“Auw, auw” zucht ik gisteravond toen we in bed stapten. “Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb hoor! Maar alles doet me zeer……is het niet m’n knie, dan is het m’n hoofd en nu zijn het m’n spieren weer die moeilijk doen”, kreun ik met nog eens een zucht of 10 erachteraan. Ben ik best goed in…..in zuchten. “Het zal je zeurbotje wel zijn wat dwarsligt” antwoord Man bloedserieus. Ik kijk hem aan en we komen de eerste 10 minuten niet meer bij van het lachen! “M’n zeurbotje ligt dwars” herhaal ik al proestend. Ik weet niet wat erger is……dat Man zo de spot met me drijft of dat ik er zelf zo hard om moet lachen. Het feit was wel dat de pijntjes ineens over waren! M’n zeurbotje zal weer wel op z’n plek zitten………..
Het blijkt maar weer eens dat communicatie het allerbelangrijkste en tevens voor een aantal mensen het allermoeilijkste is wat er bestaat. Vorig jaar moesten we een school gaan kiezen voor Dochter. We hebben destijds gekozen voor de school die de meeste openheid van zaken gaf. Voor de school die van een opendag een klein feestje wist te maken en voor de school waar de direkteur de moeite nam om de mensen te ontvangen en voor te lichten. En vergis je niet, er is op schoolgebied aanzienlijk wat veranderd ten opzichte van de jaren ’70 en ’80. De leermethodes zijn natuurlijk verder ontwikkeld en daar zijn we allemaal uitgebreid over ingelicht. Positief dus. Totdat Senna daadwerkelijk naar school moest. Ik hoorde maar niks en ging eens zelf bellen. Vergéten! Ze waren Senna vergeten….maar goed dat ik zelf contact opnam, kreeg ik te horen. Afijn…..Senna 2 proefochtenden meegedaan en daarna begon school dan toch echt voor haar. Ze heeft het prima naar haar zin……wat dat betreft is er niks aan de hand. Het is alleen de communicatie. Die is naar de ouders toe zo slecht. En nu vraag ik me dus af of dat op alle scholen zo is. Of hebben we toch een verkeerde keuze gemaakt? Via een simpel nieuwsbriefje moesten we vorige week lezen dat 2 juffen moeten vertrekken i.v.m. bezuiningen. 2 kleuterjuffen. 2 héle leuke kleuterjuffen…..jong, dynamisch en vol met nieuwe ideëen. De 2 kleuterklassen worden samengevoegd tot 1 klas. Wat vervolgens betekent dat er na de vakantie wordt gestart met een groep van 30 leerlingen. En daar moet de instroom van het hele jaar dan nog bij. Onacceptabel vinden de meeste ouders. En ook ik. Er is vorige week meteen gereageerd met een brandbrief namens alle ouders. Resultaat? Een ouderavond morgen, zodat we uitleg krijgen over het hoe en waarom. Is dat nou zo moeilijk? Kan dat nou niet gewoon meteen georganiseerd worden, in plaats van zo’n lullig briefje? Dat is nog hetgene wat ik ze het meest kwalijk neem. COMMUNICEER nou es gewoon op een normale manier met de ouders….het gaat notabene wel om ónze kinderen! Es kijken wat ze morgen allemaal te vertellen hebben…..stelletje ambtenaren! (sorry voor de goeies, want die zullen er ongetwijfeld ook zijn)
Ouder worden is op zich niet zo erg. Niet dat ik sta te popelen om die 4 ervoor te krijgen, maar ach…..so be it. Iedere leeftijd heeft zo z’n charme zullen we maar zeggen. Gisteren heb ik met dochterlief haar foto-albums doorgekeken. Wonderbaarlijk….hoe oud je van kinderen wordt 🙂 . 4,5 Jaar geleden zag ik er nog een heel stukje jonger uit en eerlijkgezegd ik niet alleen. Ook Man had toch wat minder kraaienpootjes en een kwajongensachtig uiterlijk. De zwangerschappen, de verantwoording, de drukte en het geregel beginnen duidelijk z’n tol te eisen. Maar alléh….alles voor het goede doel! Terwijl ik m’n rimpeltjes in de spiegel bekijk, bedenk ik me ook dat ik die 2 spruiten voor geen goud zou willen missen. Bovendien zijn we vanochtend nog even naar ‘ouwe oma’ in het verzorgingstehuis geweest. Helemaal in elkaar gedoken zat ze in haar nachthemd in haar rolstoel te slapen. Zo zielig. Haar benen in speciale sloffen ingepakt omdat ze helemaal open liggen. En snúrken! Daar is Man nog een amateur bij. En als ik haar dan zo zie zitten op 90-jarige leeftijd, dan zijn die rimpeltjes bij mij en Man zo erg nog niet. Bovendien….als het hééél erg wordt, kunnen we altijd nog naar Schumie om alles glad te laten trekken. Over een jaartje of 20 zit dat vast in het ziekenfonds…. 😉
Oef! Zucht! Steun! Wat een warmte! Ik wil niet klagen hoor, dit is nog altijd beter dan dat het met bakken uit de lucht komt vallen. Maar ik kan er (helaas) zo slecht tegen. Ik weet werkelijk niet waar ik het zoeken moet en zucht en kreun mezelf de dag door. U zult wel denken dat ik gek ben om dan naar Spanje op vakantie te gaan. En een beetje gelijk heeft u dan natuurlijk ook wel. Alleen is er wel een klein verschilletje. Ik hoef daar nl. niet zoveel. Jaja…..dat probeer ik thuis ook met deze hitte, maar er blijven toch altijd dingetjes die echt wel moeten. Senna naar school brengen en weer ophalen. Boodschappen doen…..tenminste als we nog iets te eten, en nóg belangrijker, te drinken willen hebben. En in Spanje kan ik een heel stuk overlaten aan Man. Bovendien kan ik in Spanje de hele dag in m’n bikini rondlopen. Zonder enig probleem of gevoel van schaamte duik ik in m’n bikini de kampwinkel binnen om wat te scoren voor het avondeten. Nou…..de eerste moeder die zo haar kind op school ophaalt moet ik nog tegenkomen. Niks geen bikini vandaag dus. Gewoon in m’n kleren naar school en naar de winkels en geloof me, hoe minuscuul het ook is wat ik aantrek……het is gewoon te warm! Zucht, steun, kreun…..(dat moet ik natuurlijk wel even tussendoor blijven doen). Gelukkig is de temperatuur binnen nog enigszins te doen. Ik zit nu dan ook met m’n laptop op schoot, mezelf heel rustig te houden op de bank. Beetje binnen chillen….zeg maar. Het is dat Jens nu slaapt, maar anders ging ik rondjes rijden met de climat-control op 16 graden!
Lien heeft weer wat hoor! Ik heb altijd al gezegd dat Lien & Sport niet zo’n goede combinatie zijn. Er is altijd wel wat. Nou lopen krakende wagens meestal het langst, dus wat dat betreft heb ik nog wel wat jaartjes voor de boeg. Gisteren zijn buuv en ik weer fanatiek een lekker eind gaan stappen. Het weer was heerlijk, de schoenen zaten goed, dus vooruit met de geit. Bij het eerste stuk begon ik m’n knie al te voelen. M’n knie! Daar heb ik notabene nog nóóit last van gehad. Maar goed….verstand op nul….en doorlopen. Zo ben ik dan ook weer wel. Tijdens de 80 van de Langstraat voel je ook van alles en hoe langer je blijft doorlopen, hoe minder je het gaat voelen. Niet zeiken, wandelen! Eénmaal thuis had ik wel in de gaten dat ik dat beter niet had kunnen doen. Ik heb het idee dat ik m’n knie nu toch lichtelijk overbelast heb. Kan nl. vandaag bijna niet lopen. En da’s niet handig als ik 4x op en neer naar school moet, -tig x de trap op moet, nog naar het kinderdagverblijf moet en de boodschappen nog moet doen. Nee…..Lien heeft het weer lekker voor mekaar…… Aan de andere kant kan ik het ook ‘zonnig’ bekijken. Dan doen we vandaag maar niet te veel…….been omhoog en met m’n reet in de zon! Goed plan……..
Categories
Bedenken, bedenkt, bedenkelijk, bedacht
“Senna, drink je wel nog even je melk op” zeg ik tegen dochterlief terwijl ik de tafel afruim. “Ja hoor mama!” antwoordde ze. Even later staat ze achter me in de keuken met een bedenkelijk gezicht. “Ik heb eigenlijk wel iets goeds bedenkt in m’n hoofd” zegt ze. “Oh wat heb je in je hoofd bedacht dan?” vroeg ik vervolgens. “Nou als ik mijn melk niet opdrink, dan krijg ik nooit meer melk! Vind je niet dat ik dat goed bedenkt heb?”. Sja wat moet ik daar nu weer op antwoorden? Wil ze op die manier onder het melkdrinken uitkomen of wil ze gewoon iets ‘slims’ bedacht hebben? Ik besluit haar gelijk te geven. Ze drinkt vervolgens haar melk op en vulde haar bedenksel nog even aan met: “Zo de melk is op…..en nu ik zoiets goeds bedenkt heb, mag ik wel een pepermuntje hè?!”. Oké, oké…..en ik heb me laten inpalmen. Slimme meid…….nu de werkwoordvervoegingen nog 😉
……vandaag…….en gisteren ook al! Ik heb te weinig geslapen dit weekend. En terwijl ik dit schrijf, krijg ik nog meer last van zelfmedelijden. Zo gaat dat nl. met Lien. Als ik niet kan slapen dan krijg ik enorm medelijden met mezelf. Het liefst laat ik dan Man ook deel uit maken van mijn portie zelfmedelijden en maak hem wakker. Heb ik de afgelopen nacht toch maar niet gedaan. Man heeft soms ook recht op een goede nachtrust. (ik kan ook lief zijn!) Ik heb dus zaterdagavond een bierfeestje gehad. En na feestjes, ongeacht het alcoholgehalte, kan ik niet slapen. M’n oren suizen, m’n hoofd zit vol en dat moet eerst verwerkt worden, voordat Klaas Vaak zand in m’n ogen komt strooien. Kort nachtje van zaterdag op zondag dus….. Zondag de hele dag geen klote waard, maar alleh, daar heb ik me wel doorheen geworsteld. Je zou dan toch zeggen dat ik gisteren als een blok in slaap moet zijn gevallen. En dat is ook zo. Totdat Man om 24h00 naar bed kwam. Voor mijn gevoel stormde hij de kamer binnen, terwijl hij me verzekerd heeft dat hij heel zachtjes heeft gedaan. En ik geloof Man. Probleem was wel dat Lien uitwakker was, hoofdpijn had en dus 2 uur wakker heeft gelegen. Van nijd heb ik 2 Ibuprofens van 400 mg geslikt. Gevolg? In een coma, gedrogeerd…..tot vanochtend 06h20. En nu? De hele dag een soort van katergevoel…….stomme trut…….wie slikt er dan ook Ibuprofen om te slapen??? Dan moet je wel heel dom zijn!!! Wat een zelfkennis………..
Als je een jaar geleden zou hebben gezegd dat we dit jaar in een feesttent in Elshout een bierfeest oftewel Hollandse avond zouden vieren, dan had iedereen van onze vriendenclub je hard uitgelachen. Helaas, pindakaas……het was wel zo. “Hoe fout kun je worden?” vroegen we ons al lallend, schaterlachend, hossend, jumpend en lol-hebbend af. Het heeft wel iets…feesten tussen al die boeren (en jezelf soms afvragend in hoeverre je er inmiddels al bij hoort). Niemand van ons liep op klompen, dat nu ook weer niet, maar bierdrinken daarentegen kunnen we als de beste. Dus concludeerden we al snel, dat we niet opvielen in de massa en dat het qua leeftijd ook nog best kon. Een aantal B-artiesten moesten ons samen met een swingende disco de hele avond met hollandse muziek vermaken. En dat is ze wel gelukt! Vooral het duo “Zware Jongens” was briljant. De tent ging uit z’n dak. 2 Oudere heren in tiroler pakjes die onder een aantal meelalnummers een zware housebeat hebben gezet…….het klonk te gek. Eén ding weet ik wel zeker na gisteravond…..ik ga maar es snel een cursusje Jumpen van het internet plukken. Lijkt me zo gaaf om te doen, een soort van linedancing maar dan voor gabbers 😉 Echt helemaal Lien!
Wat een schok, wat een commotie, wat een opwinding. De grote donorshow van BNN! Iedereen had er wel een mening over. En een mening tja……da’s net een erectie, je hebt er zo één maar probeer ‘m maar eens overeind te houden. Iedereen heeft het er dus de afgelopen week over gehad. Schandalig of niet? Ethisch verantwoord of niet? Goede stunt of niet? Ook ik had op z’n minst m’n twijfels. Toch kon ik het niet laten om vanavond even een kijkje te nemen, hoe 2-strijdig mijn gevoel ook was. Ik heb natuurlijk m’n principes, maar als het nodig is heb ik ook andere 😉 . Dat het donorprobleem onder de aandacht wordt gebracht….prima, maar op deze bizarre, onmenselijke manier….nee. Daar had ik duidelijk moeite mee. Maar dan de ontknoping! Alles in scene gezet! De zieke vrouw bleek een kerngezonde actrice die helemaal geen nier ging afstaan. De 3 kandidaten zijn wel degelijk nierpatiënten en waren in het complot betrokken. Wat een stunt! Wat een toppers bij BNN om zoiets controversieels te bedenken. Petje af! Dus lieve mensen ook via Lien’s Log de oproep: download het donorformulier op www.bnn.nl. VUL IN…..WORDT DONOR!!! Dank u!
Over vazen gesproken! Wordt er vanochtend om 07h45 al aan de deur gebeld. Schrik. Wie staat er nou zo vroeg aan de bel te hengsten? De bloemenbezorger dus. Een prachtig boeket met zonnebloemen werd er bezorgd…….voor Man. En ja, ik ben eerlijk, mijn voelsprieten stonden op scherp. Wie stuurt er nou bloemen naar Man? Al moet ik toegeven dat Man minstens net zo verbaasd was als ik. Het bleek uiteindelijk niet zo heel spannend. Geen secret lover in ieder geval……oef…….kom ik daar even goed vanaf 😉 . Nee het was een welkomstboeket van Man’s nieuwe werkgever. Namens al zijn nieuwe collega’s. Dat noem ik nog eens een goed begin. Alleen krijg ik, hoe langer ik er over nadenk, zo’n angstig voorgevoel dat het alvast een soort van goedmaakboeket naar het thuisfront is voor de uren die hij gaat maken. Oké voordat ik aan zelfmedelijden ga bezwijken……dat zien we dan weer wel. Voorlopig geniet ik eerst van een prachtig boeket op de eettafel……..in een mooie dikke bolle vaas!!!