Lien's Log

Zit ik laatst nog een potje te klagen over die onvermijdelijke decembermaand, issie nou ondertussen alweer bijna voorbij!
Nog een paar daagjes buffelen en dan is het Kerstvakantie. Dit jaar heeft mijn werkgever voor het eerst besloten collectief te sluiten.
Iedereen heeft dus vakantie en dat merk je op de werkvloer. Aan de ene kant is er stress (ooohhhhhh HELLUP …… alles moet nog af!) en aan de andere kant kijkt iedereen uit naar dat weekje niks doen.
Nou ja…….niks doen…….veel eten, het nodige drinken en de “verplichte” familiebezoekjes kunnen nog wel eens vermoeiender zijn dan een week werken! Maar alleeh, even geen deadlines is ook wel prettig. Bovendien heb ik niet (net als de meeste van mijn collega’s) 1 week vakantie, maar heb ik (net als de kindjes) nog een 2e week! Heerlijk vooruitzicht.
Hoe dan ook, voordat de vakantie begint, hebben we eerst nog wat obstakels te overwinnen. Obstakels in de vorm van kerstvieringen en –lunches. Allemaal gezellig hoor, daar niet van, maar dan merk je dat het niet handig is als je kindjes op 2 verschillende scholen zitten. Daar bovenop nog een kerstlunch met het werk en de dagen zitten tot op de minuut volgepland. En dan niet te vergeten: DE BOODSCHAPPEN. Die moeten ook nog ergens tussendoor in huis worden gehaald. Strakke planning dus……….en daar mag niet meer te veel tussen komen of we eten frietjes óf pannenkoeken 2e Kerstdag. Waar ik overigens de kinderen waarschijnlijk een heel groot plezier mee doe . Inclusief het grote kind. Maar tot nu toe heb ik toch in m’n hoofd dat er iets van een Kerstmenuutje in elkaar geflanst moet worden. Al te ingewikkeld zal het niet worden, niet met mijn kookkunsten in ieder geval……….ik zal er mijn hersens de komende dagen nog eens even over kraken……
1e Kerstdag eten we buiten de deur. Daar hoef ik me dan ook niet druk om te maken. Dat is een kwestie van aanschuiven en lekker eten en drinken. En daar ben ik dan weer wel goed in. Vind ik persoonlijk. In dat aanschuiven, lekkere eten en drinken .
Het is alleen wel te hopen dat ik de komende weken geen ziekenhuis meer nodig heb. Want ja, lieve mensen, ik ben dus bij Achmea verzekerd. En het ziekenhuis waar ik normaliter terecht kom als er iets is, helpt geen klanten van Achmea meer dit jaar. Ik heb natuurlijk niet in de planning om nog een bezoekje te brengen aan één of andere arts, maar je weet het maar nooit (met mijn kookkunsten wil ik er bijna achter plakken).
Al is het natuurlijk te zot voor woorden dat dit kan. Dat je per maand zo’n 140,00 euro betaald voor een uitgebreide ziektekostenverzekering en dat diezelfde ziektekostenverzekering vervolgens te weinig zorg voor je inkoopt, zodat je niet meer terecht kan in 2011. Bizar, ongelofelijk, onbegrijpelijk en pure oplichterij vind ik het. Het is nog geen 31 december, dus overweeg ik momenteel om nog snel even te switchen van verzekeraar. Nu kan het nog. En m’n geld willen ze per slot van rekening overal wel hebben.
Daar komt dan ook nog bij dat er doodleuk gepubliceerd wordt vandaag dat Achmea een belang van 77%  neemt in de onafhankelijke vergelijkingssite “independer”! Lekker onafhankelijk jah……….duhuhhhhhhh……….dus!
Afijn, dat moest ik ook nog even kwijt, dat begrijpt u ongetwijfeld.
Verder heb ik besloten dit jaar geen kerstkaarten te versturen! Sorry als u één van die vrienden of kennissen bent, die al dagen voor de brievenbus ligt te wachten op een kaartje van mij. Het komt niet. Heb ze niet geschreven. Heb ze niet verstuurd. Mijn excuses.
Desalniettemin wens ik u allen een hele fijne, gezellige, liefdevolle Kerst toe en hoop ik dat 2012 alles mag brengen waar u op hoopt (behalve de jackpot van de staatsloterij want die komt al naar mij)…………Amen.

Ik stond er om bekend dat ik moeilijke dingen vaak probeerde weg te lachen. Vooral en plein public. Vooral niet laten merken dat ik het moeilijk had en lekker de vrolijke “Harrie” uithangen. Nu vind ik persoonlijk nog steeds dat een lach al vaak een hoop dingen relativeert. Dat je met een lach vaak verder komt, dan enkel in de put te zitten. Maar goed, dat is makkelijk gezegd. Ik weet inmiddels dat er zoveel lieve mensen om me heen zijn, dat ik het ook gerust kan zeggen als ik me eens kut voel. En dat doe ik tegenwoordig dan ook steeds vaker. Waarom altijd de schijn op houden terwijl het met mij ook wel eens niet lekker gaat of dat het bij mij ook wel eens niet lekker loopt?
Zo ook met het hele gebeuren om Zoon. Heel vaak kan ik lachen om de dingen waar we tegenaan lopen, maar soms ook niet. Soms is het besef dat hij z’n leven lang tegen bepaalde dingen aan zal blijven lopen te confronterend. En dan baal ik. Niet voor mezelf. Voor hem. Ik gun ons ventje zo graag een vrolijk probleemloos leven. Doen we dat niet uiteindelijk allemaal? Je wilt je kinderen behoeden voor alles wat lastig en moeilijk is. Je wilt dat ze mee kunnen op school. Dat ze leuke vrienden hebben. Dat ze straks hun geld goed kunnen verdienen. En vooral dat ze gelukkig zijn met wie ze zijn en wat ze doen. Een hele waslijst. En we willen het allemaal. Een gezond en gelukkig leven voor onze kids.
Dat het soms anders loopt, maken we dagelijks mee. Er worden kinderen ziek. Er worden kinderen gepest. En er sterven kinderen. Dagelijks. De keiharde realiteit. En daarmee vergeleken zijn de problemen waar wij tegenaan lopen, of betergezegd waar Zoon tegenaan loopt, natuurlijk peanuts. Maar ze zijn er wel. De frustraties waar hij nog steeds niet goed raad mee weet. Het onbegrip. De onrust.
Hoe fijn is het dan om eindelijk eens een Sinterklaasavond te beleven waarbij hij de rust kon vinden om te genieten? Om van ieder kadootje plezier te hebben en vrolijk rond te huppelen? Hoe mooi is het om te horen dat hij kan benoemen wat hij krijgt en hoe hij het vindt? Hoe fijn is het om een kind naar bed te brengen wat jou een megaknuffel geeft omdat hij het zo ontzettend leuk vond allemaal? Nou, ik kan u vertellen…….dat voelt mega-goed!!! Hij gaat met zoveel sprongen vooruit nu hij de juiste begeleiding en het juiste onderwijs krijgt, dat is met geen pen te beschrijven. Vooral op sociaal en verbaal vlak. Precies de punten waar de pijn het grootst was. En doordat dat allemaal lekkerder loopt, zien we meteen ook het resultaat op cognitief gebied. Hij begint te schrijven, hij probeert te lezen, vraagt ons de oren van het hoofd over letters, woordjes en taal. Kortom…….het gaat bijzonder goed.
En na zo’n avond als gisteren, kan ik alleen maar zeggen dat ik een gezegend mens ben! En ja, er zullen best nog dagen volgen dat ik me klote voel……..om alles, maar vandaag schijnt alleen maar de zon!!!!! Ehhh…..figuurlijk dan hè?! 

Lieve Sint,

Zet u maar snel wat kadootjes bij ons klaar 
Dan is dat voor dit jaar ook weer voor mekaar 

Zelf wil ik écht helemaal niks in m’n schoen
Ik probeer al dagen zo stout mogelijk te doen

Dat gaat me aardig goed af……daar niet van
Ik probeer van alles, zodat ik maar met u mee naar Spanje kan

Dat is namelijk mijn favoriete vakantieland
Als ik daar weer ben, is er vast niks meer aan de hand!

Dus lieve Sint,
Ik weet niet wat u er van vindt

Neem me maar snel voor een paar weekjes mee
Naar dat land van de sangria, de zon en de zee!

Niet voor een heel jaar, nee dat is te lang
Ik ben er wel wat eerder mee klaar, ben ik bang

Zomaar voor even, dat lijkt me wel fijn
Ik beloof u dat ik niet té lastig zal zijn

Dus komt u maar op met die zak en z’n roe
Met veel plezier reis ik mee naar Spanje toe

Meer wil ik er nu niet meer over kwijt
Groetjes van deze stoute meid!

Och och wat komt die decembermaand toch al weer met rasse schreden dichterbij. Hij kent geen genade, de decembermaand. Althans, niet bij mij. Aan de ene kant vind ik ‘m geweldig, sfeervol en gezellig. Aan de andere kant levert hij tegelijk een hoop gedoe en gestress.

Eerst al de 5^e van de decembermaand. Niet dat ik daarvan zo gestresst raak, maar de kinderen des te meer. En als de kinderen gestresst zijn, kun je moeders na een tijdje ook wegdragen. Ze stuiteren sinds de aantocht van de man met de witte baard al door het huis. Gezelligheid, pepernoten, chocolade en marsepein alom. En dan nog de schoenkadootjes niet te vergeten. Mams taak om alles op tijd in huis en in de schoen te hebben, is slechts een kleine bijkomstigheid. Zelfs op school is er geen rust voor de toch al drukbezette kinderhoofdjes. Alles draait om surprises, kadootjes, het Sinterklaas-journaal en het grote boek. Na zoveel aanbod van prikkels, is het niet zo verwonderlijk dat alle kindertjes thuis nog even door gaan met stuiteren.

5 December zelf slaat natuurlijk helemaal alles. De kado’s worden steeds groter en de ouders steeds gekker. En ja, ik spreek ook voor mezelf. In deze consumptie-maatschappij draait alles steeds meer om spullen. Veel spullen en dure spullen. Of we daar nu zoveel gelukkiger van worden?! Ik denk van niet………

Na 5 december komt het volgende feest op ons af. Kerstmis. We weten niet hoe snel de Kerstboom naar binnen moet. Mensen kijken je raar aan als je zegt dat je er eigenlijk geen zin in hebt…… Natuurlijk is zo’n boom erg gezellig en sfeervol. Totdat hij echter weer moet worden opgeruimd. Niet mijn favoriete bezigheid.

Ieder jaar zorgt Man dat hij ver van me vandaan blijft als de boom moet worden opgetuigd en weer moet worden opgeruimd. Als het niet vlekkeloos verloopt (wat meestal het geval is) staat mijn gezicht op onweer en zucht ik er een eind op los. En geloof maar dat ik daar goed in ben. Als ze er prijzen voor zouden uitreiken, stond ik zeker op het podium. De reden dat Manlief uit de buurt blijft, is enkel en alleen omdat hij dan tenminste niet de schuld en volle lading krijgt. Lang leve de Kerstgedachte……..Worldpeace!

En als dan ook nog na 5 december (en sommige komen zelfs al voor die tijd) de eerste Kerstkaarten in de brievenbus vallen, krijg ik het helemaal benauwd. Dan klim ik steeds weer in de pen en begin zelf ook kaarten te schrijven en te versturen. En dat in dit digitale tijdperk. Zonde van de tijd, van het papier en van het geld. Wel goed voor de TNT-postbezorgers. Dat dan weer wel. Ieder jaar neem ik me voor om het niet meer te doen en ieder jaar laat ik mezelf toch weer gek maken.

Waar is in hemelsnaam die sterke standvastige vrouw gedurende de decembermaand??!! Ik weet het wel……..ze is ver te zoeken……..wellicht alvast vertrokken op wintersport :).

Lien heeft een nieuwe verslaving. Wordfeud. Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: online Scrabble via de slimme telefoon. De Iphone in mijn geval. Normaal ben ik niet zo van apps. Manlief is hier van de gadgets, van de electronica en van alles er om heen. Dat maakt mij lui. Ik weet niks van de televisies, van de computers, van de PS3, de Wii of de mediacenter. Ik weet hoe ze aan moeten en verder houdt het snel op. Je kunt nu eenmaal ook niet overal verstand van hebben, denk ik dan maar. Alle apparaten waar “Miele” op staat, begrijp ik hartstikke goed en daar kom ik al een heel eind mee. De rest laat ik met liefde aan Man over. Het is zijn ding, dus dan moet hij ook maar zorgen dat het werkt. En dat doet’ie graag hoor……vooral het aanschaffen van al die nieuwe dingen!
Voordat er echter weer iets nieuws in huis komt, gaat er heel wat gezucht van mijn kant aan vooraf. Ik weet dat Man z’n verlanglijstjes altijd aanzienlijk langer zijn dan de mijne. En dan heb ik het nog niet over de prijscategorie gehad waar zijn spulletjes in vallen. Ben ik nog blij met een nieuwe lipstick van hooguit 15 euro, heeft hij weer een Sonos system van 400 euro bovenaan staan. Denk ik aan een nieuw tosti-ijzer voor zo’n 50 euro, heeft hij alweer bedacht dat die nieuwe Iphone 4S wel interessant is. Ach ja, ik ga er niet te lang op door, want dit wist ik natuurlijk al lang voordat ik 2 jaar geleden “JA” zei in het stadhuis.
Maar goed, even terug naar de apps. In dit geval de Wordfeud app. Zoals ik al zei wordt mijn telefoon overladen met apps die Man, al dan niet gratis, voor mij download. Ik doe er niks mee. Het irriteert me alleen maar dat m’n telefoon zo belachelijk vol staat met icoontjes waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Zo schrok ik, samen met de rest van mijn collega’s, mezelf gisteren het apelazerus toen ik een sms-je ontving. Had’ie weer een belachelijke ringtone geinstalleerd waarvan iedereen in de lach schoot en ik een rooie biet kreeg. Voor schut gewoon. Dat is Man. Als hij erbij was geweest, had’ie het hardst gelachen van allemaal.*als je dit leest lieve Man: ik strijk je hemden niet meer, voordat die belachelijke ringtone eraf is*
Maar dat Wordfeud hè, dat spelleke is toch zo leuk! Momenteel ben ik het met 6 mensen tegelijk aan het spelen. Dat kan dus gewoon. Heb je geen tijd, dan ga je gewoon verder op het moment dat het wel lukt. ‘s-Avonds bijvoorbeeld als de kindjes op één oor liggen en er geen bal op TV is. Je kunt het trouwens ook heel gemakkelijk combineren met TV-kijken, vind ik zelf. Toch haalde ik in eerste instantie ook m’n neus op toen Man me vertelde wat er nu weer was bijgezet op mijn telefoon. Wat moest ik daar nou weer mee?? Maar ik moet hier op terug komen. Het is echt leuk en echt verslavend. Eindelijk eens iets wat ik kan en wat ik leuk vind. Nu nog de rest van de zooi eraf zien te krijgen, maar dat komt vast goed *zolang er maar genoeg ongestreken hemden liggen*!

Je zou bijna denken dat er helemaal niks gebeurt in mijn leventje. Er wordt weinig tot niets geblogd en het is akelig stil op de diverse sites. Toch is er niks minder waar. Het is juist zo druk dat ik simpelweg geen ruimte heb kunnen vinden om iets te schrijven. Ook speelde een groot gebrek aan inspiratie me parten de laatste weken. Daar is onder andere een flinke griep één van de mede-veroorzakers van, maar ook zonder die griep weet ik niet of er veel op papier was gekomen.

We hadden verwacht dat we na de zomervakantie wel in rustiger vaarwater zouden belanden, maar ook dit blijkt absoluut niet het geval.

Iedereen wil een afspraak met mij en/of manlief. De ambulante hulpverleenster, de fysiotherapeute, de logopediste, de mentor van de groep waar Zoon in zit en ga zo maar door. Het is iedere week weer passen en meten voor wat betreft de beschikbare tijd. Gevolg van deze drukte is dat mijn lijf me even een halt heeft toegeroepen en dat ik 2 weken met een flinke griep heb thuisgezeten. En eerlijkgezegd ben ik nog niet helemaal fit.

Swa…..ook niet ziek genoeg om thuis in bed te liggen, dus inmiddels ben ik weer van de partij op kantoor. Waar ook steeds weer nieuwe ontwikkelingen gaande zijn en het dus iedere keer maar weer afwachten is of mijn bureaustoel er nog staat en m’n pasjes het nog doen ;). Je weet tenslotte maar nooit…….

Verder gaat het wel goed hoor lieve mensen, er zitten simpelweg te weinig uren in een dag…….er van uitgaande dat er ook nog een aantal geslapen moet worden en dat laatste gaat me erg goed af. Slapen is eigenlijk mijn grootste hobby op dit moment. Het liefst veul en lang!!!

En in mijn joggingbroek op de bank hangen. Ook een heerlijke bezigheid. Helaas is daar dus ook te weinig tijd voor naar m’n zin.

Tel bij dit alles nog eens het onderhouden van onze sociale contacten op en ja hoor, de week zit nokkievol. Leuk hoor en gezellig, maar soms iets te veel van het goede. Al zijn het ook weer deze lieve contacten die mij op de been houden en er zijn als ik ze nodig heb.

Wel balen dat ik net de griep moet krijgen tijdens de 2 mooiste weken van 2011. Niks geen “er-op-uit”, niks geen “late-avondjes-met-vrienden-en-borrels”, niks geen “gezellige-BBQ’s”. Nope, lekker rustig thuis en op tijd naar bed. Ach ja, ook dat is niet het einde van de wereld. En natuurlijk gunde ik iedereen een paar van deze mooie weekjes. Zeker na zo’n pet-zomer van afgelopen jaar. Iedereen krijgt goede zin van een stralend zonnetje. Griep of geen griep. Mooi weer geeft nou eenmaal positieve energie en dat kan iedereen wel gebruiken. Zeker ik :).

Over energie gesproken, of het tekort eraan, deze weken hebben mij ook weer aan het denken gezet. Wat wil ik nou allemaal precies???

Blijf ik bijvoorbeeld dit werk doen? 24 uur per week? Of wordt het tijd voor iets anders? Zelfontplooiing op m’n 43^e? Alles heeft altijd z’n redenen. Dat is althans mijn overtuiging. Wat er ook gebeurt in je leven, het gebeurt met een bepaald doel. Misschien dat dit wat zweverig klinkt allemaal, maar het is wel zoals ik het voel. Dus alles in mijn leventje gebeurt met een bepaalde reden, alleen is het soms een lange weg om uit te zoeken waarom dan precies. Wat is het leerproces voor mij? Wat brengt het mij verder en hoe ga ik ermee om? Dat wij een zoontje met autisme hebben gekregen, zal ook zeker niet zonder reden zijn. Zoon hoort bij ons. Wij zijn de ouders die hem helemaal de ruimte geven om te zijn wie hij is. En ik denk dat we daar tot nu toe heel goed in zijn geslaagd. Natuurlijk ligt er nog een hele weg voor ons en zal het niet altijd even gemakkelijk gaan, maar de basis is goed en dat helpt ons al zoveel verder.

Op werkgebied heb ik dan ook het gevoel dat er, ondanks mijn 43^e, nog een heel pad voor me ligt. In welke richting, hoe, wat, waar dat weet ik alleen nog niet precies. Soms zijn er situaties die je dwingen om eens stil te staan bij wat je nou precies wilt. Die fase heb ik nu duidelijk bereikt. Het antwoord heb ik alleen nog niet. En dat is niet erg. Zolang ik maar bewust ben van het feit dat ik zelf uiteindelijk verantwoordelijk ben voor het bereiken van de doelen, dan is het goed………..de rest komt vanzelf……….vroeg of laat!

Inmiddels zijn de kindjes weer helemaal gewend aan het schoolritme en wij aan het werkritme! Ondanks het reorganiseren van mijn werktijden, lukt het tot nu toe allemaal aardig. Kompaan is redelijk zonder file bereikbaar in de ochtend. Vooral als we de snelweg nemen. Zoon raakt langzaam ook al gewend aan de afstand en Dochter aan het feit dat haar broertje niet meer bij haar op school zit.
Deze morgen stond er een bezoekje aan de arts van Kompaan gepland met daarachter meteen een afspraak met Zoon z’n mentor op de groep.
Wat is het toch een verademing om bij zo’n arts en verpleegkundige te komen. Wat zijn die mensen toch ingespeeld op kindjes met problemen, stoornissen en wat al niet meer. Fantastisch hoe ze tegen Zoon doen en hoe ze hem precies krijgen waar ze hem hebben willen. Wat dat betreft gaat er echt een wereld voor ons open. Het kan dus wel allemaal……gewoon met een beetje meer geduld en een beetje meer rust en een beetje meer begrip.
Zoon heeft allerlei onderzoeken gewillig ondergaan en weer is geconstateerd dat hij bovengemiddeld lang is, een mooi gewicht heeft en er verder lichamelijk heel gezond uitziet en is! Neurologisch heeft de arts ook geen afwijkingen kunnen constateren en zijn conclusie was dan ook dat Zoon veel baat zal gaan krijgen met fysiotherapie. Deze therapie wordt al op korte termijn gestart……ben benieuwd. Ook logopedie wordt opgestart en op locatie gegeven.
Het vergt momenteel nog wat veel tijd en energie van ons als ouders, maar als alles straks is opgestart en goed gaat lopen, dan wordt het voor ons ook wat rustiger. Bovendien weten we maar al te goed waar we het voor doen en staan we helemaal achter het pad wat we nu hebben gekozen voor ons ventje.
Op de groep waren ze ook erg tevreden over de ontwikkelingen tot nu toe. Zoon raakt al erg vertrouwd met het concept, met de leidsters en de kindjes. Hij doet het volgens de leidsters erg goed en staat open voor nieuwe dingen. Ze kunnen al goede afspraken met hem maken en die komt hij ook netjes na. Conflictsituaties duren niet meer zo lang als 2 weken terug en hij is het naderhand ook weer snel vergeten. Kortom……WE ZIJN HEEL BLIJ met hoe het tot nu toe gaat.
Natuurlijk mist hij z’n vriendjes en mist hij het afspreken. De reis naar huis duurt gewoon erg lang en voor zijn gevoel moet hij al bijna naar bed als hij thuiskomt. En dat is min of meer ook zo. Toch heb ik het idee dat dat ook al begint te wennen. De woensdagen zullen we gewoon wat verder vooruit moeten plannen. Dan kan hij nog gerust afspreken met zijn vriendjes van zijn oude school. Vanmiddag was er al een voorproefje bij vriendje G. en Zoon vond het geweldig!!!! Volgende week komt weer een ander vriendje en zelfs zijn vriendinnetje had al gebeld of Zoon vanmiddag thuis was………zo schattig!!!!!
Al met al kunnen we tot nu toe alleen maar trots zijn op ons kereltje. Hij heeft de verandering zo goed opgepakt en hij maakt er op zijn manier het beste van………..wat is het toch een kanjer!!!

Morgen gaat het allemaal beginnen. Een fase waar we al een tijdje op voorbereid zijn en ook wel naar uitgekeken hebben. Alles beter voor ons manneke dan nog een jaar aantobben op z’n oude school. Tegelijkertijd is het spannend. Vooral voor Zoon. Al hebben wij het idee dat hij er ook wel zin in heeft. Het punt wat alleen steeds terug komt, is: “het is wel erg ver rijden hè mama?!”. En sja, wat zeg je daar dan op?! Natuurlijk is het een eindje weg, maar nu ook weer niet aan de andere kant van Nederland. Een half uurtje rijden is peanuts, maar als er iets aan de hand is met je kind, dan duurt datzelfde half uurtje een eeuwigheid. Dus ook ikzelf heb er gemengde gevoelens bij.
Niet dat ik dat aan Zoon laat merken, of course not. Wij proberen het steeds positief te benaderen. Het feit dat hij met een taxi naar huis komt, vindt hij wel erg leuk. Hoe dat echter gaat lopen, als dat nieuwtje er ook weer af is, dat wordt simpelweg afwachten. Zo ook het afscheid nemen morgenochtend. Een hele nieuwe omgeving, met allemaal nieuwe kindjes en nieuwe “juffen”. Dat is voor ons als volwassenen nog wel spannend, laat staan voor een kindje van 6.
Toch geloof ik heilig in een goede afloop. Zodra hij merkt dat hij daar mag zijn wie hij is, dat hij daar wordt begrepen en dat er geen druk op hem wordt gelegd, dan moet dat een positieve uitwerking hebben. Dat kan gewoonweg niet anders. Wellicht dat hij dan merkt dat school ook heel erg leuk kan zijn en dat hij veel meer dingen kan dan hij nu denkt.
Ook brengt dit hele gebeuren weer Zoon z’n eerste schooldag ruim 2 jaar geleden naar boven. Ik gun hem dit keer een zoveel fijnere start. Wat heeft ons manneke toch moeten afzien op z’n oude school. De stempel die vanaf dag 1 al op hem gedrukt is, zie daar maar eens mee om te gaan. Het automatisme waarmee hij de schuld kreeg van ieder conflict terwijl hij er echt niet alle keren de oorzaak van was. Om dat keer op keer te zien en te constateren, dat doet zeer. Nu hopen we dus op een zoveel betere, rustigere start. Een start waarbij hij kan laten zien wat voor een geweldig manneke hij is. Natuurlijk…….met zijn beperkingen en zijn gebruiksaanwijzing, maar als je de moeite neemt om die gebruiksaanwijzing te lezen, dan kun je je geen liever kind wensen…….
Ik ben er in ieder geval heel trots op dat ik zijn mama mag zijn! Ongeacht wat de toekomst ons nog brengt……………

Toen ik afgelopen zondag voor het eerst een knobbel voelde in mijn linker borst, was ik daar eigenlijk nog redelijk kalm onder. Pas in de loop van de dag begon ik mezelf te realiseren dat dat natuurlijk van alles kan zijn. Ook slecht nieuws! Het gebeurt immers zo veel vrouwen, dus waarom mij niet?!? Toch ben ik steeds wel rustig gebleven en positief over een goede afloop. Al spookte een eventueel slecht scenario ook regelmatig door mijn hoofd. Ik denk dat dat onvermijdelijk en menselijk is.
Maandag heeft de huisarts alvast eens gekeken en gevoeld. Hij concludeerde dat het een mooie en egale knobbel was die goed te bewegen was. En dat was gunstig!
Toch was ik erg blij dat ik dezelfde week, vandaag dus, al terecht kon op de mammapoli, waar meteen alle nodige onderzoeken konden worden verricht. Ik heb ze deze ochtend dan ook allemaal doorlopen. Eerst een gesprekje met de arts die me nogmaals heeft onderzocht. Daarna een bezoekje aan de röntgenafdeling waar de mammagrafie heeft plaatsgevonden. Jeetje………..ik wist niet dat ze zó plat geduwd konden worden. Niet prettig, maar het was te doen. Na 4 foto’s gingen we weer verder voor een echografie. De radiologe had de foto’s ondertussen al bekeken en ging vervolgens met de echo aan de slag.
Zij liet mij vervolgens zien dat het inderdaad om een mooie egale afgebakende knobbel ging en dat het volgens haar een fibroadenoom was. Dit is een bindweefselknobbel die in de meeste gevallen geen kwaad kan. Dat was op zich al een hele geruststelling.
Om echter zeker te zijn, heeft de radiologe toch ook een biopsie gedaan. 3 Stukjes weefsel zijn eruit gehaald en worden nu verder onderzocht. Gewoon om zeker te zijn dat haar bevindingen kloppen.
Al was ze er bijna 100% zeker van. Voor mij een hele geruststelling dat begrijpt u.
Aanstaande dinsdag krijg ik de definitieve uitslag en dan wordt er besproken wat we verder gaan doen. Eruit of niet?!?
Ik heb altijd heel hard geroepen dat iets wat er niet hoort, eruit moet, maar ik ga nu nog maar even niet op de dingen vooruit lopen.
Dinsdag weten we het definitief. Dan hoop ik met een heel blij gezicht het ziekenhuis weer te verlaten. Om dan vervolgens zo langzamerhand eens in vakantiestemming te komen.  .

Vandaag wordt het een rustig dagje. Zo’n biopsie is toch ook nog wel een beetje vervelend. Natuurlijk was de huid wel verdoofd, maar het gewroet en geduw, voel je gewoon. En nu is het dus helemaal beurs en gevoelig…… Maar laten we eerlijk wezen……..als dat het ergste is?!?!?!
Tot nu toe ben ik alvast voor een groot gedeelte gerustgesteld……nu dinsdag de overige 5% nog! 

Het aftellen is begonnen! Ik merk het op hyves, op m’n werk, bij school……overal is iedereen aan de vakantie toe. Ook wij natuurlijk. Er is alleen nog één grote hobbel te nemen en dat is morgen. Dan neemt ons manneke afscheid van de school waar hij ruim 2 jaar lang iedere dag naar toe ging. Dan neemt hij afscheid van z’n vriendjes en vriendinnetjes met wie hij ruim 2 jaar lang is opgetrokken en waar hij vaak mee heeft afgesproken, ruzie gemaakt (dat ook  ) en gespeeld. Dat laatste gaat me nog het meest aan m’n hart. Natuurlijk zal hij ze nog wel blijven zien zo nu en dan, maar zeker niet meer in de frequentie van nu.
Dat hij van school afscheid neemt, is eigenlijk wel prima. Een school waar hij nu niet de leukste herinneringen aan heeft en niet de leukste tijd van z’n leven heeft doorgebracht. Aan de andere kant heeft deze school hem wel de vriendjes van nu gebracht……..en binnen de mogelijkheden die er waren, hebben ze gedaan wat ze konden. Als de capaciteiten er niet zijn, kun je er weinig meer van verwachten.
Dat ze zelfs in de laatste nieuwsbrief, waarin ze Zoon veel succes wensen op z’n nieuwe school nog niet eens z’n achternaam goed kunnen schrijven, zegt wellicht al genoeg.
En eigenlijk zijn wij, als ouders, er al geruime tijd klaar mee. De manier van communiceren, van aanpakken en van begeleiden, laat ons inziens te wensen over. Aan de andere kant is het maar goed dat we niet alles vantevoren weten. Het is zoals het is en het is gegaan zoals het is gegaan.
Dochter heeft het nog steeds prima naar haar zin en zij gaat gelukkig heel lekker. Een pak van ons hart, dat begrijpt u. En wat school betreft, laten we het voor wat het is. We willen het haar ook niet moeilijker maken dan nodig en daar hebben we school nu éénmaal ook nog bij nodig. Als ze zo lekker blijft gaan als nu, is het nog 4 jaar. Nog 4 jaar en dan zwaait ons eigen dametje af zoals groep 8 dat vanmorgen heeft gedaan. Van mij mag dat nog wel even weg blijven, maar aan de andere kant zal ik blij zijn dat we dan de lagere-school-tijd kunnen afsluiten.
We hebben veel geleerd het afgelopen jaar. Op allerlei gebied. Ook van het feit dat je bepaalde dingen niet kunt terugdraaien of veranderen. Je hebt er simpelweg mee te dealen. En dat kunnen we wel hoor!
Zo ook met de veranderingen die na de vakantie komen gaan. Wij komen er wel doorheen met ons gezin. Dat is zeker! Hopelijk is Zoon snel gewend aan de nieuwe situatie en kunnen we voor de woensdagmiddagen nog steeds afspreken met zijn huidige vriendjes. Het wordt wat verder vooruit kijken en plannen, maar ook dat gaat lukken.
Verder wil ik iedereen alvast een hele prettige vakantie toewensen. Goede reis, geniet en graag in goede gezondheid weer terug!
Bedankt voor de lieve reacties gedurende het afgelopen schooljaar. Dit blog en jullie steun hebben het voor ons zeker een stukje makkelijker gemaakt……….en de aankomende periode houd ik jullie zeker verder op de hoogte.

Hartelijke groeten van een hele trotse moeder!