“Er staan hier nog een doos en een koffer met spullen van jou op zolder!” zei Mam dit weekend. “Oh?!?”, was m’n reactie. “Wil je die nu misschien mee hebben?” stelde ze voor, “is leuk voor Senna”. “Ja, en fijn voor jou”, dacht ik bij mezelf, “is eindelijk die rotzooi van jullie zolder af”. Werd ook wel een keertje tijd. Ik ben immers al 17 jaar het huis uit. En toen….en toen…..toen kwamen die spullen naar beneden. Wat een jeugd-sentiment. Knutselwerkjes van de kleuterschool, rapport van de kleuterklas (nu groep 2), poesie-album, leesboeken, oude schoolboeken en een doos vol met spelletjes. “Oh, mam, kijk hier” en “Oh, mam, kijk daar”, ging het de hele tijd. En Senna? Nou, die kon haar geluk niet op……zoveel nieuwe onbekende spulletjes. Vooral mijn primitieve knutselwerkjes vond ze erg interessant. En toen vond ik ineens m’n oude dagboek tussen alle boeken. Het zat op slot. “Ik weet alleen niet waar het sleuteltje is”, zei m’n moeder, die dus duidelijk het dagboek ook al had gevonden. Éénmaal thuis vond ik de sleuteltjes onderin de doos met boeken. Man had al voorgesteld om het slotje open te breken. Hoezo nieuwsgierig??? Natuurlijk wilde ik eerst zelf eens teruglezen wat voor onzin ik destijds op papier krabbelde. Het dagboek dateert uit 1985, 1986. Vet in m’n tienerjaren en superverliefd op m’n eerste grote liefde. Het staat er allemaal in. De onzekerheid, de uitbundigheid, het tienerverdriet, heel raar om terug te lezen en heel persoonlijk. Enkele passages heb ik hardop aan Man voorgelezen, waaruit hij concludeerde dat het schrijven er toen al in zat. En ik denk dat’ie gelijk heeft…………..
Tag: Man
Ja hoor. Ik heb hem gezien. De nieuwe nederlandse hit-film. En ik vond’m heerlijk. Zoveel bekende Nederlanders in 1 film. Carice vond ik briljant, zeker tijdens de wc-scene. Wendy van Dijk met haar 16-jarige lover. Een dooie sinterklaas. Paul de Leeuw en Daan Schuurmans als homo-stel. Thomas Acda. Ze komen er allemaal in voor. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat ze enorm veel lol moeten hebben gehad op de set tijdens het filmen. Dat zie je nl. terug in de film. Man vond’m iets minder, waarschijnlijk te weinig bloot voor een hollandse film 🙂 . De film gaat ook hoofdzakelijk over de ‘prins op het witte paard’. Mannen hebben daar niet zoveel mee……met prinsen op een wit paard……tenminste, mijn Man niet! Nou is die ook niet zo rosmantisch aangelegd. En dat geeft niks. Hij heeft weer andere kwaliteiten 😉 . Maar voor de ladies onder ons……het is een aanrader. Liefde is immers net als Sinterklaas, je moet er in geloven anders werkt het niet!!!!
Categories
Dochter en de zak
“Mama, ik zag Sinterklaas vanmiddag op TV”, zei Dochter gisteren toen ze naar bed moest. “Oh ja?”, vroeg ik, “zat’ie al op de boot dan?”. “Nee, dat niet want hij liep gewoon op de stoep en in de gang van het kasteel!”, zei ze stellig. “Oh, dan zal hij nog wel druk zijn met het verzamelen en inpakken van de kadootjes”, probeerde ik. “Nou, mama, maar de Zwarte Pieten hadden al wel hun zakken klaarliggen. En dat waren er heel veel!”, ging ze verder, “zijn die voor alle stoute kindjes in te doen en mee terug te nemen naar Spanje?”. Kijk en daar gaat het dan mis. Daar kan ik echt niet tegen. Ik kan het toch werkelijk niet over m’n hart verkrijgen om Dochter zo voor de gek te houden. “Nee, natuurlijk niet”, antwoordde ik. “Er gaan helemaal geen kindjes in de zak mee terug naar Spanje! Ben jij gek!” zeg ik stellig nog terugdenkend aan mijn eigen angstige kinderjaren. Angstig voor die gekke vent met z’n rooie hoed en nepbaard. Angstig voor die met schoenpoets ingesmeerde mafketels, die je een hersenschudding gooien met hun veel-te-hard-geworden-schuimpies. Nee, besloot ik, ik ga Dochter zeker niet bang maken. “Ja, maar mama, als ik toch niet lief ben…….en ik ben wel eens niet lief, he mama…….dan moet ik toch in de zak??” vraagt ze weer. “Nou, lieffie, maak je maar niet druk. Er gaat hier niemand in de zak, (“behalve papa dan misschien”, denk ik gniffelend) daar zorgt mama wel voor”, probeer ik. Na heel wat heen en weer gepraat, kwam ze tenslotte tot de conclusie dat ze wel kon gaan slapen. Als Zwarte Piet toch van plan was om haar mee te nemen dan zou mama hem wel onder z’n ‘kakkadoeres’ schoppen. En zo is het maar net!
Zo…..het was weer even stil aan het front. Dat kon ook niet anders. Ik was veel te druk met het opruimen van de gekochte spullen de afgelopen dagen! En nu denkt u misschien, “het zal wel meevallen”, echter ik kan u verzekeren dat dat niet het geval is. Qua kleding valt het wel mee. Ik heb aardig geshopt en aardig wat gespendeert, maar qua aantallen valt het reuze mee. Een heel bijzonder jurkje met bijpassende stola en nog wat casual spul en that’s it. Katching deed de kassa en ik was weer aanzienlijk wat eurootjes lichter. Ach ja, onder het motto ‘de laatste jas heeft geen zakken’ heb ik dan ook geen last van één of ander schuldgevoel. In tegendeel. Vrijdag nam Man onverwacht een vrije dag en zijn we nog op ski-spullen-jacht geweest. En niet zonder resultaat. Een paar nieuwe ski’s pour moi & een paar gebruikte skietjes voor Dochter. En oh ja, ook nog 2 ski-tassen, een snowboardtas, een snowboardgereedschapsschroefsetje (een goeie voor galgje!) en een kinderhelm. Katching deed weer de kassa! En Lien was in haar element. Zojuist belde zus-lief met de vraag of we vandaag niet de kids in het nieuw konden gaan steken, want de winkels zijn open in Tilburg. En Man? Nou die vindt alles prima! Ik heb nl. ook nog een lekkere nieuwe aftershave voor meneer gescoord. Zo doe je dat dus…….verantwoord shoppen! 🙂
Categories
Lien & de Kledingkast
“Je moet eens even in onze kledingkast gaan kijken”, zeg ik tegen Man. “Hoezo?”, vraagt deze, “heb je opgeruimd dan?”. “Ja, ook dat, maar het is belachelijk hoeveel kleding JIJ hebt!” antwoord ik lichtelijk gefrustreerd. “Goed hè?”, reageerde Man naar mijn idee een beetje te vrolijk. Ik vond mezelf namelijk erg zielig. Man heeft 2 gedeeltes van onze hangkast in gebruik, ik ééntje. Man heeft 3/4 van onze legkast in gebruik, ik 1/4. Man heeft 4 laden van onze ladenkast in gebruik, ik 2. Zeg nu eens eerlijk, dames onder ons, dan heb ik toch alle reden om mezelf zielig te vinden, niet? “We kopen voor jou nog een nieuw kostuum en dan is het verder wel gescheten met jou en je kledingmanie!”, zeg ik tegen Man, “Je hebt wel zo’n 25 overhemden, 10 truien/vesten en dan heb ik je poloshirts nog niet geteld”. Ik hoor Man zichzelf in gedachten afvragen wat dan eigenlijk het probleem is. “Ga dan weer eens shoppen voor jezelf”, stelt Man voor. “Ja, dat moet ik héééééél nodig doen ja! De vraag is alleen wanneer!!!! Ik heb gewoon nooit tijd!!!!” reageer ik inmiddels op standje supergefrustreerd. Man geeft het vervolgens op. En gelijk heeft’ie. Ik krijg immers een vrijbrief om ongegeneerd te gaan shoppen en dan zeur ik nog! Maar nu, gewoon op dit moment, heb ik besloten donderdag maar eens wat vrije uurtjes in te plannen. Dochter heeft immers herfstvakantie. Kunnen we mooi met z’n tweetjes naar de stad. Ik zal Man eens een poepie laten ruiken en minimaal de helft van ‘zijn’ kledingkast in beslag gaan nemen!
Ik heb najaarschoonmaak gehouden. Niet zo zeer in huis. Nee, in de speelgoedkast! Met een verjaardag van Dochter en Sinterklaas voor de boeg, leek me dat geen overbodige luxe. Waar moeten we anders immers alle nieuwe spullen weer laten? 2 Volle vuilniszakken om weg te gooien (allemaal kapotte, incomplete of totaal oninteressante spullen) en 1 grote boodschappentas voor het kinderdagverblijf (speelgoed waar ze inmiddels zijn uitgegroeid), waren het resultaat. “Waarom zet je het niet te koop op Marktplaatsâ€, vroegen een aantal andere ouders mij. Ja, waarom eigenlijk niet…… Ik heb geen idee. Wellicht omdat ik een bepaald beeld heb van verkopen via internet. In mijn beleving krijg ik dan een hoop ongewenst bezoek wat komt ‘kijken, kijken, niet kopen’. Waarom dan niet gewoon het kinderdagverblijf er blij mee maken? En alles wat in de vuilniszakken zit, wil ik niet eens meer bij iemand anders tussen het speelgoed zien. Dat is gewoon rijp voor de vuilnisbelt. En als ik daar goed over nadenk, dan word ik onpasselijk van de consumptiewereld waarin we leven. En we kopen maar en we kopen maar en vervolgens als het niet interessant genoeg meer is, belandt het bij het vuilnis, waarna we net zo vrolijk weer nieuwe spullen aanschaffen. En toch doe ik er net zo hard aan mee. Ik moet wel. Zwak excuus, maar om mee te draaien in deze maatschappij, moet ik wel. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om de kids niks te geven met verjaardag en Sinterklaas. En heus, ik denk wel na over de dingen die ik koop. Ik probeer het zo duurzaam mogelijk te doen. Echter de voorkeuze van Dochter gaat vaak uit naar de rommeltjes, de hebbedingetjes waar ze binnen de kortste keren niet meer in geïnteresseerd is of wat stuk gaat. Het is wat. Bovendien is de keuze van speelgoed ook niet te overzien. Ik word er zelf zelfs nog hebberig van. Gelukkig zijn we klaar voor Dochter’s verjaardag. Poeh poeh, dat was me een vluggertje……kijken, nog eens kijken en toen snel kopen! Je kan het maar vast in huis hebben…………..
“Volgens mij zit dat ook op jouw C3-tje, maar anders zeker op de Renault” zegt een collega gisteren tijdens de lunch. “Huh, wat zit er op mijn C3-tje?” vraag ik vervolgens. “Nou, dat de alarmlichten automatisch aangaan als je een noodstop maakt”, antwoordt de collega. “Geen idee”, zei ik al lachend, “maar ik zal het vanmiddag proberen”. Het lachen verging mij echter snel toen ik naar huis reed en daadwerkelijk als een idioot op de rem moest. En ja, mijn C3-tje heeft inderdaad dat snufje. De alarmlichten sprongen aan. Hallélujah. Dat mijn hartkleppen inmiddels net zo hard tekeer gingen als de alarmlichten, is een kleine bijkomstigheid. Er waren werkzaamheden gaande op een viaduct boven de snelweg. De mongool voor me dacht dat ze stonden te flitsen en ging boven op de rem. Moet wel een man zijn geweest…………..de eikel.
Iedereen weet dat als je éénmaal moeder bent, de ochtenden behoorlijk vermoeiend zijn. Ik zeg ook altijd tegen mijn dierbare mannelijke collega’s dat ik er al een dagtaak op heb zitten als ik op kantoor arriveer. En ja, ze kijken me dan schaapachtig, niet-begrijpend aan. Wat wil je? Man heeft het bij ons thuis ook een stuk gemakkelijker. Als hij thuis werkt, is er geen stress en kunnen we alles op ons gemakkie doen en als hij wel weg moet, is hij zo vroeg de deur uit, dat’ie niks meekrijgt van het hele ochtendritueel! Je kunt soms dus zeggen dat ik naar m’n werk kom om uit te rusten 🙂 Niet helemaal waar natuurlijk, want als ik niet naar m’n werk hoefde dan was er ook minder gehaast ‘s-ochtends. En oké, ik kies er zelf voor om te gaan werken, dus ik zal niet te hard klagen. Feit is wel dat er soms van die ochtenden zijn, dat alles zo’n beetje tegenzit. Dochter die moppert omdat die maillot/panty niet lekker zit, Zoon die zich steeds verstopt omdat hij niet wil aankleden en daarna zo hard mogelijk probeert tegen te werken als ik hem een schone luier aan wil geven. Vervolgens aan de ontbijttafel vindt Zoon het nodig om z’n melk om te stoten en dan lekker met z’n handjes door de Optimel te woelen, zodat niet alleen de tafel, kinderstoel en vloer onder zit, maar ook meneer zelf aardig begint te plakken. Dochter eet (gelukkig) goed haar boterham op, maar heeft dan weer wat tijd over om de kralendoos tevoorschijn te halen. En nee, ik heb het dan niet over die grote houten kralen, maar u weet wel, die kleine priegelkraaltjes die vervolgens, u raadt het al, over de grond vliegen. Wat een toestand. Gelukkig zijn m’n schoonouders vandaag aan de oppas, zodat schoonmama de boel kon opruimen………. Inmiddels is het wat later in de ochtend. Ik ben al wat bijgekomen van het gehol en gevlieg en heb de nodige bakken koffie achter m’n kiezen. De zon schijnt en alles ziet er ondertussen wat rooskleuriger uit……….oftewel m’n ochtendhumeur is over!
Zo dat is gezegd. Sherilyn heeft de sing-off verloren van Maaike. U begrijpt al waar ik het over heb? Juist ja, So You Wanna Be A Popstar. Helemaal een programma van mijn kaliber….geeft waarschijnlijk een goed beeld van mijn geestelijke gesteldheid. Ik vind het heerlijk om naar te kijken, tot grote frustratie van Man. Man moet niet zeuren, die heeft z’n autoracen……zo’n beetje ieder weekend. Sherilyn was dus onze ‘wanna-be-popstar’ van 12 jaar oud. Een Schatje met de hoofdletter S. Werkelijk een lief, mooi, klein meisje met een waanzinnige stem. Maar nog niet klaar voor het grote-mensen-vak. Tenminste dat vind ik. Steeds maar weer kreeg ze van die hoge punten, terwijl ik het toch werkelijk niet altijd even goed vond. Oké ze is zeker een talentje en zal het best gaan maken in de grote boze wereld. Alleen nu nog niet. De overgebleven kandidaten vind ik allemaal goed. Maaike: superstem, alleen een beetje een ‘tutje’. Tessa: wat een strot heeft die meid met 16 jaar en nog een leuke bijkomstigheid is dat ze er super uit ziet. Dan Willem: onze brabantse trots……”wat een lekker ding zè de gij en ge hèd zo’n lekker kuntje” om maar even aan te geven wat ik van ‘onze’ Willem vind. Ik geef hem echter weinig kans deze competitie te winnen. Maar alleh…….da’s mijn bescheiden mening. Wie is eigenlijk uw favoriet????
Man ‘moet’ een nieuwe auto. Z’n proeftijd zit erop en we mogen de tijdelijke auto inruilen voor een nieuwe. Ééntje die man zelf mag uitzoeken. Tijd voor wat proefritjes dus. Mijn voorkeur (ja…ik heb ook nog wat in te brengen) ging uit naar de Passat. Mooi model en niet in de laatste plaats ben ik erg gecharmeerd van de laadruimte. Man gaat het in eerste instantie om het vermogen. Vandaar dat Man afgelopen vrijdag een testrit ging maken met de Passat 140pk! “Rijdt lekker” zei Man opgetogen toen hij thuis kwam. Ik moest er dan ook maar eens even mee gaan rijden. En ja, hij reed prima. Nou vind ik m’n fiets al lekker rijden, dus die 140pk Passat kon er zeker mee door. En groot! Groot dat dat ding is van binnen, niet normaal meer. Ik had Man tijdens onze laatste vakantie beloofd (hij heeft het zelfs op tape staan!) dat ik de volgende vakantie veel minder zou meenemen, maar geloof me, dat is met de Passat niet nodig. Vervolgens was gisteren de 2e testrit gepland met de Alfa 159. “Alfa?” zult u wel denken. Dat dacht ik nl. ook toen Man er de eerste keer mee op de proppen kwam. “Alfa???”, zei ik tegen Man, “je wilt zeker iedere week in de garage staan?”. Want zeg nou zelf, daar staan ze toch om bekend. “Nou en?” was Man’s reactie, “ik lease ‘m toch?”. Maar nu heeft Lien dus gisteren in dat ‘ding’ gereden en ik verzeker u, mocht Man voor deze auto kiezen dan laat Lien toch echt d’r fiets in de schuur. Wat een auto! In één woord GEWELDIG. Lien is verliefd. Hij is mooi, strak, gestroomlijnd, snel, subtiel….en sja…..dan neem je wat minder ruimte voor lief. Het ziet er naar uit dat het dus de Alfa gaat worden. Alleen 1 probleempje…….Man wil ‘m eigenlijk kopen en niet leasen…….nu maar hopen dat we geen ‘maandag-model’ treffen 😉