Saai

Het begint een beetje saai te worden! Al mijn logjes gaan over m’n snotneus en/of de 80 v.d. Langstraat. Maar let wel mensen, dat is ook zo’n beetje het enige wat door m’n kop maalt (voor zover er nog iets te malen valt in dat snotterhoofd van mij). Vandaag heb ik me uiteindelijk toch maar ziekgemeld bij m’n werkgever. Ik kon het niet meer opbrengen om vanochtend allerlei rapportages te verwerken op m’n laptop. Ik ben eigenlijk te beroerd om uit m’n ogen te kijken. De nodige rust, paracetamol en de net-vers-gekochte sinaasappels moeten nu z’n werk gaan doen. En ik hoop zo dat het lukt. Dat ik me weer onder de levenden bevind aanstaande zaterdag. Vanavond zou ik met vriendin L. naar een voorstelling van “Zeg ‘ns Aaa” gaan in de Leest (schouwburg in Waalwijk voor de leken). Ook dat heb ik maar afgezegd. Te beroerd. Te veel hoofdpijn. Te veel snot. Het leven is soms hard en zwaar en zóóóó niet-leuk. En ja, lieve mensen, ik weet dat het over gaat. Maar of dat ook ‘op tijd’ zal zijn, dat blijft even de grote vraag……..zucht……..weltrusten maar weer……

Snotterdesnotterdesnot

Mijn countdown-balk links geeft aan nog 3 daagjes en 12 uur en 30 minuten. En dan word ik dus geacht fit en vol goede moed op het Unaplein te staan, van waar we gaan starten. U begrijpt……ik voel me kut. “En schat, voel je je vandaag iets beter?” vraagt Man vanochtend. Nee dus. Helemaal niet dus. Erger dan gisteren dus. Het snot komt nou aan alle kanten m’n lichaam uit (niet dat u op deze informatie zit te wachten) en ik heb het gevoel dat m’n hoofd ieder moment kan ontploffen. M’n spieren voelen van rubber (en dan de stevige kwaliteit) en m’n ogen zijn zo waterig dat je bijna denkt dat ik de hele nacht heb liggen janken. Afijn…….het gaat niet helemaal volgens planning met de voorbereiding dus. Één geluk dat er geen Olympische titel of wereldrecord vanaf hangt. Het zou al zijn meegenomen als ik überhaupt kan lopen. Maar we hebben dus nog 3 dagen en zo’n kleine 12 uur. Ik blijf maar optimistisch en probeer er het beste van te maken. Vroeg m’n bedje in, heel rustigaan doen en blijven hopen dat het morgen weer ietsie beter gaat. Verder blijf ik een peptalk tegen mezelf houden en neurie de hele dag het bekende liedje van Hans Teeuwen (u weet wel……ik voel me kei-goed, ik voel me kei-goed, jullie kunnen mij niks maken….). Hopelijk schrikken de bacillen hiervan en trekken ze op tijd terug………..we will see.

Lien is verkouden!

En dat komt verdomd slecht uit! Zaterdag moet ik immers wel fit aan de start verschijnen voor de 80 v.d. Langstraat. Dus ik baal. Niet zo’n beetje. Ik baal enorm. De hele nacht liggen snotteren en nu zit ik dus met sjaal om en paracetamol bij de hand op kantoor. Ik zie zo bleek als de witte pasta van Duo-Penotti, heb waterige ogen & neus, keelpijn en slome spieren. Het ziet er dus allemaal niet zo best uit voor Lien & de 80. En toch wil ik lopen. Toch wil ik zaterdag van de partij zijn. Reden te meer dus om niet toe te geven aan m’n lijf. Ik ga met man en macht vechten tegen de foute bacillen. Fruit, groenten, neusspray, dampo, stomen, paracetamol en in het ergste geval ibuprofen. Met deze instelling en paardemiddelen moet het gewoon gaan lukken. Vanavond laat ik me verwennen met een kopje thee door Man en ga vroeg onder de wol. Zucht……….je moet er wel wat voor over hebben om de 80 te lopen!

Lien & de verbouwing

Het begint al steeds meer vorm te krijgen…….die geplande verbouwing van ons. De financiën zijn geregeld, de buren zijn ingelicht, de aannemer is voor de 3e keer langs geweest. Dit keer met iemand die de verwarming, het dak en de kozijnen gaat leveren. “Welke kleur moeten die kozijnen worden?” vraagt de klusjesman. “Net het wit eraf”, antwoord ik heel zeker. Jaha…..ik weet waar ik het over heb, merkt u wel. Ik heb al diep nagedacht over hoe het precies moet gaan worden……ahum…..niet dus. Man kijkt een beetje bedenkelijk en besluit maar geen reactie te geven. “Wil je glad kunststof of met houtreliëf?” vraagt de klusjesman vervolgens. “Houtreliëf”, antwoord ik weer meteen. “Dat trekt wel vuil aan” probeert klusjesman nog even, maar ik ben niet van m’n stuk te brengen. “Geeft niet, ik kan er goed bij om schoon te maken!” reageer ik weer. Het idee dat ik niet meer hoef te schilderen is zo heerlijk, dat ik dat extra schoonmaken wel voor lief neem. En ik wil dan wel kunststof, maar niet van dat gladde woningbouwvereniging-kunststof. Het moet toch op z’n minste de uitstraling van hout hebben. Vervolgens kijk ik Man zelfvoldaan aan en zie hem goedkeurend knikken. Wij kunnen dat samen……zo’n verbouwing regelen. Hij is van de financiën, de buren inlichten en de technische snufjes. Laat mij maar lekker de kleuren, materialen, stofjes en verfjes kiezen. Ik hoop dat ze kunnen beginnen in de carnavalsvakantie! Ben ik tenminste mooi op ski-vakantie………….

Categories
Shopalien

Lien & Man & de speelgoedwinkel

“Schat…..ik moet eigenlijk nog wel even naar Waalwijk” roep ik naar Man, “ik ben gisteren vergeten naar regenlaarsjes voor Dochter te kijken………….en Zoon heeft nieuwe rompers nodig……….en de winkels zijn vandaag open, want het is koopzondag”. Net toen ik wilde uitleggen dat Dochter beslist nieuwe regenlaarsjes nodig had, omdat ze morgen op het schoolplein allerlei waterspelletjes krijgen, antwoordde Man spontaan: “oh da’s goed hoor, dan gaan we zo even………kunnen we gelijk bij Bart Smit even naar een aanvulset van Lego kijken voor de kids”. Onze kids zijn namelijk aan de Lego. En niet zo’n beetje. Dochter bouwt de mooiste torens, huisjes enzovoorts en Zoon is een kei in het weer omduwen en afbreken van de hele boel. En wat Dochter heeft, wil Zoon hebben en andersom. Tijd voor wat extra Lego dus…….dan hoeven ze geen ruzie meer te maken (yeah right….) Afijn……de rompers gekocht, de (natuurlijk roze) regenlaarsjes gekocht en op naar de speelgoedwinkel. Man en ik stonden werkelijk te kwijlen voor al dat moois van Lego. Man natuurlijk bij de treinen en piratenboten en ik bij de roze kasteeltjes. “Oh…..kijk dat is leuk voor Jens”. “Oh……kijk, dat zou Senna helemaal geweldig vinden!”. “Oh Lien…..zie hier de Thomas Trein van Lego….helemaal super!”. “Oh…..Mars, zie je dat kasteel daarboven……kei-leuk voor Senna!”. “Ehhmmm……wat waren we van plan om uit te geven aan die extra blokjes?” vraagt Man. “Geen idee, wat denk jij?” gooi ik het balletje weer terug. “Ik vind die trein wel helemaal super voor Jens” geeft Man eerlijk toe. “Ja, en ik dat kasteeltje ook voor Senna”, zei ik oprecht. “Kunnen we dat wel maken…..zomaar…..zonder enige reden…..zulke kado’s?” vraagt Man. “Ach…… doe maar joh, kunnen zij ook een beetje meevieren dat jij een nieuwe baan hebt” zeg ik vervolgens. En als twee blije kinderen liepen we met twee grote dozen richting de kassa. Zo leuk, dat spul van Lego. Man lag als eerste languit op de grond om met Zoon de trein te bouwen en Zoon……….die is al de hele middag aan het jengelen omdat Thomas de Trein niet doet wat hij wil. Dochter is nog bij oma en heeft haar kado dus nog niet gekregen. En wij? Wij voelen ons ondertussen heel erg schuldig dat we die twee koters weer zo ontzettend verwend hebben……… 

Categories
Kids

Lien & de schoenenwinkel

“Oh mama, die vind ik mooi!” roept dochter enthousiast toen we voor gymschoentjes de schoenwinkel in ons dorp binnenliepen. “Nou, we komen hier voor gymschoentjes voor school, dus laten we daar maar eens eerst naar kijken” probeer ik voorzichtig. Maar dochter loopt al met de bewuste schoenen in haar hand te stralen. Maatje 22 had ze vast. En hoe ik ook praatte als brugman, dat die schoenen haar écht niet zouden passen, ze hield ze stevig vast. De mevrouw van de winkel ving het gesprek op en leidde ons subtiel richting de Rucanor gymschoentjes met klitteband (dit op nadrukkelijk verzoek van de juf….die natuurlijk geen 28 paar veters wil strikken voor het gymen…..flauw hoor). En oh….oh….ohhhhh…..ze hadden die simpele schoentjes in het roze! Ook in het wit, spijkerstof en legerprint, maar ooohhhh ook in het roze. Mama en dochter waren meteen verkocht, die moesten het worden. Helemaal gelukkig met de roze gympen richting de kassa en ja hoor, dochter ziet de schoenen weer staan. Roze natuurlijk, met veel glitters en dus eigenlijk hééééél fout. Zo fout, dat ze eigenlijk weer grappig zijn. Maar helaas, niet in haar maat………..oef! Ondertussen stonden we dus wel bij de afgeprijsde tussen-seizoen-schoenen en ik moet toegeven, er zaten erg leuke tussen. Na wat gezoek en gepas ging dochter toch mooi naar huis met 2 paar! En ik weet niet wie er blijer was. Dochter met haar nieuwe schoenen (die gelijk aan moesten) of ik dat ze toch iets minder opvallend en glitterend waren 😉

Lien & Het Levenslied

Mijn interesse in ‘het levenslied’ gaat eigenlijk niet verder dan Frans Bauer en Jan Smit. Op zich is dat al erg genoeg, maar ik geloof niet dat deze 2 exemplaren aanwezig zullen zijn op het Wollukse Volksfestijn wat aanstaande zaterdag gaat plaatshebben. Natuurlijk zijn wij toch van de partij. Hoe kan het ook anders. Waar bier is, is Man en waar gezelligheid is, is ik. Bovendien wil ik van de gelegenheid gebruik maken om mezelf alvast wat moed in te drinken voor de hapening van een weekje later. Dan gaat namelijk de 80 v.d. Langstraat van start. Het begint al aardig te kriebelen en het lijkt wel of m’n voeten alvast iedere dag wat meer gaan tegenstribbelen. Ze weten inmiddels ook hoe ver het is…..die voeten van mij. Ze weten dat ze er een week lang niet uitzien en dat ze het zwaar te verduren gaan krijgen. Maar goed, eerst dus aanstaande zaterdag feest in de stad! Ben benieuwd welke ‘top’-artiesten er komen. Ik houd u op de hoogte………….

Categories
Kids

Lien & de woede-aanval

Niet ikzelf hoor! Ik zou wel willen dat ik dat nog eens kon. Zo lekker ongegeneerd uit m’n dak gaan en stampvoeten als ik m’n zin niet krijg, maar oké, na zo’n kleine 39 jaar heb ik inmiddels geleerd dat dat niet helpt. Het lucht wel op, dat wel, maar ik krijg er niet uiteindelijk toch m’n zin door. Dochter dacht daar gisteren echter anders over en uiteindelijk ging Zoon ook nog even meedoen. U begrijpt het al, het was gezellig in huize De Kock. Bath-time, Bed-time….whatever. Ze wilden in ieder geval niet wat ik wilde. Dochter is best goed in woede-aanvallen. Al moet ik toegeven dat het al een tijdje geleden was dat ze zo’n extreme had gehad. U weet wel, zo’n nog-ff-en-ik-zet-je-onder-de-koude-douche-aanval. Ik heb haar maar laten gaan, ben Zoon gaan aankleden (wat op zich ook al een hele bevalling was), waarna ik ineens een gegil uit de badkamer hoor. “Mamaaaaaaaa, ik heb bloed! Ik heb bloeoeoeoed! Bloeoeoeoeoeoeoed!”. Mevrouw had uit boosheid haar lippen kapot gebeten. En dat bloedde flink. Wel godmejaar…….. “En? Wat wil je nu dat mama doet?” vraag ik op m’n vriendelijkste toon, terwijl mijn bloed inmiddels ook tot aan het kookpunt was gekomen, “pleisters op je lippen plakken?”. “Nee”, antwoordde ze heel timide, “een zakdoekje alsjeblieft mama”. En de onweersbui was weer overgewaaid………

Lien & de logjes

Regelmatig krijg ik van vrienden/vriendinnen een veer in m’n reet gestoken over de logjes die ik plaats op m’n weblog. Ik realiseer me dat ze nog lang niet het niveau van echte columns in tijdschriften etc. hebben, maar daar ben ik destijds ook niet om begonnen. Het blijft leuk om al m’n hersenspinsels op te schrijven en het blijft leuk om dat met u te delen. Er zijn echter ook dagen dat ik überhaupt geen zin heb om op het ‘net’ te surfen en dus ook niet om te schrijven. En dan doe ik het ook simpelweg niet. Op deze manier werkt het klaarblijkelijk. Ik heb geen deadlines, ik moet niet persé en daardoor blijft het leuk. Als werkende moeder met een druk sociaal leven, veel vrienden en veel bezigheden maak ik genoeg mee om zo af en toe iets leuks te schrijven. Bovendien kun je hier dan nog mijn klunsigheid en rariteiten bij optellen en dan heb je ‘stuff enough’ zou ik zo zeggen. En toch…..en toch……blijft het soms ook blanco in m’n hoofd. Ook al is er nog zoveel gaande om me heen, ik krijg niks op papier. Ik denk dat dat er ook gewoon bij hoort. Soms kan ik zo druk zijn in m’n hoofd dat ik er geen enkele orde in kan scheppen en dan kan ik beter niets loggen. Vandaar, lieve mensen, was het de afgelopen week stilletjes op Lien’s Log. De chaos in m’n hoofd is inmiddels een beetje opgeruimd, al zijn er nog steeds een aantal bottlenecks. That’s life….. Maar de zin om te loggen is er weer helemaal, dus hopelijk verschijnt er voor u weer voldoende leesvoer de komende dagen!

Poeh poeh

Wat een week heb ik achter de rug! Wel gezellig hoor, daar niet van, maar ik hang inmiddels van koffie en bbq’s aan mekaar. We hebben sinds woensdag iedere dag bezoek gehad. Van vriendinnen op de koffie, tot familie die mee hebben gegeten op zaterdag & zondag. Dan moeten we hier nog bij optellen dat Man door z’n rug is gegaan dinsdagavond, woensdag de dokter heeft bezocht, vervolgens zulke goede medicijnen heeft gekregen dat hij de hele wereld weer aan kon. Met als resultaat dat hij zaterdag stopte met de pillen, Jens 1x heeft opgetild en toen weer niet op of neer kon. Goei poeier…..dá spul van de dokter! Lien’s besluit staat vast…..zodra hij weer wat hersteld is, stuur ik hem verplicht naar de sportschool! (met wat opleukverhalen over de aanwezige sauna cq dames, moet dat wel lukken…) Verder is Jens gisteren van de trap gevallen….helemaal van boven naar beneden…..hij koos in z’n enthousiasme de verkeerde (en dus smalle) kant van de trap…..oeps! Gelukkig zijn kindjes op die leeftijd nog erg flexibel en heeft hij er alleen een bult op z’n achterhoofd aan overgehouden. Dat ik zowat een hartstilstand kreeg, is een kleine bijkomstigheid. U begrijpt het al…..ik heb een erg drukke,  hectische, rommelige maar ook wel gezellige week achter de rug. Mijn excuses voor het uitblijven van logjes. Ik zal m’n leven beteren………..