Het Lien-bedieningsconsool is weer eens op vakantiestress gesprongen. En niet om het feit of dat m’n onderbroeken wel op tijd gewassen zijn. Of om het feit dat m’n skikleding nog wel past. Ik ben namelijk nogal afgevallen door dat griepje van vorige week. En ik snap dat er mensen zijn onder u die dan denken van jippiejaaajeee. But not me. Maar ach….voordat het volgende week vrijdag is, verwacht ik m’n oude omvang weer wel te hebben. Daarvan spring ik echt niet op de stressmode. Maar….allerlei organisatorische feiten doen me wel lichtelijk paniekeren. Zullen we het geboekte hotel voor de overnachting op vrijdag wel op een beetje normaal tijdstip bereiken? Dochter moet immers nog gewoon naar school die vrijdag. En eigenlijk dus tot 15h15! En nog erger……..krijgt Man nog op tijd winterbanden en dakdragers geregeld voor onze tijdelijke huurauto! En Man? Nou die is niet zo van de stress. Die blijft dan altijd superrustig. Soms tot zwaar ongenoegen van mijn persoontje. Het is namelijk niet zo dat we pas 2 weken weten dat we binnenkort op ski-vakantie gaan. Neu…..dat is al zo’n half jaartje bekend. Al die last-minute-arrangements doen mij dus inmiddels een beetje op tilt slaan. Niet dat dat ook maar enigszins iets aan de situatie veranderd. Dat niet. Maar toch. De uitslaande meter op het Lien-bedieningsconsool staat aardig in het rood. En rood is not good. Rood is slecht. Rood is de kleur van boosheid. En dus stress! Hopelijk staat het Man-bedieningsconsool inmiddels op de regelmode, zodat ik weer rustig verder kan met onderbroeken wassen 