Het was me een feestje. Dat die jongelui (hier stond pubers, maar volgens een bekende waren deze ‘pubers’ zo’n 23 jaar oud….ahum) het naar hun zin hadden, dat kan ik me wel voorstellen. Het was een gezellige boel in de tuin van de overburen. Wat ik echter ook probeerde, ik kon niet slapen. Onmogelijk. Ik trilde zowat letterlijk m’n bed uit. Niks hielp. TV aan, boekje lezen, oordoppen in. Overal dreunde de zware bas doorheen. Niet dat ik er een probleem van maakte. Zeg, ik ben natuurlijk wel de stoere overbuurvrouw die alles goed vindt 😉 . Ik zong op z’n tijd maar een nummer hardop mee in bed. En met ‘Brabant’ van Guus Meeuwis vond ik het eigenlijk wel prachtig om te horen dat die jongelui uit volle borst meezongen. Dat lied begint een soort van ‘Brabants Volkslied’ te worden. Iedereen kent het, iedereen vindt het prachtig en iedereen zingt mee. Dat moeten ze met het ‘Wilhelmus’ nog maar eens voor mekaar zien te krijgen. Naarmate de klok verder tikte, begon ik mezelf toch aardig zielig te vinden……gezien het vaste gegeven dat de kindjes rond zevenen wakker zijn! M’n welverdiende uurtjes slaap tikten langszaam weg….. Nog steeds klaagde ik niet. Zeg, wat denkt u, zo’n knul mag toch best eens een knalfeest geven? Dat ik nu vervolgens met een houten kop, dikke wallen, hangende oogleden en een licht ochtendhumeur beneden zit, is een kleine bijkomstigheid. Volgende keer ga ik meefeesten…..ik zweer het u!
Month: September 2007
Categories
Lien & Schoenen
Hoe ging d’ie ook al weer? Als de kat van huis is……..shopt Lien! Ik moet tenslotte ook iets om handen hebben nu ik het hele weekend alleen ben. Met kids uiteraard, maar zonder Man. Man niet. Man logeert in Noordwijk en zit overdag op het circuit van Zandvoort. Tenminste…..vandaag toch. Hoe zijn toestand morgen zal zijn, is nog maar de vraag. Na een avond/nacht stappen in Noordwijk weet je dat natuurlijk maar nooit. Mijn toestand voor morgen is ook nog behoorlijk onzeker. Onze overburen hebben een feestje. Zoon is geslaagd en verwacht (naar ik hoorde) zo’n 70 andere pubers voor z’n examen-party. Met een feestje is niks mis…..heerlijk…..maar dan wel het liefst als ik er zelf bij ben 🙂 . U begrijpt echter ook wel dat je op die leeftijd niet op de buurvrouw zit te wachten. Ik weet m’n plek. Vandaag dus nog even de winkels af geweest. Schoenen. Niet voor mij hoor. Nee, dat had ik vorig weekend al gedaan. 2 Paar nieuwe laarzen. Nu waren de kindjes aan de beurt. Nieuwe laarzen voor dochter (grijs/zwart want bruin heeft ze al) en schoenen voor zoon. Dochter begint op aardig ‘grote’ voet te leven. Ik blijf aan het schoenen kopen. Voor iedereen die dit raar vindt……er is een boek geschreven met de titel: “waarom mannen liegen en vrouwen schoenen kopen”. Dus alleh, laat me nou maar. Ik ben tenminste wel eerlijk 😉
Niet ik, zoon is weer ziek. Aanstaande dinsdag wordt hij geopereerd. Neusamandelen worden dan geknipt. De enige voorwaarde is echter wel dat hij dan geen koorts heeft en weer wat is opgeknapt. Ons ventje is nl. weer verkouden en hoest de longen uit z’n kleine lijfje. Vannacht had hij weer 39 graden koorts. Vanochtend was het weer gezakt, maar hij is simpelweg niet fit genoeg om naar het kinderdagverblijf te brengen. Bovendien stikt het daar van de bacillen en ik wil toch echt dat hij dinsdag wordt geholpen. Het kan maar achter de rug zijn. Het liefste heb ik natuurlijk dat hij helemaal niet geopereerd hoeft te worden, dat hij helemaal niet naar het ziekenhuis hoeft en dat hij helemaal geen volledige narcose hoeft. Maar helaas……lieve koekjes worden niet gebakken en we kunnen zo ook niet door blijven tobben. Nu maar hopen dat hij snel opknapt van deze verkoudheid, zodat hij dinsdag toch nog onder het ‘mes’ kan……..
Die gaat dus verhuizen. Naar een andere locatie in de wijk. Niet zo heel ver weg, maar toch…….wel verder dan waar hij nu zit. Maar oké, het wordt een mooi gebouw (alles wordt gerenoveerd) en bovendien heeft het gebouw veel potentie als de school groeit qua aantal leerlingen. Momenteel stagneert die groei nogal. Er worden té weinig nieuwe leerlingen aangemeld en ik vind persoonlijk dat de school ook té weinig actie onderneemt om dat te veranderen. Gisteravond was er een ouderavond. Speciaal voor groep 1/2. Een evaluatie-avond om te bespreken hoe de ouders het vinden gaan op school nu de 2 kleutergroepen zijn samengevoegd tot 1 kleuterklas. Er was nogal wat opstand aan het einde van vorig schooljaar omdat ouders nu éénmaal liever hebben dat hun kinderen in kleinere klassen zitten. Toch moet ook ik bekennen dat het eigenlijk best goed gaat zo. Dochter is dan ook niet de moeilijkste en is heel flexibel als het gaat om veranderingen. Ze doet het goed op school. Ze vindt het leuk en gaat goed vooruit in haar ontwikkeling. Geen op- of aanmerkingen wat dat betreft dus. Alleen die verhuizing. In het wilde weg wordt er om hulp gevraagd van ouders. Natuurlijk zijn ouders bereid een helpende hand toe te steken, alleen geef dan een soort van planning. Wanneer is welke hulp nodig en waarvoor?!? Ouders hebben ook agenda’s en met een planning is het makkelijk om te kijken of jouw hulp ergens tussen past. De directeur heeft toegezegd dat hij hieraan gaat werken. Dan weer terugkomend op het probleem ‘leerlingen-werving’ vroeg ik gisteren of er ook een officiële opening van het nieuwe gebouw gaat plaatsvinden en of dat dan misschien niet gelijk kan worden aangegrepen als PR-campagne! Eh……stil…….”ja ehh…..er komt wel een officiële opening maar niet voor de feestdagen, dat zal januari, februari worden”, antwoordde de directeur. Nou dat is dan een prima tijdstip want in maart moeten de nieuwe kleuters weer worden aangemeld op de verschillende scholen. En zelfs terwijl verschillende andere ouders zichzelf opwierpen als eventuele hulp, kopte de directeur deze bal nog niet direct in……. Ik begin me nu toch werkelijk af te vragen hoe graag hij z’n school zelfstandig wil houden……..met te weinig leerlingen komen we nl. onder ander bestuur te vallen. En wat kunnen wij meer doen dan het zo heet mogelijk maken onder de voeten van deze beste man? Mond-op-mond reclame en wat reclame op mijn site wellicht……..want het is nl. een SUPERLEUKE SCHOOL die erg HOOG scoort op het gebied van onderwijs. Het niveau van groep 8 leerlingen is hoog en het meerendeel stroomt door naar minimaal Havo/VWO. Niks mis mee, met die school van dochter………dus kom maar op met die nieuwe kleuters!!!!
Soms denk je goed met bepaalde mensen door één deur te kunnen. Je ziet elkaar niet vaak, maar je leeft op goede voet met elkaar. Je hebt niet veel gemak maar ook zeker geen last van elkaar. Een prima situatie. Totdat er bepaalde faktoren in je leven veranderen. Het leven staat immers niet stil. Je past je aan aan nieuwe situaties en omstandigheden en eigenlijk ga je ervan uit dat je omgeving dat ook doet. Niks is minder waar. Er zijn ook mensen die kunnen niet tegen veranderingen. Die zijn een soort van vastgeroest in een bepaald levenspatroon en gaan er weer vanuit dat de rest van de wereld ook zo is. Niks is minder waar. Je hebt dus mensen die streven naar vernieuwing, verandering en groei. Zowel persoonlijk als zakelijk. Je hebt ook mensen die willen dat alles blijft zoals het was, die willen structuur, zekerheid & houvast. In sommige situaties komen deze mensen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Ze verliezen respect voor elkaar en kunnen uiteindelijk zelfs niet meer op dezelfde golflengte communiceren. Helaas hebben wij dit momenteel voorhanden. Mensen waarvan wij het niet verwacht hadden. Mensen die zelf een goed leven hebben. Ze gunnen ons de vernieuwing, verandering en groei niet. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ze vastgeroest zitten, misschien vanwege afgunst, misschien door angst voor de nieuwe situatie. Erover praten gaat niet. Niet dat wij niet willen, maar de deur is dichtgesmeten. Oké ook goed. Wij blijven niet stilstaan. Wij gaan door. Wij willen halen uit het leven wat erin zit. Ik heb later liever spijt van de dingen die ik WEL heb gedaan dan spijt van de dingen die ik NIET heb gedaan. Een beetje cliché maar zo zie ik het. Voor de één ligt de lat nu éénmaal hoger dan voor de ander. We lijken niet meer op gelijke hoogte te komen, al gaat het maar over centimeters. Prima…….dan maar niet……..ook goed…….
Man en ik kunnen ons groen en geel ergeren aan de logge organisatie binnen de nederlandse gezondheidszorg. Wat een onprofessionele ambtenarij is het. Beginnend bij de ponskaartjes tot aan alle briefjes, documentjes die 3-dubbel dienen te worden ingevuld. Voor een 4-minuten-durend consult bij de KNO-arts, was Man vandaag 2 uur kwijt. Iedere balie heeft z’n eigen administratieve tiepmiep (zo…weer een etiketje geplakt) die met van alles en nog wat bezig is, maar vraag ons niet wat. Hier een formuliertje, daar een documentje en je vraagt je werkelijk af of we terug in de tijd zijn geplaatst. Waar is hier de automatisering blijven hangen? Hoezo ponskaartjes als we al in een computersysteem staan vermeld? Afijn om even terug te komen op het consult bij de KNO-arts. Binnen 4 minuten wist deze arts een diagnose te stellen. Jens z’n neusamandelen moeten worden geknipt. Eigenlijk ook z’n keelamandelen, maar daar wil de arts nog even mee wachten. Even een kijkje in de keel, in de neus, in de oren en huppakée ons manneke moet onder ‘t mes. Dan wil je vervolgens een afspraak maken om deze ingreep te laten plaatsvinden, weer in de wachtrij bij het afsprakenburo. Vervolgens krijg je te horen dat neusamandelen alleen op dinsdagen geknipt worden (huh?!?). Flexibiliteit van een loden deur dus. Van het afsprakenburo weer naar afdeling 8 voor de anesthesie……weer in de wachtrij……formuliertje invullen……weer in de wachtrij……formulier evalueren met een volgende administratieve tiepmiep……om vervolgens te horen dat de anesthesist contact opneemt als hij nog vragen heeft (waarom dan dat gesprek?!?). Als ze al die overbodige 3-dubbel-administratieve-acties er nou es uitgooien en vervangen door verpleegkundigen, dan denk ik dat we al een stuk beter bezig zijn. Man en ik hebben ook het wiel niet uitgevonden, maar één ding is zeker: in de gezondheidszorg is het de pyramide op z’n kop! De directie en alle administratieve rompslomp slurpen veelsteveel geld op, zodat er bezuinigd wordt op de mensen die het werkelijke werk moeten verrichten, zoals artsen en verpleegkundigen. Het mes erin. Automatiseren die boel. Wellicht vindt u dat ik een beetje overtrokken reageer. Misschien is dat ook wel zo. Ik moet tenslotte ook m’n frustratie kwijt. Het ergste van alles vind ik, dat ons ventje onder ‘t mes moet. Getsiederrie……ik kan wel janken…..
Wij kunnen het wel vinden samen. Man’s werk en ik. Dikke maatjes zijn we……..tot nu toe tenminste. Man werkt regelmatig vanaf thuis, wat de nodige rust in ons hard werkende gezin geeft. Man heeft leuke collega’s (tenminste…..enkele dan toch). Man’s werk betaalt goed (ook niet onbelangrijk als je samenwoont met shopalien). En last but not least…….Man’s werk organiseert leuke uitjes!!! Dit weekend mochten we geheel verzorgd naar Landal Landgoed ‘t Loo…..met het hele gezin! Mooi park, mooi huisje, heerlijk weer, genoeg te doen en alles tot in de puntjes verzorgd. Zelfs oppas voor zaterdagavond in ons huisje was geregeld. Waar vind je nog zo’n werkgever op de dag van vandaag?! Overal wordt bezuinigd en dan vooral op personeelsuitjes. Niet op Man’s werk. Daar hebben ze de eurootjes laten rollen dit weekend. Na een compleet verzorgde zaterdag, hadden de kids een prinsen & prinsessenfeest met daaraan gekoppeld een optreden van Trafassi (u weet wel die van “kleine wasjes, grote wasjes & lik maar aan m’n lollie”). Geweldig! Die band weet er een feestje van te maken. En feesten kunnen ze. Op Man’s werk. Dat viel me helemaal niet tegen. In mijn belevingswereld kunnen alleen de Brabanders goed feesten…..U weet wel……die ‘Brabantse Nachten zijn lang’ gedachte. Maar ik moet deze (voor u wellicht belachelijke) gedachte gaan bijstellen. Als de entourage, de muziek, het gezelschap en de alcohol maar goed zijn, dan kan het overal een feestje worden. Ik hoop dat Man’s werk en ik nog lang vrienden blijven.
Categories
Kinderfeestjes
“Hoeveel nachtjes moet ik nu nog slapen mama?” vraagt Dochter. “Voor wat dan?” vraag ik terug. “Nou….dat weet je toch wel….voordat ik naar Fabio’s feestje mag!” roept ze enthousiast. Dochter heeft dus tegenwoordig kinderfeestjes. Helemaal leuk. Helemaal gezellig. En dat vindt ze zelf ook! Deze keer haar 1e jongens-kinder-feestje. En dat maakt het extra spannend. “Ik denk niet dat Fabio prinsessentaart zal hebben, hè mama?” vraagt ze even later. “Nee”, antwoord ik, “ik denk het ook niet”. “Ik denk ook niet dat Fabio meisjesspeelgoed heeft om mee te spelen”, conculdeert ze even later. “Oh jee”, denk ik bij mezelf, “straks bedenkt ze nog dat het misschien helemaal niet zo leuk is op een jongensfeestje”. Maar niets is minder waar. “Nou dan speel ik wel gewoon met jongensspeelgoed” zegt ze even later. Ik herinner haar eraan dat ze waarschijnlijk wel iets leuks gaan doen, want op de uitnodiging staat dat ze oude kleren aan moet. “Nou”, zegt ze, “dat vind ik dus helemaal niet leuk, want met nieuwe kleren ben ik veel mooier!”. Heerlijk……ons prinsesje……kan zo lekker concusies trekken. Dat ze zich mooi wil maken voor Fabio, daar is niks mis mee. Fabio is leuk. En ja, ik weet dat ik (nog) niet mag uithuwelijken 😉 , maar ik mag als moeder toch wel enige voorkeur hebben?? Ik vrees alleen dat dat over zo’n jaar of 12 niet meer gaat lukken……….dan zijn de kinderfeestjes veranderd in puberfeestjes en dan staat papa waarschijnlijk met de luchtbuks bij de voordeur de selectie te maken….. 🙂
Ik word er niet goed van. Van alle blaadjes in de tuin, op het terras, in de voortuin, op de oprit, op de deurmat en in de hal. Het is herfst. Ik kan werkelijk iedere dag aan het vegen blijven. Doe ik niet natuurlijk. Ik ben niet zo’n veger. Ik heb eigenlijk helemaal niet zulke groene vingers. En Man ook niet. En dat is soms jammer voor de buurt! Bovendien hebben wij geen geluk wat de wind betreft. De wind staat altijd precies zo dat alle blaadjes in een soort wervelwind voor onze voordeur blijven hangen. En denkt u nu niet: “koop toch een bladzuiger” want die hebben we al één. Maar ook met bladzuigers ben ik niet zo goed. Voor ik dat enorme ding heb aangesloten en werkend heb, is m’n humeur al tot het nulpunt gedaald. Marcel heeft al eens voorgesteld om onze voortuin te asfalteren en er parkeermeters op te plaatsen. “Dan levert het nog wat op” was z’n redenering. En héél soms, héél soms als het weer zo’n troep is in de tuin en op de oprit dan moet ik hem stiekem gelijk geven. In de achtertuin is het het tegenovergestelde. Daar staat een pruimenboom. En die mag er beslist niet uit van Man. Man vindt hem prachtig……die pruimenboom. En hij is ook wel mooi, maar een rotzooi dat we daar ook weer van hebben!! Is het niet de bloesem in het voorjaar, dan zijn het de pruimen in de zomer of de blaadjes in de herfst. Eigenlijk vind ik de boom op z’n leukst in de winter. Kaal en zonder troep 🙂 ! Achter zou ik dus willen asfalteren, of op z’n minst alles volstraten met wat mooie ornamenten en grote potten met bloemen/planten. Out of the question dus…..wat Man betreft. Die boom blijft. Gelukkig past opa Joost om de week op de kindjes…….die is pas écht handig met bezem, bladzuiger en blik & veger!! 😉
Yep! Het is weer zover! Lien is jarig……. 39 alweer! Op naar de niet zo geliefde ‘4’ ervoor……..
Maar natuurlijk voel ik me pas 29 :-)Â ….