Ze waren zo supergaaf. Die schoenen voor Dochter. Een Replay zwart lak ballerina schoentje. Maat 30. Precies goed. Hebben die kip dachten Zus en ik. Dochter had weinig tijd om te passen. Er stond immers een grote glijbaan midden in de schoenenzaak. Leuk bedacht, ware het niet dat je geen enkel kind meer aan het schoenenpassen krijgt. Laars uit, schoen aan, “ja mam, ze zitten lekker”, vlug schoen weer uit, laars weer aan en gaan met die banaan. En wat blijkt? Ze passen voor geen meter. Ze slipt eruit en verliest de ballerinaatjes al bij de 1e twee passen. En, u raadt het al, daar kwamen we dus thuis pas achter. Van dit soort geintjes kan ik dus chagerijnig worden hè!! Ik denk helemaal ‘t moedertje te zijn, met dochterlief in een paar kèkke schoentjes en dan passen ze helemaal niet. Na wat heen en weer gebel met de schoenenwinkel bleek dat ze ook niet kleiner te leveren waren. Balen zeg. Er zat niks anders op, ik moest ze terugbrengen en ze uit m’n hoofd zetten…..zucht….. En dat gaat eigenlijk niet zo samen………ik en dingen terug brengen die ik heb gekocht. Dat is mooi niks voor Lien. Inmiddels wel geslaagd voor andere schoenen, maar wel in een winkel zonder glijbaan!
Month: October 2007
Zo…..het was weer even stil aan het front. Dat kon ook niet anders. Ik was veel te druk met het opruimen van de gekochte spullen de afgelopen dagen! En nu denkt u misschien, “het zal wel meevallen”, echter ik kan u verzekeren dat dat niet het geval is. Qua kleding valt het wel mee. Ik heb aardig geshopt en aardig wat gespendeert, maar qua aantallen valt het reuze mee. Een heel bijzonder jurkje met bijpassende stola en nog wat casual spul en that’s it. Katching deed de kassa en ik was weer aanzienlijk wat eurootjes lichter. Ach ja, onder het motto ‘de laatste jas heeft geen zakken’ heb ik dan ook geen last van één of ander schuldgevoel. In tegendeel. Vrijdag nam Man onverwacht een vrije dag en zijn we nog op ski-spullen-jacht geweest. En niet zonder resultaat. Een paar nieuwe ski’s pour moi & een paar gebruikte skietjes voor Dochter. En oh ja, ook nog 2 ski-tassen, een snowboardtas, een snowboardgereedschapsschroefsetje (een goeie voor galgje!) en een kinderhelm. Katching deed weer de kassa! En Lien was in haar element. Zojuist belde zus-lief met de vraag of we vandaag niet de kids in het nieuw konden gaan steken, want de winkels zijn open in Tilburg. En Man? Nou die vindt alles prima! Ik heb nl. ook nog een lekkere nieuwe aftershave voor meneer gescoord. Zo doe je dat dus…….verantwoord shoppen! 🙂
Categories
Lien & de Kledingkast
“Je moet eens even in onze kledingkast gaan kijken”, zeg ik tegen Man. “Hoezo?”, vraagt deze, “heb je opgeruimd dan?”. “Ja, ook dat, maar het is belachelijk hoeveel kleding JIJ hebt!” antwoord ik lichtelijk gefrustreerd. “Goed hè?”, reageerde Man naar mijn idee een beetje te vrolijk. Ik vond mezelf namelijk erg zielig. Man heeft 2 gedeeltes van onze hangkast in gebruik, ik ééntje. Man heeft 3/4 van onze legkast in gebruik, ik 1/4. Man heeft 4 laden van onze ladenkast in gebruik, ik 2. Zeg nu eens eerlijk, dames onder ons, dan heb ik toch alle reden om mezelf zielig te vinden, niet? “We kopen voor jou nog een nieuw kostuum en dan is het verder wel gescheten met jou en je kledingmanie!”, zeg ik tegen Man, “Je hebt wel zo’n 25 overhemden, 10 truien/vesten en dan heb ik je poloshirts nog niet geteld”. Ik hoor Man zichzelf in gedachten afvragen wat dan eigenlijk het probleem is. “Ga dan weer eens shoppen voor jezelf”, stelt Man voor. “Ja, dat moet ik héééééél nodig doen ja! De vraag is alleen wanneer!!!! Ik heb gewoon nooit tijd!!!!” reageer ik inmiddels op standje supergefrustreerd. Man geeft het vervolgens op. En gelijk heeft’ie. Ik krijg immers een vrijbrief om ongegeneerd te gaan shoppen en dan zeur ik nog! Maar nu, gewoon op dit moment, heb ik besloten donderdag maar eens wat vrije uurtjes in te plannen. Dochter heeft immers herfstvakantie. Kunnen we mooi met z’n tweetjes naar de stad. Ik zal Man eens een poepie laten ruiken en minimaal de helft van ‘zijn’ kledingkast in beslag gaan nemen!
Ik heb najaarschoonmaak gehouden. Niet zo zeer in huis. Nee, in de speelgoedkast! Met een verjaardag van Dochter en Sinterklaas voor de boeg, leek me dat geen overbodige luxe. Waar moeten we anders immers alle nieuwe spullen weer laten? 2 Volle vuilniszakken om weg te gooien (allemaal kapotte, incomplete of totaal oninteressante spullen) en 1 grote boodschappentas voor het kinderdagverblijf (speelgoed waar ze inmiddels zijn uitgegroeid), waren het resultaat. “Waarom zet je het niet te koop op Marktplaatsâ€, vroegen een aantal andere ouders mij. Ja, waarom eigenlijk niet…… Ik heb geen idee. Wellicht omdat ik een bepaald beeld heb van verkopen via internet. In mijn beleving krijg ik dan een hoop ongewenst bezoek wat komt ‘kijken, kijken, niet kopen’. Waarom dan niet gewoon het kinderdagverblijf er blij mee maken? En alles wat in de vuilniszakken zit, wil ik niet eens meer bij iemand anders tussen het speelgoed zien. Dat is gewoon rijp voor de vuilnisbelt. En als ik daar goed over nadenk, dan word ik onpasselijk van de consumptiewereld waarin we leven. En we kopen maar en we kopen maar en vervolgens als het niet interessant genoeg meer is, belandt het bij het vuilnis, waarna we net zo vrolijk weer nieuwe spullen aanschaffen. En toch doe ik er net zo hard aan mee. Ik moet wel. Zwak excuus, maar om mee te draaien in deze maatschappij, moet ik wel. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om de kids niks te geven met verjaardag en Sinterklaas. En heus, ik denk wel na over de dingen die ik koop. Ik probeer het zo duurzaam mogelijk te doen. Echter de voorkeuze van Dochter gaat vaak uit naar de rommeltjes, de hebbedingetjes waar ze binnen de kortste keren niet meer in geïnteresseerd is of wat stuk gaat. Het is wat. Bovendien is de keuze van speelgoed ook niet te overzien. Ik word er zelf zelfs nog hebberig van. Gelukkig zijn we klaar voor Dochter’s verjaardag. Poeh poeh, dat was me een vluggertje……kijken, nog eens kijken en toen snel kopen! Je kan het maar vast in huis hebben…………..
Categories
Speelpaleis
De speelgoedfolders zijn inmiddels weer massaal op de deurmat gevallen. Ze worden bij ons gelezen van voor naar achter, van achter naar voor, diagonaal en op z’n kop. En oh, ze vinden alles prachtig. Zoon blijft hangen bij alles wat op een auto, vliegtuig of trein lijkt. En geloof me, die staan er heel wat in…..in zo’n folder. “Oh kijk, mama, Thomas Tlein” roept Zoon, “oooh, en kijk een helitokker!”. “Mama, kijk, dit vraag ik voor m’n verjaardag en de rest uit de folder aan Sinterklaas”, roept Dochter. Ik kan u verzekeren dat ik haar beter kan laten aankruisen wat ze NIET wil hebben. Ze vindt ook dingetjes van 1 euro leuk hoor……maar dan wel gelijk de hele pagina, zodat het nog op een aardig bedrag uit komt. Ook kost het haar geen enkele moeite om speelgoed voor Zoon uit te kiezen. Dat kan hij natuurlijk nog niet zelf, dus wie kan hem daar beter bij helpen dan z’n grote zus?! Ik heb eens een aantal dingen op een rijtje gezet van wat ze dan het liefst wil. Of ik dan even zo’n kleine 2000 euro op tafel wil leggen……..tsssss……..wat denkt ze wel………ik ben Sinterklaas niet!!!
“Volgens mij zit dat ook op jouw C3-tje, maar anders zeker op de Renault” zegt een collega gisteren tijdens de lunch. “Huh, wat zit er op mijn C3-tje?” vraag ik vervolgens. “Nou, dat de alarmlichten automatisch aangaan als je een noodstop maakt”, antwoordt de collega. “Geen idee”, zei ik al lachend, “maar ik zal het vanmiddag proberen”. Het lachen verging mij echter snel toen ik naar huis reed en daadwerkelijk als een idioot op de rem moest. En ja, mijn C3-tje heeft inderdaad dat snufje. De alarmlichten sprongen aan. Hallélujah. Dat mijn hartkleppen inmiddels net zo hard tekeer gingen als de alarmlichten, is een kleine bijkomstigheid. Er waren werkzaamheden gaande op een viaduct boven de snelweg. De mongool voor me dacht dat ze stonden te flitsen en ging boven op de rem. Moet wel een man zijn geweest…………..de eikel.
Iedereen weet dat als je éénmaal moeder bent, de ochtenden behoorlijk vermoeiend zijn. Ik zeg ook altijd tegen mijn dierbare mannelijke collega’s dat ik er al een dagtaak op heb zitten als ik op kantoor arriveer. En ja, ze kijken me dan schaapachtig, niet-begrijpend aan. Wat wil je? Man heeft het bij ons thuis ook een stuk gemakkelijker. Als hij thuis werkt, is er geen stress en kunnen we alles op ons gemakkie doen en als hij wel weg moet, is hij zo vroeg de deur uit, dat’ie niks meekrijgt van het hele ochtendritueel! Je kunt soms dus zeggen dat ik naar m’n werk kom om uit te rusten 🙂 Niet helemaal waar natuurlijk, want als ik niet naar m’n werk hoefde dan was er ook minder gehaast ‘s-ochtends. En oké, ik kies er zelf voor om te gaan werken, dus ik zal niet te hard klagen. Feit is wel dat er soms van die ochtenden zijn, dat alles zo’n beetje tegenzit. Dochter die moppert omdat die maillot/panty niet lekker zit, Zoon die zich steeds verstopt omdat hij niet wil aankleden en daarna zo hard mogelijk probeert tegen te werken als ik hem een schone luier aan wil geven. Vervolgens aan de ontbijttafel vindt Zoon het nodig om z’n melk om te stoten en dan lekker met z’n handjes door de Optimel te woelen, zodat niet alleen de tafel, kinderstoel en vloer onder zit, maar ook meneer zelf aardig begint te plakken. Dochter eet (gelukkig) goed haar boterham op, maar heeft dan weer wat tijd over om de kralendoos tevoorschijn te halen. En nee, ik heb het dan niet over die grote houten kralen, maar u weet wel, die kleine priegelkraaltjes die vervolgens, u raadt het al, over de grond vliegen. Wat een toestand. Gelukkig zijn m’n schoonouders vandaag aan de oppas, zodat schoonmama de boel kon opruimen………. Inmiddels is het wat later in de ochtend. Ik ben al wat bijgekomen van het gehol en gevlieg en heb de nodige bakken koffie achter m’n kiezen. De zon schijnt en alles ziet er ondertussen wat rooskleuriger uit……….oftewel m’n ochtendhumeur is over!
Zo dat is gezegd. Sherilyn heeft de sing-off verloren van Maaike. U begrijpt al waar ik het over heb? Juist ja, So You Wanna Be A Popstar. Helemaal een programma van mijn kaliber….geeft waarschijnlijk een goed beeld van mijn geestelijke gesteldheid. Ik vind het heerlijk om naar te kijken, tot grote frustratie van Man. Man moet niet zeuren, die heeft z’n autoracen……zo’n beetje ieder weekend. Sherilyn was dus onze ‘wanna-be-popstar’ van 12 jaar oud. Een Schatje met de hoofdletter S. Werkelijk een lief, mooi, klein meisje met een waanzinnige stem. Maar nog niet klaar voor het grote-mensen-vak. Tenminste dat vind ik. Steeds maar weer kreeg ze van die hoge punten, terwijl ik het toch werkelijk niet altijd even goed vond. Oké ze is zeker een talentje en zal het best gaan maken in de grote boze wereld. Alleen nu nog niet. De overgebleven kandidaten vind ik allemaal goed. Maaike: superstem, alleen een beetje een ‘tutje’. Tessa: wat een strot heeft die meid met 16 jaar en nog een leuke bijkomstigheid is dat ze er super uit ziet. Dan Willem: onze brabantse trots……”wat een lekker ding zè de gij en ge hèd zo’n lekker kuntje” om maar even aan te geven wat ik van ‘onze’ Willem vind. Ik geef hem echter weinig kans deze competitie te winnen. Maar alleh…….da’s mijn bescheiden mening. Wie is eigenlijk uw favoriet????
Man ‘moet’ een nieuwe auto. Z’n proeftijd zit erop en we mogen de tijdelijke auto inruilen voor een nieuwe. Ééntje die man zelf mag uitzoeken. Tijd voor wat proefritjes dus. Mijn voorkeur (ja…ik heb ook nog wat in te brengen) ging uit naar de Passat. Mooi model en niet in de laatste plaats ben ik erg gecharmeerd van de laadruimte. Man gaat het in eerste instantie om het vermogen. Vandaar dat Man afgelopen vrijdag een testrit ging maken met de Passat 140pk! “Rijdt lekker” zei Man opgetogen toen hij thuis kwam. Ik moest er dan ook maar eens even mee gaan rijden. En ja, hij reed prima. Nou vind ik m’n fiets al lekker rijden, dus die 140pk Passat kon er zeker mee door. En groot! Groot dat dat ding is van binnen, niet normaal meer. Ik had Man tijdens onze laatste vakantie beloofd (hij heeft het zelfs op tape staan!) dat ik de volgende vakantie veel minder zou meenemen, maar geloof me, dat is met de Passat niet nodig. Vervolgens was gisteren de 2e testrit gepland met de Alfa 159. “Alfa?” zult u wel denken. Dat dacht ik nl. ook toen Man er de eerste keer mee op de proppen kwam. “Alfa???”, zei ik tegen Man, “je wilt zeker iedere week in de garage staan?”. Want zeg nou zelf, daar staan ze toch om bekend. “Nou en?” was Man’s reactie, “ik lease ‘m toch?”. Maar nu heeft Lien dus gisteren in dat ‘ding’ gereden en ik verzeker u, mocht Man voor deze auto kiezen dan laat Lien toch echt d’r fiets in de schuur. Wat een auto! In één woord GEWELDIG. Lien is verliefd. Hij is mooi, strak, gestroomlijnd, snel, subtiel….en sja…..dan neem je wat minder ruimte voor lief. Het ziet er naar uit dat het dus de Alfa gaat worden. Alleen 1 probleempje…….Man wil ‘m eigenlijk kopen en niet leasen…….nu maar hopen dat we geen ‘maandag-model’ treffen 😉
Poeh poeh, lieve lezers, laat ik u toch zomaar de hele week aan uw lot over. Niks geen spannende stories op m’n weblog. Gewoon helemaal niks. U zult wel denken waar ik de arrogantie vandaan haal om de hele week niks van me te laten horen. Het zat er gewoon even niet in. Ik was moe, op, leeg en daar kwam nog eens bovenop dat ik elke avond heb overgewerkt. Geen vezel in m’n lichaam had nog de inspiratie om een stukje te schrijven. Of het nu een simpele najaarsmoeheid is of dat ik teveel hooi op m’n vork heb genomen de laatste tijd, dat laat ik even in het midden. Het gaat vanzelf weer wel over. Verder gaat het eigenlijk wel goed in ons koddige huisje met ons lekker gezinnetje. Zoon lijkt veel baat te hebben bij de ingreep van vorige week. Ik heb gisteren de hele dag geen snotneuzen geveegd en hij hoort aanzienlijk beter. In 1 week tijd begint hij duidelijker te praten en te zingen. Want dat laatste doet meneer de hele dag. Van Piet Piraat tot Roodkapje, van Stoute Krokodil tot Dikke Dikke Olifant. Het was altijd zo, dat ik aan de melodie herkende wat hij zong, maar nu versta ik daadwerkelijk al meer dan de helft van wat hij zingt. Een gezellige boel dus. Dochter gaat ook lekker. Ze zit goed in haar vel. Heeft nog steeds wel wat rare afwijkingen, maar alleh…….that runs in the family. Zo vroeg ze deze week al meerdere keren wanneer toch die ‘gekke’ meneer op die ‘rare’ fiets weer eens langskwam. “Je weet wel mama, die meneer die met mij met de bal ging spelen”! (Ja, oppas P., ze bedoelde jou en je ligfiets) Dat kind heeft een geheugen van een olifant! Die ligfiets vindt ze geweldig interessant. Ik zie al voor me hoe ze straks als 12-jarige op haar ligfiets naar school gaat……..ehhh………niet dus!