Och och wat komt die decembermaand toch al weer met rasse schreden dichterbij. Hij kent geen genade, de decembermaand. Althans, niet bij mij. Aan de ene kant vind ik ‘m geweldig, sfeervol en gezellig. Aan de andere kant levert hij tegelijk een hoop gedoe en gestress.
Eerst al de 5e van de decembermaand. Niet dat ik daarvan zo gestresst raak, maar de kinderen des te meer. En als de kinderen gestresst zijn, kun je moeders na een tijdje ook wegdragen. Ze stuiteren sinds de aantocht van de man met de witte baard al door het huis. Gezelligheid, pepernoten, chocolade en marsepein alom. En dan nog de schoenkadootjes niet te vergeten. Mams taak om alles op tijd in huis en in de schoen te hebben, is slechts een kleine bijkomstigheid. Zelfs op school is er geen rust voor de toch al drukbezette kinderhoofdjes. Alles draait om surprises, kadootjes, het Sinterklaas-journaal en het grote boek. Na zoveel aanbod van prikkels, is het niet zo verwonderlijk dat alle kindertjes thuis nog even door gaan met stuiteren.
5 December zelf slaat natuurlijk helemaal alles. De kado’s worden steeds groter en de ouders steeds gekker. En ja, ik spreek ook voor mezelf. In deze consumptie-maatschappij draait alles steeds meer om spullen. Veel spullen en dure spullen. Of we daar nu zoveel gelukkiger van worden?! Ik denk van niet………
Na 5 december komt het volgende feest op ons af. Kerstmis. We weten niet hoe snel de Kerstboom naar binnen moet. Mensen kijken je raar aan als je zegt dat je er eigenlijk geen zin in hebt…… Natuurlijk is zo’n boom erg gezellig en sfeervol. Totdat hij echter weer moet worden opgeruimd. Niet mijn favoriete bezigheid.
Ieder jaar zorgt Man dat hij ver van me vandaan blijft als de boom moet worden opgetuigd en weer moet worden opgeruimd. Als het niet vlekkeloos verloopt (wat meestal het geval is) staat mijn gezicht op onweer en zucht ik er een eind op los. En geloof maar dat ik daar goed in ben. Als ze er prijzen voor zouden uitreiken, stond ik zeker op het podium. De reden dat Manlief uit de buurt blijft, is enkel en alleen omdat hij dan tenminste niet de schuld en volle lading krijgt. Lang leve de Kerstgedachte……..Worldpeace!
En als dan ook nog na 5 december (en sommige komen zelfs al voor die tijd) de eerste Kerstkaarten in de brievenbus vallen, krijg ik het helemaal benauwd. Dan klim ik steeds weer in de pen en begin zelf ook kaarten te schrijven en te versturen. En dat in dit digitale tijdperk. Zonde van de tijd, van het papier en van het geld. Wel goed voor de TNT-postbezorgers. Dat dan weer wel. Ieder jaar neem ik me voor om het niet meer te doen en ieder jaar laat ik mezelf toch weer gek maken.
Waar is in hemelsnaam die sterke standvastige vrouw gedurende de decembermaand??!! Ik weet het wel……..ze is ver te zoeken……..wellicht alvast vertrokken op wintersport :).