En dat komt verdomd slecht uit! Zaterdag moet ik immers wel fit aan de start verschijnen voor de 80 v.d. Langstraat. Dus ik baal. Niet zo’n beetje. Ik baal enorm. De hele nacht liggen snotteren en nu zit ik dus met sjaal om en paracetamol bij de hand op kantoor. Ik zie zo bleek als de witte pasta van Duo-Penotti, heb waterige ogen & neus, keelpijn en slome spieren. Het ziet er dus allemaal niet zo best uit voor Lien & de 80. En toch wil ik lopen. Toch wil ik zaterdag van de partij zijn. Reden te meer dus om niet toe te geven aan m’n lijf. Ik ga met man en macht vechten tegen de foute bacillen. Fruit, groenten, neusspray, dampo, stomen, paracetamol en in het ergste geval ibuprofen. Met deze instelling en paardemiddelen moet het gewoon gaan lukken. Vanavond laat ik me verwennen met een kopje thee door Man en ga vroeg onder de wol. Zucht……….je moet er wel wat voor over hebben om de 80 te lopen!
Tag: ogen
Categories
Tatuu tatuu
De wasmachine en ik draaien weer es overuren. De 10e was zit er inmiddels in en dan liggen er nog 2 stapeltjes. Één geluk dat het vandaag prachtig weer is en dat het meerendeel al droog en gestreken in de kast ligt. Eigenlijk van de zotte dat ik dus vandaag met dat mooie weer aan het wassen en strijken ben, maar ja……het zal moeten gebeuren en liever vandaag nog dan morgen. De terugreis is redelijk goed gegaan. 15 uurtjes hebben we erover gedaan. Om 08h00 vertrokken in L’Estartit en om 23h00 gearriveerd in Sprang-city. Na 1,5 uur rijden werd Jens wagenziek en heeft’ie alles ondergekotst. Noodgedwongen een stop van zo’n half uur om alles schoon te poetsen en Jens op te frissen. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven…..op nog een bloedneusje na dan. Jens gaat deze week verplicht aan de appelstroop en spinazie…..we denken nl. dat hij wellicht wat ijzer te kort komt. Verder hebben we tot voorbij Lyon behoorlijk met files te kampen gehad. Het was druk. Wat wil je op de 14e juli…..een Franse feestdag notabene. Na Dyon werd de weg wat leger en dacht Man even wat tijd in te halen door de gaspedaal es ff lekker in te trappen. Wat kon er tenslotte gebeuren? Alle flitspalen stonden op z’n DomDom geïnstalleerd en wist’ie precies te staan. Dat er soms ook onverwachte controles door motoragenten worden uitgevoerd, was Man even vergeten. We zagen ze wel hoor…….de gendarmerie…….alleen te laat! Met een lasergun hadden ze weer zo’n domme Hollander te pakken die ff lekker aan het gassen was op de snelweg. Of we even mee wilden rijden naar de eerstvolgende afrit. Man z’n rijbewijs werd gecontroleerd en we kregen een boete van 90 Euri wat ons allebei nog reuze meeviel…….oeps……ben ik nu heel erg? De snelheid waarvoor we beboet werden was 158 km/u gelukkig dat Man z’n gaspedaal al iets had los gelaten want net ervoor stond de teller nog echt op 170 km/u. Enfin……Man probeerde nog met een “c’est beaucoup d’argent” iets te regelen, maar het enige antwoord wat hij kreeg was, “mais oui….c’est beaucoup de vitesse!”. Oké wie z’n billen brand moet op de blaren zitten. En aangezien we al vele vakanties met hoge snelheid door Frankrijk zijn gecrost en dit de eerste keer is dat ze ons te pakken hebben, mogen we al niet mopperen. Die 90 euro vond ik niet zo erg……het feit dat we weer een half uur vertraging hadden opgelopen…….daar baalde ik van. Maar goed, we waren nog voor middernacht thuis en ons record van 11,5 uur vanuit Barcelona gaan we toch nooit meer halen met die twee kleintjes achterin! Om de haverklap moet er wel ééntje plassen of ééntje een schone luier. En Senna? Nou die heeft een mooi verhaal te vertellen tegen iedereen die het maar horen wil…….”papa moest mee met de politie en als hij geen centjes deed betalen dan moest’ie naar de gevangenis…….maar ze nemen dan geen kindjes mee hoor……neu……die mochten dan wel met mama mee naar huis!” Tatuu….tatuu
Die dagen, dat je je alleen om jezelf bekommerde. Die dagen dat je alleen verantwoordelijk was voor jezelf, voor het op tijd komen op afspraken, school of werk. Die dagen dat je alleen voor jezelf schone kleren genoeg moest hebben. Die dagen dat je alleen voor jezelf de koffer moest inpakken. Die dagen dat je al je geld aan jezelf kon besteden. Die dagen dat je met gemak in bed kon blijven liggen. Die dagen waarop je wel zou zien wat je at. Die dagen waarop je kon doen en laten wat je zelf wilde. Those good old days!
Die zijn dus voorbij. Die leven voort in herinnering, met nu pas het besef hoe goed en gemakkelijk we het toen hadden. Meer dan eens vraag ik mezelf af: “wat deed ik toen toch met al die tijd?!”. En ik kan er geen antwoord op geven, want ook toen had ik het idee dat ik het druk had met vanalles en nog wat. En dan nu. Nu we de verantwoording hebben over 2 kleine mensjes. Nu we moeten zorgen dat ook zij aangekleed, gegeten, gewassen en in de plooi op tijd aankomen op de juiste bestemmingen. Nu moeten we constant plannen, rekening houden met, zorgen voor en er gewoon zijn voor die 2 kleine individuutjes. Zij zijn nu diegene die ons ritme, onze levenstijl en onze dagindeling bepalen. We kunnen nog veel, bijna alles zelfs, maar we moeten het wel plannen en altijd een hoop regelen. En weet je wat? Het is niet erg! Met liefde sta ik iedere ochtend een half uur eerder op om maar vast klaar te zijn voordat die 2 kleine spruiten hun ogen openen. Met liefde heb ik hun kleertjes gestreken klaarliggen, met liefde was ik die snoetjes en frutsel aan hun haren en met liefde maak ik ontbijt voor ze. Een ritme wat ik niet meer kan wegdenken en waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn. En terug naar de oude situatie, naar those good old days? No-way! Ja, straks over een jaartje of 18, als ze volwassen zijn en op eigen benen kunnen staan. Tot die tijd ben ik maar wat trots op het feit dat wij mogen zorgen voor onze koters, op het feit dat wij 2 gezonde kinderen hebben en dat wij daar elke dag van mogen genieten. Want dat laatste is eigenlijk het allerbelangrijkste. Al het bovenstaande is niet erg, zolang we maar van die opgroeiende stuiterballetjes kunnen genieten en nog steeds van tijd tot tijd ontroerd kunnen raken van de dingen die ze doen en zeggen! En als dochter-lief dan voor het slapen gaan zegt: “mama ik hou van jou tot de sterrenhemel en terug”……nou dan smelt ik en kan ik me geen mooier leven voorstellen.
Sja, de titel zegt al genoeg denk ik. Ze heeft eindelijk opgegeven na een lange strijd. Al bijna een week at en dronk ze niet meer en nu is dan afgelopen nacht toch het lichtje uitgegaan. Precies 6 weken na opa’s overlijden. Het was door verschillende mensen voorspeld. Ik hoop dat ik haar hart heb geërfd……dat was echt beresterk. Een taai oud mensje was ze. 11 Kinderen gebaard, kanker en verschillende Tia’s gehad en toch doorgaan, blijven leven ondanks alle ongemakken. Maar nu heeft ze rust. Ze is weer bij opa. En het is goed. Wel een raar gevoel om nu geen opa’s en oma’s meer te hebben. Al mag ik natuurlijk niet klagen, ik heb ze enorm lang bij me mogen hebben. Nu zijn mijn ouders de oudste generatie en dat voelt anders. Maar ach…..that’s life. Laten we nu maar genieten van alles en iedereen om ons heen, zodat we nooit hoeven te zeggen: “had ik dit nog maar of had ik dat nog maar”. Zo’n leven als mijn opa en oma hebben gehad, is helaas voor weinig mensen weggelegd. Dat ze nu maar de beschermengeltjes van onze kinderen mogen zijn. Zoek maar een mooie ster naast opa uit, lieve oma. Alles komt goed……ooit.
So hey! Dat was me eventjes een fijne discussie gisteravond. “Och….we zijn met een uurtje weer wel thuis” zeg ik tegen de oppas. Die we dus echt altijd op het laatste nippertje nog kunnen vragen hè! Waar vind je die nog?!? Zulke goeies?!? Wij boffen maar. Maar terug naar het schoolbestuur. De direkteur en nog een hoge pief van de Stichting Leerrijk waren aanwezig. We werden ontvangen in de speelzaal van de kleuters. Het schoolbord stond al aardig volgekalkt met wat ze ons zouden gaan vertellen. Korte analyse liet al gauw zien dat de situatie in 1e instantie nog slechter zou zijn en dat door een ‘adequate’ aanpak van het schoolbestuur en de stichting de schade nog enigszins beperkt zou blijven. En onze analyse van 2 minuten klopte volledig. Feit 1: we hebben op onze school té weinig nieuwe aanmeldingen gekregen. Feit 2: we lopen daardoor een aanzienlijk budget mis (de school bedoel ik dan natuurlijk). Feit 3: kostenbesparing is onafwendbaar. Feit 4: Ontslag van 2 halve krachten (1 FTE dus) is het gevolg. Na heel wat overwegingen welke combinatie-klassen er gemaakt zouden kunnen worden, is uiteindelijk door het schoolbestuur, de ouderraad en de ondernemingsraad gekozen voor het samenvoegen van de kleuterklassen. Oké, snap ik. Maar de direkteur, voor het gemak noem ik hem verder Paulus (hij lijkt nl. op Paulus de boskabouter…….vandaar) werd me daar even het vuur aan de schenen gelegd. Hij heeft het best even benauwd gehad….onze Paulus. “Waarom niet vooraf zo’n vergadering met de ouders….ipv zo’n onvolledig, onduidelijk nieuwsbriefje”, “Wat zit er structureel fout, waardoor er te weinig aanmeldingen binnenkomen?”, “Geef eens concreet aan wat U (Paulus) daar aan gaat veranderen”, “Deelt u onze zorg voor onze kinderen?”, “Wat is het maximale aantal leerlingen wat u in deze kleuterklas wilt hebben?”, “Nee, niet ongeveer, wij willen van u horen wanneer de klas vol zit!”, “Hoe is de PR van deze school geregeld?”, “U heeft een speciaal PR-team, zegt u, nou….dat is dan hoognodig aan vervanging toe”, “Hoe verklaart u dat er wel voldoende geld is voor een verbouwing van de school en niet voor een extra leerkracht?”. En ga zo maar door. Ik zal u er niet verder mee vervelen. Maar het geeft een indicatie wat die goeie boskabouter heeft moeten doorstaan. Het was geen vragenuurtje, het was een heus debat. Ik kan u vertellen dat Balkenende het nog niet zo moeilijk heeft gehad. Maar Paulus hield zich staande! Hiep hiep hoera voor Paulus! We zijn allemaal met een duidelijk beeld en geruststellend gevoel huiswaarts gekeerd. Er is beloofd dat er een communicatie-plan wordt gepresenteerd in de 1e week van het nieuwe schooljaar. De hoge pief van de stichting heeft hierop aangedrongen. Alsmede wordt er een speciaal PR-team samengesteld waarin ook verschillende ouders mogen deelnemen. Lijkt me helemaal iets voor Lien. (ziet u het al voor u? kabouter Kwebbel samen met Paulus?) Afijn….2,5 uur later losten wij de oppas af…….
……vandaag…….en gisteren ook al! Ik heb te weinig geslapen dit weekend. En terwijl ik dit schrijf, krijg ik nog meer last van zelfmedelijden. Zo gaat dat nl. met Lien. Als ik niet kan slapen dan krijg ik enorm medelijden met mezelf. Het liefst laat ik dan Man ook deel uit maken van mijn portie zelfmedelijden en maak hem wakker. Heb ik de afgelopen nacht toch maar niet gedaan. Man heeft soms ook recht op een goede nachtrust. (ik kan ook lief zijn!) Ik heb dus zaterdagavond een bierfeestje gehad. En na feestjes, ongeacht het alcoholgehalte, kan ik niet slapen. M’n oren suizen, m’n hoofd zit vol en dat moet eerst verwerkt worden, voordat Klaas Vaak zand in m’n ogen komt strooien. Kort nachtje van zaterdag op zondag dus….. Zondag de hele dag geen klote waard, maar alleh, daar heb ik me wel doorheen geworsteld. Je zou dan toch zeggen dat ik gisteren als een blok in slaap moet zijn gevallen. En dat is ook zo. Totdat Man om 24h00 naar bed kwam. Voor mijn gevoel stormde hij de kamer binnen, terwijl hij me verzekerd heeft dat hij heel zachtjes heeft gedaan. En ik geloof Man. Probleem was wel dat Lien uitwakker was, hoofdpijn had en dus 2 uur wakker heeft gelegen. Van nijd heb ik 2 Ibuprofens van 400 mg geslikt. Gevolg? In een coma, gedrogeerd…..tot vanochtend 06h20. En nu? De hele dag een soort van katergevoel…….stomme trut…….wie slikt er dan ook Ibuprofen om te slapen??? Dan moet je wel heel dom zijn!!! Wat een zelfkennis………..
Hoofdpijn kan natuurlijk heel veel verschillende oorzaken hebben. Te druk, te warm, te moe, te weinig geslapen, te veel gedronken, te ongesteld, te slechte ogen. Ga maar raden waar het dan precies van komt. Net voor onze vakantie heb ik m’n ogen weer laten opmeten omdat ik een nieuwe bril wilde. Vraagt de opticiën: “denk je dat je nog dezelfde sterkte hebt?”. Waarop ik antwoord: “ik denk van wel”. “Geen hoofdpijn de laatste tijd?” vroeg hij weer. “Nou dat wel”,  zeg ik, “maar dat komt denk ik niet van mijn ogen”. Nog geen 2 seconden zit ik met m’n kin op het oogmeetapparaatje en ik hoor vanachter het ding de opmerking: “dat komt denk ik niet van mijn ogen??? Nou ik weet zeker van wel”. Oké dan. Ik begin het zicht te krijgen van een mol. Fijn. “Je wordt ook ouder hè?” was zijn volgende opmerking. En bedankt. Dus nieuwe bril gekocht, glazen besteld en inmiddels heb ik hem een paar weken op m’n neus. Hij is geweldig……zit lekker en ik zie het nog goed ook. Maar wat doet nou het geval? Ik sta dus deze ochtend op MET HOOFDPIJN. Tsss…..met z’n “Ik weet zeker dat het van je ogen komt”. Nou mooi niet dus. Maar goed dat ik genoeg paracetamol in huis heb!
Ik ben er niet bang voor hoor….voor spinnen! Vroeger wel…..als de dood, zoals ze dat noemen. Maar mijn 2 grootste angsten (onweer en spinnen) heb ik overwonnen toen ik besloot na een mislukte relatie alleen in ons toenmalig appartement (oftewel flat 3 hoog achter) te blijven wonen. De 1e week notabene kreeg ik met allebei te maken………in m’n uppie! Eerst een geweldige onweersbui en ik was stoer! Diep in mijn hart was ik het liefst naar onze helemaal-niet-vriendelijke buurman gerend, maar iets weerhield me daarvan. Ik heb met bonkend hart die eerste test doorstaan. Ik wilde tenslotte op mezelf blijven wonen….dus geen gezeik! Nog geen paar dagen later zat er een joekel van een spin in de hoek van de slaapkamer. En sja…..geen man in de buurt die ik hysterisch gillend kon commanderen om hem zo snel mogelijk (liefst gisteren) op te ruimen. Het maakte me ook niet uit of ze het beestje nou dood maakten of niet, als t’ie maar niet meer binnen zat. Trillend heb ik de stofzuiger gepakt, het beest opgezogen en de stofzuiger nog zeker een halve dag laten draaien, want stel je eens voor dat hij er nog uit zou kruipen. Die tijd is voorbij. Ik moet wel….ik heb kids. Voor kinderen moet ik een voorbeeld zijn, dus geen gedoe over een spinnetje. En het werkte…. Senna vond alles wat rondkruipt leuk, van miertjes tot lieveheersbeestjes tot spinnen. Ehh….VOND dus….nu begint ze dezelfde hysterische buien te krijgen als ik vroeger. “Mama…ieeekkkk….daar zit een spin!” roept ze. “Nou dat is toch niet erg, die vangt de vliegjes in huis” antwoord ik wijs. “Jij moet die spin weghalen mama!” roept ze weer. “Ik kan daar niet bij schat” antwoord ik weer rustig. Maar iedere keer als ze de trap af komt, ziet ze hem zitten en roept ze weer paniekerig naar mij of Man dat die spin weg moet. Deze morgen heb ik hem dan toch maar even netjes buiten gezet…..wat ben ik toch weer trots op mezelf.
…..zit ik achter de PC. Bijna elf uur en Lien is eindelijk klaar! Ik ben er gewoon achter…..wij zijn nu éénmaal zo’n ‘last-minute-stel’. Alles moet op het laatste nippertje. Al maanden ligt onze tuin open. Al maanden zeggen we iedere week tegen elkaar: “als nou die tuin is dicht-gestraat…..”. En al maanden gebeurt er niks. Nu het heugelijke feit: HET IS KLAAR! Tot grote opluchting van man en mijzelf. Tot iets minder grote opluchting van de kids, want die zijn hun supergrote zandbak kwijt. Morgen is ons ventje jarig…..dan wordt’ie 2 jaar. En dan het mooie weer waar we dit weekend van mogen genieten erbij opgetelt en tjakka….de formule om de Kockie’s aan het werk te krijgen. Ik zeg ook altijd tegen iederen: “Mars is net een diesel…..hij komt langszaam op gang, maar alst’ie éénmaal loopt…….dan ist’ie niet meer te stoppen!” Dat heeft’ie dus dit weekend weer bewezen. Tuin is bestraat, aangetrild, electriciteit aangesloten en als klap op de vuurpijl ook nog met een spiksplinternieuwe terrasreiniger schoongemaakt (topaankoop trouwens…zelfs ik kan het!). Vanavond nog een speelgoedhuisje in elkaar gezet wat we van goede vrienden hadden gekregen en onze tuin, cq speelpaleisje is klaar. Ook nog de nodige versieringen opgehangen natuurlijk, want morgen is het feest! En nu? Nu is Lien moe. Nu is Lien bekaf. Nu gaat Lien tandenpoetsen en naar bed. Waar ik waarschijnlijk morgenochtend rond half 5 wakker zal worden, net als vorig jaar, en die eerste wee weer voel aankomen. Alleen nu hoeft er geen kind uitgeperst te worden……..nu vieren we z’n 2e verjaardag…….”Hiep Hiep…..HOELA!”
Ik heb er niks mee. Ik kan er niks mee. Ik kom er het liefst nooit en het allerergste is dat ik steeds tegenstrijdig advies krijg…..gek word ik ervan! Wel zetpil, niet zetpil, wel zetpil, niet zetpil. Aaargghhhh…… Maar om bij het begin te beginnen, Jens is weer ziek! Het ventje had vanmiddag weer 39,5 graden koorts. Behoorlijk hoog dus…. En het gekke is dat hij net van z’n antibiotica kuur af is. 3 weken geleden zaten we nog in het ziekenhuis voor de koortsstuipen. Advies: geef ‘m géén zetpil. Klonk logisch, want nadat de zetpil uitgewerkt is, kan de koorts weer explosief stijgen. En dan vandaag kijken ze me weer heel verwonderd aan dat ik nog geen zetpil had gezet! Nou ja zeg…..ik verteld dat vorig jaar door meneer zelf (notabene) aan Marcel het advies was gegeven om hem geen zetpil te geven als de koorts niet boven de 40 graden kwam. Het ziekenhuis gaf ons 3 weken terug hetzelfde advies en nu moet ik in 1x wel paracetamol via de poeperd toedienen. Beetje verwarrend wel…. Maar goed, wat ik het allerliefste wil is dat ons ventje zich snel weer wat beter voelt. Iets is er niet in orde, maar wat dat is nog niet bekend. Morgenochtend mogen we nog met een plaszakje naar de huisarts om te kijken of daar nog niet-gewenste beestjes in te vinden zijn. Is dit ook schoon, dan zal het toch hoogstwaarschijnlijk om een virus gaan. Wat het ook is……het is vooral heel vervelend voor ons manneke……hij is écht ziek en daar kan ik heel slecht tegen…..de schat!!!