Mooi systeem wel…..die plaszakjes voor kleine kindjes. Ik weet nog dat we bij Senna vreselijk hebben staan hannessen om het voor elkaar te krijgen, maar bij mannekes werkt het perfect! Pieleke in het gaatje van het plaszakje, plaszakje op z’n plaatst plakken en hupsakée…..hebben die hap. Ging goed….deze keer…..maar het leverde verder niks op. Urine was brandschoon. Al met al nog geen idee wat Jens nou heeft. We kijken het een paar daagjes aan en als het een virus is, zal het binnen die paar daagjes wel een stuk beter moeten gaan. Laten we het hopen. Ik heb liever een ondeugende, op tafel klimmende, met-eten-kliederende, maar tevens ook vrolijke Jens, dan zo’n ziek, zwak en hangerig ventje. Maar ook ik heb geleerd van mijn moeder dat ‘lieve koekjes’ niet worden gebakken en dat we het zullen doen met wat er komt. Aan de andere kant bouwt hij nu zoveel weerstand op tegen allerlei microscopische beestjes, dat hij straks op school nauwelijks nog ziek wordt. Tenminste…….dat is dan weer wat ‘men zegt’……
Ik heb er niks mee. Ik kan er niks mee. Ik kom er het liefst nooit en het allerergste is dat ik steeds tegenstrijdig advies krijg…..gek word ik ervan! Wel zetpil, niet zetpil, wel zetpil, niet zetpil. Aaargghhhh…… Maar om bij het begin te beginnen, Jens is weer ziek! Het ventje had vanmiddag weer 39,5 graden koorts. Behoorlijk hoog dus…. En het gekke is dat hij net van z’n antibiotica kuur af is. 3 weken geleden zaten we nog in het ziekenhuis voor de koortsstuipen. Advies: geef ‘m géén zetpil. Klonk logisch, want nadat de zetpil uitgewerkt is, kan de koorts weer explosief stijgen. En dan vandaag kijken ze me weer heel verwonderd aan dat ik nog geen zetpil had gezet! Nou ja zeg…..ik verteld dat vorig jaar door meneer zelf (notabene) aan Marcel het advies was gegeven om hem geen zetpil te geven als de koorts niet boven de 40 graden kwam. Het ziekenhuis gaf ons 3 weken terug hetzelfde advies en nu moet ik in 1x wel paracetamol via de poeperd toedienen. Beetje verwarrend wel…. Maar goed, wat ik het allerliefste wil is dat ons ventje zich snel weer wat beter voelt. Iets is er niet in orde, maar wat dat is nog niet bekend. Morgenochtend mogen we nog met een plaszakje naar de huisarts om te kijken of daar nog niet-gewenste beestjes in te vinden zijn. Is dit ook schoon, dan zal het toch hoogstwaarschijnlijk om een virus gaan. Wat het ook is……het is vooral heel vervelend voor ons manneke……hij is écht ziek en daar kan ik heel slecht tegen…..de schat!!!
Ik zit op m’n werk…..aan de koffie…..een genoemde ‘capuchino’…..het enige wat nog een beetje te drinken is uit de automaat. En daar moet ik dan nog € 0,11 voor betalen ook. Nee dan thuis!!! Thuis……waar ik inmiddels al enkele weken de nieuwste aanwinst in gebruik heb…….de aerocino van Nespresso! Geweldig, super, zo’n ‘dat-had-ik-al-jaren-eerder-moeten-hebben’ ding! Werkelijk, iedere capuchino wordt met liefde bereid. Iedere capuchino krijgt zo’n prachtige schuimkraag van opgeklopte volle melk. Iedere capuchino wordt zorgvuldig afgewerkt met een flinke scheut cacao. Met andere woorden……iedere capuchino thuis is gewoon een klein gebakje! En geloof me, sinds ik dat apparaatje in huis heb, drink ik geen gewone koffie of expressootje meer……Lien is gewoon verslaafd aan die heerlijke schuimkraag. En ik ben niet de enige! Zodra de koffie-lucht huize de-kock weer vult, staan er 2 dartelende kindjes bij me in de buurt. “Mama mag ik zo’n hapje van die koffie met melk en chocola?” vraagt de eerste, waarop dan de volgende komt met: “ikke ook happe….hmmm…..noggemeer?” 🙂
Arghhh…..ieeeekkkk….bluhhhh……nee toch??? Lees ik net op www.bepster.com (een kekke-site for the ladies) dat de schoudervullingen wel eens kunnen terugkeren in het modebeeld. Vreselijk, een soort van lichte paniek overmant me terwijl ik dit schrijf. Er zijn een aantal dingen die ik niet terug wil uit de jaren 80 en de schoudervullingen is er daar één van! Natuurlijk heb ik ze ook gedragen…..en als ik dan zelfs shirts of blouses had waar ze niet in zaten, beschikte ik nog over van die grote losse, die ik dan onder m’n BH-bandje stopte. Erg lastig, want die dingen bleven natuurlijk nooit op hun plaats. Écht……het meest erge van mijn foto’s uit de jaren 80 (los van de jeugdpuistjes) zijn wel de schoudervullingen. Zelfs een legging vind ik persoonlijk nog charmanter (ehhh….nee….óók erg!). Ik wil ze niet terug, ik wil ze niet terug, ik wil ze niet terug…..nog even en ik begin te hyperventileren! Één ding is zeker…..de grote mode-ketens kunnen ze terug in hun kleding naaien, maar Lien gaat nog liever in haar BH over straat!
Lien heeft het druk, heel druk, té druk! En wat kan ik er aan doen? Nou, dat weet ik dus nog niet precies. Het is wel zo dat er nu even een heleboel dingen tegelijk spelen, die (als het goed is) straks weer wegvallen. Maar op dit moment heb ik echt het gevoel in een niet-te-stoppen-TGV-trein te zitten, die à zo’n 200 km/u maar doorraast en ik heb geen tijd om uit te stappen….dus ik ga maar gewoon mee door naar het volgende station. Ken je dat? Hopelijk niet voor je, want ik kan je vertellen…..het is niet leuk. En de enige die er iets aan kan veranderen ben ikzelf. Het was dus weer hoogtijd voor een avondje dialoog…..met mezelf. En gelukkig was er gisteravond weer zoiets georganiseerd. Even pas op de plaats en even een soort van analyse met jezelf. (voor geïnteresseerden klik es op Dialoog die is toegevoegd bij ‘links’) Gisteren werd me weer heel duidelijk dat ik op mezelf moet passen en beter moet nadenken over hoe ik m’n leventje/tijd indeel. Iets vaker voor mezelf kiezen ipv de rest, is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben nu éénmaal zo’n regelmens, zo’n zorgmiep, zo’n “oh-kom-maar-ik-doe-het-wel-even”-type. En hoe verander je dat? Da’s verdomd moeilijk……maar ik kan ook niet langer in die TGV blijven zitten. Er moet dus iets veranderen……en laat ik nou vanochtend als eerste een mailtje van vriendin Mar10e lezen, waarin ze het idee oppert om weer eens een “verwen-mama-dag” in te plannen!!! Ik zeg……YES YES YES YES……ook een soort van ‘ren-je-rot’ maar dan naar de massage-tafels 🙂
…… Ik vraag aan Senna: “Waar is je haarspeldje gebleven?”.
Haar antwoord: “In de broekzak van m’n jas!” 🙂
“Zielig hoor” zeg ik tegen man-lief die inderdaad instemmend knikt en een beetje benauwd kijkt. Stel je voor dat iemand zomaar beslist of je ballen er al dan niet afgehaald worden! Ieeekk, nee daar moet’ie natuurlijk niet aan denken. Wij beslissen dat dus wel zomaar voor ons huisdier. Weemoedig zegt Mars tegen de kat: “geniet nog maar even van je mannelijkheid….zometeen is het weg!”. En de kat kijkt hem vragend aan….het lijkt bijna of hij het begrijpt. Er klopt iets niet en de kat heeft het al goed in de gaten. Waarom krijgt nu niet gewoon wat te eten? Waar is in godsnaam z’n drinken gebleven? Al miauwend en kopjes-gevend slentert’ie de hele ochtend al achter me aan. Ik moet’m zelfs uit de badkamer zien te houden, want ook daar likt’ie anders gretig de kraan schoon en de douchebak leeg. En sja….nuchter = nuchter….dus moet ik maar even doorbijten en niet te veel nadenken bij het feit dat de schat zometeen gecastreerd wordt. Vanmiddag mag ik hem weer ophalen….ben benieuwd hoe hij het heeft doorstaan…..zucht. Ik moet gewoon toegeven dat ik hier niet goed in ben! Ik doe dus nu voor m’n gevoel opzettelijk een beest pijn! Maar ja…..ik wil ook geen kat die straks z’n territorium in de huiskamer gaat afbakenen door lekker rond te piesen en ik wil ook geen kater die zo dominant wordt dat je’m niet meer kan optillen. Nee….het is echt het beste….voor iedereen…..maar toch…..voor iedereen, behalve de kat…..zucht!
Het liefst stop ik m’n kop in het zand. Het liefst denk ik helemaal niet aan hypotheek-aflossingen, rente-percentages, oversluit-provisies, notariskosten en dat al. Dat zijn helemaal geen leuke dingen om mee bezig te zijn. Sterker nog, dat vindt Lien zonde van haar kostbare tijd. Ik woon toch in een fijn huis? Die hypotheeklasten worden toch gewoon iedere maand authomatisch afgeschreven? We kunnen het toch gewoon betalen? Waarom nou weer die map met papieren gaan doorworstelen? Maar dan komt Mars met het magische woord: GOEDKOPER. Wat goedkoper? Hoeveel goedkoper? Met andere woorden: Hoeveel extra kan ik in de maand uitgeven aan shoppen? Nu was dat niet precies wat man-lief bedoelde te zeggen……gek hè?! Maar hoe je het ook went of keert……goedkoper is altijd goed…….meer geld overhouden is altijd goed……daar zegt niemand “NEE” tegen, toch? Afin…..wij dus gisteren met alle paperassen naar de hypotheek-adviseur. Toch maar met onze neuzen in die mappen om te kijken of het wellicht interessant zou zijn. En warempel……het zou wel eens hééél interessant kunnen zijn. En daar word ik dan toch weer wel vrolijk van. Ik moet nog niet te snel gaan springen van blijdschap, want de boete over onze huidige hypotheek moet nog worden berekend. Boete?? Ja….boete…..omdat we dus vroegtijdig onze huidige hypotheek aflossen. Ja….Lien zit er inmiddels helemaal in. Ik weet na een avondje hypotheek-adviseur aardig hoe het in elkaar steekt……..mag wel gaan oppassen dat ik het niet tóch leuk ga vinden!
“Mars, wanneer kun je je pak weer ophalen bij de stomerij?” vroeg ik zaterdag. “Eh…gisteren….vergeten!” was z’n antwoord. “Heb jij dat groene bonnetje nog wel?” vraag ik vervolgens, terwijl mijn intuïtie mij al vertelde dat dat wel eens zoek zou kunnen zijn. “Da’s een goeie…..dat had ik op het dressoir of op tafel gelegd!” roept’ie uit de bijkeuken. Sja….ik moet bekennen dat ik het daar ook heb zien liggen en dat ik toen zelfs nog dacht: “dat moet zometeen even ergens anders worden neergelegd, voordat de kat het als een nieuw speeltje beschouwd”. En verder weet ik niks meer……blanco……geen groen bonnetje meer gezien. Dus een aantal mogelijkheden: 1) de kat heeft het idd als nieuw speeltje gebruikt; 2) het is ergens tussen reclame-folders geraakt; 3) Jens heeft het opgegeten (die heeft nl. een voorliefde voor papier eten); 4) ik heb het toch ergens anders neergelegd en ik weet bijgod niet meer waar! En ondertussen was ‘mission impossible’ begonnen in huize de Kock-Broeks. Op zoek naar een klein groen briefje waarop een nummer van z’n gestoomde-Hugo-Boss-pak stond en wat tevens het bewijs was dat we de stomerij-kosten vooraf hadden betaald. Nou is dat laatste nog het minst van man-lief z’n zorgen, als hij z’n fijne, favoriete, goedpassende pak maar op tijd terug heeft! Van kattenbak tot speelgoedkisten, van vuilnisbak tot oud-papier-bak…alles is doorzocht…..geen groen stomerij-briefje te vinden. Naja…..vandaag dus maar even gebeld met de stomerij om te vragen wat te doen en weet je wat ze zeiden? “Kunt u niet nog even verder zoeken?”…..tssss…..het enige wat wij nog kunnen doen is wachten tot Jens misschien groene stukjes uitpoept!!! En ik weet niet of de stomerij op die bruin-groene-aan-elkaar-geplakte-stukjes zit te wachten! “Nou, brengt u dan op z’n minst uw legitimatie-bewijs mee” was het volgende advies. En dat hadden wij ondertussen zelf ook al wel bedacht!!!
Dat was even afkicken gisteren. Na vorige week zo’n superlekkere week te hebben gehad…..met deuren open, zonwering omlaag, kindjes buiten, boodschapjes op de fiets enz. enz. Nee, gisteren zaten we weer naar maartse buien te kijken, gisteren viel het er af en toe met bakken uit en als het dan al droog was, dan waaide je letterlijk uit je broek. Senna wilde persé even een rondje fietsen (nog steeds met zijwieltjes, want remmen doet ze voor het gemak maar met haar schoenneuzen!). Mams dus maar even mee naar buiten en deze keer niet om mee te helpen met sturen of remmen….nee deze keer moest ik haar gewoon helpen door haar te duwen. Het arme kind kwam niet tegen de wind opgefietst. En koud!!! Ik had het ijskoud!!! Even later werd dat dus versterkt door de natte sneeuw en de hagel die uit de lucht kwam gevallen. Één geluk dat wij net weer binnen waren. En nou kan ik natuurlijk nog uren doorgaan met zeuren over het weer, maar als je ergens wel helemaal geen zak aan kunt veranderen, dan is het wel HET WEER. Dus we nemen het maar gewoon zoals het komt en ik hou maar vast aan het gezegde: ‘na regen komt zonneschijn’. De zon zal dus echt weer wel es terugkomen en hopelijk de temperatuur van vorige week ook!