Tag: niks

Categories
Kids

Nog 1 nachtje slapen…

De slingers hangen, de taart is besteld, de traktaties staan klaar en het kadootje ligt al op haar te wachten. Nog 1 nachtje slapen en Dochter wordt 5 jaar. Ieder jaar sta ik toch weer even stil bij haar geboorte. De onwetendheid de avond ervoor. De zware nacht die we tegemoet gingen. De hele dag met weeën en een ontsluiting die maar niet wilde vorderen. De uiteindelijke ziekenhuisopname en om 20h10 de geboorte van Dochter. Prachtig vond ik haar. De eerste minuten waren wel angstig. Haar start was niet goed; ze was dubbel verstrengeld. Ze werd meteen na de geboorte apart in een kamertje naast de verloskamer gebracht. De anesthesist en kinderarts stonden standby. Daar lag ik dan. In m’n ééntje. Niet wetend wat er nu met ons meisje aan de hand was. Doodeng. Gelukkig kwam alles goed en nu maken we wel eens een grapje dat ze toen net iets te weinig zuurstof heeft gehad en daarom zo’n druktemakertje is 🙂 . En gelukkig kunnen we daarover grapjes maken, gelukkig is er niks met ons meisje, gelukkig is ze een heerlijk, spontaan en ja, een lekker druk kind. Gelukkig kunnen we al 5 jaar van haar genieten en gelukkig blijft ze nog steeds ons kleine grote meisje. Apetrots ben ik op haar…..en ook een beetje op mezelf dat ik toch maar mooi zo’n heerlijk kind op de wereld heb gezet (samen met Man natuurlijk 😉 )…….

Alles is liefde….

Ja hoor. Ik heb hem gezien. De nieuwe nederlandse hit-film. En ik vond’m heerlijk. Zoveel bekende Nederlanders in 1 film. Carice vond ik briljant, zeker tijdens de wc-scene. Wendy van Dijk met haar 16-jarige lover. Een dooie sinterklaas. Paul de Leeuw en Daan Schuurmans als homo-stel. Thomas Acda. Ze komen er allemaal in voor. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat ze enorm veel lol moeten hebben gehad op de set tijdens het filmen. Dat zie je nl. terug in de film. Man vond’m iets minder, waarschijnlijk te weinig bloot voor een hollandse film 🙂 . De film gaat ook hoofdzakelijk over de ‘prins op het witte paard’. Mannen hebben daar niet zoveel mee……met prinsen op een wit paard……tenminste, mijn Man niet! Nou is die ook niet zo rosmantisch aangelegd. En dat geeft niks. Hij heeft weer andere kwaliteiten 😉 . Maar voor de ladies onder ons……het is een aanrader. Liefde is immers net als Sinterklaas, je moet er in geloven anders werkt het niet!!!!

Lien & het verhaal van de schoenen en de glijbaan

Ze waren zo supergaaf. Die schoenen voor Dochter. Een Replay zwart lak ballerina schoentje. Maat 30. Precies goed. Hebben die kip dachten Zus en ik. Dochter had weinig tijd om te passen. Er stond immers een grote glijbaan midden in de schoenenzaak. Leuk bedacht, ware het niet dat je geen enkel kind meer aan het schoenenpassen krijgt. Laars uit, schoen aan, “ja mam, ze zitten lekker”, vlug schoen weer uit, laars weer aan en gaan met die banaan. En wat blijkt? Ze passen voor geen meter. Ze slipt eruit en verliest de ballerinaatjes al bij de 1e twee passen. En, u raadt het al, daar kwamen we dus thuis pas achter. Van dit soort geintjes kan ik dus chagerijnig worden hè!! Ik denk helemaal ‘t moedertje te zijn, met dochterlief in een paar kèkke schoentjes en dan passen ze helemaal niet. Na wat heen en weer gebel met de schoenenwinkel bleek dat ze ook niet kleiner te leveren waren. Balen zeg. Er zat niks anders op, ik moest ze terugbrengen en ze uit m’n hoofd zetten…..zucht….. En dat gaat eigenlijk niet zo samen………ik en dingen terug brengen die ik heb gekocht. Dat is mooi niks voor Lien. Inmiddels wel geslaagd voor andere schoenen, maar wel in een winkel zonder glijbaan!

Kijken, kijken, niet kopen

Ik heb najaarschoonmaak gehouden. Niet zo zeer in huis. Nee, in de speelgoedkast! Met een verjaardag van Dochter en Sinterklaas voor de boeg, leek me dat geen overbodige luxe. Waar moeten we anders immers alle nieuwe spullen weer laten? 2 Volle vuilniszakken om weg te gooien (allemaal kapotte, incomplete of totaal oninteressante spullen) en 1 grote boodschappentas voor het kinderdagverblijf (speelgoed waar ze inmiddels zijn uitgegroeid), waren het resultaat. “Waarom zet je het niet te koop op Marktplaats”, vroegen een aantal andere ouders mij. Ja, waarom eigenlijk niet…… Ik heb geen idee. Wellicht omdat ik een bepaald beeld heb van verkopen via internet. In mijn beleving krijg ik dan een hoop ongewenst bezoek wat komt ‘kijken, kijken, niet kopen’. Waarom dan niet gewoon het kinderdagverblijf er blij mee maken? En alles wat in de vuilniszakken zit, wil ik niet eens meer bij iemand anders tussen het speelgoed zien. Dat is gewoon rijp voor de vuilnisbelt. En als ik daar goed over nadenk, dan word ik onpasselijk van de consumptiewereld waarin we leven. En we kopen maar en we kopen maar en vervolgens als het niet interessant genoeg meer is, belandt het bij het vuilnis, waarna we net zo vrolijk weer nieuwe spullen aanschaffen. En toch doe ik er net zo hard aan mee. Ik moet wel. Zwak excuus, maar om mee te draaien in deze maatschappij, moet ik wel. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om de kids niks te geven met verjaardag en Sinterklaas. En heus, ik denk wel na over de dingen die ik koop. Ik probeer het zo duurzaam mogelijk te doen. Echter de voorkeuze van Dochter gaat vaak uit naar de rommeltjes, de hebbedingetjes waar ze binnen de kortste keren niet meer in geïnteresseerd is of wat stuk gaat. Het is wat. Bovendien is de keuze van speelgoed ook niet te overzien. Ik word er zelf zelfs nog hebberig van. Gelukkig zijn we klaar voor Dochter’s verjaardag. Poeh poeh, dat was me een vluggertje……kijken, nog eens kijken en toen snel kopen! Je kan het maar vast in huis hebben…………..

Wat een ochtend

Iedereen weet dat als je éénmaal moeder bent, de ochtenden behoorlijk vermoeiend zijn. Ik zeg ook altijd tegen mijn dierbare mannelijke collega’s dat ik er al een dagtaak op heb zitten als ik op kantoor arriveer. En ja, ze kijken me dan schaapachtig, niet-begrijpend aan. Wat wil je? Man heeft het bij ons thuis ook een stuk gemakkelijker. Als hij thuis werkt, is er geen stress en kunnen we alles op ons gemakkie doen en als hij wel weg moet, is hij zo vroeg de deur uit, dat’ie niks meekrijgt van het hele ochtendritueel! Je kunt soms dus zeggen dat ik naar m’n werk kom om uit te rusten 🙂 Niet helemaal waar natuurlijk, want als ik niet naar m’n werk hoefde dan was er ook minder gehaast ‘s-ochtends. En oké, ik kies er zelf voor om te gaan werken, dus ik zal niet te hard klagen. Feit is wel dat er soms van die ochtenden zijn, dat alles zo’n beetje tegenzit. Dochter die moppert omdat die maillot/panty niet lekker zit, Zoon die zich steeds verstopt omdat hij niet wil aankleden en daarna zo hard mogelijk probeert tegen te werken als ik hem een schone luier aan wil geven. Vervolgens aan de ontbijttafel vindt Zoon het nodig om z’n melk om te stoten en dan lekker met z’n handjes door de Optimel te woelen, zodat niet alleen de tafel, kinderstoel en vloer onder zit, maar ook meneer zelf aardig begint te plakken. Dochter eet (gelukkig) goed haar boterham op, maar heeft dan weer wat tijd over om de kralendoos tevoorschijn te halen. En nee, ik heb het dan niet over die grote houten kralen, maar u weet wel, die kleine priegelkraaltjes die vervolgens, u raadt het al, over de grond vliegen. Wat een toestand. Gelukkig zijn m’n schoonouders vandaag aan de oppas, zodat schoonmama de boel kon opruimen………. Inmiddels is het wat later in de ochtend. Ik ben al wat bijgekomen van het gehol en gevlieg en heb de nodige bakken koffie achter m’n kiezen. De zon schijnt en alles ziet er ondertussen wat rooskleuriger uit……….oftewel m’n ochtendhumeur is over!

Najaarsmoeheid

Poeh poeh, lieve lezers, laat ik u toch zomaar de hele week aan uw lot over. Niks geen spannende stories op m’n weblog. Gewoon helemaal niks. U zult wel denken waar ik de arrogantie vandaan haal om de hele week niks van me te laten horen. Het zat er gewoon even niet in. Ik was moe, op, leeg en daar kwam nog eens bovenop dat ik elke avond heb overgewerkt. Geen vezel in m’n lichaam had nog de inspiratie om een stukje te schrijven. Of het nu een simpele najaarsmoeheid is of dat ik teveel hooi op m’n vork heb genomen de laatste tijd, dat laat ik even in het midden. Het gaat vanzelf weer wel over. Verder gaat het eigenlijk wel goed in ons koddige huisje met ons lekker gezinnetje. Zoon lijkt veel baat te hebben bij de ingreep van vorige week. Ik heb gisteren de hele dag geen snotneuzen geveegd en hij hoort aanzienlijk beter. In 1 week tijd begint hij duidelijker te praten en te zingen. Want dat laatste doet meneer de hele dag. Van Piet Piraat tot Roodkapje, van Stoute Krokodil tot Dikke Dikke Olifant. Het was altijd zo, dat ik aan de melodie herkende wat hij zong, maar nu versta ik daadwerkelijk al meer dan de helft van wat hij zingt. Een gezellige boel dus. Dochter gaat ook lekker. Ze zit goed in haar vel. Heeft nog steeds wel wat rare afwijkingen, maar alleh…….that runs in the family. Zo vroeg ze deze week al meerdere keren wanneer toch die ‘gekke’ meneer op die ‘rare’ fiets weer eens langskwam. “Je weet wel mama, die meneer die met mij met de bal ging spelen”! (Ja, oppas P., ze bedoelde jou en je ligfiets) Dat kind heeft een geheugen van een olifant! Die ligfiets vindt ze geweldig interessant. Ik zie al voor me hoe ze straks als 12-jarige op haar ligfiets naar school gaat……..ehhh………niet dus!

Categories
Kids

Lien vond ‘t maar niks

Dat ze met hun tengels aan ons kleine manneke zaten. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe op zo’n kinderafdeling. Tijdens het ontvangst legde een no-nonsense verpleegkundige ons uit wat er ging gebeuren en probeerde dat vervolgens ook een beetje aan Jens te vertellen. Die standaard op alles “NEE” zei. Het welbekende ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ was gisteren heel duidelijk. Nadat we hem in z’n pyama hadden gehesen, gingen we samen een kijkje nemen in de behandelkamer. Jens vond het maar niks. Marcel kreeg hem uiteindelijk rustig met de plaatjes van de Efteling die op de muur hingen. Om 11h00 was Jens de eerste patiënt die werd geholpen (gelukkig). We mochten met hem de behandelkamer binnen en er stond een team van zo’n 5 à 6 mensen klaar (ik weet het niet meer precies…..zullen de zenuwen wel geweest zijn). Jens werd op een stoel gezet en ik mocht z’n handjes vasthouden. De anesthesist hield hem in de houtgreep en er stonden zeker nog een man of 3 omheen in bijbehorend uniform. Jens kreeg een mondkapje over z’n neus en mond om zo in te slapen. De blik die hij naar Marcel wierp zal ik nooit vergeten (u weet wel……die ‘wat-flik-je-me-nou’-blik). Vervolgens hoor ik de arts zeggen, “dit is Jens en die gaan we z’n neusamandelen knippen en z’n oortjes doorprikken”. Man en ik kijken elkaar aan……..OORTJES???? Daar wisten wij dus niks van. Wellicht is dat een standaard procedure met het knippen van de neusamandelen, maar de arts had ons daarover niks verteld. Kan alleen in de gezondheidszorg….dit soort acties. Dat z’n oortjes doorgeprikt werden, had nl. nog wat extra consequenties…..nl. oppassen met water de komende 3 dagen, dus uit voorzorg niet in bad laten spartelen en geen haren wassen. Maar goed dat we het dus ‘toevallig’ hadden opgevangen. De ingreep zelf stelt geen moer voor. Voordat ik m’n eerste slok koffie had genomen, werden we al weer geroepen en was het al gepiept. Jens krijste alles bij elkaar, zat (vanzelfsprekend) helemaal onder het bloed en wist werkelijk niet wat hem allemaal overkwam. Ik mocht hem op schoot nemen en we moesten hem vervolgens laten drinken of ijs laten eten. Met heel veel tegenspartelen kregen we uiteindelijk wat lepeltjes ijs naar binnen waar het bloeden een beetje van stopte. Na zo’n kwartier, 20 minuten kregen we hem een beetje rustig toen Man hem een boekje voorlas. Na nog wat huilmomentjes en nadat hij wat vla had gegeten, mochten we rond één uur naar huis. Thuis wilde meneer absoluut niet naar bed. Hij zal gedacht hebben dat we hem dat kunstje al meer hadden geflikt die dag. Uiteindelijk gaf hij rond 4 uur toch de ‘pijp aan Maarten’ en is met een paracetamol even gaan slapen. Vannacht is eigenlijk heel goed gegaan. Hij is helemaal niet wakker geweest en heeft een flinke tuk gemaakt. Vandaag is hij weer een heel stuk opgeknapt. Nog wel wat hangerig en zeurderig, maar alles werkt weer normaal……. En volgens Senna is Jens gisteren ‘gerepareerd’….. 🙂 Zo kan je het natuurlijk ook bekijken, want als alles goed is, heeft hij straks wel baat bij deze ingreep…..

Lien & nuchter blijven

Zoon z’n amandelen worden vandaag geknipt. Over een uurtje moeten we in het ziekenhuis zijn. Hij huppelt nog vrolijk rond door het huis met af een toe een zeurtje omdat’ie honger heeft! Hij mag dus niks. Hij mocht tot 8 uur vanochtend nog wat drinken, maar niks meer eten. En nu heeft hij dus honger. “Mama….ikke koekie” riep hij net al. “Nee schat dat kan niet”. “Mama….ikke botejam?” vraagt hij vervolgens. Sja, en wat zeg je dan? Ik probeer hem maar van het onderwerp eten af te leiden en heb de TV even aangezet. Dat gaat tot nu toe redelijk. Maar het is nog geen 11 uur…… dan wordt hij nl. pas geholpen. Wij, als volwassen mensen, begrijpen dat je voor een operatie niets mag eten of drinken, dat je nuchter moet blijven……maar leg dat maar eens uit aan een kindje van 2,5. Die begrijpt daar geen snars van. En ik? Ik voel me de slechtste moeder die er is……..je kind geen ontbijt geven…….tssss………

Lien & het feestje van de buurjongen

Het was me een feestje. Dat die jongelui (hier stond pubers, maar volgens een bekende waren deze ‘pubers’ zo’n 23 jaar oud….ahum) het naar hun zin hadden, dat kan ik me wel voorstellen. Het was een gezellige boel in de tuin van de overburen. Wat ik echter ook probeerde, ik kon niet slapen. Onmogelijk. Ik trilde zowat letterlijk m’n bed uit. Niks hielp. TV aan, boekje lezen, oordoppen in. Overal dreunde de zware bas doorheen. Niet dat ik er een probleem van maakte. Zeg, ik ben natuurlijk wel de stoere overbuurvrouw die alles goed vindt 😉 . Ik zong op z’n tijd maar een nummer hardop mee in bed. En met ‘Brabant’ van Guus Meeuwis vond ik het eigenlijk wel prachtig om te horen dat die jongelui uit volle borst meezongen. Dat lied begint een soort van ‘Brabants Volkslied’ te worden. Iedereen kent het, iedereen vindt het prachtig en iedereen zingt mee. Dat moeten ze met het ‘Wilhelmus’ nog maar eens voor mekaar zien te krijgen. Naarmate de klok verder tikte, begon ik mezelf toch aardig zielig te vinden……gezien het vaste gegeven dat de kindjes rond zevenen wakker zijn! M’n welverdiende uurtjes slaap tikten langszaam weg….. Nog steeds klaagde ik niet. Zeg, wat denkt u, zo’n knul mag toch best eens een knalfeest geven? Dat ik nu vervolgens met een houten kop, dikke wallen, hangende oogleden en een licht ochtendhumeur beneden zit, is een kleine bijkomstigheid. Volgende keer ga ik meefeesten…..ik zweer het u!

Categories
Shopalien

Lien & Schoenen

Hoe ging d’ie ook al weer? Als de kat van huis is……..shopt Lien! Ik moet tenslotte ook iets om handen hebben nu ik het hele weekend alleen ben. Met kids uiteraard, maar zonder Man. Man niet. Man logeert in Noordwijk en zit overdag op het circuit van Zandvoort. Tenminste…..vandaag toch. Hoe zijn toestand morgen zal zijn, is nog maar de vraag. Na een avond/nacht stappen in Noordwijk weet je dat natuurlijk maar nooit. Mijn toestand voor morgen is ook nog behoorlijk onzeker. Onze overburen hebben een feestje. Zoon is geslaagd en verwacht (naar ik hoorde) zo’n 70 andere pubers voor z’n examen-party. Met een feestje is niks mis…..heerlijk…..maar dan wel het liefst als ik er zelf bij ben 🙂 . U begrijpt echter ook wel dat je op die leeftijd niet op de buurvrouw zit te wachten. Ik weet m’n plek. Vandaag dus nog even de winkels af geweest. Schoenen. Niet voor mij hoor. Nee, dat had ik vorig weekend al gedaan. 2 Paar nieuwe laarzen. Nu waren de kindjes aan de beurt. Nieuwe laarzen voor dochter (grijs/zwart want bruin heeft ze al) en schoenen voor zoon. Dochter begint op aardig ‘grote’ voet te leven. Ik blijf aan het schoenen kopen. Voor iedereen die dit raar vindt……er is een boek geschreven met de titel: “waarom mannen liegen en vrouwen schoenen kopen”. Dus alleh, laat me nou maar. Ik ben tenminste wel eerlijk 😉