Tag: niks

Categories
Zomaar

Verbouwingstress

“Daar gaan we weer!”, zult u wel denken, “daar komt ze weer met haar gezeur over stof en rommel”. Maar nee hoor. Het gaat eigenlijk allemaal prima. Natuurlijk hebben we aantal weken moeten stofhappen. Was het niet de vloer die uitgehakt moest worden, dan waren er weer wel leidingen die in de muren moesten worden gefreesd. Steeds als ik dacht, “nu hebben we het ergste gehad”, moest ik weer haasten om als een gek alle deuren boven goed te sluiten, zodat ik niet ‘s-avonds in een stoffig bed zou liggen. Ook het doorbreken van de oude muur had nogal wat voeten in aarde……..oftewel een teringherrie en teringrotzooi!!!! Maar we hebben het tot nu toe overleefd. Ik heb met de kindjes de nodige uurtjes bij m’n ouders doorgebracht……..en gewinkeld……….en de Efteling bezocht……….en de schaapjes gevoerd………en alle speeltuinen in de wijk ontdekt. U merkt het al. Ik ben veel gevlucht. Naar minder stoffige oorden. Maar nu lijkt dan echt het grootste leed geleden. De vloerverwarming is afgelopen vrijdag gelegd en vandaag zijn ze begonnen met het leggen van de nieuwe natuurstenen vloer. En daar begint het dus, lieve mensen, mijn verbouwingstress. Ik ben zo stiknieuwsgierig dat ik op hete kolen aan m’n buro zit. Ik wil het zien. Ik wil zien of ik de juiste vloer heb gekozen en ik wil zien of het mooi wordt. Man wel. Man is thuis aan het werk. Man is al zeker 25x naar beneden gelopen om te kijken………en mij informeren ho maar! Dat kan dus betekenen dat hij er óf niet aan denkt óf dat hij het niet mooi vindt. Stress. Stress. Stress. En vroeg naar huis gaan is ook geen optie met de hoeveelheid werk die er nog ligt voordat ik over 2 weken vakantie heb. Er zit dus niks anders op dan afwachten en over een paar uurtjes met eigen ogen het resultaat van de eerste dag te bekijken. Lucky me……….

Categories
Zomaar

Voetbal

Goh, laat ik dan ook es even wat aandacht besteden aan de voorbije oranjegekte, aan het EK, dus eigenlijk aan voetbal…….. Ondanks het feit dat al die oranje-verkleedde mensen me toch wel vrolijk maakte, vind ik het niet zo erg dat al die vlaggetjes, leeuwtjes, welpies enzovoorts enzovoorts weer de kast in kunnen. Niet dat ik oranje vlaggetjes aan m’n huis had geplakt. Dat zou overigens geen enkel nut hebben gehad, want die waren in no-time grijs geworden van al het stof dat in en rondom ons huis hangt. Maar welpies en leeuwtjes die had ik dus óók gespaard in de supermarkt. En natuurlijk had ik een geldig excuus: DE KINDEREN. Echter stiekem vond ik ze zelf ook wel schattig. Ook op school werd de nodige aandacht aan het EK besteed, met als gevolg dat Dochter voetbal wilde kijken. Afijn nadat ik had beloofd dat ze dat afgelopen zaterdag samen met mama mocht (papa zat immers in de kroeg), ging ze dinsdag (toen we tegen Roemenië moesten) braaf naar bed. Wel moest ik nog eerst de vraag beantwoorden of ze dan popcorn in ons bed mocht eten, want ja………we moesten boven kijken, daar er beneden niks, nada, noppes meer staat. (0h, ik zou een moord doen om even lekker languit op een bank te kunnen relaxen, maar dat even terzijde). Zaterdagavond was het dan zover. Dochter lag, gewassen en al, languit op ons bed naar de tv te staren. Nadat ik zelf nog even snel onder de douche was gesprongen, bleek dat ze inmiddels op een heel andere zender had afgestemd. “want dat vind ik mooier”. Hij mocht dan toch terug op voetbal en toen begon het vragenvuur.

Dochter: “mama, wie zijn nou van Nederland?”
Ik: “De oranjes”
Dochter: “Oh en die met dat blauwe shirt is de keeper hè?” (Dochter had van de Emté een leeuwtje met een blauw shirtje –> de keeper)
Ik: “Nee schat, dat is de scheidsrechter”
Dochter: “Wat doet die scheidstrechter dan?”
Ik: “Nou die zorgt dat de voetballers geen stoute dingen doen”
Dochter: “Wat voor stoute dingen?”
Ik: “Nou, dat ze niet tegen benen aanschoppen in plaats van tegen de bal”
Dochter: “Oh, en wat voor stoute dingen nog meer?”.
Ik: “Dat ze niet schelden tegen elkaar”
Dochter: “Wat is schelden?”
Ik: “Schelden is lelijke dingen zeggen of roepen”
Dochter: “Hoeveel punten hebben ze nu eigenlijk?”
Ik: “NUL”
Dochter: “Wanneer gaan ze dan punten halen?”
Ik: “Geen idee schat”

En de verlossende vraag kwam tijdens de rust: “Mama, als ze nog steeds geen punten hebben, mag ik dan alsjeblieft gaan slapen, ik ben moe!”. En ik ben blij dat ze de rest van de wedstrijd niet meer heeft gezien. Dramatisch. Ze zou er zeker een trauma aan over hebben gehouden…………….

Categories
Zomaar

Liengrapke meej dur règenkapke.

Het feest van m’n ouders is weer voorbij! Afgelopen vrijdag waren ze 40 jaar getrouwd en dat is uitgebreid met het hele gezin gevierd. Het feest was gisteravond met een select gezelschap van gezellige mensen. DJ L. deed goed z’n best en Dochter & Zoon hebben in het begin de nodige demonstraties ‘hoe-boen-ik-de-dansvloer’ weggegeven. Al rollend, koppeltjeduikelend, rennend en knieënkruipend trok het tweetal de aandacht van de overige aanwezigen. En………ze waren er goed in! Het feit dat mams ietwat bedenkelijk naar haar kroost stond te kijken (omdat ik de prijskaartjes van de mooie jottum-jurk en stoere eagerbeaver-outfit op m’n netvlies gebrand had) deerde ze niks. Ze vermaakten zich prima! En ach…….het was ook wel schattig om naar te kijken! Dochter’s haar was door zuslief helemaal gekruld en opgestoken. Een plaatje, al zeg ik het zelf. Apetrots was ik op ze………wat zeg ik………zo trots als een aap met 7 lullen!! Om 22h00 werden ze opgehaald door onze oppas-buuv en toen kon het feest voor mij écht beginnen. Snel wat wijntjes achterover, want rond half elf stond mijn tonproat-act gepland: Liengrapke meej dur règenkapke! De generale repetitie heb ik nog met knikkende knieën moeten doorstaan, maar in het echie ging d’ie als een speer. Al fietsend (op m’n moeders fiets by-the-way) met regenkapke, crocs, pantykousjes en opgevulde Aldi-tassen aan ‘t stuur kwam ik binnen en de rest ging vanzelf. In de act zat de nodige zelfspot verwerkt en dat doet het altijd erg goed ;-) We kunnen in ieder geval terug kijken op een geslaagde avond! Jammer dat het zo snel voorbij is…………

Categories
Zomaar

Over logeren en lingeriesetjes

Zaterdagmiddag brachten we de kindjes naar Den Bosch. Ze gingen logeren bij broer R. en vriendin J. midden in het centrum van de grote stad (Oei Oei als dat maar goed gaat……u voelde hem al aankomen zeker?). Ze hadden daar nog niet eerder gelogeerd. Altijd spannend hoe dat dan gaat natuurlijk. En ik als moeder heb daar dan toch last van. Man niet, Man kan zich daar heel goed overheen zetten en maakt zich niet zo druk. “Dan gaan we ze toch zeker gewoon halen………als het niet lukt!”. En gelijk heeft’ie natuurlijk dat weet ik zelf ook wel. Toch is dat gevoel van ‘als-ze-maar-gaan-slapen’ en ‘als-ze-maar luisteren’ er diep van binnen wel. Dat zal wel bij het ‘moeder-zijn’ horen………net als het inpakken (en overigens ook het uitpakken) van alle spullen. Ik kan en wil dat niet uit handen geven aan Man. Niet dat hij dat niet zou kunnen, maar ik ben ervan overtuigd dat dan de helft wordt vergeten! En dát, lieve mensen, dát wil ik dus niet. Ze mogen nergens om verlegen zitten. Ze moeten tenslotte hun eigen bedje en hun ouders al missen. Éénmaal aangekomen in hartje Den Bosch parkeert Man onze auto en ging een parkeerkaartje halen. Ik heb nog totaal niets in de gaten als dochter ineens de opmerking maakt: “dat vind ik nou een mooie bikini mama!” en vol bewondering staar ik naar de etalage waarvoor wij geparkeerd staan. Wat denkt u? Het was de etalage van een sex-shop. Een rood lingerie-setje wat niet meer omvatte dan wat kanten biesjes pronkte precies daar waar het vingertje van dochter naartoe wees. Dat was een goed begin van een logeerpartijtje in centrum Den Bosch ;-) En al mijn verdere zorgen??? Nou die waren mooi voor niks. Dochter en Zoon hebben zich uitermate goed vermaakt met broer R. en vriendin J. Niet in de laatste plaats omdat labrador Dyla alle aandacht van de 2 kleuters kreeg. Hond blij, kids blij en mams blij. En volgens broer R. en vriendin J. is het voor herhaling vatbaar…………..misschien de volgende keer maar even uitleggen dat ze in die winkel geen bikini’s verkopen :-d

Categories
Zomaar

Stil aan het bouwfront

Eigenlijk klopt de titel niet helemaal. Aan het bouwfront is het allerminst stil, wel op dit blog! De aannemer gaat gestaag door met de geplande werkzaamheden. Niet dat hij iedere dag aan het werk is, maar het schiet toch aardig op. De muur tussen ons en de inmiddels beruchte buren is een feit. Vrienden zullen we niet meer worden, maar last zullen we ook niet veel meer van ze hebben. Onze aannemer heeft ons alles uit handen genomen en is vanaf nu de contactpersoon. Zelfs de advocaat van de buren heeft contact met aannemer en Man gehad. Ook deze man begreep niet zo goed wat er nu aan de hand was. We doen nl. niks wat niet mag………..ik zou niet durven ;-) . Eind deze week gaat onze oude bijkeuken plat en dan wordt de nieuwe gemetseld. Ook ligt er inmiddels een planning wanneer de gevel er ongeveer uitgaat. Je kunt dus stellen dat alles wat meer vorm begint te krijgen. Poezenhotel is inmiddels geboekt voor onze kater om alle breek-, hak- en boorstress een beetje te vermijden…..hij heeft immers al een hartprobleem! En om er zelf één te verkomen moet ik dan maar een paar daagjes naar het ‘hotel’ in Vuren verkassen denk ik. We zullen zien….. Maar voorlopig verloopt alles nog voorspoedig, geen vuiltje aan de lucht….

Categories
Zomaar

Lien is er klaar mee…….

……..met de buren! Vanaf vorig jaar augustus proberen ze ons al dwars te liggen met betrekking tot de verbouwing. Hun goed recht hoor, daar niet van. Ze zijn blijkbaar niet gelukkig met onze bouwplannen. En dat mag. Alleen kunnen ze ons niet stoppen omdat we vergunningvrij mogen bouwen. We blijven binnen alle regels van de wet. Het zou echter vele malen gemakkelijker zijn als ze enigszins hun medewerking zouden verlenen. Dat bleek echter al snel na aankondiging van onze plannen niet het geval. Communiceren bleek alleen nog per brief te kunnen. Ook dat kan en mag. En wij doen dan wel lekker mee. Ieder gesprek is door ons vastgelegd in een verslag en aangetekend opgestuurd. Sinds oktober vorig jaar bleef het stil. Wij hadden inmiddels ons plan getrokken. Dan maar zonder de medewerking van de buren. Dan maar tegen de mandelige schutting aanbouwen. Dan maar geen afwerking aan hun kant. So be it……. En dan.

En dan tijdens het uitgraven van de fundering is blijkbaar paniek toegeslagen. Oei oei oei. Ze gaan tóch beginnen. 3 dagen voordat de aannemer zou komen, staat de buurman voor de deur. Om toch nog even het ‘probleem’ mandelige schutting te bespreken. Afgelopen woensdag heeft dat gesprek plaatsgevonden. Wat hebben we immers te verliezen. En binnen een paar minuten had Lien het al weer gezien. Ik ben er klaar mee. Als het aan mij ligt wordt het voormalige plan gewoon uitgevoerd. Niks geen compromis. Ik wil niks maar dan ook niks met zulke egoïstische, vastgeroeste en bekrompen mensen te maken hebben. Wat we uiteindelijk ook overeenkomen het zal toch nooit goed zijn. Er is namelijk altijd wel iets te vinden waar je over kan klagen. En waar gaat het nou uiteindelijk om? Een stukje muur van 2,5 meter. We doen er geen mens kwaad mee. En dan loop ik gistermiddag in de Efteling en zie doodzieke kindjes van Villa Pardoes rondrijden in een rolstoel. Op zulke momenten besef ik maar al te goed waar het allemaal om draait! En mensen die dat niet begrijpen en overal een probleem van maken die zijn het niet waard om me druk om te maken. Ik zeg, “ik ben er klaar mee!”

En de fundering ligt er!!! Joepie……..nu de rest nog……

Categories
Zomaar

Shrek-oren

Vorige week hebben we een bezoekje gebracht aan Moviepark Germany. Heel veel hadden we ons ervan voorgesteld. En dat hadden we dus beter niet kunnen doen. Niet dat het geen mooi park is, dat niet. Het is erg amerikaans met veel winkeltjes en Ben&Jerry ijsjes en hotdogs en family pizza’s en wat al niet meer aan fastfood & snoep. De kindjes keken hun ogen uit toen ze Spongebob, Patrick, Jimmy Nutron, Dora & Shrek in het ‘echie’ zagen. En als ze straks de leeftijd van tieners bereikt hebben dan kunnen ze in Moviepark hun hartje ophalen. Genoeg attracties voor de wat oudere kids. Voor die van ons vond ik het een beetje tegenvallen. Nu is het natuurlijk wel zo dat wij strikverwend zijn met de Efteling in onze achtertuin. Er is voor die kleine ‘apen’ niks mooiers dan de Efteling. Oké oké en Disneyland dan…….maar dat is iets verder dan 5 minuutjes bij ons vandaan. Dochter was wel een bikkel. Ze wilde met Shrek op de foto!! Dora had ik nog begrepen en Spongebob ook, maar Shrek……… Diezelfde avond nog komt Dochter naar me toe, hard huilend: “Mahahamaaaaa, ik wil geen Shrek-oren!”. “Shrek-oren, hoezo dan?”, vraag ik verwonderd. En wat bleek…..Man had in een boze bui gezegd dat als ze zo slecht bleef luisteren ze Shrek-oren zou krijgen……die doen het tenminste goed! Ik kan u verzekeren tegen dit dreigement kan geen ’stoute stoel’-principe van de opvoed-politie op. Maar of het nou pedagogisch verantwoord is…….hmmmm………dat laat ik maar even in het midden.

Categories
Zomaar

Motormuis

Het is lunchtijd en de telefoon gaat. Niks ongewoons. Vooral niet als Man thuis aan ‘t werk is. Even later komt hij naar beneden………vriend M. heeft een motorongeluk gehad. Toestand is stabiel maar wat er precies is gebeurd en wat er precies met hem aan de hand is, wisten we nog niet. En dat is dan toch ff schrikken. Ik heb zelf ook m’n motor-rijbewijs. Zo’n kleine 10 jaar geleden gehaald. En vervolgens sinds de zwangerschap van Dochter (6 jaar geleden dus) niet meer gereden. Ook niet achterop. Neu….achterop dat doe je immers niet meer als je zelf kunt sturen, schakelen en gas-geven. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik na de zwangerschap er zo weer op zou stappen. Niet dus. En hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Oftewel…….ik schijt tegenwoordig peentjes als ik dat ding alleen al zie staan. Ik denk te veel na over het feit dat er zoveel kan gebeuren. Natuurlijk kan dat ook met de auto, maar op de één of andere manier voelen 4 wielen en een carroserie om je heen toch een stuk veiliger. Man heeft al een bezoekje gebracht aan vriend M. En ik heb de foto’s gezien. De ‘altijd-wat-te-vertellen-hebbende’ M. lag er zomaar stilletjes bij. Hij zal zich ongetwijfeld zijn rotgeschrokken. Bovendien moet hij wel verrekken van de pijn met een gebroken schouder, gescheurde botten in z’n bovenbeen en een knie die haaks op z’n been staat. En dan heb ik het nog niet over de schaafwonden gehad. Het is wat. En toch zijn we natuurlijk superblij dat het ‘alleen maar’ hierbij is gebleven. Ik moet er niet aan denken dat het héééél anders had kunnen aflopen. Nee, motormuis Lien houdt het maar eens mooi voor gezien……..denk ik……..

Categories
Zomaar

Moederdag 2008

What a beautiful day! Niet om het feit dat het moederdag is, maar simpelweg vanwege het supermooie weer. Heerlijk. Zo zou moederdag er ieder jaar uit moeten zien, dan ben ik al helemaal gelukkig. Natuurlijk is kadootjes krijgen ook leuk, maar het commerciële etiketje dat er tegenwoordig aan moederdag plakt, daar heb ik niet zoveel mee. De knutselwerkjes……die zijn pas écht leuk. Onvoorstelbaar. Vroeger vond ik dat allemaal rotzooi en kon ik niet begrijpen dat mijn moeder al die dingen van ons bewaard had. Nu doe ik hetzelfde. En ik vind het prachtig. Van Dochter heb ik een zelfgemaakte koffie-filter-houder gekregen. Niet dat ik er iets aan heb met m’n Nespresso-apparaat, maar toch……het is zo superlief om te krijgen. En ik weet dat ze enorm haar best heeft gedaan om het er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Maar het allermooiste is toch wel de blik op haar gezicht tijdens het uitpakken van haar kadootje. Die stralende oogjes van trots……dat is voor mij moederdag. Van Jens heb ik een geschilderd bloempotje met een plantje en een gedichtje gekregen. Eerlijkgezegd stond dat 2 weken geleden al op het dressoir (en ben ik het vervolgens vergeten water te geven, dus met een beetje fantasie snapt u wel hoe het plantje er nu bijstaat :-$ )…..dus de verrassing was daar wel vanaf. Man heeft nog gezorgd voor een nieuw geurtje (Dolce & Gabbana – Light Blue) wat hij met een hoop gestress vorige week nog snel heeft gescoord. Hij had zich een week vergist….. :-) ……het was pas vandaag moederdag. Verder is moederdag in huize De Kock een normale zondag, niet te veel poespas, niks geen ontbijt op bed en al helemaal geen ‘jij-hoeft-vandaag-niks-te-doen’-dag. En laten we dat alsjeblieft gewoon zo houden. Dan is moeders het best in haar element.

Categories
Zomaar

Lien & haar wasmachien

U denkt wellicht dat ik de afgelopen dagen heerlijk in de zon heb liggen luieren. Ja…geef maar toe….dat denkt u echt! Stil op Lien’s log en dat in combinatie met een heerlijk temperatuurtje van zo’n 20 graden, dat geeft natuurlijk te denken. Niks is echter minder waar. Ik heb hard gewerkt. En ik niet alleen. Man heeft ook z’n handjes laten wapperen. Of betergezegd de handjes van zwager R. laten wapperen, want dat is immers de water-, electriciteit- & afvoer-specialist. Man heeft wel meegeholpen en vooral precies verteld waar hij het hebben wilde. Onze wasmachine en droger zijn verhuisd van de bijkeuken naar de garage. U kunt zich wel voorstellen dat met gemiddeld een was of 2 per dag, ik tijdens de verbouwing niet 2 maanden zonder wasmachine kan. Uitgesloten. Alleen al bij het idee, ga ik chronisch hyperventileren, krijg ik spontaan stuiptrekken en paniekaanvallen. Maar dat is dus opgelost. En alles werkt. Ik ben zwager R. eeuwig dankbaar. Al had ik natuurlijk ook 2 maanden lang, iedere week nieuwe kleren kunnen kopen. Dat had ook gekund. Verder heb ik zelf de zaterdagmiddag op een ladder doorgebracht. De dakkappel moest schoon. En aangezien Man het te druk had met de andere klusjes, ben ik zelf maar op de ladder geklommen. En het resultaat mag er zijn. Alles is weer stralend schoon. Wel heb ik menig commentaar van voorbijgangers moeten aanhoren. Van, “nou dat begint écht op werken te lijken”, tot ” ik moet dat altijd zelf doen” en ook “Gij durft vrouwke” is voorbij gekomen. Maar Lien was goed bezig en een heleboel klusjes zijn inmiddels geklaard. De bijkeuken is leeg. De fundering is bijna uitgegraven. Wat mij betreft mag de aannemer komen! Hoe eerder hoe beter……