Dochter en de zak

“Mama, ik zag Sinterklaas vanmiddag op TV”, zei Dochter gisteren toen ze naar bed moest. “Oh ja?”, vroeg ik, “zat’ie al op de boot dan?”. “Nee, dat niet want hij liep gewoon op de stoep en in de gang van het kasteel!”, zei ze stellig. “Oh, dan zal hij nog wel druk zijn met het verzamelen en inpakken van de kadootjes”, probeerde ik. “Nou, mama, maar de Zwarte Pieten hadden al wel hun zakken klaarliggen. En dat waren er heel veel!”, ging ze verder, “zijn die voor alle stoute kindjes in te doen en mee terug te nemen naar Spanje?”. Kijk en daar gaat het dan mis. Daar kan ik echt niet tegen. Ik kan het toch werkelijk niet over m’n hart verkrijgen om Dochter zo voor de gek te houden. “Nee, natuurlijk niet”, antwoordde ik. “Er gaan helemaal geen kindjes in de zak mee terug naar Spanje! Ben jij gek!” zeg ik stellig nog terugdenkend aan mijn eigen angstige kinderjaren. Angstig voor die gekke vent met z’n rooie hoed en nepbaard. Angstig voor die met schoenpoets ingesmeerde mafketels, die je een hersenschudding gooien met hun veel-te-hard-geworden-schuimpies. Nee, besloot ik, ik ga Dochter zeker niet bang maken. “Ja, maar mama, als ik toch niet lief ben…….en ik ben wel eens niet lief, he mama…….dan moet ik toch in de zak??” vraagt ze weer. “Nou, lieffie, maak je maar niet druk. Er gaat hier niemand in de zak, (“behalve papa dan misschien”, denk ik gniffelend) daar zorgt mama wel voor”, probeer ik. Na heel wat heen en weer gepraat, kwam ze tenslotte tot de conclusie dat ze wel kon gaan slapen. Als Zwarte Piet toch van plan was om haar mee te nemen dan zou mama hem wel onder z’n ‘kakkadoeres’ schoppen. En zo is het maar net!