“Auw, auw” zucht ik gisteravond toen we in bed stapten. “Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb hoor! Maar alles doet me zeer……is het niet m’n knie, dan is het m’n hoofd en nu zijn het m’n spieren weer die moeilijk doen”, kreun ik met nog eens een zucht of 10 erachteraan. Ben ik best goed in…..in zuchten. “Het zal je zeurbotje wel zijn wat dwarsligt” antwoord Man bloedserieus. Ik kijk hem aan en we komen de eerste 10 minuten niet meer bij van het lachen! “M’n zeurbotje ligt dwars” herhaal ik al proestend. Ik weet niet wat erger is……dat Man zo de spot met me drijft of dat ik er zelf zo hard om moet lachen. Het feit was wel dat de pijntjes ineens over waren! M’n zeurbotje zal weer wel op z’n plek zitten………..