Het is lunchtijd en de telefoon gaat. Niks ongewoons. Vooral niet als Man thuis aan ‘t werk is. Even later komt hij naar beneden………vriend M. heeft een motorongeluk gehad. Toestand is stabiel maar wat er precies is gebeurd en wat er precies met hem aan de hand is, wisten we nog niet. En dat is dan toch ff schrikken. Ik heb zelf ook m’n motor-rijbewijs. Zo’n kleine 10 jaar geleden gehaald. En vervolgens sinds de zwangerschap van Dochter (6 jaar geleden dus) niet meer gereden. Ook niet achterop. Neu….achterop dat doe je immers niet meer als je zelf kunt sturen, schakelen en gas-geven. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik na de zwangerschap er zo weer op zou stappen. Niet dus. En hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Oftewel…….ik schijt tegenwoordig peentjes als ik dat ding alleen al zie staan. Ik denk te veel na over het feit dat er zoveel kan gebeuren. Natuurlijk kan dat ook met de auto, maar op de één of andere manier voelen 4 wielen en een carroserie om je heen toch een stuk veiliger. Man heeft al een bezoekje gebracht aan vriend M. En ik heb de foto’s gezien. De ‘altijd-wat-te-vertellen-hebbende’ M. lag er zomaar stilletjes bij. Hij zal zich ongetwijfeld zijn rotgeschrokken. Bovendien moet hij wel verrekken van de pijn met een gebroken schouder, gescheurde botten in z’n bovenbeen en een knie die haaks op z’n been staat. En dan heb ik het nog niet over de schaafwonden gehad. Het is wat. En toch zijn we natuurlijk superblij dat het ‘alleen maar’ hierbij is gebleven. Ik moet er niet aan denken dat het héééél anders had kunnen aflopen. Nee, motormuis Lien houdt het maar eens mooi voor gezien……..denk ik……..
Categories