar als ik goed nadenk wat ik zelf leuk zou hebben gevonden toen ik 2,5 was……..is het waarschijnlijk precies hetzelfde. Zucht…….weer een was……..en lang leve de droger!
“Papa, ken jij die mevrouw met die blonde haren?” vraagt dochter aan Man. “Ja, die werkt hier” antwoordt Man. “Oh, ben jij verliefd op die mevrouw?” vraagt dochter weer. “Nee”, antwoordt Man, “ik ben toch verliefd op mama!”. “Hoe ken jij die mevrouw dan?”, vraagt ze opnieuw. “Nou, papa komt hier toch vaker frietjes halen en en dat is de mevrouw die hier de frietjes bakt”, legt Man uit. Ze weet echter van geen ophouden. “Gaan jullie dan samen zoenen?” stelt ze lacherig voor. U begrijpt dat zowel de mevrouw als Man in een deuk lagen van het lachen. “Ik denk niet dat mama dat een goed idee vindt” antwoordt Man. En zo is het maar net……dat’ie dat maar even goed weet. Tsss…..zoenen met de frietjesmevrouw  🙂
Maar verder gaat het eigenlijk uitstekend. Ik voel me prima. De spieren zijn al weer wat soepeler en lopen gaat dus ook al weer wat beter. Ben vandaag al meerdere keren de trap op en neer gelopen en dat gaat ook goed. Schoenen kan ik nog niet aan, dus noodgedwongen loop ik rond op m’n crocs (oftwel m’n plastic klompen). Die dingen zijn trouwens een briljante uitvinding. Echt elegant zijn ze niet, maar zeker met de toestand waarin m’n voeten zich momenteel bevinden, kun je geen beter schoeisel hebben. De blaren laat ik voorlopig nog mooi voor wat ze zijn. Doorprikken kan altijd nog, maar zolang ik de druk kan verdragen ga ik niet met naalden aan de gang. Ik kan tot nu toe dan ook met een tevreden gevoel terugkijken op deze 80 v.d. Langstraat. En opa Joost ook, zover ik deze ochtend begreep. Die heeft helemaal nergens last van en gaat vandaag al weer aan de wandel (oefenen voor de volgende 80 van Leerdam naar ik begreep). Mij niet gezien. Één tachtig per jaar vind ik meer dan genoeg. Op naar volgend jaar……misschien dan zonder blaar 😉
….zit ik nu achter de PC. Ik heb het weer gefixt. En hoe!!! Het valt nl. niet mee om niet top-fit te beginnen aan de 80km wandeltocht. Toch besloot ik gisteren de gok te wagen. En maar goed ook. Het was super wandelweer. Goede luchtvochtigheid, niet te warm, niet te koud. Vol goede moed zijn we met 4-en gestart: Els, Margret, Schoonvader Joost en ik. En het ging wonderwel best goed. We hadden er na de 1e lus goed het tempo in en iedereen voelde zich prima. Na de 1e 25km begonnen echter de kwaaltjes bij Margret, Els en mij. De oudste van het stel had nergens last van. Die ging dan ook als een speer. En ik volgde. Ik volgde eigenlijk best goed. Na zo’n 30km lukt het niet meer om met 4-en bij elkaar te lopen en zijn Joost en ik doorgelopen. M’n heup deed wel wat pijn en natuurlijk had ik last van gebruikelijke kwaaltjes (een opkomend blaartje en spierpijn), maar het ging nog steeds goed. Het tempo lag hoog, zeker het tweede stuk van de rust op 34km naar de rust op 53km hebben we heel hard gelopen. De uiteindelijke finish-tijd is (NIET SCHRIKKEN): 11h40. Echt een superrecord!! Niet zo gezellig want het feestgedruis bij de finish moet dan nog helemaal op gang komen. Maar goed, wel lekker als je een half uurtje later heerlijk in bad ligt en lekker een paar uurtjes kunt bijtanken. Momenteel waggel ik een beetje door het huis, met als doel om 19h00 in bed te liggen…. Iedere voet heeft gemiddeld een blaar of 5 en m’n spieren zijn inmiddels van een distributie-riem-achtig-rubber, maar dat mag de pret niet drukken. Morgen zal het nog wel een dagje erg pijn doen allemaal en dan gaat het vanzelf weer beter. Voor het eerst sinds ik meedoe heb ik vanmiddag zelfs een stukje kunnen fietsen. Hoe ouder hoe beter het gaat…….lijkt het wel……al verwacht ik niet dat ik ooit nog deze finish-tijd zal evenaren, laat staan verbeteren. Lieve lezers, bedankt voor uw steun en aanmoedigingen……dikke X
Nou ja, klaar……. Nog niet helemaal natuurlijk. Omkleden, voeten tapen, veters strikken, dat gebeurt pas later. Ik hoef per slot van rekening niet voor een uur of 8 vanavond weg. Tijd genoeg…….. Over m’n gezondheid ga ik deze keer niet te ver uitwijden. Ik ben niet top-fit, m’n spieren zijn nog niet helemaal gewillig, maar ik ga het toch proberen. Als ik namelijk niet van start ga, blijf ik me een jaar lang afvragen of het misschien toch gelukt zou zijn. Als ik het einde nu om welke reden dan ook niet ga halen, dan weet ik waarom en weet ik dat je er simpelweg niet aan kunt beginnen als je je niet op en top fit voelt. Nu heb ik er gewoon een extra ‘uitdaging’ bij….zeg maar. En wie weet als ik éénmaal ben warmgedraaid dat het allemaal nog wel meevalt. Ik zal het jullie morgen of overmorgen weten te vertellen. Voor nu wens ik u allen een goede nachtrust…….die ik (hopelijk) zal overslaan vannacht…….