Lien's Log

Hè hè eindelijk weer in het land der levenden! Het heeft even geduurd, maar ik kan het licht van de laptop weer enigszins verdragen. Dat was me het griepje wel zeg. En dacht ik donderdag nog dat het de goede kant op ging, gisteren ging ik net zo hard weer onderuit. Wat was ik blij dat schoonma en schoonpa op de bonnefooi naar Sprang waren gereden. Zij namen meteen het roer over thuis en ik kon heerlijk m’n bedje in. Wat een ellende. Het leek wel of de complete Jostiband in m’n hoofd aan het spelen was. En maar slaan op die trommels…. En daar heb ik niks tegen hoor. Maar liever niet ín m’n hoofd, als u begrijpt wat ik bedoel. En het liefst ook niet zo overenthousiast! Sjongejonge wat ging het tekeer.
Maar toen….vanochtend….ik deed m’n ogen open en een serene rust overviel me. Niks geen Jostiband, niks geen gebonk. Een heerlijke stilte. Alles functioneerde weer een beetje normaal (voor zover dat mogelijk is bij mij). Niet dat ik weer op en top fit ben. De nasleep van een flinke griep is soms nog erger dan de ziekte zelf. Maar toch……wat ben ik blij dat ik terug ben van mijn vakantie in zombie-world. Dat ik weer eens een dagje zonder paracetamol en ibuprofen heb kunnen doorbrengen. Heerlijk.
Dus u kunt zich weer gaan opmaken voor een reeks logjes. De stilte in de ether is weer verbroken.

En hoe enthousiast zaten we vandaag langs het zwembad om Dochter aan te moedigen. Ondanks die ellendige griep, deed ik me voor als de fitste moeder die er rondliep. “Niet zeiken, gewoon doorgaan”, bonkte er in m’n hoofd. Wat kon ik anders? Dochter zwemt tenslotte maar 1x voor A af! Dat is een mijlpaal. En die wilde ik niet missen. Ondanks mijn toestand. Dat ik dat nu extra moet bekopen, dat nam ik maar voor lief. En Dochter? Nou die straalde. Die zwom de sterren van de hemel. Onze kanjer. Zoon was er ook bij en hij vond het geweldig om z’n zus zo te zien afzwemmen. Ondanks zijn malaise. Hij heeft namelijk sinds gisteren diarree. Juist ja, dunne poep. En daar kwamen we dus vannacht achter. Ook zoiets. Dan lig je dus al de hele dag van ellende te slapen en dan moet je ‘s-nachts poepruimen. Het hele bed zat onder. Lekker dan. Één geluk dat ik nog een paar luiers had liggen. Daar heb ik vandaag dankbaar gebruik van gemaakt. En dan net…..na het eten…..hoorde ik Dochter roepen uit het toilet: “MAAAAAAMAAAAAA, ik heb diarree!”. Ach dat kan er ook nog wel bij. Bovendien dank ik God op m’n blote knieëen dat het na het afzwemmen is begonnen! Stel je voor…..je zit daar met het hele gezin Dochter aan te moedigen en ze schijt het hele zwembad onder. Dat willen we niet. Dat zou wel erg genant zijn. Afijn, het poepgehalte in deze log is weer hoog genoeg.
En nu ga ik m’n bedje weer in. Ik zal het nodig hebben. Zoals het er nu uitziet zijn we dus morgen met z’n drietjes ziek thuis……halélujaaaa

Nou Man is wel een vriendje van Amstel hoor. Doe maar een fustje zou ik zo zeggen. Vorig jaar januari kregen we een sms-je of we 30 januari 2009 wat te doen hadden…… Jeetje wat leek dat toen nog een eeuwigheid weg. Bovendien was ik natuurlijk totaal in denial, vanwege mijn 40-jarig bestaan op deze aardkloot. Ik had het idee dat 2008 nog heeeeeeeel erg lang zou duren. Ehhh….niet dus. Die 4 staat er inmiddels voor, er valt niks meer te denial-en, en 30 januari 2009 is dus gewoon al vandaag!! Oppas is geregeld. Of betergezegd de kindjes zijn naar de opa’s en oma’s gebracht en ik heb nog de hele middag voor mezelf. En dat is nodig. Om een beetje uit te rusten voor vanavond. Ik voel me namelijk niet helemaal fit. Zo’n hoofd vol snot, oren dicht (handig vanavond) en een beginnende hoofdpijn, u kent het vast. Maar ik zit al aan de vitamientjes hoor. Ik wil koste-wat-kost een griepaanval zien af te weren. Ik probeer die bacilletjes zo dood als een pier te krijgen. Wat denken ze wel?????!!!!! Maar goed, als het niet erger wordt dan zo dan hoop ik het wel te redden vanavond. Ik had al begrepen dat Trijntje Oosterhuis in ieder geval van de partij is. En dat is al mooi. Ik vind Trijntje wel vet. En cool. En een goede zangeres. Verder hoop ik dat het gewoon een gezellig feestje wordt. Zonder al te veel last te hebben van een snotkop. Bovendien mag ik niet ziek worden. Dochter zwemt zondag af voor A !!! En daar hoort mama toch echt bij te zijn……vind ik. Ze heeft al dagen buikpijn. Ik hoop van de zenuwen. Het zou namelijk met hetzelfde gemak een buikgriep kunnen zijn. En dat willen we niet. Niet nu. Eerst dat diploma in d’r zak! En d’r Ninento DS natuurlijk……een rooie….. En nu op naar de speelgoedzaak….

Of ik ook nog een stukje over de televisie kon schrijven. Best een goed idee. Dacht ik toen nog. Het zou namelijk wel eens de nieuwe hangplek voor onze jeugd kunnen worden. Of voor de hangouders. Zo voor het zijraam van ons huis. Recht voor de megabioscoop. Niet dat ze niet binnen mogen komen kijken hoor. Geen enkel probleem. Maar dat pas nadat ze zijn gestopt met mij uit te lachen. Om m’n leeftijd notabene. Onze televisie. Sja, dat ding heeft nog heel wat voeten in aarde gehad. Nadat onze plasma had besloten ermee op te houden net voor de verbouwing (en dat klote-ding ook niet meer gerepareerd kon worden), hebben we het een half jaartje met een oud klein teeveetje gedaan. En dat werkte ook prima hoor! Mooi TV-kastje eronder (3 kratjes jupiler) en zo kwamen we de verbouwing wel door. Maar toen. Toen dan eindelijk de vloer lag en de meubels werden gebracht. Sja, toen konden die kratjes jupiler met daarop een oude televisie (vol met verf- en spachtelputz-spetters) niet meer natuurlijk. Alles was af. Alleen zo’n lelijke TV. Geen optie volgens Man. En ik gaf hem gelijk. Echter…….toen mij uiteindelijk duidelijk werd wat z’n nieuwe wens was, moest ik toch even slikken. En ik verzeker u dat kwam niet alleen door de prijs. Ik vond hem veelste groot! Zo’n megading in je woonkamer……verschrikkelijk. Maar nu. Zo’n kleine 4 maandjes verder ben ik eraan gewend  (Dora is best gaaf in Full HD).  Nu alleen de omgeving nog…zo blijkt. Een commentaar dat we krijgen, sjonge. Vooral van de hangouders. Hij valt blijkbaar nogal op als je langs ons huis rijdt. Gelukkig hebben we daar zelf niet zoveel last van. Want wij zitten lekker binnen. Bij deze bent u van harte welkom. Binnen heb je er nl. geen last van…….wie neemt er de chips & limonade mee????

Dochter heeft volgende week een kinderfeestje. Haar hartsvriendinnetje – voor zover je dat al kunt hebben op 6-jarige leeftijd – is jarig en vraagt oorbellen aan Dochter. En zo gingen wij – awel met z’n allen – richting onze vaste juwelier. En denkt u nu niet dat ik omkom in de juwelen. Eigenlijk ben ik anti-juweel. Ik draag alleen áltijd een horloge. Zelfs in het zwembad. En beide ringen die ik tot nu toe van Man heb gekregen. Één zeer bijzondere vol met blauwe safieren en diamantjes. Juist ja…….nen sjieke. En dan nog m’n verlovingsring. Dat klinkt hè?! Poeh poeh dat ik ooit nog aan de verlovingsring zou raken, dat had ik in geen 100 jaar meer verwacht. Mijn eerste huwelijk was eigenlijk meer een soort van afspraakje. Niks geen aanzoek. Laat staan met ring. Neu…….we kregen een flatje…….en dan gingen we ook maar meteen trouwen. Zo ging dat. En toen voelde dat ook prima. Maar afijn……die tijd zijn we voorbij. Man heb ik van het begin af aan heel duidelijk gemaakt dat het hem zo simpel niet zou vergaan. Dat áls hij ooit wilde trouwen dat dus met een officieel aanzoek zou moeten. En op z’n knieëen. Och goshie, mijn lieffie, mijn alles, hij nam het letterlijk. En daar staan we dan nu. Een huwelijksdatum geprikt. De grote dingen geregeld en vastgelegd. Dus nu volgen de kleinere regeldingetjes………..zo ook trouwringen. U voelt hem al? Juwelier……..trouwringen……..juist ja………daar hebben we maar meteen naar geïnformeerd. En daar is het bij gebleven. U gelooft het of niet, ik pikte meteen de duurste uit de collectie eruit. Maar dat wist ik toen nog niet hè?! Helemaal geweldig stond’ie. Alsof hij voor mij was gemaakt. Een prachtige baquette in het midden, mooie diamanten ernaast. Och och och…….ik zag het al helemaal voor me. Ik voelde me prinses Maxima………voor even. Toen we naar de prijs vroegen, kreeg spontaan mijn bankrekening een beroerte. Hallélujah…….ik wist niet eens dat er zulke dure exemplaren bestonden. Een ervaring rijker en een illusie armer gingen we weer huiswaarts. Even googelen op internet of we iets konden vinden wat op z’n minst niet 6x ons budget was………

..

Vaak gaan mijn logjes over de luchtige dingen des levens. Over ons gezinnetje, de kindjes, Manlief en alle dagelijkse dingen die we meemaken en waar ik met de nodige dosis humor iets over kan en wil schrijven. Dat kan gaan over leuke uitspraken en dingetjes  die er nu éénmaal in ieder gezin gebeuren. Maar dan nu. Vandaag. Ben ik diep geschokt over wat er in een kleine bijgemeente van Dendermonde (België) heeft plaatsgevonden. Daar kan geen humorlog tegenop. Mijn oprechte deelneming gaat uit naar de familie van de omgekomen baby’s en de vermoorde werknemer/-neemster van het betreffende kinderdagverblijf. Mijn hoop gaat naar de andere getroffen kindjes. Ik ben niet praktiserend in één of ander geloof, maar als ik het wel was, zou ik nu bidden om genezing van de zwaargewonde baby’s. Wat bezielt in hemelsnaam iemand die zoiets doet? Dat je haatgevoelens hebt tegen de mensheid, tegen alles en iedereen om je heen, dat kan ik in sommige gevallen nog begrijpen. Maar tegen kleine baby’tjes. Kleine onschuldige mensjes, die door iedereen om hun heen overspoeld worden met liefde. Kleine mensjes die zichzelf nog op geen enkele manier kunnen verweren. Wat kan iemand nu tegen dit prille geluk hebben? Dat is iets wat niemand zal kunnen bevatten. Onwerkelijk ook. Je moet je eens voorstellen dat je als ouders deze ochtend bent gaan werken. Dat je als ouders overtuigd bent van de veiligheid waarin je pasgeboren baby zich bevindt op het kinderdagveblijf. Een verblijf wat gespecialiseerd is in het opvangen van pasgeborenen en peuters. Een verblijf waar mensen werken die het zorgen voor kleine kindjes als hun roeping zien. Mensen voor wie ik diep respect heb. Ik zou het namelijk niet kunnen. De hele dag worden omringd door dwarse peuters en (soms) huilende baby’s. Maar de werknemers van een kinderdagverblijf kunnen dat als de beste. Weerzinwekkend dat juist zo’n medewerker het vandaag met de dood moest bekopen. Wat bezielt deze uiteraard zieke geest? Mijn eerste reactie na het lezen van dit nieuws was ook woede. Woede en onbegrip. En dan vindt men het raar dat de maatschappij steeds harder wordt. Dat mensen het recht in eigen hand nemen. Ik weet niet wat ik zou doen als het mijn kindje betrof. In eerste instantie is er alleen verdriet. Intens verdriet. Woede komt dan pas later. Maar wat ik me dus levendig kan voorstellen, is dat je alleen nog maar wraak wilt. Al lost dat niks op, dat weet ik ook wel. Ik persoonlijk zou wel begrip kunnen hebben voor een wraakactie. Gevoelsmatig dan. Rationeel gezien weet ik ook wel dat je het rechtsysteem niet kunt ondermijnen en dat je er maar vanuit moet gaan dat de betreffende persoon z’n verdiende straf zal krijgen. Maar met die straf, lieve lezers, krijgen die ouders niet hun kindje terug. En met die straf, krijgt de familie van de werknemer/werkneemster niet hun dierbare terug. Al die mensen hebben levenslang gekregen. Voor zoiets vreselijks bestaat in ons rechtsysteem geen passende straf……………

Ja dat krijg je. Bestel een bulk regen, harde wind en 1 klein schuilplekje achter het speelgoedhok op het schoolplein. En ja, dan krijg je samenscholing, mensen. Samenscholing in de vorm van hangouders die liever niet zo nat willen worden. Of weggewaaid. Niet dat dat laatste zomaar gebeurt, maar toch. Haren in de war, plu’s de lucht in. Het leven is zwaar met schoolgaande kinderen. En dan heb ik het nog niet gehad over de peuters die verplicht meegezeuld worden. Door de regen. En de wind. Je kunt ze immers niet alleen thuis laten. Al willen ze dat soms zelf héééél graag. En geef ze eens ongelijk. Iedere peuter weet inmiddels wel waar de snoepjes/koekjes liggen. En iedere peuter is in staat om een stoel richting het aanrecht te duwen om zo bij al dat lekkers te kunnen. En om eerlijk te zijn, zou dat het minst erge zijn wat er kan gebeuren. Maar stel je eens voor dat ze zomaar de deur opendoen voor iedereen die aanbelt. Of dat ze allerlei knopjes gaan uitproberen (lees: lollies in de dvd-speler duwen óf nog erger…..in de playstation). Och och……Manlief zou flippen. Maar goed. Dat alles gebeurt niet, want we sjouwen die peuters gewoon mee naar school. Of ze nou willen of niet. En vandaag was het weer zo’n dag. Dat we dus aan het samenscholen waren. Achter het hokje. Een beetje uit de regen en uit de wind en onder de plu. Gezellig. We lachen wat af daar op het schoolplein. Ik zweer het u…….nog even en er wordt een samenscholingsverbod uitgevaardigd. Omdat we te hard lachen. Dolle boel. Vandaag ging het over een bijna jarige moeder. En dan krijg je het over leeftijd he mensen. Altijd zo’n gevoelig onderwerp. Vooral als je net 40 bent geworden. Wat mij dus meteen één van de oudste hangouders maakt, maar dat terzijde. En je zou het niet zeggen hoor. Voel me nog zeker 39. De opmerking van een mede-hangouder: “dat had je toch wel kunnen zien”, maakte meteen een einde aan mijn 39-gevoel. Haar latere uitleg dat ze de versiering aan ons huis bedoelde, geloofde natuurlijk geen mens meer!! En bedankt. 🙂 Ach ja, geen mooier vermaak dan leedvermaak. En lachen dat ze deden………die hangouders. Ze zouden verboden moeten worden! To be continued……….

Man: “Wil je dat ik je groentes prak of doe je het zelf?”
Dochter: “Doe jij het maar.”
Man: “Kom nou, je bent groot genoeg, dat kun je best zelf!”
Dochter: “Jij vraagt het toch?…..NOU….en ik geef gewoon antwoord hoor!”

Dochter: “Mag ik nou écht afzwemmen binnenkort?”
Ik: “Jaha, goed hoor! En weet je nog wat we hadden afgesproken?”
Dochter: “Ja, dan mag ik een Nintendo DS!”
Ik: “Inderdaad, leuk he?!”
Dochter: “Ja en dat komt goed uit, want als ik dan voor B mag afzwemmen kan ik mooi een Wii vragen!”
Ehhhhmmmmm………..

Dochter enthousiast: “Morgen mogen we iets mee naar school nemen wat met een S begint! Want we leren nu de letter S!”
Ik: “Oh leuk! Heb je al wat bedacht?”
Dochter: “Jaha……kijk!”
En ze pakt een knuffel uit haar bed.
“mijn Sjieraf!”

Het is vrijdagmiddag. Na een gezellige ochtend met nichtje C. ging ik Dochter ophalen van school. Man werkte thuis en had bedacht om aan het einde van de werkdag even de stad in te gaan. Het is namelijk uitverkoop. De laatste ronde welteverstaan. Overal lachen de 70%-kortingen je tegemoet. En daar worden we vrolijk van hè. Niet dat we de nieuwe collecties niet waarderen. In tegendeel. Maar de bermuda’s en blousjes-met-korte-mouwen die willen er nog ff niet in bij ons…..ehm…..bij mij. Vorige week was het nog -10 graden celsius mensen!!! We moeten nog op wintersport!!! Nee, dan willen de zomerkleren nog niet mijn kledingkast in. Dit niet alleen vanwege het winterseizoen……ook plaatstekort is een groot probleem, maar dat terzijde. En zo geschiedde. De familie Knots vetrok richting de winkels om nog even lekker te scoren. Al snel verging ons al het kortingswinkelplezier. En niet omdat er niks meer te krijgen was. De winkels puilen uit!!! Maar aan het einde van de week. Aan het einde van de dag. Met 2 kleine terreuraapies gaan winkelen, is geen goed idee! Geen goed idee mensen! Dom dom dom. Ik had het kunnen weten. Al hun slechte manieren charmes haalden ze tevoorschijn………..haasje over, hard-ren-wedstrijdjes, verstoppertje en tikkertje……….kunt u zich al voorstellen hoe dat eruit zag? In 1 van de sjiekste winkels…..tussen de rekken…… Ik vermoed dat u geen verdere uitleg nodig heeft! Je zou ze bijna in de etalage hebben geparkeerd met een kaartje er opgeplakt! 70% korting 70% mensen……of nog beter……GRATIES AF TE HALEN. Totaal op van de stress maar toch nog een paar leuke overhemden rijker gingen we opgelucht de winkel uit. Om vervolgens in de volgende winkel Zoon kwijt te zijn. En hem weer te vinden tussen de kledingrekken. Met een natte broek! “Kijk mama……natte schoenen!” riep hij verbaasd! Over en uit! Niks geen geshop en een hapje eten. Naar huis, voor de buis! Ik heb alle schade wel ingehaald hoor……zaterdagmiddag. Alleen. Helemaal alleen. En dat was heerlijk. Bepakt en bezakt kwam ik aan het einde van een heerlijke shopmiddag thuis. En ik had bijna weer een pak luiers meegenomen!!! Maar dat denk je dan alleen hè……dat doe je natuurlijk niet!

Morgen komt nichtje C. bij me op de thee. En dat is leuk. Nichtje C. is een flink aantal jaartjes jonger dan ik (wat niks over mijn leeftijd zegt, of course) en een hele poos is er weinig tot geen contact geweest. De familie is namelijk nogal groot en op een gegeven moment liggen je interesses een flink stuk uit elkaar. Maar dan nu. Nu is nichtje C. bij me om de hoek komen wonen. Bijna-buren dus. En dat is superleuk. En nichtje C. heeft een zoontje van 2 die momenteel bij Zoon op het kinderdagverblijf zit. Bovendien vind ik het tegenwoordig fijn om familie om me heen te hebben. Interesseerde het me jaren terug allemaal niet zoveel wat de familie deed, waar ze woonden en werkten, nu is dat ineens een stuk belangrijker geworden. Een soort van familiebeest is er in me losgekomen. (Denkt u nu niet aan een tijger maar eerder aan een lieveheersbeestje 😉 ) Er staan ook behoorlijk wat nichtjes/neefjes op de gastenlijst voor onze bruiloft. Gewoon omdat ik het leuk vind als ze erbij zijn en om de zaal te vullen…….grapje! Natuurlijk wel die neven/nichten/ooms/tantes met wie er contact is. De rest zie of hoor ik een heel jaar niet en dan vind ik het ook niet nodig dat ze bij onze bruiloft aanwezig zijn. Na de geboorte van Dochter heb ik écht de hele familie een kaartje gestuurd. Dat vond ik belangrijk. Alle ooms & tantes (en dat zijn er een stuk of 40, beide ouders komen uit een gezin van 11 kinderen) zijn op de hoogte gesteld. Van een groot aantal heb ik op z’n minst een kaartje terug ontvangen. En dat waardeerde ik enorm. Er waren er echter ook enkele die niet eens de moeite hadden genomen om een kaartje te sturen of een telefoontje eraan te wagen. Begrijpt u me niet verkeerd, mijn intentie was niet dat iedereen met een kadootje aan de deur zou staan, in tegendeel. Maar een klein berichtje terug, al is het maar uit fatsoen, had ik wel verwacht. Nou en die mensen die dat toen niet belangrijk vonden, sja, die hoef ik dus ook niet op m’n feestje. En daarom koester ik nu destemeer de mensen om me heen, de familie om me heen, die me wel wat doet en met wie het contact gewoon leuk is. We hoeven de deur niet bij mekaar plat te lopen, maar dat nichtje C. morgen langskomt voor a cup of tea, dat vind ik dus heel erg gezellig!!!!