Jeetje wat heb ik de projectmanager uitgehangen de afgelopen week! Sorry voor het nauwelijks loggen. De tijd ontbrak omdat ik té druk was met mijn ‘Jens-moet-een-nieuwe-kamer’ project. En geloof me, dat is een heel karwei. Buiten het feit dat er eerst goed gezocht moet worden naar wat Lien dan precies wil, moet het ook nog eens passen in het kleinste slaapkamertje van het hele huis. Maar zoals altijd heb ik het weer gevonden bij IKEA. Ons zweeds meubelwarenhuis waar je werkelijk van alles kunt vinden & kopen, maar wat vervolgens wel zelf moet worden ingeladen, uitgeladen, naar boven gesjouwd en in elkaar geschroefd. Geen nood……Man is best handig in moertjes, schroefjes en IKEA-meubels. U raadt het al…….het is niet de eerste keer dat daar iets gekocht werd. Dinsdagavond ben ik eerst zelf gaan spotten en woensdagavond kreeg ik Man zover dat hij met zijn stationwagon meereedt richting Breda. Gelukkig vond hij het ook mooi (tenminste……hij stribbelde niet tegen) en zo was de keuze dan ook snel gemaakt. Nog een stoere lamp gescoort (volgens Man kon de door mij destijds uitgekozen lamp met bontkraag écht niet blijven hangen….tssss…..duidelijk geen smaak!), een dekbed, kussen en overtrek. Zoon-lief kon gisteravond dus al z’n eerste nacht in een groot bed doorbrengen. We hadden ons beiden al ingesteld op een slechte nachtrust, wat wonder-boven-wonder uitbleef. Meneertje ging lekker liggen in z’n “gloote bed” en is er niet meer uitgekomen voor vanochtend 08h00! Vandaag nog een dekbedovertrek van CARS gekocht, de kast in elkaar gezet (dat eerste door mij, dat laatse door Man……uiteraard) en nu moeten we nog op pad voor leuke accessoires……waarvan de uitvoering natuurlijk bij mij komt te liggen (oké….goed dan…..Man heeft ook nog wat inspraak). Zodra Lien (alias de projectmanager) klaar is met de finishing touch komt er uiteraard een foto van dit zéér succesvol project op dit log. Tot dan moet u het doen met mijn geleuter over hoe goed mijn project op schema loopt…….
Categories
Tatuu tatuu
De wasmachine en ik draaien weer es overuren. De 10e was zit er inmiddels in en dan liggen er nog 2 stapeltjes. Één geluk dat het vandaag prachtig weer is en dat het meerendeel al droog en gestreken in de kast ligt. Eigenlijk van de zotte dat ik dus vandaag met dat mooie weer aan het wassen en strijken ben, maar ja……het zal moeten gebeuren en liever vandaag nog dan morgen. De terugreis is redelijk goed gegaan. 15 uurtjes hebben we erover gedaan. Om 08h00 vertrokken in L’Estartit en om 23h00 gearriveerd in Sprang-city. Na 1,5 uur rijden werd Jens wagenziek en heeft’ie alles ondergekotst. Noodgedwongen een stop van zo’n half uur om alles schoon te poetsen en Jens op te frissen. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven…..op nog een bloedneusje na dan. Jens gaat deze week verplicht aan de appelstroop en spinazie…..we denken nl. dat hij wellicht wat ijzer te kort komt. Verder hebben we tot voorbij Lyon behoorlijk met files te kampen gehad. Het was druk. Wat wil je op de 14e juli…..een Franse feestdag notabene. Na Dyon werd de weg wat leger en dacht Man even wat tijd in te halen door de gaspedaal es ff lekker in te trappen. Wat kon er tenslotte gebeuren? Alle flitspalen stonden op z’n DomDom geïnstalleerd en wist’ie precies te staan. Dat er soms ook onverwachte controles door motoragenten worden uitgevoerd, was Man even vergeten. We zagen ze wel hoor…….de gendarmerie…….alleen te laat! Met een lasergun hadden ze weer zo’n domme Hollander te pakken die ff lekker aan het gassen was op de snelweg. Of we even mee wilden rijden naar de eerstvolgende afrit. Man z’n rijbewijs werd gecontroleerd en we kregen een boete van 90 Euri wat ons allebei nog reuze meeviel…….oeps……ben ik nu heel erg? De snelheid waarvoor we beboet werden was 158 km/u gelukkig dat Man z’n gaspedaal al iets had los gelaten want net ervoor stond de teller nog echt op 170 km/u. Enfin……Man probeerde nog met een “c’est beaucoup d’argent” iets te regelen, maar het enige antwoord wat hij kreeg was, “mais oui….c’est beaucoup de vitesse!”. Oké wie z’n billen brand moet op de blaren zitten. En aangezien we al vele vakanties met hoge snelheid door Frankrijk zijn gecrost en dit de eerste keer is dat ze ons te pakken hebben, mogen we al niet mopperen. Die 90 euro vond ik niet zo erg……het feit dat we weer een half uur vertraging hadden opgelopen…….daar baalde ik van. Maar goed, we waren nog voor middernacht thuis en ons record van 11,5 uur vanuit Barcelona gaan we toch nooit meer halen met die twee kleintjes achterin! Om de haverklap moet er wel ééntje plassen of ééntje een schone luier. En Senna? Nou die heeft een mooi verhaal te vertellen tegen iedereen die het maar horen wil…….”papa moest mee met de politie en als hij geen centjes deed betalen dan moest’ie naar de gevangenis…….maar ze nemen dan geen kindjes mee hoor……neu……die mochten dan wel met mama mee naar huis!” Tatuu….tatuu
Nou….die gaan goed samen hoor! Het is hier tof! Woensdagochtend met volop zon vertrokken vanaf Nîmes naar het uiteindelijke eindpunt: L’Estartit. Hoe dichter we echter bij de Spaanse grens kwamen, hoe bewolkter en hoe donkerder het werd. Al grapjes makend over hoe we de vakantie zouden doorkomen als we weg zouden spoelen van de camping, gingen we ons toch werkelijk steeds meer zorgen maken. Het weer was niet zo best in L’Estartit! Het was er inderdaad bewolkt en er regende af en toe een spatje. Gelukkig mocht het de pret niet drukken. Eénmaal uitgepakt en lekker geslapen, stonden we donderdag op met de zon hoog aan de hemel en hebben we al een paar hele mooie dagen achter de rug. Een heerlijke plek hier. En in onze sleurhut is het ook prima toeven. We hebben 3 slaapkamers een complete keuken, grote ijskast met vriezer (heel belangrijk voor het koelen van pilsjes en het maken van ijsblokjes voor de Bailys en 43). De camping is helemaal super. 3 Zwembaden waarvan ééntje duidelijk dochter´s favoriet is door de glijbanen die er zijn. Helemaal alleen gaat ze ervan af en ze vindt het prachtig. Die kids hebben hier een vrijheid en je ziet dat ze dat erg goed doet. Ze hebben franstalige vriendjes, verstaan elkaar dus voor geen meter en het maakt allemaal niks uit. Man en ik hebben allebei al last van onze rug……..niet door de slechte bedden, die zijn prima! We bewegen gewoon teveel!!!!!! Badminton spelen, zwemmen, rondrennen, voetballen, dat zijn we duidelijk niet gewend. Man is het in z´n rug geschoten door zotdoenerij op de glijbaan en ik was gewoon de woonwagen aan het uitvegen….hihi….ja dat hoort er namelijk ook bij. Maar het gaat allemaal wel weer over….en we hebben weer genoeg stof om elkaar mee te pesten. We worden ouder……da´s wel duidelijk! En dat kamperen…..nou dat is zeker voor herhaling vatbaar. Af en toe een avondje lekker burgerlijk voor de caravan met een goed boek en af en toe op stap (met kids natuurlijk). Nee……voor mij mag de vakantie nog wel even voortduren! Ik heb het hier prima naar m´n zin……… Tot binnenkort dan maar weer!
Categories
Klaar voor de start!
Laatste inpakdagje is begonnen. Niet dat er nog zoveel moet gebeuren, maar er zijn toch altijd dingen die tot het laatst moeten wachten, omdat je ze simpelweg nog nodig hebt of omdat ze nog aan de waslijn hangen. Man heeft me gisteren goed met rust gelaten, zodat ik op m’n gemak alles bij elkaar heb kunnen zoeken. Dat gaat nl. altijd zo bij ons. Ik pak in. Man laadt de auto. Daar is geen speld tussen te krijgen en geen van beiden bemoeit zich met de taak van de ander. En dat is maar goed ook. Hoogste ruzie krijgen we als we dat wel doen. Man vindt altijd dat ik te veel meeneem (waar hij overigens wel gelijk in heeft) en ik denk altijd dat ik wel weet hoe ik die auto het beste kan inladen, met als gevolg dat datgene wat we eigenlijk onderweg nodig hebben, helemaal achter in de kofferbak zit. Ieder z’n vak. En dan gaat het goed. Nog geen stress dus……tot nu toe. Zoon-lief is nog lekker een dagje naar het kinderdagverblijf en dochter mag zometeen eventjes bij oma vertoeven. Dan nog even een kort bezoekje aan de notaris (de hypotheekakte passeert eindelijk), nog een nieuwe bikini en zwembroek scoren, wat last-minute boodschapjes doen, kat naar het kattenhotel en klaar is Lien. Tenminste……..totdat alles in de auto zit. Dan nog even een stofzuiger en dweil door het huis, de wc schoon en we kunnen! Dat laatste is trouwens echt zo’n familie-tic. Dat heb ik echt van m’n moeder geërfd. Ik zal niet weggaan zonder nog even de wc te hebben schoongemaakt en een flinke scheut chloor erin te hebben gegooid. Stel je eens voor, dat er bijv. een inbreker naar je wc moet en hij is vies! Als we terugkomen doe je het namelijk wéér!!! En als we terugkomen is de vloer weer een bende en moet er weer gedweild worden!!! Allemaal dubbel werk dus……..maar goed, wat in de genen zit, verander je toch niet. Laat me maar en het is tenslotte ook zo gebeurd. En het idee dat we morgen richting de zon vertrekken, maakt veel goed. Esjestiet (L’Estartit) here we come!
Sja….de vakantie komt eraan hè?! En dan heb ik altijd ineens van alles nodig, wat ik nog ‘niet’ heb. Schoenen bijvoorbeeld. Natuurlijk heb ik wel schoenen, maar niet precies de juiste voor een camping-vakantie! Op een camping loop je niet op hakken. Op een camping draag je crocs (plastic klompen), op een camping draag je teva’s (geitenwollensokkensandalen…..hmmm mooi woord voor galgje), op een camping draag je badslippers, op een camping draag je van alles als het maar niet té hoog gehakt en té modieus is. En laat ik nou errug veul van die laatstes hebben. Bovendien heb ik de laatste tijd iets met schoenen. Vooral voor dochter. Ik koop ze tegenwoordig per 2 paar tegelijk. Kan ik niet kiezen tussen twee kleuren?! Nou dan neem ik ze gewoon allebei, anders krijg ik toch een dag later spijt. Ik moet dan wel eerlijkheidshalve bekennen dat ik natuurlijk niet praat over schoenen van 150 euri per stuk. Ik kijk wel uit. Dan dub ik nog een beetje heen en weer welke kleur ik zal nemen en neem de meest veilige. Maar met van die lekkere koopjes, dan neem ik gewoon ‘all available colors’. Excuseert u mij voor het Engels taalgebruik, maar op de één of andere manier klinkt het dan minder erg…. Net zo iets als ‘holy shit’. Dat klinkt ook veel minder erg dan ‘heilig paardenstront’. Maar weer even terzake…..Lien heeft dus vandaag weer 2 paar gekocht voor zichzelf. Voor op de camping. Gemakkelijk, niet te hoog gehakt en net modieus genoeg om niet voor schut te lopen. Nu maar hopen dat we geen stortbuien krijgen, want dan had ik toch die kèkke rubberlaarzen ook nog mee moeten nemen………
En waar bevindt dat woonwagenkamp….ehhh….die camping zich? Nou hier:
Mooi hè?!
Categories
Als de kat van huis is…….
……poetsen de muizen! Of ging het nou toch iets anders?!? Hmm….
Man is een avondje op stap. En blijft slapen in één of ander hotel in A’dam. Met de hele vriendenbende. Een concert hebben ze. The Chemical Brothers. Die kent u toch wel? Die van “hey Boy, hey Girl”? Niet? Geen probleem, ik zal Man vragen een trackje te plaatsen op dit log. En mijn excuses dat ik daar Man voor nodig heb. Maar alleh…..op die manier blijft hij natuurlijk ook een beetje onmisbaar 😉
[audio:http://aline.broeks.net/wp-content/uploads/mp3/boygirl.mp3]Afijn, Lien had al van alles bedacht wat ik met mijn ‘vrije’ avondje kon doen. Niks, vrouwen-films kijken, lekker abnormaal vroeg naar bed gaan, muziek luisteren, boek lezen, maar het laatste waar ik aan had gedacht was POETSEN. Echter nadat ik de kindjes op bed had gelegd, viel mijn oog op allerlei rotzooi die overal lag, op vlekken op de bank en stof op de kast. En ik kon er mijn blik niet vandaan houden. Iets in me trok me steeds weer naar de rommel op de grond, op de bank, op het dressoir. Prompt sta ik op, vul wat emmers met water en schoonmaakmiddel en begin een soort van ‘grote schoonmaak’. Om half 10 ben ik gestopt omdat het donker werd. Maar de klus is geklaard! En eigenlijk voelt dat best lekker. Iets anders dan gepland, maar de vakantie kan beginnen!!!
Die dagen, dat je je alleen om jezelf bekommerde. Die dagen dat je alleen verantwoordelijk was voor jezelf, voor het op tijd komen op afspraken, school of werk. Die dagen dat je alleen voor jezelf schone kleren genoeg moest hebben. Die dagen dat je alleen voor jezelf de koffer moest inpakken. Die dagen dat je al je geld aan jezelf kon besteden. Die dagen dat je met gemak in bed kon blijven liggen. Die dagen waarop je wel zou zien wat je at. Die dagen waarop je kon doen en laten wat je zelf wilde. Those good old days!
Die zijn dus voorbij. Die leven voort in herinnering, met nu pas het besef hoe goed en gemakkelijk we het toen hadden. Meer dan eens vraag ik mezelf af: “wat deed ik toen toch met al die tijd?!”. En ik kan er geen antwoord op geven, want ook toen had ik het idee dat ik het druk had met vanalles en nog wat. En dan nu. Nu we de verantwoording hebben over 2 kleine mensjes. Nu we moeten zorgen dat ook zij aangekleed, gegeten, gewassen en in de plooi op tijd aankomen op de juiste bestemmingen. Nu moeten we constant plannen, rekening houden met, zorgen voor en er gewoon zijn voor die 2 kleine individuutjes. Zij zijn nu diegene die ons ritme, onze levenstijl en onze dagindeling bepalen. We kunnen nog veel, bijna alles zelfs, maar we moeten het wel plannen en altijd een hoop regelen. En weet je wat? Het is niet erg! Met liefde sta ik iedere ochtend een half uur eerder op om maar vast klaar te zijn voordat die 2 kleine spruiten hun ogen openen. Met liefde heb ik hun kleertjes gestreken klaarliggen, met liefde was ik die snoetjes en frutsel aan hun haren en met liefde maak ik ontbijt voor ze. Een ritme wat ik niet meer kan wegdenken en waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn. En terug naar de oude situatie, naar those good old days? No-way! Ja, straks over een jaartje of 18, als ze volwassen zijn en op eigen benen kunnen staan. Tot die tijd ben ik maar wat trots op het feit dat wij mogen zorgen voor onze koters, op het feit dat wij 2 gezonde kinderen hebben en dat wij daar elke dag van mogen genieten. Want dat laatste is eigenlijk het allerbelangrijkste. Al het bovenstaande is niet erg, zolang we maar van die opgroeiende stuiterballetjes kunnen genieten en nog steeds van tijd tot tijd ontroerd kunnen raken van de dingen die ze doen en zeggen! En als dochter-lief dan voor het slapen gaan zegt: “mama ik hou van jou tot de sterrenhemel en terug”……nou dan smelt ik en kan ik me geen mooier leven voorstellen.
Ik kwam deze foto nog tegen. 13 Januari jl. gemaakt op de 50-jarige verjaardag van oom Piet. Mooi hè?!
Heftige regenval, onweer en zware windstoten werden er voorspeld. Ik heb gisteravond dus al de nodige maatregelen getroffen thuis. Bijv. Man naar buiten gestuurd om de parasol binnen te halen en alle losse onderdelen op te bergen. Geen ramen open laten staan, stekkers van droger en wasmachine eruit en kleding met lange mouwen voor de kids klaargelegd. Iemand moest die taak tenslotte op zich nemen. En ik moet toegeven…….ik ben als de dood voor zulk slecht weer (zegt maar gerust paranoia). Onweer kan ik nog wel hebben, maar zware wind………ieeek! Dat bezorgt me altijd weer kippevel en een onrustig gevoel. Maar wat denk je?! De zon hoog aan de hemel vanochtend. Het zweet brak me al uit bij het zien van de lange mouwen en het was in huis zeker nog wat graatjes warmer dan de voorspelde 14 graden. Het slechte weer komt iets later, hoorde ik even later in de auto. Oké dat kan. Inmiddels zijn we een halve dag verder, een paar regendruppels gezien, het is nog steeds windstil en ik zit nog steeds in m’n korte mouwen! En in godsnaam laten we het zo houden………….
Denkt u nu niet dat m’n haar aan alle kanten aan het uitvallen is, zo dramatisch is het nu gelukkig ook weer niet. Nee, Lien’s ring is terug naar de juwelier. Ik heb bijna 2 jaar geleden van Man een hele mooie ring met veel briljantjes gekregen. En hoe meer van die dure krengen erin zitten, hoe groter de kans dat er vroeg of laat ééntje uitvalt. Zeker met zo’n stuntelkampioen als ik. Hoe vaak ik mezelf niet stoot tegen van alles en nog wat, dat is niet te beschrijven. Ongetwijfeld zal ik zelf met de bewuste ring ergens tegenaan gebotst zijn. Feit is wel, dat ik nu dus een briljantje kwijt ben. En dat moet gerepareerd. En het liefst snel. Heeft Man een keer de romanticus uitgehangen en dan gebeurt er weer dit. Denkt u nu niet meteen dat ik die ring tijdens één of ander aanzoek heb gekregen, want dat ging Man dan toch weer net te ver. Als je gaat trouwen word je namelijk ECHTGENOTEN en dat is volgens Man de verleden tijd van ECHT GENIETEN. Geen huwelijksbootje voor Lien dus…….en dat is niet erg…….in mijn geval zinkt die boot toch in no-time naar de bodem. Maar om even op mijn ring terug te komen. Ik kan hem pas na de vakantie ophalen!!! Toch tijd voor een nieuwe………….. 😉