Tag: niks

Trijntje….

….was goed….was retegoed! En het V.I.P.-arrangement was superleuk. Niks geen gezoek naar een parkeerplekkie, niks geen wachtrijen, niks geen rondkijken naar ‘waar-is-m’n-stoeltje’. Nee…..we werden overal netjes begeleid, kregen heerlijk te eten en te drinken en zelfs Gordon was in de V.I.P.-lounge. Nou is dat natuurlijk een échte ‘important person’ al zou ik zijn situatie misschien iets minder blij zijn met die titel. Lotte herself had helemaal niet in de gaten dat’ie zo’n 2 meter van me vandaan stond. Misschien maar goed, want ik was ongetwijfeld op ‘m afgelopen en had ‘m ff gevraagd oft’ie niet nog een kaartje voor één van de Toppers-concerten voor me had. En dan was z’n arrogante chagerijnige rotkop hoogstwaarschijnlijk nog chagerijniger en rottiger geworden. Sjonge, wat kan die vent lelijk kijken. Maar hij was wel veel afgevallen, dat dan weer wel.

Maar goed, genoeg over Gordon! Trijntje……..het hele concert zong ze de liedjes van haar nieuwe CD……allemaal liedjes van Burt Bacharach. Heel mooi en heel Jazz-ie. Nu is dat niet het genre muziek waar Mars en ik normaalgesproken naar luisteren, maar ik moet toegeven…..het was prachtig! En eerlijkgezegd kende ik wel bijna alle liedjes…ondanks dat we er dus ‘niet’ naar luisteren. Marco Borsato kwam nog een liedje meezingen, maar dat had’ie van mij niet hoeven doen. Hij heeft gewoon geen Jazz-stem, moet’ie niet meer doen………..het klonk voor geen meter. Tot slot nog een borrel in de V.I.P.-lounge, waar we nog een soort van ‘meet&greet’ met Trijntje hadden en waar we nog een gesigneerde CD van haar kregen. Op en top verwend dus…….WIJ!

Witjes

Dat we allemaal nog een beetje bleekjes zien nu de lente net begonnen is, is niks nieuws. Op enkele uitzonderingen na, die gedurende de winter zonnebank-kuur na zonnebank-kuur hebben gevolgd. Ik hoor daar niet bij. Ik zou daar wel bij kunnen horen, want ik heb zo’n ding. Ware het niet dat dat ‘ding’ gedurende enkele jaren achter de deur op onze slaapkamer staat weg te kwijnen. Ik gebruik ‘m dus niet. Geen probleem…..de zon schijnt nu regelmatig en dat komt allemaal best goed…..ahum……hoop ik. Lien witvis behoort nu eenmaal tot het ras dat niet of nauwelijks verkleurd. Ook geen probleem. Dochter-lief behoort ook tot datzelfde ras. Een bleekscheetje dus……. Maar aangezien kwaliteit niet verkleurt, maak ik er maar geen probleem van………..en onze dochter ook niet!

Gisteren zegt ze tegen tante Carola (mijn zus dus): “Ik wil niet in de zon zitten!”. “Oh….en waarom niet?” vraagt zus. “Ik wil niet bruin worden” was het antwoord. “Oh…..en waarom niet?” vraagt zus weer. “Nou er zit een bruin kindje bij ons op school en die wordt gepest” was haar antwoord. Heftig. “Nou dat is niet zo mooi……pesten is heel lelijk!” zegt zus weer. “Ja hè?” zegt dochter weer heel wijs, “ik zal er binnenkort wel eens iets van zeggen!”. Way to go girl…….

LelliKelly-schoenen

“Hé mama, dat zijn lelli-kelly-schoenen”, roept dochter-lief enthousiast. “Watte?” zeg ik nogal verontwaardigd. “Lelli-kelly-schoenen, die wil ik ook zo graag!” bevestigt ze nogmaals. Het is dat ik nogal goed in de bank zat…met laptop op schoot, want ik zou er spontaan vanaf zijn gevallen. Het klopte als een bus….ze had helemaal gelijk…..de internet-pagina die ik aan het bekijken was, liet inderdaad Lelli-kelly-schoenen zien. En geloof me, onze dochter van 4 kan écht nog niet lezen en toch wist ze dat dat Lelli-kelly-schoenen waren. “En wat vind je er dan zo mooi aan?” vraag ik nogal onnozel. “Nou mama, ik vind die kraaltjes zo leuk en ze zijn zo mooi roze met ook nog andere kleurtjes, zó mooi roze!” was haar antwoord. Stiekem moest ik wel lachen en stiekem vind ik het ook wel leuk dat ze al zo’n uitgesproken mening/smaak heeft…..maar aan de andere kant……kom op zeg….ze is pas 4!!! Ik bepaal toch zeker nog wel wat voor schoenen ze draagt! Afijn….diezelfde avond rijd ik nog met dochter-lief naar een schoenenzaak in de buurt om te kijken of ze Lelli-kelly-schoenen hebben. Ik heb wel een eigen mening….en ze is 4! En ja hoor, de betreffende schoenwinkel verkocht het merk Lelli-kelly. Mooi. Fijn. Ware het niet dat er natuurlijk niks meer te krijgen was in Senna’s maat. Ja…nog 1 paar….spierwitte met alleen witte kraaltjes. En ik mag dan erg beïnvloedbaar zijn wat schoenen en kleding betreft, maar dit ging dus écht niet gebeuren. Ik ken dochter-lief. Spierwit. 1 week hoogstens en ze kunnen de kliko in. En ik was sterk. Géén Lelli-kelly’s dus, tenminste, niet in die winkel. Op naar het volgende adres. Helaas, ze verkochten het merk Lelli-kelly niet….oeff….enigszins opgelucht, want inmiddels realiseerde ik ook wel dat die schoenen van 60 euri hooguit een maand zouden meegaan. Tenminste….zolang onze dochter nog steeds haar schoenneuzen gebruikt als remmen bij het fietsen! Weg kraaltjes, weg roze en weg schoenen. Maar op dit laatste adres hadden ze wel een heleboel andere leuke schoenen…….veel roze…….en alles moest uitgebreid gepast, geprobeerd en nog es gepast worden (dochter-lief gaat niet over 1 nacht ijs). Uiteindelijk na minimaal 20 paar aan haar voeten te hebben gehad, besloot ze dat het 1e paar toch het lekkerst zat en die moesten het dan worden. Roze. Geen kraaltjes. Wel veel bloemetjes. Uiteraard ook roze. Máár……met rubberen zool die doorloopt over haar schoenneus! Tjakka…..prima dus…..goed voor thuis en goed voor school! Maar helaas….géén Lelli-Kelly’s dus…..wel mooi roze.

Halleluja

…toch een oorontsteking. En niet dat ik nu zo blij ben dat ‘t ventje weer met een oorontsteking zit, maar wel met het feit dat er nu iets is geconstateerd waardoor hij zich zo ziekjes voelt. Het leek aanvankelijk woensdag iets beter te gaan….met de nadruk op léék…..gisteren was het weer niks met ons manneke. Weer verhoging, hangerig, slaperig, huilerig en ‘auw-roeperig’. Gisteravond zelfs weer 39,9 graden koorts en dat was voor mij de druppel. Vanochtend eerste werk weer gebeld met de huisarts om te overleggen. Hij is nu immers alweer vanaf zondag ziek! Bovendien kan ik wel met die zetpillen aan de gang blijven, maar hoe lang mag dat? Gelukkig dacht de huisarts er net zo over en wilden ze hem zeker nog even zien voor het weekend. Zo gezegd, zo gedaan en om 11h45 stond ik met wakker-gemaakt kind weer bij de huisarts op de stoep. Diagnose was deze keer zo gesteld! Zodra de arts maar in de buurt van z’n oortjes kwam, begon d’ie al te krijsen! Niet dat dat wat heeft geholpen, want dat was alleen maar een teken voor de arts(in-opleiding) om extra goed te kijken. Ja hoor…..een oorontsteking! Linker oortje deze keer… Afijn, antibiotica mee en nu ligt ons Jensje al de hele middag op bed. Als hij wakker is, huilt’ie en roept’ie “auw” en als ik vraag of hij met me mee gaat naar beneden, dan roept’ie hard “nee”. Zelfs niet als ik zeg dat we Cars gaan kijken……nou en dat zegt genoeg! Hij is gewoon hartstikke beroerd……en zoals ik al eerder schreef…..daar kan ik NIET tegen……ochgèrem ‘t ventje!

Lien & de wasmand

Er bestaan dingen waar Lien niet zo goed mee om kan gaan. Om er maar eens een paar te noemen: te volle agenda’s, zieke kindjes, te veel werk, vrouwen die zwanger zijn van een andere vent, en ja……óók een volle wasmand! Ik kan werkelijk niet tegen van die bulken was. Of ze nou nog vies zijn of schoon liggen te wachten op een strijkbeurt, ik kan er gewoonweg niet tegen. Zodra er iets in die wasmand ligt, moet het schoon, gestreken en de kast in. Ik weet het……een beetje neurotisch is het wel. Het zou misschien beter zijn als ik zoiets neurotisch zou hebben bij de rest van het huishouden, maar dat is niet het geval. Dat verdomde wasgoed…..en geloof me…..in een gezin met 2 kleine kids heb je er een hele hoop van! En niet dat ik geen gave wasmand heb hoor…..die is prima in orde…..er mag alleen niks in liggen. Ik vraag me dan ook regelmatig af waarom ik zo’n obstakel in de badkamer heb staan. Maar goed, als het bij dit ene neurotische trekje blijft, valt het allemaal nog wel mee…….toch?

Gegroet, een wasneurootje

Plaszakje

Mooi systeem wel…..die plaszakjes voor kleine kindjes. Ik weet nog dat we bij Senna vreselijk hebben staan hannessen om het voor elkaar te krijgen, maar bij mannekes werkt het perfect! Pieleke in het gaatje van het plaszakje, plaszakje op z’n plaatst plakken en hupsakée…..hebben die hap. Ging goed….deze keer…..maar het leverde verder niks op. Urine was brandschoon. Al met al nog geen idee wat Jens nou heeft. We kijken het een paar daagjes aan en als het een virus is, zal het binnen die paar daagjes wel een stuk beter moeten gaan. Laten we het hopen. Ik heb liever een ondeugende, op tafel klimmende, met-eten-kliederende, maar tevens ook vrolijke Jens, dan zo’n ziek, zwak en hangerig ventje. Maar ook ik heb geleerd van mijn moeder dat ‘lieve koekjes’ niet worden gebakken en dat we het zullen doen met wat er komt. Aan de andere kant bouwt hij nu zoveel weerstand op tegen allerlei microscopische beestjes, dat hij straks op school nauwelijks nog ziek wordt. Tenminste…….dat is dan weer wat ‘men zegt’……

Lien & huisartsen

Ik heb er niks mee. Ik kan er niks mee. Ik kom er het liefst nooit en het allerergste is dat ik steeds tegenstrijdig advies krijg…..gek word ik ervan! Wel zetpil, niet zetpil, wel zetpil, niet zetpil. Aaargghhhh…… Maar om bij het begin te beginnen, Jens is weer ziek! Het ventje had vanmiddag weer 39,5 graden koorts. Behoorlijk hoog dus…. En het gekke is dat hij net van z’n antibiotica kuur af is. 3 weken geleden zaten we nog in het ziekenhuis voor de koortsstuipen. Advies: geef ‘m géén zetpil. Klonk logisch, want nadat de zetpil uitgewerkt is, kan de koorts weer explosief stijgen. En dan vandaag kijken ze me weer heel verwonderd aan dat ik nog geen zetpil had gezet! Nou ja zeg…..ik verteld dat vorig jaar door meneer zelf (notabene) aan Marcel het advies was gegeven om hem geen zetpil te geven als de koorts niet boven de 40 graden kwam. Het ziekenhuis gaf ons 3 weken terug hetzelfde advies en nu moet ik in 1x wel paracetamol via de poeperd toedienen. Beetje verwarrend wel…. Maar goed, wat ik het allerliefste wil is dat ons ventje zich snel weer wat beter voelt. Iets is er niet in orde, maar wat dat is nog niet bekend. Morgenochtend mogen we nog met een plaszakje naar de huisarts om te kijken of daar nog niet-gewenste beestjes in te vinden zijn. Is dit ook schoon, dan zal het toch hoogstwaarschijnlijk om een virus gaan. Wat het ook is……het is vooral heel vervelend voor ons manneke……hij is écht ziek en daar kan ik heel slecht tegen…..de schat!!!

De Stomerij

“Mars, wanneer kun je je pak weer ophalen bij de stomerij?” vroeg ik zaterdag. “Eh…gisteren….vergeten!” was z’n antwoord. “Heb jij dat groene bonnetje nog wel?” vraag ik vervolgens, terwijl mijn intuïtie mij al vertelde dat dat wel eens zoek zou kunnen zijn. “Da’s een goeie…..dat had ik op het dressoir of op tafel gelegd!” roept’ie uit de bijkeuken. Sja….ik moet bekennen dat ik het daar ook heb zien liggen en dat ik toen zelfs nog dacht: “dat moet zometeen even ergens anders worden neergelegd, voordat de kat het als een nieuw speeltje beschouwd”. En verder weet ik niks meer……blanco……geen groen bonnetje meer gezien. Dus een aantal mogelijkheden: 1) de kat heeft het idd als nieuw speeltje gebruikt; 2) het is ergens tussen reclame-folders geraakt; 3) Jens heeft het opgegeten (die heeft nl. een voorliefde voor papier eten); 4) ik heb het toch ergens anders neergelegd en ik weet bijgod niet meer waar! En ondertussen was ‘mission impossible’ begonnen in huize de Kock-Broeks. Op zoek naar een klein groen briefje waarop een nummer van z’n gestoomde-Hugo-Boss-pak stond en wat tevens het bewijs was dat we de stomerij-kosten vooraf hadden betaald. Nou is dat laatste nog het minst van man-lief z’n zorgen, als hij z’n fijne, favoriete, goedpassende pak maar op tijd terug heeft! Van kattenbak tot speelgoedkisten, van vuilnisbak tot oud-papier-bak…alles is doorzocht…..geen groen stomerij-briefje te vinden. Naja…..vandaag dus maar even gebeld met de stomerij om te vragen wat te doen en weet je wat ze zeiden? “Kunt u niet nog even verder zoeken?”…..tssss…..het enige wat wij nog kunnen doen is wachten tot Jens misschien groene stukjes uitpoept!!! En ik weet niet of de stomerij op die bruin-groene-aan-elkaar-geplakte-stukjes zit te wachten! “Nou, brengt u dan op z’n minst uw legitimatie-bewijs mee” was het volgende advies. En dat hadden wij ondertussen zelf ook al wel bedacht!!!

Mannen

Man-jr. in ons gezin heeft al aardig door hoe het werkt met vrouwen en vooral met moeders! Met weinig woorden weet’ie me steeds weer de dingen te laten doen, die hij wil! Toch knap, moet ik zelf toegeven. Door alleen een kort “die”, “ehuh”, “drinken”, “op”, en “meer”, samen met een wijzend vingertje en grote onschuldige kijkers, weet hij aardig z’n zin te krijgen en vrouw-sr. in huis aardig voor z’n karretje te spannen. Steeds weer betrap ik mezelf erop dat ik een soort van vrouwlijke butler aan het worden ben voor ons ventje. En ja, natuurlijk kan hij het allemaal nog niet zelf en heeft’ie m’n hulp hard nodig, maar het is toch echt niet nodig dat ik bij elke “die” al meteen van m’n stoel omhoog kom om datgene voor meneertje te pakken, halen of regelen wat’ie op dat moment wil. En nu wil ik niet alle mannen over één kam scheren hoor, maar de mannen in huize de-kock worden toch aardig op hun wenken bediend. En weet je wat het ergste is……ik vind het niet eens erg! Het zal dus wel dat zorgzame van vrouw-sr. zijn, wat doorslaggevend is. En toch zal ik daar in de toekomst iets aan moeten veranderen……ik wil nl. over zo’n 25 jaar niet van mijn a.s. schoondochter (of schoonzoon….you never know) te horen krijgen dat man-jr. zelf niks doet of niks kan!!! Werk aan de winkel dus, Lien! Zelfstandig opvoeden die hap!

Verstand op nul…

Dat was even nodig gisteravond. Ik had de hele dag al een k*tdag. Niks liep zoals ik het wilde…..niet goed uitgeslapen, een onhandelbare Jens omdat z’n nieuwe auto niet meemocht naar het KDV, verkeer zat tegen, teveel cijfermatig werk…waardoor ik binnen de kortste keren zo duf als konijn achter m’n buro zat….enz. enz. Dat zijn van die dagen die gewoon iedereen wel eens heeft en waardoor ik behoorlijk chagerijnig kan worden. Bovendien kwam toen nog het nieuws dat een vader in Haarlem met z’n 2 zoontjes van 4 en 6 voor de trein was gesprongen. En daar heb ik moeite mee. Natuurlijk moet ik niet alles op mezelf projecteren en natuurlijk kan ik de wereld niet in m’n eentje veranderen. Maar wat bezielt zo’n man om dat te doen? Liefdesverdriet om een echtscheiding? Kom op zeg!!!! Ik heb zelf wat dat betreft ook genoeg meegemaakt. Voor alles is een oplossing en als volwassen mens heb je de PLICHT om te zorgen voor de kinderen die je op de wereld zet. En als dan het leven even tegenzit, maak je er maar op die manier een einde aan? Nou, dat kan er bij mij niet in…..hoe beroerd je situatie op dat moment ook is. Bloedlink word ik er van. De gedachte aan wat die kinderen moeten hebben meegemaakt dat laatste moment, laat me niet los. 4 en 6 jaar……die weten heel goed wat er om hun heen gebeurt hoor! Nee lekker als je door zo’n gestoorde vader op de wereld bent gezet…… Misschien oordeel ik te hard, ik ken natuurlijk de situatie van dat gezin niet, maar dan nog……..dat je jezelf iets wilt aandoen, moet je zelf weten…..maar blijf in godsnaam met je tengels van die kinderen af!!! Zo…en dat wilde ik even kwijt.

Om op dat verstand op nul gevoel terug te komen. Dat is goed gelukt met een programma als “Just the 2 of us” op Talpa! Ik vind het weer een briljant concept. Heerlijk om naar te kijken en om even niet na te hoeven denken. Niks zwaars… eigenlijk gewoon weer zo’n onzinnig programma, maar wel goed voor de kijkcijfers!!! Bovendien vind ik het zelf wel gaaf om te zien dat er sommige BNers zijn die dus werkelijk supergoed kunnen zingen. Monique Smit bijvoorbeeld…..om eerlijk te zijn, zingt ze beter dan haar broer Jan!!!! Ik ben dus gisteren weer helemaal bijgetankt en m’n chagerijnige bui is weg. Toch prettig voor collega’s, manlief en kids……..