Ik stond er om bekend dat ik moeilijke dingen vaak probeerde weg te lachen. Vooral en plein public. Vooral niet laten merken dat ik het moeilijk had en lekker de vrolijke “Harrie” uithangen. Nu vind ik persoonlijk nog steeds dat een lach al vaak een hoop dingen relativeert. Dat je met een lach vaak verder komt, dan enkel in de put te zitten. Maar goed, dat is makkelijk gezegd. Ik weet inmiddels dat er zoveel lieve mensen om me heen zijn, dat ik het ook gerust kan zeggen als ik me eens kut voel. En dat doe ik tegenwoordig dan ook steeds vaker. Waarom altijd de schijn op houden terwijl het met mij ook wel eens niet lekker gaat of dat het bij mij ook wel eens niet lekker loopt?
Zo ook met het hele gebeuren om Zoon. Heel vaak kan ik lachen om de dingen waar we tegenaan lopen, maar soms ook niet. Soms is het besef dat hij z’n leven lang tegen bepaalde dingen aan zal blijven lopen te confronterend. En dan baal ik. Niet voor mezelf. Voor hem. Ik gun ons ventje zo graag een vrolijk probleemloos leven. Doen we dat niet uiteindelijk allemaal? Je wilt je kinderen behoeden voor alles wat lastig en moeilijk is. Je wilt dat ze mee kunnen op school. Dat ze leuke vrienden hebben. Dat ze straks hun geld goed kunnen verdienen. En vooral dat ze gelukkig zijn met wie ze zijn en wat ze doen. Een hele waslijst. En we willen het allemaal. Een gezond en gelukkig leven voor onze kids.
Dat het soms anders loopt, maken we dagelijks mee. Er worden kinderen ziek. Er worden kinderen gepest. En er sterven kinderen. Dagelijks. De keiharde realiteit. En daarmee vergeleken zijn de problemen waar wij tegenaan lopen, of betergezegd waar Zoon tegenaan loopt, natuurlijk peanuts. Maar ze zijn er wel. De frustraties waar hij nog steeds niet goed raad mee weet. Het onbegrip. De onrust.
Hoe fijn is het dan om eindelijk eens een Sinterklaasavond te beleven waarbij hij de rust kon vinden om te genieten? Om van ieder kadootje plezier te hebben en vrolijk rond te huppelen? Hoe mooi is het om te horen dat hij kan benoemen wat hij krijgt en hoe hij het vindt? Hoe fijn is het om een kind naar bed te brengen wat jou een megaknuffel geeft omdat hij het zo ontzettend leuk vond allemaal? Nou, ik kan u vertellen…….dat voelt mega-goed!!! Hij gaat met zoveel sprongen vooruit nu hij de juiste begeleiding en het juiste onderwijs krijgt, dat is met geen pen te beschrijven. Vooral op sociaal en verbaal vlak. Precies de punten waar de pijn het grootst was. En doordat dat allemaal lekkerder loopt, zien we meteen ook het resultaat op cognitief gebied. Hij begint te schrijven, hij probeert te lezen, vraagt ons de oren van het hoofd over letters, woordjes en taal. Kortom…….het gaat bijzonder goed.
En na zo’n avond als gisteren, kan ik alleen maar zeggen dat ik een gezegend mens ben! En ja, er zullen best nog dagen volgen dat ik me klote voel……..om alles, maar vandaag schijnt alleen maar de zon!!!!! Ehhh…..figuurlijk dan hè?! 
Categories