Ouder worden is op zich niet zo erg. Niet dat ik sta te popelen om die 4 ervoor te krijgen, maar ach…..so be it. Iedere leeftijd heeft zo z’n charme zullen we maar zeggen. Gisteren heb ik met dochterlief haar foto-albums doorgekeken. Wonderbaarlijk….hoe oud je van kinderen wordt 🙂 . 4,5 Jaar geleden zag ik er nog een heel stukje jonger uit en eerlijkgezegd ik niet alleen. Ook Man had toch wat minder kraaienpootjes en een kwajongensachtig uiterlijk. De zwangerschappen, de verantwoording, de drukte en het geregel beginnen duidelijk z’n tol te eisen. Maar alléh….alles voor het goede doel! Terwijl ik m’n rimpeltjes in de spiegel bekijk, bedenk ik me ook dat ik die 2 spruiten voor geen goud zou willen missen. Bovendien zijn we vanochtend nog even naar ‘ouwe oma’ in het verzorgingstehuis geweest. Helemaal in elkaar gedoken zat ze in haar nachthemd in haar rolstoel te slapen. Zo zielig. Haar benen in speciale sloffen ingepakt omdat ze helemaal open liggen. En snúrken! Daar is Man nog een amateur bij. En als ik haar dan zo zie zitten op 90-jarige leeftijd, dan zijn die rimpeltjes bij mij en Man zo erg nog niet. Bovendien….als het hééél erg wordt, kunnen we altijd nog naar Schumie om alles glad te laten trekken. Over een jaartje of 20 zit dat vast in het ziekenfonds…. 😉