Poeh poeh, lieve lezers, laat ik u toch zomaar de hele week aan uw lot over. Niks geen spannende stories op m’n weblog. Gewoon helemaal niks. U zult wel denken waar ik de arrogantie vandaan haal om de hele week niks van me te laten horen. Het zat er gewoon even niet in. Ik was moe, op, leeg en daar kwam nog eens bovenop dat ik elke avond heb overgewerkt. Geen vezel in m’n lichaam had nog de inspiratie om een stukje te schrijven. Of het nu een simpele najaarsmoeheid is of dat ik teveel hooi op m’n vork heb genomen de laatste tijd, dat laat ik even in het midden. Het gaat vanzelf weer wel over. Verder gaat het eigenlijk wel goed in ons koddige huisje met ons lekker gezinnetje. Zoon lijkt veel baat te hebben bij de ingreep van vorige week. Ik heb gisteren de hele dag geen snotneuzen geveegd en hij hoort aanzienlijk beter. In 1 week tijd begint hij duidelijker te praten en te zingen. Want dat laatste doet meneer de hele dag. Van Piet Piraat tot Roodkapje, van Stoute Krokodil tot Dikke Dikke Olifant. Het was altijd zo, dat ik aan de melodie herkende wat hij zong, maar nu versta ik daadwerkelijk al meer dan de helft van wat hij zingt. Een gezellige boel dus. Dochter gaat ook lekker. Ze zit goed in haar vel. Heeft nog steeds wel wat rare afwijkingen, maar alleh…….that runs in the family. Zo vroeg ze deze week al meerdere keren wanneer toch die ‘gekke’ meneer op die ‘rare’ fiets weer eens langskwam. “Je weet wel mama, die meneer die met mij met de bal ging spelen”! (Ja, oppas P., ze bedoelde jou en je ligfiets) Dat kind heeft een geheugen van een olifant! Die ligfiets vindt ze geweldig interessant. Ik zie al voor me hoe ze straks als 12-jarige op haar ligfiets naar school gaat……..ehhh………niet dus!
Categories
Lien & wat mensen denken
“Wat is hij toch altijd ‘lekker’ druk hè?” zei een moeder laatst op school tegen me. Ze bedoelde Zoon, die lekker actief op het schoolplein rondrende…..niets of niemand ontwijkend. Wat ze natuurlijk eigenlijk bedoelde was, “sjesus wat is dat kind druk……ist’ie altijd zo?”. Ik ken dat. Ik lees het zo in iemands ogen. Moeders die zelf veel rustigere kindjes hebben en dus niet veel gewend zijn. Hoor ik niet bij. Wij hebben 2 stuiterballetjes. En ik vind het heerlijk. Ik vind het heerlijk dat ze niet verlegen zijn. Ik vind het heerlijk dat ze hun energie kwijt kunnen. Ik vind het heerlijk dat ze zo gezellig door het leven stuiteren. Maar natuurlijk niet altijd. Soms, als ik zelf moe ben en op m’n tandvlees loop, dan zou ik willen dat er wat minder pit in zat. Maar dat is nu éénmaal niet zo en daar zal ik het mee moeten doen. Natuurlijk zijn er wel manieren om even wat rust te creëeren. De TV aan, samen een boekje lezen of een spelletje met ze doen, werkt meestal goed. Verder zijn het eigenlijk heel gemakkelijke kinderen. Slapen doen ze goed (wat wil je na een dag stuiterballen…. 🙂 ). Laat ze maar lekker gaan, die 2 apenkoppies. En hoe vaker ik naar ze kijk en ze hun gang lekker laat gaan, hoe meer ik besef dat we het best goed doen met ze. Ze zijn happy. Ze zijn vrolijk en ja, ze zijn af en toe een beetje druk………..so what?
Categories
Lien vond ‘t maar niks
Dat ze met hun tengels aan ons kleine manneke zaten. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe op zo’n kinderafdeling. Tijdens het ontvangst legde een no-nonsense verpleegkundige ons uit wat er ging gebeuren en probeerde dat vervolgens ook een beetje aan Jens te vertellen. Die standaard op alles “NEE” zei. Het welbekende ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ was gisteren heel duidelijk. Nadat we hem in z’n pyama hadden gehesen, gingen we samen een kijkje nemen in de behandelkamer. Jens vond het maar niks. Marcel kreeg hem uiteindelijk rustig met de plaatjes van de Efteling die op de muur hingen. Om 11h00 was Jens de eerste patiënt die werd geholpen (gelukkig). We mochten met hem de behandelkamer binnen en er stond een team van zo’n 5 à 6 mensen klaar (ik weet het niet meer precies…..zullen de zenuwen wel geweest zijn). Jens werd op een stoel gezet en ik mocht z’n handjes vasthouden. De anesthesist hield hem in de houtgreep en er stonden zeker nog een man of 3 omheen in bijbehorend uniform. Jens kreeg een mondkapje over z’n neus en mond om zo in te slapen. De blik die hij naar Marcel wierp zal ik nooit vergeten (u weet wel……die ‘wat-flik-je-me-nou’-blik). Vervolgens hoor ik de arts zeggen, “dit is Jens en die gaan we z’n neusamandelen knippen en z’n oortjes doorprikken”. Man en ik kijken elkaar aan……..OORTJES???? Daar wisten wij dus niks van. Wellicht is dat een standaard procedure met het knippen van de neusamandelen, maar de arts had ons daarover niks verteld. Kan alleen in de gezondheidszorg….dit soort acties. Dat z’n oortjes doorgeprikt werden, had nl. nog wat extra consequenties…..nl. oppassen met water de komende 3 dagen, dus uit voorzorg niet in bad laten spartelen en geen haren wassen. Maar goed dat we het dus ‘toevallig’ hadden opgevangen. De ingreep zelf stelt geen moer voor. Voordat ik m’n eerste slok koffie had genomen, werden we al weer geroepen en was het al gepiept. Jens krijste alles bij elkaar, zat (vanzelfsprekend) helemaal onder het bloed en wist werkelijk niet wat hem allemaal overkwam. Ik mocht hem op schoot nemen en we moesten hem vervolgens laten drinken of ijs laten eten. Met heel veel tegenspartelen kregen we uiteindelijk wat lepeltjes ijs naar binnen waar het bloeden een beetje van stopte. Na zo’n kwartier, 20 minuten kregen we hem een beetje rustig toen Man hem een boekje voorlas. Na nog wat huilmomentjes en nadat hij wat vla had gegeten, mochten we rond één uur naar huis. Thuis wilde meneer absoluut niet naar bed. Hij zal gedacht hebben dat we hem dat kunstje al meer hadden geflikt die dag. Uiteindelijk gaf hij rond 4 uur toch de ‘pijp aan Maarten’ en is met een paracetamol even gaan slapen. Vannacht is eigenlijk heel goed gegaan. Hij is helemaal niet wakker geweest en heeft een flinke tuk gemaakt. Vandaag is hij weer een heel stuk opgeknapt. Nog wel wat hangerig en zeurderig, maar alles werkt weer normaal……. En volgens Senna is Jens gisteren ‘gerepareerd’….. 🙂 Zo kan je het natuurlijk ook bekijken, want als alles goed is, heeft hij straks wel baat bij deze ingreep…..
Zoon z’n amandelen worden vandaag geknipt. Over een uurtje moeten we in het ziekenhuis zijn. Hij huppelt nog vrolijk rond door het huis met af een toe een zeurtje omdat’ie honger heeft! Hij mag dus niks. Hij mocht tot 8 uur vanochtend nog wat drinken, maar niks meer eten. En nu heeft hij dus honger. “Mama….ikke koekie” riep hij net al. “Nee schat dat kan niet”. “Mama….ikke botejam?” vraagt hij vervolgens. Sja, en wat zeg je dan? Ik probeer hem maar van het onderwerp eten af te leiden en heb de TV even aangezet. Dat gaat tot nu toe redelijk. Maar het is nog geen 11 uur…… dan wordt hij nl. pas geholpen. Wij, als volwassen mensen, begrijpen dat je voor een operatie niets mag eten of drinken, dat je nuchter moet blijven……maar leg dat maar eens uit aan een kindje van 2,5. Die begrijpt daar geen snars van. En ik? Ik voel me de slechtste moeder die er is……..je kind geen ontbijt geven…….tssss………
Categories
Lien & de veel te dure laarzen
Lien heeft nieuwe laarzen. 2 Paar. Nog niet zo lang geleden gekocht, 1,5 week om precies te zijn. Mooie laarzen met een niet zo mooi prijskaartje. Ik moest er dan ook even over nadenken. En geloof me, als ik erover moet nadenken praat ik niet over een klein bedrag! Ik ging over stag. Ze waren té leuk. Ik moest en ik zou ze hebben. Dan maar een keertje diep in de buidel tasten. Man vond ze ook mooi. Oef…..gelukkig maar 🙂 . En wat denkt u nu? Heb ik 1 paar aan vandaag…….en 1 laars gaat al KAPOT!!!! @$%E$FFDSf …. U begrijpt, ik ben NIET blij. En hoe langer ik erover nadenk, hoe chagerijniger ik word. De mevrouw van de winkel mag blij zijn dat ik vandaag geen tijd heb om terug te gaan. Ik ben nl. niet voor sluitingstijd terug in ons dorp. Maar morgen…….morgen dan ga ik natuurlijk gelijk terug met die kapotte laars. Wat denken ze wel……
Het was me een feestje. Dat die jongelui (hier stond pubers, maar volgens een bekende waren deze ‘pubers’ zo’n 23 jaar oud….ahum) het naar hun zin hadden, dat kan ik me wel voorstellen. Het was een gezellige boel in de tuin van de overburen. Wat ik echter ook probeerde, ik kon niet slapen. Onmogelijk. Ik trilde zowat letterlijk m’n bed uit. Niks hielp. TV aan, boekje lezen, oordoppen in. Overal dreunde de zware bas doorheen. Niet dat ik er een probleem van maakte. Zeg, ik ben natuurlijk wel de stoere overbuurvrouw die alles goed vindt 😉 . Ik zong op z’n tijd maar een nummer hardop mee in bed. En met ‘Brabant’ van Guus Meeuwis vond ik het eigenlijk wel prachtig om te horen dat die jongelui uit volle borst meezongen. Dat lied begint een soort van ‘Brabants Volkslied’ te worden. Iedereen kent het, iedereen vindt het prachtig en iedereen zingt mee. Dat moeten ze met het ‘Wilhelmus’ nog maar eens voor mekaar zien te krijgen. Naarmate de klok verder tikte, begon ik mezelf toch aardig zielig te vinden……gezien het vaste gegeven dat de kindjes rond zevenen wakker zijn! M’n welverdiende uurtjes slaap tikten langszaam weg….. Nog steeds klaagde ik niet. Zeg, wat denkt u, zo’n knul mag toch best eens een knalfeest geven? Dat ik nu vervolgens met een houten kop, dikke wallen, hangende oogleden en een licht ochtendhumeur beneden zit, is een kleine bijkomstigheid. Volgende keer ga ik meefeesten…..ik zweer het u!
Categories
Lien & Schoenen
Hoe ging d’ie ook al weer? Als de kat van huis is……..shopt Lien! Ik moet tenslotte ook iets om handen hebben nu ik het hele weekend alleen ben. Met kids uiteraard, maar zonder Man. Man niet. Man logeert in Noordwijk en zit overdag op het circuit van Zandvoort. Tenminste…..vandaag toch. Hoe zijn toestand morgen zal zijn, is nog maar de vraag. Na een avond/nacht stappen in Noordwijk weet je dat natuurlijk maar nooit. Mijn toestand voor morgen is ook nog behoorlijk onzeker. Onze overburen hebben een feestje. Zoon is geslaagd en verwacht (naar ik hoorde) zo’n 70 andere pubers voor z’n examen-party. Met een feestje is niks mis…..heerlijk…..maar dan wel het liefst als ik er zelf bij ben 🙂 . U begrijpt echter ook wel dat je op die leeftijd niet op de buurvrouw zit te wachten. Ik weet m’n plek. Vandaag dus nog even de winkels af geweest. Schoenen. Niet voor mij hoor. Nee, dat had ik vorig weekend al gedaan. 2 Paar nieuwe laarzen. Nu waren de kindjes aan de beurt. Nieuwe laarzen voor dochter (grijs/zwart want bruin heeft ze al) en schoenen voor zoon. Dochter begint op aardig ‘grote’ voet te leven. Ik blijf aan het schoenen kopen. Voor iedereen die dit raar vindt……er is een boek geschreven met de titel: “waarom mannen liegen en vrouwen schoenen kopen”. Dus alleh, laat me nou maar. Ik ben tenminste wel eerlijk 😉
Niet ik, zoon is weer ziek. Aanstaande dinsdag wordt hij geopereerd. Neusamandelen worden dan geknipt. De enige voorwaarde is echter wel dat hij dan geen koorts heeft en weer wat is opgeknapt. Ons ventje is nl. weer verkouden en hoest de longen uit z’n kleine lijfje. Vannacht had hij weer 39 graden koorts. Vanochtend was het weer gezakt, maar hij is simpelweg niet fit genoeg om naar het kinderdagverblijf te brengen. Bovendien stikt het daar van de bacillen en ik wil toch echt dat hij dinsdag wordt geholpen. Het kan maar achter de rug zijn. Het liefste heb ik natuurlijk dat hij helemaal niet geopereerd hoeft te worden, dat hij helemaal niet naar het ziekenhuis hoeft en dat hij helemaal geen volledige narcose hoeft. Maar helaas……lieve koekjes worden niet gebakken en we kunnen zo ook niet door blijven tobben. Nu maar hopen dat hij snel opknapt van deze verkoudheid, zodat hij dinsdag toch nog onder het ‘mes’ kan……..
Die gaat dus verhuizen. Naar een andere locatie in de wijk. Niet zo heel ver weg, maar toch…….wel verder dan waar hij nu zit. Maar oké, het wordt een mooi gebouw (alles wordt gerenoveerd) en bovendien heeft het gebouw veel potentie als de school groeit qua aantal leerlingen. Momenteel stagneert die groei nogal. Er worden té weinig nieuwe leerlingen aangemeld en ik vind persoonlijk dat de school ook té weinig actie onderneemt om dat te veranderen. Gisteravond was er een ouderavond. Speciaal voor groep 1/2. Een evaluatie-avond om te bespreken hoe de ouders het vinden gaan op school nu de 2 kleutergroepen zijn samengevoegd tot 1 kleuterklas. Er was nogal wat opstand aan het einde van vorig schooljaar omdat ouders nu éénmaal liever hebben dat hun kinderen in kleinere klassen zitten. Toch moet ook ik bekennen dat het eigenlijk best goed gaat zo. Dochter is dan ook niet de moeilijkste en is heel flexibel als het gaat om veranderingen. Ze doet het goed op school. Ze vindt het leuk en gaat goed vooruit in haar ontwikkeling. Geen op- of aanmerkingen wat dat betreft dus. Alleen die verhuizing. In het wilde weg wordt er om hulp gevraagd van ouders. Natuurlijk zijn ouders bereid een helpende hand toe te steken, alleen geef dan een soort van planning. Wanneer is welke hulp nodig en waarvoor?!? Ouders hebben ook agenda’s en met een planning is het makkelijk om te kijken of jouw hulp ergens tussen past. De directeur heeft toegezegd dat hij hieraan gaat werken. Dan weer terugkomend op het probleem ‘leerlingen-werving’ vroeg ik gisteren of er ook een officiële opening van het nieuwe gebouw gaat plaatsvinden en of dat dan misschien niet gelijk kan worden aangegrepen als PR-campagne! Eh……stil…….”ja ehh…..er komt wel een officiële opening maar niet voor de feestdagen, dat zal januari, februari worden”, antwoordde de directeur. Nou dat is dan een prima tijdstip want in maart moeten de nieuwe kleuters weer worden aangemeld op de verschillende scholen. En zelfs terwijl verschillende andere ouders zichzelf opwierpen als eventuele hulp, kopte de directeur deze bal nog niet direct in……. Ik begin me nu toch werkelijk af te vragen hoe graag hij z’n school zelfstandig wil houden……..met te weinig leerlingen komen we nl. onder ander bestuur te vallen. En wat kunnen wij meer doen dan het zo heet mogelijk maken onder de voeten van deze beste man? Mond-op-mond reclame en wat reclame op mijn site wellicht……..want het is nl. een SUPERLEUKE SCHOOL die erg HOOG scoort op het gebied van onderwijs. Het niveau van groep 8 leerlingen is hoog en het meerendeel stroomt door naar minimaal Havo/VWO. Niks mis mee, met die school van dochter………dus kom maar op met die nieuwe kleuters!!!!
Soms denk je goed met bepaalde mensen door één deur te kunnen. Je ziet elkaar niet vaak, maar je leeft op goede voet met elkaar. Je hebt niet veel gemak maar ook zeker geen last van elkaar. Een prima situatie. Totdat er bepaalde faktoren in je leven veranderen. Het leven staat immers niet stil. Je past je aan aan nieuwe situaties en omstandigheden en eigenlijk ga je ervan uit dat je omgeving dat ook doet. Niks is minder waar. Er zijn ook mensen die kunnen niet tegen veranderingen. Die zijn een soort van vastgeroest in een bepaald levenspatroon en gaan er weer vanuit dat de rest van de wereld ook zo is. Niks is minder waar. Je hebt dus mensen die streven naar vernieuwing, verandering en groei. Zowel persoonlijk als zakelijk. Je hebt ook mensen die willen dat alles blijft zoals het was, die willen structuur, zekerheid & houvast. In sommige situaties komen deze mensen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Ze verliezen respect voor elkaar en kunnen uiteindelijk zelfs niet meer op dezelfde golflengte communiceren. Helaas hebben wij dit momenteel voorhanden. Mensen waarvan wij het niet verwacht hadden. Mensen die zelf een goed leven hebben. Ze gunnen ons de vernieuwing, verandering en groei niet. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ze vastgeroest zitten, misschien vanwege afgunst, misschien door angst voor de nieuwe situatie. Erover praten gaat niet. Niet dat wij niet willen, maar de deur is dichtgesmeten. Oké ook goed. Wij blijven niet stilstaan. Wij gaan door. Wij willen halen uit het leven wat erin zit. Ik heb later liever spijt van de dingen die ik WEL heb gedaan dan spijt van de dingen die ik NIET heb gedaan. Een beetje cliché maar zo zie ik het. Voor de één ligt de lat nu éénmaal hoger dan voor de ander. We lijken niet meer op gelijke hoogte te komen, al gaat het maar over centimeters. Prima…….dan maar niet……..ook goed…….