Lien & de woede-aanval

Niet ikzelf hoor! Ik zou wel willen dat ik dat nog eens kon. Zo lekker ongegeneerd uit m’n dak gaan en stampvoeten als ik m’n zin niet krijg, maar oké, na zo’n kleine 39 jaar heb ik inmiddels geleerd dat dat niet helpt. Het lucht wel op, dat wel, maar ik krijg er niet uiteindelijk toch m’n zin door. Dochter dacht daar gisteren echter anders over en uiteindelijk ging Zoon ook nog even meedoen. U begrijpt het al, het was gezellig in huize De Kock. Bath-time, Bed-time….whatever. Ze wilden in ieder geval niet wat ik wilde. Dochter is best goed in woede-aanvallen. Al moet ik toegeven dat het al een tijdje geleden was dat ze zo’n extreme had gehad. U weet wel, zo’n nog-ff-en-ik-zet-je-onder-de-koude-douche-aanval. Ik heb haar maar laten gaan, ben Zoon gaan aankleden (wat op zich ook al een hele bevalling was), waarna ik ineens een gegil uit de badkamer hoor. “Mamaaaaaaaa, ik heb bloed! Ik heb bloeoeoeoed! Bloeoeoeoeoeoeoed!”. Mevrouw had uit boosheid haar lippen kapot gebeten. En dat bloedde flink. Wel godmejaar…….. “En? Wat wil je nu dat mama doet?” vraag ik op m’n vriendelijkste toon, terwijl mijn bloed inmiddels ook tot aan het kookpunt was gekomen, “pleisters op je lippen plakken?”. “Nee”, antwoordde ze heel timide, “een zakdoekje alsjeblieft mama”. En de onweersbui was weer overgewaaid………