Lien's Log

Oh oh oh……wat is dat hyves toch leuk en gezellig en informatief en innovatief……maar dan moet alles het wel gewoon doen!!!! Snotmiljaar…..wat heb ik gevloekt de afgelopen dagen. Ik kwam nergens op of in. Het duurde een eeuwigheid voordat ik ingelogd kwam en als dat dan eindelijk was gelukt, kon ik nergens bij. Niet bij m’n mails, niet bij m’n blogs, niet bij m’n vrienden, om maar te zwijgen over m’n foto’s. Ook bij “mijn vrienden”  kwam geen profielfoto in beeld. En stiekem gaf ik Man al de schuld. “Jij hebt zeker weer iets gewijzigd aan de beveiliging van ons netwerk of zo?”, gooide ik er in het wildeweg uit. Weet ik veel. Ik ben niet de computernerd hier in huis. Integendeel. Eigenlijk weet ik er geen zak van. Zoals bleek. Man keek mij ietwat verontwaardigd aan. Hij had niks gewijzigd. En bovendien lag dit probleem niet hier thuis, maar aan Hyves. “Ze hebben daar hun zooitje gewoon niet op orde”, gaf hij me van repliek. En waarschijnlijk heeft’ie gelijk. Vandaag doet hyves het namelijk weer wat beter. Nog steeds langzaam en nog steeds kan ik niet bij de smiles etc. Maar mijn vrienden hebben weer een bijbehorend gezicht en zoals u kunt lezen, kan ik weer bloggen. (Nog even wachten tot dit geschreven stukje daadwerkelijk is opgeslagen natuurlijk). Gosh….. mijn vingers begonnen al wat trillende afkick-verschijnselen te vertonen, omdat ik niks kwijt kon op m’n blog. Hoezo verslaafd??????? Hopelijk zijn de problemen op de hyves-servers snel opgelost. Ik vrees dat anders mijn scheld-vocabulaire nog verder wordt uitgebreid………..

Niet ik hoor. Ik heb niet zoveel met al die computerdingen. Een laptop…..die zou ik niet meer kunnen missen. Maar de Xbox, de Playstation en de Nintendo DS da’s aan mij allemaal niet besteed. Ik pak liever een goed boek, een lekker roddelblaadje of kijk liever naar een simpele serie of een flauwe film op TV. Die films mogen tegenwoordig niet meer te heftig zijn (bijv. de Mummie). Daar kan ik sinds de bevallingen niet meer tegen. Raar he? Geen idee waar het precies aan ligt, maar zodra het té eng wordt, dan haak ik af. En dat terwijl het vroeger niet eng genoeg kon zijn……
Even terug op de spelcomputers….nu heeft Dochter dus met haar zwemdiploma een Nintendo DS gescoord. En Dochter heeft nog absoluut geen dwangmatig gedrag ontwikkeld omtrent dat ding. Ze kan gelukkig nog steeds heel goed spelen met andere dingen en zit niet de hele dag met de DS op schoot. Maar dan Zoon. Dat is weer iets van een heel ander kaliber. Die wist binnen no-time hoe die DS werkte. Hij kan er werkelijk van alles mee (zal wel in de genen zitten…..van papa’s kant dan he?!). En, wat het ergste is van al, hij kan er geen afstand van doen. Éénmaal de DS in z’n handen, zal hij hem niet zo maar meer afgeven. Met de nodige driftbuien tot gevolg. Inmiddels hebben we wel een manier gevonden om hem daar een beetje in te sturen. Steeds vantevoren goed aangeven tot wanneer hij ermee mag spelen (bijv. tot ik koffie ga drinken óf tot we gaan eten). Bovendien heeft zijn liefde voor de DS ook wel voordelen. We gebruiken het soms als chantage-middel. Zo zijn wij he….wij chanteren onze kinderen maken optimaal gebruik van de middelen die er zijn….en daar voel ik me niet eens schuldig over….zolang het maar werkt! Bijvoorbeeld als Zoon niet wil eten, “dan mag hij straks niet met de Nintendo” of als hij niet luistert “dan gaat de Nintendo ook voorlopig in de kast”. Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoordt, maar het werkt wel. Poeslief is meneertje dan en z’n bord gaat zo goed als leeg! Wat minder positief is aan die hele DS, is dat Zoon als hij wakker wordt eerst vraagt “of hij straks met de Nintendo mag” in plaats van dat hij “Goede morgen” zegt………. Lang leve de zomer…..dan kunnen ze tenminste weer buitenspelen (en nee….niet met de DS!)

Oh wat is het toch altijd heerlijk om na een vakantie weer thuis te komen. Wat zit een mens wat dat betreft toch raar in elkaar. Na elke vakantie waardeer ik onze luxe thuis des te meer. Een douche die gewoon een constante warme temperatuur heeft….het lijkt zo gewoon, maar als je dat dan een week niet hebt, dan besef je pas hoe fijn het thuis allemaal is. Niet dat we over het huis te klagen hadden hoor. Er zat werkelijk alles op en aan. Van wasmachine tot frietpan……en dat laatste tot groot genoegen van Man . De kindjes vonden het er ook geweldig. We zaten in een huis op het erf van een boerderij. Schapen, koeien, katten, honden van alles liep er rond. Waarschijnlijk ook vlooien maar als het goed is heb ik ze niet meegenomen Geweldig vonden ze het. De bijbehorende mesthoop was in het begin wel even wennen, maar gelukkig rook je daar binnen in het huis niks van. Wel hangt de boerenlucht nu nog in onze auto. Shit happens. En dan de sneeuw. Sjonge…..wat een sneeuw. Zoveel sneeuw heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Met alle gevolgen van dien. De Felbertauernstraße bijvoorbeeld. Onze verbindingsweg naar de Felbertauerntunnel en eigenlijk de enige uitweg uit het gebied is bijna de hele week afgesloten geweest. Donderdag wast’ie weer open om vervolgens vrijdagochtend weer dicht te gaan. “En nu?” vroegen wij ons af. Er bleek een uitweg via Lienz en de A10. Wel een omweg van ruim 200km!!! En die hebben we dus maar genomen. 1200km hebben we gereden naar huis! Maar gelukkig nauwelijks file, dat was dan weer positief. Ten opzichte van de heenreis. Wat een drama was dat zeg! Vorige week zaterdag hebben we over de laatste 200km, 9 uur gereden!!! Alles verliep prima….tot dus dat allerlaatste stukje. De vakantie was verder heerlijk. De pistes waren prima en we hebben ons super vermaakt. Ik voel weer allerlei spieren die de laatste tijd een beetje in de slaapstand hebben gestaan. Én…..ik heb ook op dit gebied mezelf dit jaar overtroffen……voor het eerst in m’n leven ben ik van de zwarte piste gegaan. Niet van harte, dat niet. Man maakte een foutje en ik ging er blindelings achteraan. Zo ben ik he….volgzaam type . En toen…..sja….had ik 2 keuzes. Of terug omhoog klimmen (en dat doe je niet he…dat staat helemaal zo kneuterig) of gewoon gaan met die banaan. Het ging natuurlijk hartstikke goed. Zat gewoon al die tijd tussen m’n oren.
En nu dus weer lekker thuis. De wasmachine draait al op volle toeren, de auto is leeg en de dakkoffer opgeborgen. Wat zal ik heerlijk slapen vannacht! Oost West, m’n eigen bed slaapt toch het best………

Zo…Dochter is op school. Carnaval aan het vieren. In haar spaanse jurk en op haar spaanse ‘hakkenschoentjes’. Een hele dame is het al. Glitter-oogschaduw en lippenstift met een lijntje erlangs mochten natuurlijk niet ontbreken. Het zal me een feestgedruis zijn daar vandaag! Ze hadden ook een carnavalslied ingestudeerd en volgens Dochter werd dat gezongen terwijl ze de “PINAISE” dansen.
Hier thuis ben ik de laatste klusjes aan het afronden. U kent het vast. Bedden gladtrekken, de boel opruimen, wc uitdoen en de toiletspulletjes bij elkaar rapen. De auto is zo goed als ingeladen. Alleen de laatste kleine dingen moeten er nog bij. Heerlijk gevoel. De vakantie begint pas echt als ik straks in de auto zit. Onderweg naar de sneeuw. Het eerste half uur zit ik dan nog wel na te denken of ik niks essentieels ben vergeten. Maar meestal is dat niet het geval. Bovendien…..paspoort, portemonnee en creditcard mee…..dan kom je al een eind! Gelukkig hebben ze daar ook winkels, nietwaar?
Afijn……nu is het tijd voor koffie!!!
Ik wens u allen een superfijn weekend, carnaval en/of vakantie! Tot over ruim een week…..
ALAAAAAAAAAFFFFFFF

Even een korte update van gisteravond. Ik ben namelijk druk. Druk druk druk. Morgen vertrekken we naar Oostenrijk en ik moet nog een hoop doen. Dacht eigenlijk dat ik al best ver was, maar het loopt deze ochtend voor geen meter!!! Ach ja. Nu even een kopje koffie en dan gaat het zometeen wellicht wat vlotter.
Maar eh……gisteren dus. Sja, wat zal ik ervan zeggen?! Het eten was een echt culinair hoogstandje. We hadden gekozen voor het verrassingsmenu en dat bleek een zeer goede keuze. Ik heb dingen gegeten waarvan ik niet precies wist wat het was. Het vlees was in ieder geval DUIF!! En dat had ik dus nooit verwacht ooit te eten. Smaakte best. Het is dus duidelijk geen restaurant waar ik met Man moet gaan eten. De nouvelle cuisine zou ervoor zorgen dat hij nog met honger naar huis zou gaan. Voor mij was het prima. De wijn was trouwens ook heerlijk. Ben stiekem een beetje benieuwd wat die per fles kostte!!!! Nieuwsgierig als ik ben…..
En dan het parkeren!!! Ik heb mezelf overtroffen. Zo trots als een aap met zeven lullen ben ik erop. Jaja, ik heb het er duidelijk zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Zonder deuken ook. Ik heb namelijk zelfs de auto achteruit ingeparkeerd tussen een auto en een paal in!!! Op zo’n 2,5cm van de paal. Zo jammer dat niemand van m’n collega’s het heeft gezien. Ik stond te glimmen van trots naast m’n karretje. Nu alleen oppassen dat ik de volgende keer niet te overmoedig word……….

Ik heb dus een culinaire avond in het vooruitzicht. Er is een “Good Luck Dinner” georganiseerd voor mijn naar Singapore vertrekkende baas. En dat wordt me poepie-chique vanavond. Kadootjes zijn geregeld en m’n Marc Cain jurkje hangt gewassen klaar. Kan daar natuurlijk niet aankomen in mijn normale werk-kloffie. Niet dat ik er op kantoor bij loop als een schooier, maar toch, vanavond mag het wel iets exclusiever. We gaan eten in De Opera in Den Bosch. Ik ben er nog niet eerder geweest, moet ik eerlijk bekennen. Zulke restaurants zijn aan Man namelijk niet besteed. Die eet het liefst in een bistro waar hij een flinke biefstuk, entrecôte of rib-eye kan bestellen. VLEES is zijn motto. Hij moet niks hebben van de Nouvelle Cuisine. Geen vis, geen schaaldieren en al he-le-maal geen KAAS! Man gruwelt van kaas. Als hij maar denkt dat het ergens in, op of doorheen zit, dan kokhalst hij al. Zelfs de kindjes mogen met de kaasknabbels niet te dicht in zijn buurt komen. Knap onhandig als je 2 kids hebt die het liefst de hele dag kaas snoepen. Dol zijn ze erop. Van brie tot komijnekaas, alles lusten ze. Tot mijn grote genoegen 😉 . U begrijpt dat ik me wel helemaal verheug op vanavond. Eindelijk weer eens een exclusief etentje. Met een leuk clubje mensen. Collega’s…….dat dan weer wel………maar gelukkig niet de ongezelligste. Ik heb zojuist alvast de menukaart een beetje bestudeerd. Er staan namelijk nogal wat dingen op, waarvan ik überhaupt niet weet wat het is. En daar schaam ik me niet voor hoor. Maar het is wel zo prettig dat ik vantevoren weet of ik iets van vlees of vis heb besteld. Één geluk dat ik een soort van vuilnisbak-eter ben. Ik lust zo ongeveer alles. Waar ik het meest tegenop zie van de hele avond, is het parkeren in de parkeergarage! Jaja…..ik weet het…….ik ben een vrouw! Zolang ik maar gewoon kan rijden, is er niks aan de hand. Als het echter op parkeren aankomt, dan moet ik eerlijk bekennen niet over schumacher-talent te beschikken. En al helemaal als het parkeergarages betreft!! Oké oké u classificeert mij nu meteen onder de categorie MUTS. En ik kan het u niet eens kwalijk nemen. Afijn. Ik ga me dus zometeen opfrissen, optutten en mentaal voorbereiden op vanavond. Komt goed. Komt goed. Ik hou u op de hoogte………….

Ja hoor. Hij is binnen. De oproep voor het consternatieburo. Met een beetje geluk is het het laatste bezoekje voor Zoon en mij. Ik heb het niet zo met dat buro. Een betuttelende, betweterige, altijd-wat-zoekende, bureaucratische, niet-van-deze-tijd-zijnde instelling. Is mijn mening. En misschien hebben wij het hier gewoon niet goed getroffen hoor. Met verpleegkundige en vooral met de zittende arts. De assistente daarentegen is super. Die onthoudt tenminste dat ik liever niet op dinsdag een afspraak heb. Dat dan weer wel. Maar van het wachten gaan m’n haren alleen al overeind staan. Vooral de arts kon er in het verleden nogal eens een potje van maken. En dan maakte ik al een afspraak zodat ik als eerste aan de beurt was. En dan nog he…..dan nog lange wachttijden. Dan nog kwam meneer gewoon veel te laat binnen. Alsof onze tijd niet kostbaar is. Alsof het makkelijk is om zo’n kleine aap rustig te houden op een plek waar d’ie helemaal niet wil zijn. Want dat buro is verdomd snel gecombineerd met de niet zo leuke prikjes! Niet dat ik niet vind dat de ontwikkeling van jonge kindjes gevolgd moet worden hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar om nou te horen te krijgen dat je kleintje wel in een bedje met spijltjes moet liggen en niet in een oud-dicht-ledikantje….dat vind ik persoonlijk gewoon onzin. Ben blij dat de baby een bed heeft, zou ik zo zeggen. En dat Zoon door meneer de consternatie-arts 3 weken na z’n operatie naar de logepedie werd gestuurd, dat vond ik ook nogal voorbarig. Het ventje kreeg niet eens de tijd om zelf z’n spraakprobleem op te lossen. Hij was pas net geholpen aan z’n oortjes! Gelukkig deelde de logopediste mijn mening. En het resultaat? Nou….eh…..hij zou officieel denk ik toch wel beter moeten praten op deze leeftijd dan hij nu doet. Maar hij is met de week beter verstaanbaar! Gelukkig gebruik ik m’n moederinstinct goed en weet ik wel wanneer er ingegrepen moet worden of niet. Bovendien hecht ik meer waarde aan de adviezen/meningen van de leidsters bij het kinderdagverblijf dan op het buro!!! Ze kunnen me wat. Nou hoop ik alleen zoooo van harte dat Zoon niet d’n dwarse Harry gaat uithangen met de ogentest. Zul je zien dat we anders 3 mnd later wéér terug moeten…..zucht……ik ben er persoonlijk eigenlijk wel helemaal klaar mee……met dat consternatieburo……

Dochter begint te lezen. Zomaar. Uit zichzelf. Knap vind ik dat hoor. Ik kan me niet herinneren dat ik mezelf heb leren lezen! Soms denk ik echt dat de kinderen van nu veel slimmer en sneller zijn dan wij vroeger. Het kan natuurlijk ook gewoon mijn geheugen zijn wat me in de steek laat. Echter ook van mijn ouders heb ik nooit gehoord dat wij al konden lezen vóór klas 1 (oftewel groep 3). En wellicht stimuleren wij onze koters daar ook wat meer in dan onze ouders vroeger. Geen idee. Nu opperde één van de (hang)ouders onlangs dat het dan tijd wordt om lid te worden van de bibliotheek! Ieeeek!!! Mijn haren gingen gelijk op stekelstand. Vreselijk……de bieb. U snapt waarschijnlijk totaal niet waarom. Maar ik heb dus een biebfobie. Je kunt maar ergens last van hebben, niet waar? Ik van een biebfobie dus. En daar word ik nu dus lekker mee geconfronteerd. Jaren heb ik dat kunnen wegmoffelen. Vanaf het moment dat ik zelf geld in het bekende laadje bracht, heb ik alle boeken zelf gekocht. Of geleend van hele goede, bekende vrienden. Zodat ik wist dat er geen gekke dingen met die boeken waren gebeurd. En hoe kom je aan zo’n fobie hè?! Nou, wat ik me kan herinneren, is dat ik als kind-zijnde ooit een boek uit de bieb heb meegenomen, waar de snot nog aan de binnenkant van de bladzijden zat geplakt. Ieeeeeek…..was het toen. Gewoon een jeugdsyndroom, een biebfobie. Dat ik het heb, is inmiddels wel zeker, maar hoe kom ik er in godsnaam vanaf? Het wordt nu immers niet echt handig om al die AVI-boekjes voor Dochter aan te schaffen. Dat kost een vermogen. Tenminste………als ze net zo’n boekenwurm wordt als Man. Ik zal er binnenkort dan toch wel aan moeten geloven. Maar dat wordt eerst moed verzamelen en op mezelf inpraten dat het allemaal best wel zal meevallen. Oh mijn hemeltje……het idee alleen al…….het idee waar die boeken allemaal wel niet gelegen kunnen hebben. En gelooft u me, als ik u zeg, dat wanneer ik dus dit stukje type, ik mezelf ook echt wel realiseer hoe debiel het wel niet is. Gewoon allemaal gebaseerd op één slechte ervaring!!! En zeg nou eerlijk, die maken we genoeg mee in ons leventje. Slechte ervaringen. Kijk nou alleen naar mijn eerdere relaties! En dat was ook geen reden om het gokje met Man niet meer te wagen. Een biebfobie……..wat ben ik toch eigenlijk een raar mens!