Lien's Log

Ik kan na mijn vorig blog natuurlijk niet wachten tot morgen met een update!
Het is supergoed gegaan met Jens. Ik ben apentrots op hem. Hij vond het blijkbaar zo leuk dat’ie tussen-de-middag niet mee naar huis wilde. Juf Vera kwam met z’n jas in haar handen naar buiten, want die wilde hij pertinent niet aan. Hij wilde niet naar huis. En dat….dat vind ik dus een supergoed teken! Het heeft nog wel een tijdje geduurd voordat de juf Jens op z’n stoel heeft gekregen. Na wat geneuzel en gespeel in allerlei hoeken van de klas, vond ze het toch wel tijd worden dat ook hij plaatsnam op z’n stoel. Ze pakte het goed aan. Jens mocht een auto uit een kist uitzoeken en die meenemen naar z’n stoel. Tjaka….zo doe je dat bij Jens. Het werkte en hij heeft de verdere ochtend keurig gedaan wat er van hem verwacht werd. Mijn advies omtrent Jens z’n plasgedrag is ook opgevolgd en de juf heeft hem 2x naar de WC gestuurd toen hij begon te “wiebelen”. Al met al een zeer geslaagde eerste ochtend! Nu volgende week donderdagmiddag weer! Hopelijk gaat het dan net zo goed als nu……een pak van m’n hart!

Nou…..hier zitten we dan! Alleen! Mijn eerste ochtend zonder kinderen. Helemaal alleen! Raar hoor. En toch ook weer lekker. Beetje dubbel gevoel. Zoon heeft namelijk zijn eerste proefochtend op school. Nog anderhalve week en dan wordt hij alweer 4. Het lijkt soms nog als de dag van gisteren dat hij werd geboren. Dat hij als baby van 4 kilo in m’n armen lag. Een jongen. Wauw….ik vond hem geweldig. Buuv en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend en zij was er al negen dagen eerder vanaf dan ik. De bevalling bedoel ik dan. Och och wat liep ik te zuchten en te steunen. Zo’n grote buik en hij zat inmiddels zo in de weg. 15 april 2005 was het dan zover. ‘s-Ochtends vroeg voelde ik de eerste wee en ik had meteen door dat het dít dus weer was en dat het was begonnen. Een kleine 3 uurtjes later was meneertje er. Een prachtig jongetje. En dat is hij natuurlijk nog steeds. Alleen alweer bijna 4. Soms kan ik het zelf niet eens geloven. Een kereltje is het inmiddels. Een kereltje met een behoorlijk eigenwijs karaktertje en een sterke eigen wil. Thuis weten we inmiddels wel om te gaan met deze eigenschappen. Wat wil je? Hij is natuurlijk ook een produkt van ons tweetjes en zal die eigenschappen ongetwijfeld van één van ons hebben. Als wij er dan nog niet mee om kunnen gaan, wie dan wel?….kun je jezelf dan afvragen. Dus sja…..de proefochtend. Vanochtend werd hij weer vrolijk wakker (zoals al de hele week) en begon gelijk over dat hij dan vandaag naar school mocht. “Goed zo mam”, dacht ik bij mezelf….ik heb hem dus duidelijk goed voorbereid…..het is blijven hangen. Vol enthousiasme droeg hij z’n rugzak met fruit en drinken (en schone kleren…je weet bij hem immers maar nooit of hij op tijd naar de wc gaat). Op school aangekomen was er ook geen vuiltje aan de lucht. Z’n jasje werd opgehangen en z’n fruit in de juiste bak gedeponeerd. Vervolgens gingen we samen de klas in. Z’n stoeltje stond al klaar. En Jens dacht: “yeah right….daar ga ik dus echt niet opzitten hè!”. De hoek met de treinen en de auto’s! Die was pas interessant. En wat ik ook probeerde, hij ging niet zitten. Ook juf Vera kwam niet veel verder. Ze kreeg niet eens een handje. Na toch een dikke kus en een kroel te hebben gekregen, heb ik hem daar achtergelaten. Niet-zittend dus. Vlug nog wat advies naar de juf slingerend dat ze hem het beste maar kan negeren en dat hij dan wel vanzelf komt, vluchtte ik de klas uit. En nu maar hopen dat hij daar dus niet de boel op stelten heeft gezet. We zullen het zien/horen om 11h45!
Misschien vind ik het nog wel spannender dan Jens zelf

Vorige week zat zo’n beetje álles tegen wat maar tegen kon zitten. Deze week schijnt echter letterlijk en figuurlijk de zon weer. Wat een weertje! Dit is zó genieten! Terwijl ik achter (of is het nou voor?) m’n laptop zit en ondertussen nog wat puntjes op de bekende “i” aan zetten ben in verschillende rapportages, kijk ik heerlijk naar het zonnetje buiten. De tuin is weer netjes (dankzij Manlief en de hogedrukspuit), de nieuwe olijfboompjes staan er gezellig bij en de was hangt buiten te drogen. Allemaal dingen waar je de hele winter alleen maar van kunt dromen. De winterjassen liggen ook al klaar om te wassen, zodat ze daarna snel de kast (of de zak van max) in kunnen. Die omschakeling is voor mij het begin van de lente. Zowel het weer als mijn humeur zijn als een blad aan de boom omgeslagen. En daar wordt iedereen beter van. Vooral mijn omgeving thuis . De kindjes zijn ook de hele week al gezellig. Geen (of bijna geen) dwarse buien en dat ondanks het verzetten van de klok. Iedere ochtend moet ik ze namelijk wakker maken. Meestal komt dat hun humeur niet ten goede, maar deze week gaat het allemaal prima. Zoon komt fluitend uit bed en bestookt me meteen met wel 100 knuffels en kusjes. Dochter vindt alles wat ik heb klaargelegd prima en trekt het gewoon zonder te zeuren aan. Zelfs haar haren doen, is geen probleem. Ik weet niet of het weer ook van invloed is op het humeur van de kindjes, maar als dat zo is, dan hoop ik dat het nog lang zo zonnig mag blijven.
Wat de meubels betreft, ben ik nog steeds niet veel wijzer. Afgelopen maandag zou de fabriek komen kijken, maar de uitslag is nog niet bekend. Eigenlijk heb ik nu de instelling dat geen nieuws goed nieuws is. In geval van ‘geen vergoeding of reparatie’, had ik hoogstwaarschijnlijk al wel wat gehoord.
Het weekendje weg heeft er ook toe bijgedragen dat ik alles weer wat ‘zonniger’ zie. Wat was het gezellig zeg……
Heerlijk…..zo’n uitje met zo’n zooitje ongeregeld. Ik benijd zuslief dat ze met zulke kanjers mag samenwerken. Saai is het daar in de kapsalon zeker niet! Één geluk dat er geen bier en wijn wordt geschonken tijdens het knippen . De sfeer zou zeker optimaal zijn, maar de klanten zouden waarschijnlijk ook wat stukjes oor kwijt raken in plaats van alleen wat haren!

“Je hebt zeker geen saai leven”, reageerde iemand op mijn weblog. En hoe meer ik daar over nadenk, hoe meer ik daar naar verlang! Wat lijkt het me heerlijk om de huismus te kunnen uithangen en lekker alleen maar dingen te doen in en rondom het huis. Gewoon een beetje het burgertrutje spelen. Gewoon zo’n lekker lopend leventje leiden. En terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat dat me waarschijnlijk ook niet helemaal gelukkig zou maken. Een beetje dynamiek in m’n leven is namelijk ook wel prettig. Maar liever niet allemaal tegelijk op één dag!
Het enige wat gisteren nog tegenzat was een opstandige Zoon, die het me behoorlijk moeilijk heeft gemaakt bij de kapper. Gelukkig is die kapsalon van zuslief en ben ik het stadium “schaamte” al lang en breed voorbij. Ook wist ik dat als ik zou toegeven, het hek van de dam was en ik hem de eerstkomende tijd niet meer op die stoel zou krijgen. Een puur machtspelletje dus. En ik heb gewonnen…..yeah!!
Firma Horsten heeft na mijn telefoontje van donderdag ook aktie ondernomen. Toen Man gisteren nogmaals wilde bellen om zijn beklag te doen was alles al in kannen en kruiken. De salontafel is opnieuw opgehaald en maandag komt de fabriek langs om beide tafels te bekijken. Ik ben benieuwd…..
U zult nu wel denken dat mijn leventje dan nu wel in rustiger vaarwater zou zitten, maar niets is minder waar. Een collega/vriendin (de enige vrouwelijke op mijn afdeling) is gisteren geopereerd. Een tumor uit haar borst is verwijderd en we weten pas volgende week of deze goed- of kwaadaardig is. De MRI en biopsie gaven allebei een andere uitslag. Spannend dus en het houdt me ongelofelijk bezig.
Reden te meer om “JA” te zeggen tegen een weekendje uit wat me gisteren door zuslief is aangeboden. Een bedrijfsuitje waar iemand wegens ziekte voor heeft moeten afzeggen (beterschap I.!). Deze plaats vul ik heel graag in, al houdt dat in dat ik een vrije dag moet nemen op maandag. Ik ben er aan toe. Eventjes niks aan m’n hoofd. Bijkomen van een heftige week. Manlief neemt de kindjes voor z’n rekening…..ik kan dus helemaal los

Wat er allemaal kan gebeuren op 1 dag!!!

1. Een bloedneus van zo’n 20 minuten deze ochtend bij mezelf.
2. Een Zoon die uit alle macht probeert weg te blijven bij de “drieklusgroep” en in de auto onderweg naar het kinderdagverblijf al begint te roepen dat hij niet wil. En die ik vervolgens wild trappelend naar binnen heb moeten dragen.
3. Een Dochter die de bemoeial uithangt en een grote mond geeft.
4. Een thuiswerkochtend die niet wil lukken omdat ik niet ingelogd kom op de zaak. M’n account was op de één of andere manier disabled. Misschien weten ze op onze IT-afdeling al meer dan ikzelf????
5. Een van de pijn zeurende rechter arm. RSI??
6. Een kat die tot 2x toe een vaas met bloemen omgooit op het dressoir. En de laatste keer was hij dus écht stuk!
7. Een meubelzaak die me zo langzamerhand de strot uitkomt (ik noem geen namen maar het begint met een H…..en eindigt op ORSTEN). Een kapitaal uitgegeven aan nieuwe meubels en we hebben er tot nu toe alleen maar ellende van. Ik weet niet hoe vaak ik al thuis heb moeten blijven omdat ze weer voor het één en ander langs moesten komen. Een paar dingen op een rijtje (sorry, ik ben vandaag van de rijtjes en opsommingen):
a) verkeerde poten onder de nieuwe hoekbank
b ) 2 slechte kussens in de nieuwe hoekbank
c) een verkeerd gemonteerde nieuwe hoekbank
d) een salontafel waar ineens een scheur in kwam van zo’n kleine centimeter
e) een eettafel die ook schandalig begon te scheuren
f) een salontafel die zogezegd gerepareerd zou zijn, maar er nu nog erger uitziet dan ervoor. Een scheur van een centimeter kun je namelijk niet mooi vullen!!! Het ziet er niet uit en ik kan wel janken.
g) nu hebben ze dus m’n eettafel meegenomen en ik wil eigenlijk niet dat ze er met hun tengels aankomen!
8. Een zwemles waar Dochter weer met de pet naar heeft gegooid.
9. En tot slot net wéér een bloedneus!!

U begrijpt…..ik durf niks meer te ondernemen vandaag. Zometeen maar vroeg m’n bedje in en hopen dat ik daar niet ook nog doorheen zak . Gelukkig komt ons bed niet van Horsten!

Na mijn schietgebedje zondagavond om Zoon toch alsjeblieft poepvrij de nacht door te laten komen, ben ik nog een keertje of 5 gaan checken. Iedere kreun uit het kamertje van Zoon deed mij schrikken. Ik wilde uiteraard niet het risico lopen dat hij zich weer in bed zou ontdoen van z’n diarreebroek/luier. Met alle sop-gevolgen van dien. De muur bleek nog steeds wat vage vlekken van de keer ervoor te vertonen (nu niet meer hoor lieve mensen……Lien Poets heeft flink gesopt). De alarmbellen stonden bij mij dus op “HIGH” en rammelden mij steeds weer uit bed. Voor niks. Zoon sliep als een roosje en is zonder problemen de nacht doorgekomen. En warempel….maandagochtend was zelfs z’n ontlasting weer wat harder. Gewoon naar Bruintje Beer (KDV) dus. En dat is prima gegaan. Alleen op mijn vraag “En ben je lief geweest vandaag?” antwoordde hij “Nee”. En dat kan van alles inhouden. Niet lief voor de leidsters of niet lief voor de kindjes. Ik weet het niet…..
Maar dan nu, afgelopen nacht. Eindelijk dacht ik wat slaap te kunnen inhalen. Maar neu hoor. Dochter ziek. Om 03h00 hoorde ik een gil, gevolgd door gebraak. En dan ben ik snel hè?! Met mijn 40-jarig lijf! Dan weet ik niet hoe snel ik op het slagveld moet komen. En Dochter….ach goshie….die stond te rillen op de overloop. Onder de kots. “Ik heb zo’n buikpijn mama”, kwam er heel zielig uit. Maar ik was allang blij dat ze niet in bed was blijven liggen. Dat scheelde in ieder geval weer het verschonen van haar beddengoed! Na haar te hebben gerustgesteld, gewassen en verschoond, is ze bij ons in bed komen liggen. Met een spugbak naast haar. En als u dan denkt dat ik nog één oog dicht kan doen……..nee dus! Maar dat maakt natuurlijk allemaal niet uit. Het feit dat Dochter zich zo ellendig voelde, vind je als moeder veel erger. Ze is vandaag lekker thuis gebleven. Bij opa en oma. Ze heeft niet meer gespuugd, maar de buikpijn bleef. Hopelijk knapt ze in de loop van vandaag een beetje op. En met een beetje geluk kan ik dan vannacht eindelijk een beetje doorslapen…..
Gegroet,
Mama-Zombie

Hij begon al vroeg. Mijn dag. Om 03h45 was ik de eerste keer uit bed. Zoon had buikpijn. Na mijn “moet je misschien een poepje doen?” ging hij neeschuddend terug naar z’n bedje. Hij wilde slapen….. Tegen zessen hoorde ik echter weer z’n slaapkamerdeur. In z’n blote billen stond hij op de overloop! “Hij moest een plasje doen”. Aha. Ik ging nietsvermoedend z’n pyama- en onderbroek halen. Een niet zo fijn luchtje kwam me tegemoet uit de slaapkamer. Juist ja. Poep. Zoon vond het blijkbaar ook vies. Niet zo’n goed idee om z’n broek in bed uit te doen en vervolgens met z’n billen over z’n bed te schuiven. Juist ja. Poep. Overal poep. Ik was wakker! Na Zoon te hebben gewassen, z’n bed te hebben verschoond en afgesopt, zijn we toch allebei weer even gaan slapen. Héél eventjes. En toen stond Dochter naast m’n bed. “Mama…..Jens zit helemaal onder de poep!”. U begrijpt, ik was niet blij. Deze keer was het écht diarree. Waterdun. U zit vast te wachten op wat van deze smeuïge details. Niet? Niet zo flauw hoor, niks leukers dan een poeplogje! Deze keer was het écht feest. Poep everywhere! Yeah! Op z’n lijfje (wat weer ontdaan was van z’n pyama en ondergoed). Op z’n hele bed. Op de kast. Op de vloer. En alsof we nog niet genoeg schoon te poetsen hadden, had meneertje ook nog een leuke muurschildering voor ons gemaakt. En nu praat ik niet over zomaar een klein vlekje hoor. Nee, onze picasso pakte het groots aan. Vol verbijstering heb ik staan kijken. En Man ook. En waar begin je dan het eerst hè?! Sopje maken dus! Sopje voor de kamer, sopje voor het bed, sopje voor Zoon en sopje voor de muur. Een half uurtje later rook alles weer fris. Naar Lentebloesemschoonmaakmiddel en buitenlucht. Het open raam heeft ook wonderen gedaan. Ik hoop niet dat langswandelende mensen van hun stokje zijn gegaan, want er zal ongetwijfeld een flinke walm uit Zoon z’n slaapkamer zijn gekomen. Naast z’n diarree is hij gelukkig niet écht ziek. Geen koorts en geen hangerigheid. Vanavond is hij tevreden in een schone kamer en een schoon bedje weer in slaap gevallen…….deze keer MÉT LUIER!!
Hopelijk is hij er snel weer vanaf…..hij wilde namelijk vanmorgen al naar “de drieklusgroep” bij Bruintje Beer…..

1) without my hairdryer?

Dat vraag ik me dus elke ochtend af. Elke ochtend als ik weer probeer enigszins volume in die dunne haardos te krijgen. Waarschijnlijk zou ik dan spontaan moslima zijn geworden. Ja, ik weet het zeker, een hoofddoek zou de beste oplossing zijn……..no more bad-hairdays.

2) without my coffee?

Oef…da’s ook een goeie zeg. M’n werkdag beginnen zonder een kop koffie is ondenkbaar. Koffie heb ik nodig om die oogleden iets verder open te krijgen in de ochtend. Vooral voordat ik achter m’n beeldscherm kruip. Maar ik moet ook bekennen dat als koffie niet zou bestaan er vast wel wat anders zou zijn waarvan ik zou opkicken / wakker worden….vast wel…. Bijvoorbeeld de overdreven wakkere stemmetjes van de kindjes

3) without love?

Niet mogelijk. Te veel liefde in me om niet te delen met iemand anders…. I would die…..

4) without my kids?

Vast ergens op een lang wit verlaten strand. Of in een tropisch woud tussen de Oerang Oetangs. Als ik geen kindjes zou hebben gehad, denk ik dat ik m’n leven drastisch zou hebben omgegooid. Maar dat is gelukkig niet zo en nu geniet ik iedere dag van 2 lekkere vrolijke koppies (meestal dan )…..die superblij zijn als ik ze ophaal/zie. Heerlijk…..daar kan geen wit strand tegenop. (alhoewel….er zijn dagen dat ik daar anders over denk )

5) without my work?

Da’s een moeilijke. Want ik zou wel zonder m’n werk kunnen…….waarschijnlijk. Maar of ik dat ook wil, is wat anders. Het is heerlijk om na een druk weekend met Man en kids weer even bij te tanken op het werk. Niet dat het daar niet druk is, maar dat is ánders druk. Dat is niet ‘mama-druk’. En geloof me of niet, dat ontspant!!! En we lachen hier soms ook heel wat af. Net of ik toch tussen die “oerang oetangs” zit

En u? Waar zou u zijn zonder bovengenoemde dingen? Daar ben ik dus wel nieuwsgierig naar………

Ik was u nog een blogje verschuldigd over het consternatieburo. Precies een week geleden brachten Zoon en ik een bezoekje. Geheel met tegenzin van mijn kant, maar afijn, dat wist u al. Ik had vantevoren al het één en ander bedacht om het ter plekke zo soepel mogelijk te laten verlopen. Dus…..net voor vertrek heb ik Zoon al geconfronteerd met het kadootje dat ik klaar had liggen…..”voor als hij lief zou zijn bij de dokter”. Chantage weet u nog wel?! Het bleek te werken. Het pakje had ik meegenomen in de auto en meneertje wist dat het daar op hem lag te wachten. En natuurlijk probeerde hij zo’n 100x die brilletjes van z’n neus te plukken. Die verdomde oogtest ook. Hij wilde dat spelletje best met haar spelen, maar die brilletjes….dat vond’ie maar niks. En telkens zodra dat handje weer richting bril ging, hoefde ik maar te roepen dat het kadootje lag te wachten als hij netjes de oefeningetjes zou doen en huppakee hij duwde het brilletje weer terug op z’n neus. Oef….die test hadden we doorstaan. Daarna nog wegen en meten, maar dat vond’ie eigenlijk best wel interessant. Ik ook trouwens. Meneer was in driekwart jaar 7,5 cm gegroeid. Maar goed, daar had ik dat meetlint niet voor nodig. Z’n hoogwaterbroeken zeiden ook al genoeg. Zo goed gegroeid met zo weinig eten….toch best knap eigenlijk . Nou….eerlijkgezegd eet hij niet goed warm, maar over de rest mogen we niet klagen. Broodeter. En toen kwam het bezoekje aan de arts er nog aan. Met het gevreesde prikje. Er was een nieuwe arts. Jonge meid (maar dat ben je al snel in vergelijking met een 40plusser natuurlijk ). Leuke arts. Prikje verliep zeer vlot. Stoere Zoon gaf geen kick. Wel heeft’ie zo’n 4 dagen een dikke rode arm gehad. Wat wil je?!….als ze dat spul gewoon rechtstreeks uit de koelkast in z’n armpje jassen. Veel te koud dus. Niet dat ik er zoveel verstand van heb hoor. Dan had ik er ter plekke wel wat van gezegd. Maar ik hoorde naderhand dat hij daardoor waarschijnlijk zo’n heftige reactie had gekregen. En dan nu. Nu zijn we van het hele gemieter af. No more consternatieburo for me! Yeahhhh……..

Een blogje. Jaaa….een blogje! Gezellig. Waarover dan? Nou eh….geen idee! Loop ik eerst een week lang te schelden op hyves omdat ik niets kon schrijven, heb ik nu geen klodder inspiratie! Geen rare dingen met de kids. Integendeel. Gisteravond hebben we weer 10-minuten-gesprek gehad over Dochter. En dat was goed. Wat zeg ik? Dat was buitengewoon goed. Dochter maakt momenteel sprongen, daar kan de landelijke atletiekclub nog een puntje aan zuigen. Ze is rustiger (zonder haar enthousiasme te verliezen), minder bazig naar andere kindjes (goh…was ze bazig dan? Heeft ze zeker niet van mij), nog steeds erg sociaal (dus toch een kind van mama) en met de toetsen heeft ze alleen maar A’s gescoord (papa noemden ze vroeger al “professor”). Toppie dus. Ik ben supertrots op haar. Ons lekker spontaan sociaal kind met af en toe het hieperdepiepsyndroom. Kleinigheidjes blijf je altijd houden. En hoe klein ze ook zijn, bevestiging hebben ze allemaal af en toe nodig. Bij Dochter gaat dat vaak over haar uiterlijk. Of ze toch wel mooi is, ondanks haar moedervlekje op haar wang. Ze vraagt soms zelfs of ze toch wel mooie voeten heeft!!!!! Waar ze zich toch allemaal niet mee bezighouden… En natuurlijk bevestig ik iedere keer weer dat ze mijn mooie prinses is. Waarop ze zelf met de volgende wijsheid komt…”iemand anders hoeft je niet mooi te vinden, toch? Als je jezelf maar mooi vindt!”. En dat kan ik alleen maar beamen. Je kan tenslotte ook pas van iemand anders houden als je in staat bent van jezelf te houden…….
Goh…..toch weer een blogje compleet en niet eens vol met onzin……