Tag: actie

Categories
Kids

Lien vond ‘t maar niks

Dat ze met hun tengels aan ons kleine manneke zaten. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe op zo’n kinderafdeling. Tijdens het ontvangst legde een no-nonsense verpleegkundige ons uit wat er ging gebeuren en probeerde dat vervolgens ook een beetje aan Jens te vertellen. Die standaard op alles “NEE” zei. Het welbekende ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ was gisteren heel duidelijk. Nadat we hem in z’n pyama hadden gehesen, gingen we samen een kijkje nemen in de behandelkamer. Jens vond het maar niks. Marcel kreeg hem uiteindelijk rustig met de plaatjes van de Efteling die op de muur hingen. Om 11h00 was Jens de eerste patiënt die werd geholpen (gelukkig). We mochten met hem de behandelkamer binnen en er stond een team van zo’n 5 à 6 mensen klaar (ik weet het niet meer precies…..zullen de zenuwen wel geweest zijn). Jens werd op een stoel gezet en ik mocht z’n handjes vasthouden. De anesthesist hield hem in de houtgreep en er stonden zeker nog een man of 3 omheen in bijbehorend uniform. Jens kreeg een mondkapje over z’n neus en mond om zo in te slapen. De blik die hij naar Marcel wierp zal ik nooit vergeten (u weet wel……die ‘wat-flik-je-me-nou’-blik). Vervolgens hoor ik de arts zeggen, “dit is Jens en die gaan we z’n neusamandelen knippen en z’n oortjes doorprikken”. Man en ik kijken elkaar aan……..OORTJES???? Daar wisten wij dus niks van. Wellicht is dat een standaard procedure met het knippen van de neusamandelen, maar de arts had ons daarover niks verteld. Kan alleen in de gezondheidszorg….dit soort acties. Dat z’n oortjes doorgeprikt werden, had nl. nog wat extra consequenties…..nl. oppassen met water de komende 3 dagen, dus uit voorzorg niet in bad laten spartelen en geen haren wassen. Maar goed dat we het dus ‘toevallig’ hadden opgevangen. De ingreep zelf stelt geen moer voor. Voordat ik m’n eerste slok koffie had genomen, werden we al weer geroepen en was het al gepiept. Jens krijste alles bij elkaar, zat (vanzelfsprekend) helemaal onder het bloed en wist werkelijk niet wat hem allemaal overkwam. Ik mocht hem op schoot nemen en we moesten hem vervolgens laten drinken of ijs laten eten. Met heel veel tegenspartelen kregen we uiteindelijk wat lepeltjes ijs naar binnen waar het bloeden een beetje van stopte. Na zo’n kwartier, 20 minuten kregen we hem een beetje rustig toen Man hem een boekje voorlas. Na nog wat huilmomentjes en nadat hij wat vla had gegeten, mochten we rond één uur naar huis. Thuis wilde meneer absoluut niet naar bed. Hij zal gedacht hebben dat we hem dat kunstje al meer hadden geflikt die dag. Uiteindelijk gaf hij rond 4 uur toch de ‘pijp aan Maarten’ en is met een paracetamol even gaan slapen. Vannacht is eigenlijk heel goed gegaan. Hij is helemaal niet wakker geweest en heeft een flinke tuk gemaakt. Vandaag is hij weer een heel stuk opgeknapt. Nog wel wat hangerig en zeurderig, maar alles werkt weer normaal……. En volgens Senna is Jens gisteren ‘gerepareerd’….. 🙂 Zo kan je het natuurlijk ook bekijken, want als alles goed is, heeft hij straks wel baat bij deze ingreep…..

Dochter’s school

Die gaat dus verhuizen. Naar een andere locatie in de wijk. Niet zo heel ver weg, maar toch…….wel verder dan waar hij nu zit. Maar oké, het wordt een mooi gebouw (alles wordt gerenoveerd) en bovendien heeft het gebouw veel potentie als de school groeit qua aantal leerlingen. Momenteel stagneert die groei nogal. Er worden té weinig nieuwe leerlingen aangemeld en ik vind persoonlijk dat de school ook té weinig actie onderneemt om dat te veranderen. Gisteravond was er een ouderavond. Speciaal voor groep 1/2. Een evaluatie-avond om te bespreken hoe de ouders het vinden gaan op school nu de 2 kleutergroepen zijn samengevoegd tot 1 kleuterklas. Er was nogal wat opstand aan het einde van vorig schooljaar omdat ouders nu éénmaal liever hebben dat hun kinderen in kleinere klassen zitten. Toch moet ook ik bekennen dat het eigenlijk best goed gaat zo. Dochter is dan ook niet de moeilijkste en is heel flexibel als het gaat om veranderingen. Ze doet het goed op school. Ze vindt het leuk en gaat goed vooruit in haar ontwikkeling. Geen op- of aanmerkingen wat dat betreft dus. Alleen die verhuizing. In het wilde weg wordt er om hulp gevraagd van ouders. Natuurlijk zijn ouders bereid een helpende hand toe te steken, alleen geef dan een soort van planning. Wanneer is welke hulp nodig en waarvoor?!? Ouders hebben ook agenda’s en met een planning is het makkelijk om te kijken of jouw hulp ergens tussen past. De directeur heeft toegezegd dat hij hieraan gaat werken. Dan weer terugkomend op het probleem ‘leerlingen-werving’ vroeg ik gisteren of er ook een officiële opening van het nieuwe gebouw gaat plaatsvinden en of dat dan misschien niet gelijk kan worden aangegrepen als PR-campagne! Eh……stil…….”ja ehh…..er komt wel een officiële opening maar niet voor de feestdagen, dat zal januari, februari worden”, antwoordde de directeur. Nou dat is dan een prima tijdstip want in maart moeten de nieuwe kleuters weer worden aangemeld op de verschillende scholen. En zelfs terwijl verschillende andere ouders zichzelf opwierpen als eventuele hulp, kopte de directeur deze bal nog niet direct in……. Ik begin me nu toch werkelijk af te vragen hoe graag hij z’n school zelfstandig wil houden……..met te weinig leerlingen komen we nl. onder ander bestuur te vallen. En wat kunnen wij meer doen dan het zo heet mogelijk maken onder de voeten van deze beste man? Mond-op-mond reclame en wat reclame op mijn site wellicht……..want het is nl. een SUPERLEUKE SCHOOL die erg HOOG scoort op het gebied van onderwijs. Het niveau van groep 8 leerlingen is hoog en het meerendeel stroomt door naar minimaal Havo/VWO. Niks mis mee, met die school van dochter………dus kom maar op met die nieuwe kleuters!!!!

Lien & de gezondheidszorg

Man en ik kunnen ons groen en geel ergeren aan de logge organisatie binnen de nederlandse gezondheidszorg. Wat een onprofessionele ambtenarij is het. Beginnend bij de ponskaartjes tot aan alle briefjes, documentjes die 3-dubbel dienen te worden ingevuld. Voor een 4-minuten-durend consult bij de KNO-arts, was Man vandaag 2 uur kwijt. Iedere balie heeft z’n eigen administratieve tiepmiep (zo…weer een etiketje geplakt) die met van alles en nog wat bezig is, maar vraag ons niet wat. Hier een formuliertje, daar een documentje en je vraagt je werkelijk af of we terug in de tijd zijn geplaatst. Waar is hier de automatisering blijven hangen? Hoezo ponskaartjes als we al in een computersysteem staan vermeld? Afijn om even terug te komen op het consult bij de KNO-arts. Binnen 4 minuten wist deze arts een diagnose te stellen. Jens z’n neusamandelen moeten worden geknipt. Eigenlijk ook z’n keelamandelen, maar daar wil de arts nog even mee wachten. Even een kijkje in de keel, in de neus, in de oren en huppakée ons manneke moet onder ‘t mes. Dan wil je vervolgens een afspraak maken om deze ingreep te laten plaatsvinden, weer in de wachtrij bij het afsprakenburo. Vervolgens krijg je te horen dat neusamandelen alleen op dinsdagen geknipt worden (huh?!?). Flexibiliteit van een loden deur dus. Van het afsprakenburo weer naar afdeling 8 voor de anesthesie……weer in de wachtrij……formuliertje invullen……weer in de wachtrij……formulier evalueren met een volgende administratieve tiepmiep……om vervolgens te horen dat de anesthesist contact opneemt als hij nog vragen heeft (waarom dan dat gesprek?!?). Als ze al die overbodige 3-dubbel-administratieve-acties er nou es uitgooien en vervangen door verpleegkundigen, dan denk ik dat we al een stuk beter bezig zijn. Man en ik hebben ook het wiel niet uitgevonden, maar één ding is zeker: in de gezondheidszorg is het de pyramide op z’n kop! De directie en alle administratieve rompslomp slurpen veelsteveel geld op, zodat er bezuinigd wordt op de mensen die het werkelijke werk moeten verrichten, zoals artsen en verpleegkundigen. Het mes erin. Automatiseren die boel. Wellicht vindt u dat ik een beetje overtrokken reageer. Misschien is dat ook wel zo. Ik moet tenslotte ook m’n frustratie kwijt. Het ergste van alles vind ik, dat ons ventje onder ‘t mes moet. Getsiederrie……ik kan wel janken…..

Lien & de verbouwing

Het begint al steeds meer vorm te krijgen…….die geplande verbouwing van ons. De financiën zijn geregeld, de buren zijn ingelicht, de aannemer is voor de 3e keer langs geweest. Dit keer met iemand die de verwarming, het dak en de kozijnen gaat leveren. “Welke kleur moeten die kozijnen worden?” vraagt de klusjesman. “Net het wit eraf”, antwoord ik heel zeker. Jaha…..ik weet waar ik het over heb, merkt u wel. Ik heb al diep nagedacht over hoe het precies moet gaan worden……ahum…..niet dus. Man kijkt een beetje bedenkelijk en besluit maar geen reactie te geven. “Wil je glad kunststof of met houtreliëf?” vraagt de klusjesman vervolgens. “Houtreliëf”, antwoord ik weer meteen. “Dat trekt wel vuil aan” probeert klusjesman nog even, maar ik ben niet van m’n stuk te brengen. “Geeft niet, ik kan er goed bij om schoon te maken!” reageer ik weer. Het idee dat ik niet meer hoef te schilderen is zo heerlijk, dat ik dat extra schoonmaken wel voor lief neem. En ik wil dan wel kunststof, maar niet van dat gladde woningbouwvereniging-kunststof. Het moet toch op z’n minste de uitstraling van hout hebben. Vervolgens kijk ik Man zelfvoldaan aan en zie hem goedkeurend knikken. Wij kunnen dat samen……zo’n verbouwing regelen. Hij is van de financiën, de buren inlichten en de technische snufjes. Laat mij maar lekker de kleuren, materialen, stofjes en verfjes kiezen. Ik hoop dat ze kunnen beginnen in de carnavalsvakantie! Ben ik tenminste mooi op ski-vakantie………….

Lien & het 10 minuten gesprek

Dat het mij niet in 10 minuten zou lukken, had ik al wel verwacht. Senna’s juffen zijn gezellig :-). Bovendien valt er over ons meisje zoveel te vertellen, dat dat gewoon niet kan in 10 minuten. Pech voor de ouders die na mij kwamen. In vroeger jaren zou ik daar rekening mee hebben gehouden, maar die tijd is voorbij. Zoals ik al verwachtte, is ons meiske op school niet anders dan thuis……..vrolijk, druk, spontaan, open……maar ook……eigenwijs, doortastend en vooral de grenzen opzoekend. Goh…..maar goed dat ze dus op school ook het ‘stoute stoel’ principe hanteren. Ze wordt erg geprikkeld door kindjes die iets doen wat niet mag. De juf ziet haar dan eerst observeren….dan gaan vervolgens die oogjes glinsteren en beslist ze of ze dat ook wel of niet durft. Wat dus meestal “WEL” is. Sja….leer me onze dochter kennen! En toch heeft die eigenschap ook voordelen. Ze is absoluut niet bang, heeft geen faalangst en zit er hééélemaal niet mee als een kindje niet met haar wil spelen…..nee hoor…..dan zoekt ze gewoon een ander kindje wat dat wel wil. Mooi toch? Waar ik wel een beetje van schrok, is het feit dat Senna al getoetst is in januari dit jaar. Zo klein, zo jong….groep 0…..en dan al een toets afleggen. Ze moeten tegenwoordig al zoveel op zo jonge leeftijd, daar heb ik soms een beetje moeite mee. Maar goed, het is dan weer wel leuk om te horen dat ze het voor een ‘groep-nuller’ héééél goed gedaan had. Een gemiddelde score voor zowel rekenen als taal…….nou en dan groei ik stiekem toch wel een beetje!!! Afin….zo’n 20 minuten later kwam ik weer naar buiten……met gepaste trots dat ons lieffie het zo goed doet op school……ondanks haar ondeugende acties!

Schrik!!

Ooit een kindje gezien wat de koortsstuipen heeft?? Nou….ik dus wel…..gisteren…..onze Jens! En dat was schrikken, dat was héél erg schrikken…..ik dacht echt even dat’ie dood ging! En eigenlijk was het moment na de stuipen net zo erg. Ik kreeg totaal geen contact met ‘m en hij trok helemaal wit/blauwig weg en ik had het idee dat’ie niet meer ademde. Achteraf hoor je dan in het ziekenhuis dat dat wel een normale reactie is na een koortsstuip. Maar goed….weet ik veel! Godzijdank had ik daar nog geen ervaring mee!! ‘s-ochtends was Jens al niet helemaal lekker, hij had 38,4 gr. koorts en wilde alleen maar bij Marcel of mij hangen. ‘s-middags lagen Jens & ik lekker een beetje te dutten op de bank. Hij lag lekker bij mij op schoot en toen begon het in 1x. Ik had meteen door wat er aan de hand was…..had er natuurlijk al wel eens over gelezen en van gehoord…..de koorts was toen gestegen naar 40,5. Door die te snelle stijging van temperatuur kunnen kindjes dus in zo’n stuip raken. Het hield zo’n minuut of 3-4 aan (maar voor mijn gevoel was het wel een half uur!) en daarna kreeg ik dus totaal geen contact meer. Doodeng vond ik het! Gelukkig konden we meteen terecht op de huisartsenpost in het ziekenhuis. Niks wachtkamer, niks melden….meteen door naar de behandeltafel. Fijn om te merken dat ze wat dat betreft echt geen enkel risico lopen. Jens is door 2 artsen helemaal onderzocht (ook op rode vlekjes….je moet er niet aan denken dat’ie iets van hersenvliesontsteking zou hebben). Ze vermoeden nu dat een middenoorontsteking de veroorzaker is. Valt allemaal wel mee dus…..gelukkig maar. Antibiotica meegekregen….wat trouwens ook iedere keer weer een uitdaging is om dat erin te krijgen….Jens houdt gewoon lekker z’n mond stijf dicht! Ook hebben we medicijnen meegekregen voor als hij weer in de stuip schiet…een zetpil, waardoor hij verslapt en in ieder geval uit die stuip komt. Lekker gevoel om dat in huis te hebben! Vannacht heeft ons ventje tussen ons in geslapen en vanochtend lijkt het al weer wat beter met hem te gaan. 38,2 was het zojuist en hij begint weer wat levendiger te worden. Ik zal blij zijn als hij weer ons ondernemend, ondeugend, dansend en zingend ventje is!

Ik omhels je met 1000 armen!

Hé hé…..eindelijk heeft Lien hem ook gezien. De bovengenoemde film! Niet slecht……vind ik tenminste. In het begin is het even zoeken naar de verhaallijn maar ik moet toegeven…….de film zit goed in elkaar. Vooral de rol die gespeeld wordt door Carice van Houten is briljant. Carice zelf is briljant! Al moet ik wel toegeven dat ik echt even het beeld van Minoes uit m’n hoofd moest bannen. Ik bleef Carice in het begin maar zien als een omgetoverde poes die bovenin een boom zat. Maar ze speelt haar rol in “ik omhels je met 1000 armen” zo goed, dat dat beeld toch langszaam verdween. Eindelijk dus een heerlijk avondje op de bank gehad met eindelijk es een goede film…….voor mij dan toch. Marcel vond het gezien zijn reactie een typische “wijven-film”, maar hij had de afgelopen dagen al de nodige “mannen-films” gezien. En nog een avondje Startreck kon Lien gisteren even niet trekken…….. 😉

Op de kast…

“Wanneer komen wij terug van de wintersport?” was de vraag richting mij gisteravond. “Sja…weet ik veel….ehhh…..de 27e of zo?” was mijn reactie. “Oh….”, verder stil…..en toen, “dus dan zijn we de 28e weer wel thuis?”. “Nou…..dat mag ik hopen als we de 27e wegrijden” zeg ik nog een beetje sarcastisch…..”maar waarom wil je dit weten?” was mijn volgende vraag want dit vraagt man-lief niet zomaar zonder reden. “Nou eh……ik ben uitgenodigd door Citrix voor een congres in Orlando………op de 29e!” was zijn antwoord, gevolgd door “maar dat is zeker geen goed idee?”.

“Nee natuurlijk is dat geen goed idee!” was gelijk mijn reactie “En ik zeker de hele teringzooi van de vakantie in m’n eentje opruimen?”. Maar terwijl ik dit zeg, bedenk ik me dat het misschien wel een hele mooie gelegenheid voor hem is…..qua werk enzo…… Maar toen man-lief gelijk kwam met de opmerking: “misschien kan ik nog beter vanuit Zwitserland naar Orlando te vliegen”, beet ik gelijk terug: “nou dan maak je er maar gelijk een enkeltje van!” …….stil en toen een stiekem gegniffel…… hij had me precies waar d’ie me hebben wilde…….OP DE KAST!!!

Slechte moeder….

….ben ik!

Mochten de kids blijkbaar vandaag iets mee naar school nemen wat ze van de goede Sint hebben gekregen. Tja…..duidelijk een beginnende school-moeder…..wij hadden dus niks meegenomen! Met een beetje logisch denken had ik ook wel tot die conclusie kunnen komen, want zo werkt dat nou éénmaal met kinderen. Die willen laten zien wat ze gekregen hebben! En onze dochter zit daar vandaag dus tussen al dat nieuwe speelgoed zonder zelf iets bij te hebben………en JA…..ik voel me slecht! Niet dat ik denk dat Senna daar een traumatische ervaring door zal oplopen, maar toch……een beetje zielig vind ik het wel.

Heb natuurlijk wel meteen de juf ingelicht dat ik niet op de hoogte was en dat ze dus niks bij heeft. Die zal dat best wel profesioneel kunnen oplossen, verwacht ik. Het stond blijkbaar in het schoolregelement, wat ik dus duidelijk niet diep genoeg heb doorgespit! Sja….dat is net zoiets als met handleidingen he?! Die neem ik ook pas door als ik er echt niet meer uitkom.

Maar Lien zal haar leven beteren en de handleiding van school nog es goed doornemen, zodat ik geen domme acties meer uithaal!

Dág…..

…..Sinterklaasje, dahag dahag Zwarte Piet………….. Helemaal geweldig was de reactie toen de ‘bezorgpiet’ de pakjes gisteren voor de deur had geparkeerd en even flink op de deur had gebonkt. Senna wist niet hoe snel ze bij de voordeur moest komen en begon pas écht te stuiterballen toen ze de pakjes zag liggen en staan. Dat was de reactie waar de goede Sint natuurlijk op hoopte en waar hij het tenslotte allemaal voor doet. Dolgelukkig pakten ze één voor één de kadootjes uit en alles was even mooi en prachtig. Zelfs voor papa zat er nog een kadootje bij dat overduidelijk uit de Corina-Le-Duc gids was besteld…….. ;-). Daar had de ‘grapjespiet’ hem mooi even te pakken.

De Sint en zijn gevolg zijn het land nog niet uit of er werd gisteravond al over de kerstboom gepraat. “Waar zetten we hem dit jaar?”. “Wordt het een echte of zetten we de kunstboom?”. Persoonlijk vind ik niks boven een échte boom gaan, maar ja……..ik moet ook de realiteit niet uit het oog verliezen. Het feit ligt er dat we een zeer baldadig op verkenning-zijnde peuter hebben rondlópen en niet te vergeten een jonge kat, die waarschijnlijk zo’n boom helemaal geweldig vindt om in te klauteren. ‘Oh denneboom, oh denneboom…….wat waren je takken wonderschoon…….ik zag je vanochtend nog in de kamer staan, maar nu zit er geen bal meer aan……..’ ik hoor mezelf al zingen! We gaan dus maar voor de kunst, met onbreekbare ballen (en begin nu niet te lachen, want ja…….die heb ik en ja……..ze zijn nog leuk ook!). Kom maar op met die Kerstman!

Â