Lien's Log

Years pass by! En dat gaat niet langzaam!!! Ze vliegen voorbij!

Zit ik voor m’n gevoel gisteren nog op school, word ik nu toch stiekem geconfronteerd met wat rimpeltjes hier en daar en een flinke dot grijze haren (die ik natuurlijk netjes iedere 5 weken onder een laagje verf prop!). Ben ik zo nog volop aan het sparen voor mijn uitzet (ja lieve mensen, dat deed je vroeger…….spáren voor je uitzet………baddoeken, handdoeken, theedoeken etc… Zie ik u nu moeilijk kijken en fronzen??!! U heeft gelijk: uitzet sparen is zóóóóó 1980), is nu ondertussen alles al lang versleten en een paar keer vervangen. En dat op zich is niet zo erg. Smaken veranderen, stijlen veranderen en ik ga daar graag in mee. Ik ben, hoe zal ik het zeggen, een goed persoontje voor het laten draaien van de economie.

Afijn, we dwalen weer af geloof ik. Ik wilde het met u hebben over het fenomeen Ouder Worden! Hoef je niks voor te doen. Gaat vanzelf. En als je het mij vraagt, véééééééél te snel. Niet dat ik nu terug zou willen naar mijn pubertijd of zo. Neu die onzekerheid en dat alles nog moeten ontdekken, daar zit ik niet meer op te wachten (al zou dat gladde huidje, die strakke buik en mijn eigen kleur haar niet zo gek zijn by-the-way). Nee, het is eigenlijk ook weer wel lekker om m’n plek in de maatschappij te hebben gevonden. For what it’s worth. Want ja, ook daarin veranderen steeds weer dingen. Heb je zo nog een leuke baan, komt er hupsakee de zoveelste reorganisatie aan en staat iedereen op straat. Wat dat betreft wordt het strakjes toch weer zoeken naar een nieuw plekje waar ik me een beetje nuttig kan maken. Al is thuis ook voor de eerste periode een prima plekje hoor. Even pas op de plaats maken, is niet zo slecht voor deze altijd bezige bij.

Maar om je plek te hebben gevonden in een heerlijk gezin, met leuke kinderen (want jahaaaaa die heb ik toevallig. Die van mij zijn leuk joh! Wil je ze eens een weekje lenen??? Nee???? Oh…..gemiste kans! 😉 ) en een fijne vent (niet te leen 😉 ) dat is erg plezierig. In het liefdesleven heb ik het nodige op m’n bordje gehad, al dan niet door eigen toedoen. Gelukkig heb ik mezelf er altijd aardig doorheen kunnen slaan en lukte het om niet helemaal m’n zelfvertrouwen te verliezen. Eigenlijk als ik terug kijk, ben ik er alleen maar sterker door geworden. Ik weet dat ik het alleen ook kan en red en alleen al door dat inzicht, is het superleuk om iemand te ontmoeten met wie je het dan toch samen wilt doen.

Dat allemaal maakt het wel OK op mijn 44^e. Ondertussen weet ik wie ik ben en wat ik kan en vooral ook wat ik niet kan. Wat ik wíl is echter nog een zoektocht. Een hoop dingen weet ik wel natuurlijk. Ik wil goed in m’n vel zitten, ik wil gelukkig zijn, ik wil dat mijn gezin gelukkig is en dat mijn kinderen en wijzelf gezond blijven. Maar wat ik daarnaast nou nog voor mezelf wil, dat is een zoektocht die nog loopt.

Diep in mijn hart is schrijven het liefste wat ik doe. Mensen entertainen met mijn schrijfsels. Maar goed, daar zal niet veel brood in te verdienen zijn (we zijn tenslotte niet allemaal een Saskia Noort, Loes den Hollander of Daphne Deckers). De volgende vraag die ik mezelf dan vervolgens stel, is of dat ook wel moet? Of ik wel zonodig geld moet verdienen…… Het antwoord is eigenlijk nee. Dat moet niet perse. Want weet je wat het nadeel is van geld??? Eigenlijk heb je het toch nooit genoeg. Eigenlijk zit een mens zo in elkaar dat’ie altijd maar meer wil. Nou en eigenlijk ben ik daar wel klaar mee.

Natuurlijk is het fijn dat ik alle rekeningen gewoon kan blijven betalen en dat ik leuke dingen kan doen met mijn gezin en dat ik van tijd tot tijd lekker los kan gaan in een shopping-outlet. Dus sja, er moet natuurlijk wel geld verdiend worden. Maar ik weet wel dat dat niet mijn eerste drijfveer is. Ik wil iets doen waarvan ik blij word. Door mijn levenservaring weet ik dat ik het dan het beste kan volhouden. Bovendien denk ik dat iets pas kans van slagen heeft als je het doet met heel je hart en ziel.

En dat is dan weer het voordeel van ouder worden. Dat je dit soort dingen weet………..en dan nemen we die rimpeltjes en grijze haren maar voor lief!

Wat was het een geweldig leuke avond met Doe Maar, mijn helden van 30 jaar terug!

Er gaat een wereld voor me open, écht wáár! De wereld die outplacement heet. En het is léuhéuk joh…… Was ik eerst nogal sceptisch over dat hele outplacement-gebeuren, moet ik nu toch eerlijk bekennen dat ik er enthousiast en best wel blij van word. Nou ben ik van nature al een blije gup dus wat dat betreft verandert er niet zoveel, maar toch……. Al die leuke testjes die ik kan doen en waar dan allerlei interessante dingetjes over mezelf uitrollen…..zo maar…..echt leuk! En nu blijkt uit één van die testen (de drijfverenanalyse) dat ik een creatieve geest ben/heb en eigenlijk alles wat nieuw en anders en moeilijk is erg leuk vind. Hmmmm……..dat geeft te denken, niet?

 Bij creativiteit dacht ik vroeger aan schilderen, knutselen, muziek en/of theater maken. Maar een creatieve geest houdt natuurlijk veel meer in. Volgens mijn persoonlijke begeleidster (een geweldig aardig leuk mens by-the-way) zit mijn hoofd nogal vaak vol, zie en hoor ik alles en leg ik in een bliksemflits verbanden en zie ik oplossingen en combinaties van die twee voorbij komen. Dat drukke is dus nogal zacht uitgedrukt. Een windkracht 9 is er soms niks bij. Niet dat ik dat niet kan handelen hoor. Nee, ik vaar daar wel bij. Zolang ik mijn eigen grenzen goed genoeg bewaak. En dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Gelukkig. Maar ik begrijp nu wel beter waarom ik soms moe van mezelf word ;). Stel je eens voor dat je druk aan het werk bent en je hoort dat iemand een kopje koffie laat vallen. Ik hoor dat dus allemaal. En dat niet alleen. Ik trek bijvoorbeeld gelijk de conclusie dat dat al het 3^e kopje in 1 week tijd is en dat er dus nog maar 9 over zijn en dat we dus nieuwe kopjes moeten kopen. Zoiets. En dat gebeurt dan dus de hele dag met van alles en nog wat. Het staat nooit stil. Wat dat betreft lijkt Zoon misschien toch wat meer op mij, maar dat terzijde ;).

Naast creativiteit scoor ik ook hoog op het sociale vlak. Een mensen-mens. En die combinatie van sociaal en creatief geeft aan dat ik eigenlijk op helemaal een verkeerde werkplek zit. Misschien toch een geluk dat het hier vanzelf ophoudt over een paar maandjes! Op naar iets nieuws. De eerstvolgende test (job-analyse) moet meer duidelijkheid gaan geven in de richting die ik op zou willen. Maar de drijfveren zijn al erg duidelijk in beeld. Op individueel gebied scoor ik het hoogst op vrijheid, creativiteit en vernieuwing. Op omgevingsgericht gebied scoren sociaal, groepsgevoel, harmonie, orde, structuur en betrouwbaarheid het hoogst. Voor machtscultuur en een overdreven regelcultuur ben ik superallergisch! Regeltjes zijn prima, maar dan moet ik ze zelf hebben bedacht……haha! Structuur is belangrijk om de chaos in mijn hoofd in bedwang te houden, maar ook hierbij geldt dat het dan wel MIJN structuur moet zijn en geen opgelegde.

Het woordje “eigenwijs” kwam ook meerdere keren naar boven in mijn profiel :). Goh……

Één geluk dat eigenwijs ook wijs is…………………

Tijd voor weer eens een blogje………shame on me! Schrijven is mijn uitlaatklep en daar maak ik de laatste tijd veel te weinig gebruik van. Met als gevolg……..stramme spieren, te veel stress en hoofdpijn. Er gebeurt ook zoveel de afgelopen maanden en dat komt er toch op de één of andere manier uit. Maar alleeh…….geen getutter en gesputter, tijd voor actie. Een blogje dus.

Thuis loopt alles lekker. Kindjes alweer een paar weken naar school. Zoon gestart op een nieuwe school in groep 3 en dochter die goed is doorgestroomd naar groep 6. Nog een paar maandjes en dan hebben we een heuse tiener in huis. De pubertijd komt eraan. En ik voel aan alles dat ze al om de hoek gluurt. Het gemene kreng! Het liefst wil ik haar wegsturen, een schop onder d’r kont verkopen en die vervelende periode overslaan, maar ik besef dat dat niet realistisch is. Ik wil mijn meisje klein houden! Ik wil geen veranderingen zien in haar lijfje en zeker niet in haar hormoonhuishouding. Ons prinsesje verandert heel subtiel de komende tijd in een klein puberdraakje (ze woont niet voor niks al in de torenkamer van ons huis ;)).

De bijdehante opmerkingen vliegen me soms al om de oren. Het laatste woord willen hebben, is haar ook al niet vreemd en het ergste is dat ik er nu soms al kriegel van word. Ieeeekkk……..de pubertijd! Die van mezelf is vroeger heel gematigd verlopen. Geen extreme uitspattingen en niks geen rare dingen. Een keer wat te veel alchohol en te laat thuiskomen, is toch wel het ergste wat ik gedaan heb. Bessen met 7-up! Dat was mijn drankje in die tijd. Vooral in de tijd van de examenfeestjes. Geld had ik niet, dus mezelf vaak bezatten was er niet bij. Daar waren die mixdrankjes veel te duur voor! Eigenlijk was ik dus best een braaf meisje. Met de nadruk op was…….. ;-).

Maar dochter! Dochter wordt een heel ander verhaal. Die zoekt de grenzen op. Al haar hele leven. En dat gaat ze zeker ook in haar pubertijd doen. Lekker schoppen tegen alles wat burgerlijk is en lekker dwars doen tegen de mensen die het meest van haar houden. Ik realiseer me dat het er allemaal bij hoort. Dat het gezond is en dat ze op die manier los komt van haar ouders en een zelfstandige jongvolwassene wordt. Maar toch………poeh hey! Voordat we op dat punt zijn beland, hebben we nog een hele weg te gaan. Ons hittepetitje gaat het ons nog erg lastig maken, daar ben ik van overtuigd. En hoe ga je als ouders om met drankgebruik en drugsgebruik?? Het ze verbieden, heeft mijns inziens weinig zin. Dan geef je ze alleen maar een extra reden om het toch te proberen. Goed voorlichten en zorgen dat ze altijd met vragen bij je terecht kunnen? Is dat het dan misschien? Maar ging ik vroeger met vragen naar mijn ouders? Niet dus!! Dat was stom. Ik zocht het zelf wel uit. Ik maak mezelf dus geen enkele illusie dat Dochter straks wel alles aan ons komt vragen………

Ook haar vriendenclub zal daarin belangrijk zijn. Het geluk wat we in ieder geval hebben, is dat Dochter niet zo beïnvloedbaar is. Ze trekt vaak haar eigen plan, ongeacht wat haar vriendinnen daar van vinden. En dat vind ik goed. Dat is een positieve eigenschap. Niet meelopen met de rest en nadenken over wat je wel en niet doet. Dat proberen we haar mee te geven. Of we het uiteindelijk als ouders goed hebben gedaan, kunnen we toch pas achteraf zeggen. Op het moment zelf is het simpelweg omgaan met de situaties die zich voordoen en dat zo goed en puur mogelijk doen…….vanuit je hart. En dan hopen dat je kinderen er goed doorheen fietsen en dat de band met ze alleen maar sterker wordt naarmate de jaren verstrijken. Al komen er zeker ook dagen dat ik niet kan wachten tot onze prinses straks op kamers woont. Waar ze het haar toekomstige vriendjes lekker moeilijk kan gaan maken. Er zijn periodes dat ik nu al medelijden heb met het eventuele vriendje wat er ooit komen gaat! 🙂

Ach……….gelukkig is het niet alleen kommer en kwel!! Ze heeft een goed karakter en haar hart zit op de goede plek. Het is een heerlijk, onbezorgd, eerlijk en hartelijk kind. Ze kan heel zorgzaam zijn voor haar broertje en voor ons. En deze morgen vroeg ze wanneer ze samen met mij mocht gaan shoppen in Bataviastad!! Wat kun je je als moeder dan nog meer wensen????? Een kind naar mijn hart……….puber of geen puber!

Iedere ouder krijgt met dit fenomeen te maken…….LOSLATEN…….het moeilijkste wat er is. Zeker voor zo’n emo-mom als ik.

Het begint al met de eerste kleuteruitstapjes op de lagere school. In tegenstelling tot de uitstapjes van groep 3, blijven deze uitstapjes nog vaak beperkt tot een duinendag of spelen in een speeltuin dicht bij huis. De uitstapjes vanaf groep 3 zijn van hele andere koek! Dochter ging haar eerste échte schoolreisje naar Bobbejaanland. Wat had ze een voorpret en ik een buikpijn. Op de dag zelf wist ik niet waar ik het zoeken moest. Bezig blijven was mijn motto! Niet stil gaan zitten, want dan ga je automatisch nadenken…….. Achteraf allemaal zorgen om niks, gebaseerd op niks! Dochter had de tijd van haar leven. Een superleuke dag, die ze voor geen goud had willen missen. Natuurlijk niet!!! Wat dacht ik wel?!?! Dat ze mij zou missen??? Niet onze Dochter! Onze lekkere zelfstandige flierefluit. Inmiddels zit ze in groep 5 en raak ik een beetje gewend aan de uitstapjes met school. Dit jaar gaan ze naar Burger’s Zoo en morgen mogen we het schoolreisje contant (en dat in 2012!!!!) komen betalen op school. Bij het noemen van de bestemming dit jaar, begon ons dametje al te glunderen. Die voorpret en alle bijbehorende voorbereidingen gun ik haar van harte. Al ben ik achteraf altijd weer heel gelukkig als ze heelhuids terug in haar eigen bedje ligt.

Vorig jaar september was het tijd voor haar eerste kamp met de turnvereniging. 2 Nachten bleef ze weg. En weer vond ik het niks. Dat hele weekend moest ik steeds aan haar denken. Zou ze het leuk hebben? Zou ze kunnen slapen? Zou het niet te koud zijn? Wat een ‘muts’ voelde ik me naderhand! Toen we haar uiteindelijk op zondag gingen halen, kwam er een stralende, spierwit van vermoeiheid uitziende Dochter op ons af. Wat had ze genoten! Hele verhalen hebben te horen gekregen. Ze vond het FANTASTISCH. En wat was ik trots dat ze dat toch allemaal maar gewoon deed, zonder enige vorm van heimwee…..

Inmiddels heeft het loslaten weer een nieuwe fase bereikt. Alleen (of met vriendinnen) naar het openluchtzwembad in ons dorp. Ze moet een erg drukke weg oversteken om er te komen. Niet alleen dat baart me zorgen, maar ook simpele dingen als raakt-ze-haar-fietssleutel-niet-kwijt en neemt-ze-alle-spullen-mee-terug en laat-ze-geen-kleding-in-de-kleedhokjes-liggen?????? En tot nu toe doet ze niks van dat alles!!! Ze is keurig op tijd thuis, heeft alles mee terug en komt heelhuids met haar fietsje aangereden. Wat wil ik nou??????? Ze is al 9 jaar!!!!! Het wordt tijd voor deze moeder om de teugels wat meer te laten vieren……..ze heeft nu bewezen dat ze het kan, dus nu ligt het balletje weer bij mij. Ik zal moeten loslaten!!! Het kostbaarste wat ik bezit, moet ik leren loslaten……… En dat komt ook weer wel goed………..beetje bij beetje………..

Ik wil namelijk ook dat ze opgroeit tot een zelfstandige, vrolijke, eigenwijze en een soms nog een beetje aan haar moeder denkende tiener!!!

Daar zit ik dan……met een leeg velletje papier voor m’n neus. Advies van een lieve ex-collega. “Ga gewoon eens zitten met een leeg vel papier en laat je gedachten gaan. Schrijf op waar je aan denkt en je zult zien dat er vanzelf ideeën komen”, was zijn advies. Ik probeer het wel, maar er komt niks. Niks op dat papiertje in ieder geval. Natuurlijk zijn er wel gedachten, maar vooralsnog voelen ze te stom om op te schrijven. Misschien zit daar wel het probleem en vind ik op dit moment alle ideeën te dom om verder over na te denken. Toch moet ik door met dit proces. Wat moet ik anders??? Ik wil straks na deze baan wel verder!! Zaak dus om te zoeken waar mijn kracht zit en wat ik nu precies wil. Mijn leven heb ik immers voor een groot gedeelte in eigen hand. Ik zal er zelf uit moeten halen wat er in zit. Natuurlijk zijn er dingen die je overkomen. Dingen waar je weinig aan kunt doen en waar je weinig invloed op kunt uitoefenen, maar toch……..er blijft nog steeds een grote pluk over waar je wel zelf de leiding over kan hebben. Waar ik op z’n minst kan proberen zelf sturing over te hebben. Klink ik nu te zweverig? Misschien wel, maar niemand van jullie kan ontkennen dat het klopt wat ik hierboven schrijf.

Eerst wilde ik mijn hobby’s op papier zetten. Waarom zou ik daar niet mee beginnen?? Die maken mij ook voor een groot gedeelte tot wie ik ben! En dan kom ik al snel uit op schrijven, lezen. In ieder geval alles wat met boeken, tijdschriften en columns te maken heeft. Ik schrijf zelf graag op dit blog. Maar ik vind het minstens even leuk om de belevenissen van anderen te lezen. Of ze nou echt zijn of in verhaalvorm geschreven. Zou ik daar wat meer mee kunnen? Ik weet het niet. Voor mijn gevoel ben ik niet genoeg geschoold om een boek te schrijven. Ik heb geen journalistiek gestudeerd en ben geen Neerlandicus. Of is schrijven gewoon iets wat je kan of niet kan? Moet ik mezelf misschien niet onderschatten en gewoon eens zien wat ik ermee zou kunnen?

Natuurlijk is schrijven niet het enige wat ik leuk vind en/of goed kan. Van nature ben ik geboren als een gestructureerde duizendpoot. Ik kan mijn aandacht feilloos verdelen over verschillende dingen en dan nog zorgen dat de juiste prioriteiten worden gesteld. Daar zit voor een stuk ook mijn kracht. Zeg tegen mij wat je gedaan wilt hebben en ik zorg er voor dat het er is op het juiste moment. Misschien kan ik hier wat mee als zelfstandige. Zouden er bedrijven zijn die mij willen inhuren voor het uitwerken van rapportages, het maken van verslagen, het vertalen van bepaalde stukken of het maken van een presentatie? Allemaal dingen die me bezig houden maar die niet op dat ene velletje papier komen.

Verder zou ik nog de kwaliteiten van manlief kunnen benutten natuurlijk. Ik kan zijn bedrijfje verder mee ondersteunen of zelfs iets voor mezelf gaan doen. Een webshop opzetten bijvoorbeeld! Maar waarin dan? De technische en zakelijke mogelijkheden zijn er voldoende. Als ik wil kan ik vandaag nog beginnen. Maar wat wil ik dan gaan verkopen. Moet ik het zoeken in de branche van manlief waar ik eigenlijk niet zoveel affiniteit mee heb? Of moet ik iets heel eigens gaan bedenken? Ik kan goed omgaan met mensen. Verkopen zou geen probleem moeten zijn. Mijn ervaringen opgedaan als medewerkster op een verkoopafdeling bij een groot kledingconcern kan ik altijd benutten in een eventueel eigen bedrijfje.

En zie nu hierboven……….wat een mogelijkheden staan er ineens indirect op papier! Niet op dat ene witte velletje, maar gewoon hier! Op dit blog! Ik ben er nog niet. Nog lang niet zelfs. Maar het begin van het proces is gemaakt. Nu de kracht, de energie en de lef zien te vinden om één van deze dingen concreet te maken!!! Mijn huidige baan zal ik niet kunnen behouden, maar wat ik in ieder geval meeneem, is een berg ervaring, een heleboel leuke contacten en mijn eigen kracht, wil & kwaliteiten! Dus het sluiten van ons bedrijf zie ik voor mezelf niet als een probleem, maar eerder als een nieuwe uitdaging………………

Ik heb al eens eerder geschreven over mijn pigment, of betergezegd mijn gebrek eraan! En met de zomer in aantocht komt dat onderwerp weer automatisch naar de oppervlakte drijven. Een ieder jaar terugkerend item, waar ik tijdens Koninginnedag 2012 weer even heel erg bewust van ben geworden. Ondanks het smeren (wat ik standaard doe als de zon hoog aan de hemel staat) ben ik toch verbrand. Met als gevolg dat ik nu nog steeds m’n bavariajurkje aan heb, maar dan in het wit ;-).

Vroeger, in mijn tienerjaren (jaja, heel lang geleden dus), had ik last van mijn witte huid. Ik wilde, net als mijn vriendinnen, mooi bruin worden en deed er van alles voor. Zodra ik geld verdiende via allerlei baantjes, heb ik van mijn eerste salaris een zonnebank gekocht. Bijna wanhopig zoekend naar die mooie bruine teint. En gelooft u me……die kwam niet. Ook niet door die zonnebank. Natuurlijk kwam er wel een licht tintje, maar niet die mooie bruine huid van mijn vriendinnen. Gelukkig zijn we die fase gepasseerd. Met mijn 40+ heb ik er al lang geen last meer van. En iedereen die dat wel heeft, kijkt simpelweg maar de andere kant op. Tegenwoordig kan ik er zeker wel om lachen. Een beetje zelfspot doet namelijk wonderen.

Opmerkingen van “de nieuwe campina-reclame” tot “Lien Witvis” zijn me niet vreemd en vaak zijn ze door mij zelf bedacht ;). Zo hoorde ik ooit van een kennis de opmerking dat zijn vrouw wel van hele goede kwaliteit moest zijn…….ze verkleurde namelijk nooit. Hilarisch vond ik die opmerking! Die gebruik ik dus tegenwoordig zelf ook als mijn witte huid weer ter sprake komt.

Het meest dramatische gedeelte van mijn gebrek aan pigment zit echter in de benen! De rest van mijn lijf wordt tegenwoordig na wat inspanning van mijn kant, redelijk bruin…….MAAR DIE BENEN……..poeh poeh! En bij iedere mooie dag die in het voorjaar voorbij komt, word ik altijd pijnlijk aan dat feit herinnert. Bij de eerste zonnestraaltjes wil ik het liefst mijn zomerjurken tevoorschijn halen en zocht ik voorheen wanhopig naar mijn “bruin-uit-een-potje”!!!! En ik weet niet wie dat ook wel eens op z’n benen heeft gesmeerd, maar dat spul stinkt!!! Tegenwoordig ben ik daar dus ook mee gestopt. Geen “bruin-uit-een-potje” meer voor Lien.

Ik ben nu eenmaal wie ik ben! What you see, is what you get……… En iedereen die daar problemen mee heeft, heeft mooi pech! (zegt zij, die stiekem na 3 jaar haar zonnebank weer onder het stof vandaan heeft gehaald en wel weer is begonnen met kuurtje……..maar dat vertel ik hier niet hardop natuurlijk……..ssssstttttt)

Altijd moeilijk of ik me daar over uit moet laten op dit blog. Over mode. Of over wat trendy is.

Het leukste vind ik persoonlijk toch de mensen die er een eigen draai aan geven. Die toch modieus zijn, al is het niet precies wat er op de paspoppen in de etalage hangt. Knap vind ik dat. En gedurfd. Vaak staat het ze nog ook……..

Sta ik ’s-Ochtends te wikken en te wegen of dat shirt of die blouse wel kan op die broek of rok, lopen zij ondertussen in de meest gekke combinaties. Creatief is misschien ook wel de juiste benaming. En stiekem ben ik dan ook wel een beetje jaloers op die mensen.

Ik zou ook zo graag wat meer creativiteit in me hebben. En dan bedoel ik niet op schrijfgebied, want dat gaat me best goed af.

En het schrijven doe ik eigenlijk ook voor mezelf. Daar ben ik al eerder uitvoerig over uitgewijd op dit blog. Schrijven is mijn manier van mijn gedachten ordenen. Op die manier verwerk ik alle leuke en mindere leuke dingen in mijn leventje. Gewoon een uitlaatklep dus……

Eigenlijk bedoelde ik meer creatief op het gebied van schilderen, knutselen, naaien, ontwerpen, muziek…….whatever.

Ik heb me er nooit op toegelegd dus ik weet niet of ik het kan. Najaa……….zingen kan ik in ieder geval niet, dat moge duidelijk zijn. Menigeen onder u heeft al eens van mijn zangtalent kunnen genieten tijdens de verschillende feestjes (die om de een of andere reden altijd uitmonden in een soort van karaoke en met een flesje wijn achter m’n kiezen vind ik dat nog leuk ook). Gelooft u me…….ik zing knettervals!

Wat niet wil zeggen dat ik geen gevoel heb voor muziek en ritme. Ik heb niet voor niets lang geleden nog een jaartje gewerkt als danslerares (nu niet te hard lachen, ik was nog jong……..toen). Wie weet kan ik best leren om een instrument te bespelen.

Maar wat ik me soms ook afvraag is of ik wel creatief wil zijn of dat ik er alleen creatief wil uitzien……..da’s natuurlijk een groot verschil. Gelukkig heb ik met mijn korte kop en moderne bril al een redelijk artistiek uiterlijk…………dat gedeelte zit dus al wel goed 🙂

Afijn………we zijn aan het afdwalen van het onderwerp. Het ging hier over mode. En de mode van deze zomer is KLEUR! Heerlijk! Ik word al vrolijk als ik er naar kijk. Ik houd van kleur. Het maakt me blij. En als ik blij ben, ben ik meteen ook een stuk gezelliger. Ook mooi meegenomen voor de rest van het gezin ;).

En ben ik normaliter iemand van de jurken en rokjes, deze zomer vind ik al die chinobroekjes geweldig met hun ietwat laaghangende kruis. Ze zitten heerlijk. En het liefst heb ik ze in alle kleuren. Erg fijn dat ik nog wat shop-afspraakjes in mijn agenda heb staan……….eens kijken of ik zelf wat leuks gecombineerd krijg……… Wat hippe outfits die goed passen bij m’n artistieke kapsel!!! Uiteindelijk is MODE ook maar gewoon een woord. Het is maar hoe je er zelf tegenaan kijkt en welk gedeelte je wel meeneemt in je garderobe en welk gedeelte niet…….. Je moet jezelf altijd goed voelen in wat je draagt, dat staat voor mij voorop!! Al zijn er wel eens mensen bij wie ik denk: “waar heeft die deze ochtend aan gedacht, toen hij/zij dit uit de kast trok?”. Maar wie ben ik tenslotte????? In ieder geval ben ik gelukkig niet van de modepolitie!!!!

En nee, ik heb het hier niet over het boek van Simone van der Vlugt. Ook zeker de moeite waard om te lezen, daar niet van.

Nee, ik had zelf afgelopen zaterdag een reünie. Eentje met zo’n 260 oud-collega’s. En dat was bijzonder. Heel bijzonder.

Natuurlijk kende ik ze niet alle 260. Gelukkig niet. Dan had ik tijd te kort gehad om iedereen te spreken. Nu ben ik wat selectiever te werk gegaan en heb gesproken met de mensen die er voor mij toe deden en nog steeds toe doen. Wat een energie was er voelbaar die avond. Zoveel mensen die jaren met elkaar hebben samengewerkt in een megagrote organisatie waar momenteel niet veel meer van over is. In hoogtij dagen werkten er zo’n 1000 man en nu zijn we nog met 40 over. Toen ik binnenkwam bij dit bedrijf waren we nog met 350 mensen. In 14 jaar tijd zijn er hier dus ook nog 310 van afgevloeid. De productie is overgeheveld naar China en wat over is gebleven is een handje vol engineers, marketeers en administrators. En het feit dat ik er nog steeds zit, is geen kwestie van geluk of ongeluk. Het is zoals het is en het loopt zoals het loopt.

Natuurlijk is mijn werk momenteel een stuk minder dynamisch dan in het begin, maar ach……..dat past eigenlijk wel bij de gezinssituatie van dit moment. Ik klaag niet. Heeft ook geen zin. Als ik het niet meer zie zitten, moet ik simpelweg op zoek naar iets anders. Wat me weer aan het denken zet over wat ik dan zou willen? Ik kom er nog niet helemaal uit wat dat dan is en het is ook niet direct nodig.

Toch laat zo’n reünie je ook weer even zien hoe goed andere mensen de draad hebben opgepikt en nu eigenlijk veel beter af zijn dan eerst. Mensen die doodbloedden in hun werk en nu weer alle creativiteit die ze in zich hebben kunnen gebruiken. Mooi is dat.

Ik ging er heen met niet al te hoge verwachtingen, maar ik moet toegeven……….het was een topavond!!! Ik heb mezelf vermaakt van het begin tot het eind. Het was een vrolijke boel met heel veel enthousiaste mensen. Er was genoeg te eten en te drinken, de sfeer was geweldig en de mensen om me heen maakten het feestje compleet. Dat geeft op de één of andere manier een boost.

Ik weet niet of er ooit nog zo iets wordt georganiseerd, maar 2 dingen weet ik dan wel zeker:

1)      Ik ben er bij!!

2)      Ik ben dan niet de BOB!!

Het is één van de grootste nachtmerries van iedere ouder………..je kind kwijt zijn.

Afgelopen donderdag mochten wij weer eens ervaren hoe dat voelt. En ik kan u zeggen, dat voelt niet fijn. Mijn hart klopte als een bezetene. In m’n keel, in m’n hele lijf. Ik wilde helder blijven denken, maar op sommige momenten lukte dat echt niet. Na dat ene telefoontje van school stond alles gewoonweg even stil. Zelfs het verkeer. Alsof de onzekerheid al niet erg genoeg was, moesten ook zo nodig alle stoplichten op rood springen zodra ik aan kwam rijden. Ik kan u zeggen dat de route van Den Bosch naar Goirle dan verrekte lang duurt. En hoe graag ik dat gaspedaal ook helemaal wilde intrappen, een gedeelte in mij bleef heel kalm en zei me dat het wel goed zou komen en dat het belangrijker was dat ik heelhuids arriveerde. Het zal mijn stukje nuchtere Hollandse genen wel zijn geweest. Ook fijn te weten dat ik die bezit.

Tijdens de rit naar Goirle ging weer mijn telefoon. Ik durfde niet op te nemen. Niet terwijl ik reed. Ik wist niet wat ik te horen zou krijgen en vond het beter eerst maar op plek van bestemming te zijn. Dan kon er in ieder geval in het verkeer niks gebeuren (weer diezelfde genen denk ik!). In het eerste telefoontje kreeg ik namelijk alleen te horen dat Zoon was weggelopen en dat hij nog niet terecht was. Misschien was hij inmiddels gevonden, maar in wat voor conditie dan? Heelhuids of aangereden? En was hij wel terecht…….of belden ze om te vertellen dat de politie inmiddels was ingeschakeld. De meest rare gedachten kwamen naar boven.

Gelukkig was manlief ook meteen in de auto gesprongen en hij bleek eerder op plaats van bestemming dan ik. Zodra ik het parkeerterrein van school op reed, zag ik ons ventje al blij springen dat ik er was. Hij was dus terecht……….alive and kicking. Man was inmiddels al in gesprek met de leidsters en een maatschappelijk medewerkster van het hoofdgebouw. De actie van ons kereltje had heel veel impact gehad op iedereen. Goed te zien dat het niet alleen op ons was. De procedures werden uitgebreid besproken en zijn inmiddels aangescherpt. Graag zou ik hier schrijven dat ik er van overtuigd ben dat het niet meer zal gebeuren, maar helaas kan ik dat niet. Terwijl de leiding, de juffen, de medewerkers van het hoofdkantoor en wij diep onder de indruk waren van wat er was voorgevallen, leek het op ons lieve ventje niet zo veel indruk te maken. Ja……hij was weggelopen. Ja……hij had buikpijn. Ja…….hij wilde naar huis. Dat was in het kort wat we er uit kregen. Geen paniek. Geen tranen. Niks…….

Het verhaal begon eigenlijk al de dag ervoor. Op woensdag kwam hij vrolijk thuis met de mededeling dat hij de volgende dag vrij zou zijn! “Op de “groene” dag (=donderdag) hoef ik niet naar school mama! Juffrouw I. heeft gezegd dat we vrij zijn”! Hoogstwaarschijnlijk heeft de juf bedoeld dat ze zelf vrij was (want dat was ook zo), maar is het bij Zoon helemaal verkeerd binnengekomen. En dat zat inmiddels zo verankerd in z’n hoofdje, dat ik het er niet meer uit kreeg. Dit met als gevolg dat hij op donderdagmorgen al niet wilde aankleden, want hij hoefde niet naar school. Hij was zo stellig, dat ik alle kalenders en brieven van school erop heb nagekeken……bang dat ik iets in de communicatie had gemist. Maar nee hoor, geen vrij! Uiteindelijk kreeg ik hem toch mee en toen we op school arriveerden, zagen we dat alle taxi’s en kindjes er gewoon waren. Hij had dus inderdaad gewoon school. Éénmaal binnen in de hal, sprong hij toch op de (hoe ik het noem) dwarsstand en wilde hij niet naar binnen. Ik heb hem vervolgens boos en verdrietig achtergelaten. Al geen fijn gevoel. Toen ruim een uur later (Zoon zat nog steeds boos in de hal en niet in de klas) de fysiotherapeute een kindje kwam ophalen en buitendeur open liet, zag hij z’n kans schoon en ging er vandoor. Naar huis, bleek later…….

Het ergste is dat niemand in eerste instantie iets in de gaten had. De fysiotherapeute had nog even staan praten in de klas en pas toen zij vertrok met het desbetreffende kindje, kwamen ze erachter dat Zoon weg was. In die tussentijd had hij al de kans gehad om helemaal uit het gezichtsveld te lopen/rennen. Meteen buiten het terrein van school ligt een rotonde en kun je 4 kanten op……..gok dan maar eens waar hij heen is gegaan. Gelukkig was er een oplettende automobilist die verschillende mensen zag zoeken en deze automobilist is gestopt om te zeggen dat hij een eind verderop een jongentje had zien lopen. Hierop is meteen adequaat gereageerd en zijn ze vervolgens met auto’s gaan zoeken. Afijn het resultaat is bekend. Hij was terecht. Een kleine 2km verderop. Ongedeerd. En dat is voor nu even het allerbelangrijkste. Al moet ons manneke dit soort acties niet te vaak uithalen want dat kost ons jaren van ons leven……….en daar snapt een autistisch kindje dan weer he-le-maal niks van 🙂