Ik zou nu natuurlijk een stukje kunnen schrijven over de voortgang van de verbouwing. Over hoe alle binnenmuren er al bijna staan en over hoe het er uit gaat zien. Ik zou ook kunnen schrijven over het feit dat volgende week de ellende binnen gaat beginnen en over hoe ik dan dus maandag alles ingepakt moet zien te krijgen. Ik zou ook kunnen schrijven over hoe blij ik met onze aannemer ben, die blijkbaar óveral verstand van schijnt te hebben. En ik zou kunnen schrijven over hoe angstvallig stil het bij onze buren blijft (stilte voor de storm?). Ik zou kunnen schrijven over hoe rustig en optimistisch Man met de verbouwing omgaat en over hoe gemakkelijk en flexibel de kindjes hierin zijn. Ik zou kunnen schrijven over de 40-jarige bruiloft van pa en ma die vrijdag voor de deur staat en waarvoor we druk met de voorbereidingen bezig zijn. Ik zou kunnen schrijven dat ik vanmiddag heerlijk bij de kapper heb gezeten om m’n grijze haren te kleuren en ik zou kunnen schrijven dat ik, gezien mijn hooikoorts, blij ben dat het morgen weer gaat regenen. Ik zou ook kunnen schrijven dat onze nieuwe vloer in ieder geval 7 juli a.s. wordt gelegd en dat dat dus nog vóór de vakantie gaat zijn. En ik zou kunnen schrijven over het feit dat de vakantie al dichtbij komt……..het zou zomaar allemaal kunnen……….maar ik doe het lekker niet. Ik ben namelijk voetbal aan het kijken en Zwitserland staat voor…….op naar vrijdag…….wanneer Oranje hopelijk Frankrijk lam gaat leggen………..C’est la vie!!!
Category: Zomaar
Categories
Over logeren en lingeriesetjes
Zaterdagmiddag brachten we de kindjes naar Den Bosch. Ze gingen logeren bij broer R. en vriendin J. midden in het centrum van de grote stad (Oei Oei als dat maar goed gaat……u voelde hem al aankomen zeker?). Ze hadden daar nog niet eerder gelogeerd. Altijd spannend hoe dat dan gaat natuurlijk. En ik als moeder heb daar dan toch last van. Man niet, Man kan zich daar heel goed overheen zetten en maakt zich niet zo druk. “Dan gaan we ze toch zeker gewoon halen………als het niet lukt!”. En gelijk heeft’ie natuurlijk dat weet ik zelf ook wel. Toch is dat gevoel van ‘als-ze-maar-gaan-slapen’ en ‘als-ze-maar luisteren’ er diep van binnen wel. Dat zal wel bij het ‘moeder-zijn’ horen………net als het inpakken (en overigens ook het uitpakken) van alle spullen. Ik kan en wil dat niet uit handen geven aan Man. Niet dat hij dat niet zou kunnen, maar ik ben ervan overtuigd dat dan de helft wordt vergeten! En dát, lieve mensen, dát wil ik dus niet. Ze mogen nergens om verlegen zitten. Ze moeten tenslotte hun eigen bedje en hun ouders al missen. Éénmaal aangekomen in hartje Den Bosch parkeert Man onze auto en ging een parkeerkaartje halen. Ik heb nog totaal niets in de gaten als dochter ineens de opmerking maakt: “dat vind ik nou een mooie bikini mama!” en vol bewondering staar ik naar de etalage waarvoor wij geparkeerd staan. Wat denkt u? Het was de etalage van een sex-shop. Een rood lingerie-setje wat niet meer omvatte dan wat kanten biesjes pronkte precies daar waar het vingertje van dochter naartoe wees. Dat was een goed begin van een logeerpartijtje in centrum Den Bosch 
En al mijn verdere zorgen??? Nou die waren mooi voor niks. Dochter en Zoon hebben zich uitermate goed vermaakt met broer R. en vriendin J. Niet in de laatste plaats omdat labrador Dyla alle aandacht van de 2 kleuters kreeg. Hond blij, kids blij en mams blij. En volgens broer R. en vriendin J. is het voor herhaling vatbaar…………..misschien de volgende keer maar even uitleggen dat ze in die winkel geen bikini’s verkopen 
Categories
Stil aan het bouwfront
Eigenlijk klopt de titel niet helemaal. Aan het bouwfront is het allerminst stil, wel op dit blog! De aannemer gaat gestaag door met de geplande werkzaamheden. Niet dat hij iedere dag aan het werk is, maar het schiet toch aardig op. De muur tussen ons en de inmiddels beruchte buren is een feit. Vrienden zullen we niet meer worden, maar last zullen we ook niet veel meer van ze hebben. Onze aannemer heeft ons alles uit handen genomen en is vanaf nu de contactpersoon. Zelfs de advocaat van de buren heeft contact met aannemer en Man gehad. Ook deze man begreep niet zo goed wat er nu aan de hand was. We doen nl. niks wat niet mag………..ik zou niet durven . Eind deze week gaat onze oude bijkeuken plat en dan wordt de nieuwe gemetseld. Ook ligt er inmiddels een planning wanneer de gevel er ongeveer uitgaat. Je kunt dus stellen dat alles wat meer vorm begint te krijgen. Poezenhotel is inmiddels geboekt voor onze kater om alle breek-, hak- en boorstress een beetje te vermijden…..hij heeft immers al een hartprobleem! En om er zelf één te verkomen moet ik dan maar een paar daagjes naar het ‘hotel’ in Vuren verkassen denk ik. We zullen zien….. Maar voorlopig verloopt alles nog voorspoedig, geen vuiltje aan de lucht….
Vanmiddag is het weer zover. Over een uurtje word ik samen met Dochter en Zoon bij de tandarts verwacht. De tandarts is een vrouw. Een hele lieve vrouw die heel goed met kindjes overweg kan. Behalve……ja u raadt het al……behalve met Zoon. Een half jaar geleden heb ik zoon meegenomen en dat was net na z’n operatie aan neusamandelen en oortjes. Totaal niet bij nagedacht en achteraf superstom. Het kind sloeg meteen dicht bij het zien van de stoel, de lampen en de witte tandartskleding. De associatie met pijn aan de neus/keel/oortjes was snel gelegd. Met geen mogelijkheid kregen we zoon zover dat hij zelfs maar z’n mond open deed. Hij hoefde niet in de stoel, als ze maar eventjes mocht kijken. Nou vergeet het maar……….al beloofde ik hem alle speelgoedauto’s in de speelgoedwinkel……hij wilde maar één ding……zo snel mogelijk naar huis! Dochter niet. Dochter is een bikkel, die gaat al vanaf haar 2e jaar gewoon in de stoel. Die vindt het allemaal geweldig interessant. Wat wel te maken zal hebben met de ingebouwde natuurlijke nieuwsgierigheid van vrouwen. 3 Maanden geleden hebben we het nogmaals met Zoon geprobeerd, maar ook toen kwamen we niet verder dan een stampvoetende, huilende Zoon die naar de tandarts riep: “Ik hoesse nie tandjes telle!!!”. U begrijpt dat ik zeer benieuwd ben wat het zometeen weer gaat worden. Ik vermoed dat het niet veel anders zal lopen dan de vorige keer. Ik vrees dat hij ook deze keer niet omkoopbaar is!
Update 19h30: Zoon is dus hartstikke omkoopbaar! Het eerste wat meneertje tegen de tandarts zei was: “ik krijg ‘n kadootje als ik tandjes doe tellen”. Hij wist vervolgens niet hoe snel hij op de stoel moest klimmen en heeft zich keurig gedragen!! Dat heeft’ie dan waarschijnlijk wel van mij…..
Categories
Kruipruimte
Voordat onze aannemer deze week definitief begon, kregen we eerst nog een algehele ‘inspectie’ van de reeds door Man uitgevoerde werkzaamheden. Ja, lieve lezers, Man heeft zich al behoorlijk in ‘t zweet staan werken. Hij zou zelf de bestrating weghalen en de fundering uitgraven. Het eelt stond op z’n, overigens normaal altijd superzachte, handen. En ook z’n rug heeft het flink te verduren gehad. Wat had u anders verwacht?!…..iemand die normaal alleen maar z’n vingertoppen op allerlei toetsenborden gebruikt en die eerder eelt op z’n zitvlak zal krijgen dan op z’n handen! Maar hij deed het toch maar. Hij liet zich van z’n beste funderingsuitschepperskant zien. Hij was zelfs zo goed bezig dat hij van geen ophouden wist. Totdat dus onze aannemer eens even kwam kijken. Deze beste man maakte slechts de volgende opmerking: “Hebben jullie hier een kruipruimte? Nee? Waarom ben je er dan één aan het graven?”.
Categories
Lien is er klaar mee…….
……..met de buren! Vanaf vorig jaar augustus proberen ze ons al dwars te liggen met betrekking tot de verbouwing. Hun goed recht hoor, daar niet van. Ze zijn blijkbaar niet gelukkig met onze bouwplannen. En dat mag. Alleen kunnen ze ons niet stoppen omdat we vergunningvrij mogen bouwen. We blijven binnen alle regels van de wet. Het zou echter vele malen gemakkelijker zijn als ze enigszins hun medewerking zouden verlenen. Dat bleek echter al snel na aankondiging van onze plannen niet het geval. Communiceren bleek alleen nog per brief te kunnen. Ook dat kan en mag. En wij doen dan wel lekker mee. Ieder gesprek is door ons vastgelegd in een verslag en aangetekend opgestuurd. Sinds oktober vorig jaar bleef het stil. Wij hadden inmiddels ons plan getrokken. Dan maar zonder de medewerking van de buren. Dan maar tegen de mandelige schutting aanbouwen. Dan maar geen afwerking aan hun kant. So be it……. En dan.
En dan tijdens het uitgraven van de fundering is blijkbaar paniek toegeslagen. Oei oei oei. Ze gaan tóch beginnen. 3 dagen voordat de aannemer zou komen, staat de buurman voor de deur. Om toch nog even het ‘probleem’ mandelige schutting te bespreken. Afgelopen woensdag heeft dat gesprek plaatsgevonden. Wat hebben we immers te verliezen. En binnen een paar minuten had Lien het al weer gezien. Ik ben er klaar mee. Als het aan mij ligt wordt het voormalige plan gewoon uitgevoerd. Niks geen compromis. Ik wil niks maar dan ook niks met zulke egoïstische, vastgeroeste en bekrompen mensen te maken hebben. Wat we uiteindelijk ook overeenkomen het zal toch nooit goed zijn. Er is namelijk altijd wel iets te vinden waar je over kan klagen. En waar gaat het nou uiteindelijk om? Een stukje muur van 2,5 meter. We doen er geen mens kwaad mee. En dan loop ik gistermiddag in de Efteling en zie doodzieke kindjes van Villa Pardoes rondrijden in een rolstoel. Op zulke momenten besef ik maar al te goed waar het allemaal om draait! En mensen die dat niet begrijpen en overal een probleem van maken die zijn het niet waard om me druk om te maken. Ik zeg, “ik ben er klaar mee!”
En de fundering ligt er!!! Joepie……..nu de rest nog……
“Mama, ik zie een rimpel”, zegt Dochter tegen mij. “Jij wordt al oud he?”, volgt er nog even snel achteraan. En daar zit je dus niet op te wachten enkele maanden voordat je 40 wordt. Dat ik al jaren m’n grijze haren moet wegverven is een feit. Dat er hier en daar een rimpeltje komt is een feit. Dat ik niet meer superstrak in m’n vel zit is een feit, maar dat hoeft er heus niet zo dik bovenop gelegd te worden. Ja, de zwangerschappen hebben hun sporen achtergelaten. Ja, het drukke leven laat soms z’n sporen achter en ik kan moeilijk tegen Dochter zeggen dat zij waarschijnlijk ook één van de redenen is, dat ik enigszins verouder!!!! “Kinderen houden je jong”, hoor je altijd aan alle kanten. Er is alleen niemand die erbij verteld dat je het zo druk krijgt, dat je ’s-avonds vaak niet meer kan doen dan uitgeblust op de bank hangen! Natuurlijk blijf je jong van geest. Ik voel me ook absoluut niet oud…….najaa…….op een enkel momentje na dan. Als ik bijvoorbeeld door Dochter wordt gewezen op die enkele rimpel die er toch écht zit. Als ik bijvoorbeeld een dag lang alleen maar ruziënde kids uit elkaar heb moeten houden en als ik een nacht lang heb getobt met een ziek kind of wakker heb gelegen door een snurkende Man. Dat soort dingen hakt er tegenwoordig een stuk harder in dan vroeger……….daaraan merk ik dan toch wel dat de 4 in zicht komt! Lucky me…….
Categories
Shrek-oren
Vorige week hebben we een bezoekje gebracht aan Moviepark Germany. Heel veel hadden we ons ervan voorgesteld. En dat hadden we dus beter niet kunnen doen. Niet dat het geen mooi park is, dat niet. Het is erg amerikaans met veel winkeltjes en Ben&Jerry ijsjes en hotdogs en family pizza’s en wat al niet meer aan fastfood & snoep. De kindjes keken hun ogen uit toen ze Spongebob, Patrick, Jimmy Nutron, Dora & Shrek in het ‘echie’ zagen. En als ze straks de leeftijd van tieners bereikt hebben dan kunnen ze in Moviepark hun hartje ophalen. Genoeg attracties voor de wat oudere kids. Voor die van ons vond ik het een beetje tegenvallen. Nu is het natuurlijk wel zo dat wij strikverwend zijn met de Efteling in onze achtertuin. Er is voor die kleine ‘apen’ niks mooiers dan de Efteling. Oké oké en Disneyland dan…….maar dat is iets verder dan 5 minuutjes bij ons vandaan. Dochter was wel een bikkel. Ze wilde met Shrek op de foto!! Dora had ik nog begrepen en Spongebob ook, maar Shrek……… Diezelfde avond nog komt Dochter naar me toe, hard huilend: “Mahahamaaaaa, ik wil geen Shrek-oren!”. “Shrek-oren, hoezo dan?”, vraag ik verwonderd. En wat bleek…..Man had in een boze bui gezegd dat als ze zo slecht bleef luisteren ze Shrek-oren zou krijgen……die doen het tenminste goed! Ik kan u verzekeren tegen dit dreigement kan geen ’stoute stoel’-principe van de opvoed-politie op. Maar of het nou pedagogisch verantwoord is…….hmmmm………dat laat ik maar even in het midden.
Het is lunchtijd en de telefoon gaat. Niks ongewoons. Vooral niet als Man thuis aan ‘t werk is. Even later komt hij naar beneden………vriend M. heeft een motorongeluk gehad. Toestand is stabiel maar wat er precies is gebeurd en wat er precies met hem aan de hand is, wisten we nog niet. En dat is dan toch ff schrikken. Ik heb zelf ook m’n motor-rijbewijs. Zo’n kleine 10 jaar geleden gehaald. En vervolgens sinds de zwangerschap van Dochter (6 jaar geleden dus) niet meer gereden. Ook niet achterop. Neu….achterop dat doe je immers niet meer als je zelf kunt sturen, schakelen en gas-geven. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik na de zwangerschap er zo weer op zou stappen. Niet dus. En hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Oftewel…….ik schijt tegenwoordig peentjes als ik dat ding alleen al zie staan. Ik denk te veel na over het feit dat er zoveel kan gebeuren. Natuurlijk kan dat ook met de auto, maar op de één of andere manier voelen 4 wielen en een carroserie om je heen toch een stuk veiliger. Man heeft al een bezoekje gebracht aan vriend M. En ik heb de foto’s gezien. De ‘altijd-wat-te-vertellen-hebbende’ M. lag er zomaar stilletjes bij. Hij zal zich ongetwijfeld zijn rotgeschrokken. Bovendien moet hij wel verrekken van de pijn met een gebroken schouder, gescheurde botten in z’n bovenbeen en een knie die haaks op z’n been staat. En dan heb ik het nog niet over de schaafwonden gehad. Het is wat. En toch zijn we natuurlijk superblij dat het ‘alleen maar’ hierbij is gebleven. Ik moet er niet aan denken dat het héééél anders had kunnen aflopen. Nee, motormuis Lien houdt het maar eens mooi voor gezien……..denk ik……..
Categories
Moederdag 2008
What a beautiful day! Niet om het feit dat het moederdag is, maar simpelweg vanwege het supermooie weer. Heerlijk. Zo zou moederdag er ieder jaar uit moeten zien, dan ben ik al helemaal gelukkig. Natuurlijk is kadootjes krijgen ook leuk, maar het commerciële etiketje dat er tegenwoordig aan moederdag plakt, daar heb ik niet zoveel mee. De knutselwerkjes……die zijn pas écht leuk. Onvoorstelbaar. Vroeger vond ik dat allemaal rotzooi en kon ik niet begrijpen dat mijn moeder al die dingen van ons bewaard had. Nu doe ik hetzelfde. En ik vind het prachtig. Van Dochter heb ik een zelfgemaakte koffie-filter-houder gekregen. Niet dat ik er iets aan heb met m’n Nespresso-apparaat, maar toch……het is zo superlief om te krijgen. En ik weet dat ze enorm haar best heeft gedaan om het er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Maar het allermooiste is toch wel de blik op haar gezicht tijdens het uitpakken van haar kadootje. Die stralende oogjes van trots……dat is voor mij moederdag. Van Jens heb ik een geschilderd bloempotje met een plantje en een gedichtje gekregen. Eerlijkgezegd stond dat 2 weken geleden al op het dressoir (en ben ik het vervolgens vergeten water te geven, dus met een beetje fantasie snapt u wel hoe het plantje er nu bijstaat 
)…..dus de verrassing was daar wel vanaf. Man heeft nog gezorgd voor een nieuw geurtje (Dolce & Gabbana – Light Blue) wat hij met een hoop gestress vorige week nog snel heeft gescoord. Hij had zich een week vergist….. 
……het was pas vandaag moederdag. Verder is moederdag in huize De Kock een normale zondag, niet te veel poespas, niks geen ontbijt op bed en al helemaal geen ‘jij-hoeft-vandaag-niks-te-doen’-dag. En laten we dat alsjeblieft gewoon zo houden. Dan is moeders het best in haar element.