Lien's Log

Vandaag was het dan zover! Zoon mocht een kijkje gaan nemen op de plek waar hij het aankomende jaar heel wat uurtjes zal verblijven. Spannend. Voor ons allemaal…….
Onderweg in de auto was meneer het al snel zat. “Is mijn school zo ver weg?”. Dat is dan wel moeilijk, want JA, hij moet inderdaad iedere dag zo ver weg. Zo voelt het ook voor mij. Heel ver weg. Vooral als er iets met hem is, ben ik er niet 1,2,3. Aan de andere kant weet ik ook dat hij daar in hele goede handen is en dat alle wenselijke zorg binnen handbereik is.
Maar hoe dan ook……het wordt even wennen voor ons allemaal.
Hoe dichter we bij Goirle in de buurt kwamen, hoe meer hij begon te miepen. “Mama, ik wil NU naar huis!”. “Ik hoef niet naar de nieuwe school!”. “Ik wil nu naar ons eigen huis!”. Afijn u begrijpt dat dat even lastig was.
Éénmaal aangekomen wilde hij niet door de poort naar binnen. Dat was even te eng. Nadat wij goed hadden uitgelegd dat hij daar niet hoefde te blijven, dat we vandaag alleen maar even gingen kijken en dat papa en mama bij hem bleven, won zijn nieuwsgierigheid het toch van de angst.
Hij had namelijk al verschillende leuke speeltoestellen in de tuin van de nieuwe “school” gezien. Een vrachtwagen om in te klimmen, verschillende touwbruggen, glijbanen, schommels, fietsen en skelters. Een walhalla aan speelgoed.
We zijn vervolgens eerst doorgelopen naar de groep waar Zoon komt……De Zebra’s. Daar werden we hartelijk ontvangen en Zoon liep linea recta door naar de speelhoek, zonder zich ook maar voor te stellen. Toen 1 van de leidsters naar hem toekwam en concludeerde dat hij dan Zoon moest zijn, bevestigde hij dat volmondig. “Wat ben jij al groot”, reageerde de juf. Waarop hij antwoordde: “ik ben ook al 6!”. Het ijs was gebroken. We hebben een rondleiding gehad en hij vond het bijster interessant. Zodra we echter te dicht bij de rest van de kindjes kwamen, dan bleef hij dicht bij ons in de buurt. Ook met het buitenspelen, zocht hij de rustige plekjes op en toen het te druk werd om hem heen, wilde hij binnen verder spelen. Dat mocht……..
Op die manier had hij alleen alle ruimte om de boel te verkennen en hij heeft nog even heerlijk gespeeld met de treinen en de auto’s.
Toen de hele groep weer naar binnen kwam, was het tijd om afscheid te nemen. En ondanks dat Zoon het erg leuk vond, wilde hij ook heel graag weer naar huis. Zo graag dat hij de kaart die ze als welkom hadden gemaakt voor hem, is vergeten.
En nu, thuis, begint het verwerken van alle indrukken. Af en toe roept hij ineens iets en dan gaat het over wat hij gezien heeft deze ochtend. Zo zal het nog wel enkele dagen gaan. En dan volgende weer verwacht ik dat de vragen komen. En daar nemen we dan ruimschoots de tijd voor om hem alles uit te leggen en hem verder voor te bereiden.
Er is nu in ieder geval weer een grote stap gemaakt. Hij heeft kennis gemaakt met de plek waar hij volgend jaar naartoe gaat. En hoe goed we ook beseffen dat het het beste is voor Zoon, is het natuurlijk ook met een beetje pijn in ons hart………..

Natuurlijk is er niet zoveel veranderd hier……na de diagnose. Zoon is nog steeds Zoon en wij gaan gewoon verder op dezelfde voet. We gaan geen situaties uit de weg en mensen die daar moeite of last mee hebben, die hebben dan mooi pech. Natuurlijk staan we wel open voor eventuele adviezen die straks vanuit de Zorginstelling komen. Wij zijn (hoe graag we dat ook zouden willen) als ouders ook niet perfect. Ook wij kunnen dingen leren en dingen veranderen. Dat veranderen is natuurlijk gaandeweg al automatisch gebeurd, omdat je leert wat wel en niet werkt bij Zoon. Maar geldt dat niet ook voor ieder “normaal” kind? Ook bij Dochter is het soms zoeken naar manieren die werken.

Hoe dan ook……opvoeden is het moeilijkste beroep wat er bestaat op deze aardbol. En of het is gelukt, kun je altijd pas achteraf zeggen…….  . Zolang je voor jezelf maar weet dat je je stinkende best doet er wat van te maken, dan is het goed.
Ik hoop dat wij onze kinderen het gezin kunnen bieden waarin ze zich gewaardeerd, geliefd en gewenst voelen.
Een gezin waar ze altijd op terug kunnen vallen, no matter what.
Een gezin waarin alles bespreekbaar is en zal zijn, zodat ze nooit bang hoeven te zijn om iets te vertellen of te vragen.
Een gezin waarin ze weten dat het goed is wie ze zijn en dat ze voor ons altijd zichzelf mogen blijven en zijn.

Hoe mooi is het dan als je Dochter de vragen over Autisme hoort stellen? En dat ze later bij mij op schoot komt zitten om te vertellen dat ze ondanks alles toch heel veel van haar broertje houdt en dat ze hem staks op school zal missen omdat hij toch wel een heel schattig jongetje is. En dat het haar niet uit maakt dat hij Autisme heeft. Dat vind ik dan heel bijzonder en dan realiseer ik me des te meer dat ze haar hart op de goede plek heeft zitten. Deze dame komt er wel. Al zal ze ons ook nog hard genoeg nodig hebben. Voor haar verandert er toch een heleboel de komende tijd. Ze zal een stukje zelfstandiger moeten worden. Dat lukt haar wel, maar we moeten niet vergeten dat ze ook pas 8 jaar is! En dat er een heleboel situaties zijn en zullen komen waarin ze minder blij zal zijn met het Autisme van haar broer. Gisteren zag ik haar nog zuchtend kijken tijdens het oefenen met het keyboardspelen voor het eindconcert. Zoon kon het niet opbrengen om zo lang rustig te blijven zitten en werd ongedurig. Net op het moment dat zij mocht meespelen. Man ging met Zoon naar buiten en ik zag haar toetje op dat moment……..zo sneu, want ze wilde papa ook zo graag laten horen wat ze deed. Ze zegt er later niks over, maar ik weet dat ze het jammer vond. Dat soort situaties zullen nog wel vaker voorkomen. Wat dat betreft zijn we dan toch een ander gezin dan waarin alles “normaal” verloopt. Tot nu toe ben ik in ieder geval supertrots op mijn “grote” meid. Ze pakt het zo goed op en probeert er met ons het beste van te maken………..wat een toppertje is het toch! 

En dan Zoon zelf………sja………hij weet inmiddels heel goed dat hij naar een andere “school” gaat volgend jaar. Gisteren kwamen 2 broertjes van school vragen of hij mee kwam voetballen op het pleintje. Dat voelt dan toch ook weer goed, dat ze hem nog altijd komen vragen om buiten te spelen. Zelfs de oudere jongens. Één van deze broertjes zit inmiddels in groep 8 en we hadden het er over dat hij dus van school af gaat. Waarop Zoon zelf zei: “ik ga ook naar een andere school!”. Verbaasd keken de jongens hem aan en vroegen waarom. Ik antwoordde dat Zoon Autisme heeft en Zoon reageerde meteen zelf: “Ja, ik heb Autisme”. Ze kenden het want een kennisje had het ook en die was zelfs heel slim. Toen ik vertelde dat Zoon in sommige dingen ook heel slim is en andere dingen weer heel moeilijk vindt, was het goed. Zoon keek me aan en ik zag dat het goed was. Het bekende kwartje is bij hem gevallen en nu is het duidelijk. Hij gaat dus naar een andere “school” en tot nu toe heeft hij die boodschap erg goed opgepakt. Tot nu toe geen drama, geen boosheid, geen onbegrip. Het lijkt wel of hij het zelf al veel langer weet. Wat is het toch een slim kereltje…..op zijn manier! Een geweldig ventje die ondanks zijn beperking ontzettend gelukkig is……..dat weet ik zeker!!!!

Gisteren kregen we bezoek. Uit Maarssen. Altijd erg leuk en erg gezellig. Vooral voor Dochter. Het was haar allereerste vriendinnetje,,,,,,,,F. Vanaf baby zaten ze al bij elkaar in de groep op het kinderdagverblijf en het werden dikke maatjes. Tot grote spijt van Dochter (en ook wel een beetje van de rest van de familie) ging ze verhuizen enkele jaren geleden. Naar Maarssen dus. Niet even op de fiets te bezoeken voor ons dametje. Ze vond het dus maar niks en heeft er wel wat traantjes om gehuild. Haar hartsvriendinnetje ging weg.
Natuurlijk heeft het nmiddels allemaal z’n weg gevonden. Dochter ging zowiezo al naar een andere school en kreeg zo haar eigen vriendinnen uit haar klas. Heel leuk om te zien dat ze zoveel dikke maatjes heeft gevonden op school. Ze is hartstikke happy en zit goed in haar vel. En k ben heel trots op hoe ze het allemaal doet. Mijn kleine grote meid.
Toch is ze steeds contact blijven houden (ook een beetje dankzij de moeders natuurlijk) met F. Een kaartje en tegenwoordig ook brieven gaan regelmatig heen en weer, er worden logeerfeestjes georganiseerd en met verjaardagen worden er leuke pakketjes naar elkaar gestuurd. Helemaal leuk.
Gistermiddag stond er dus weer een bezoekje op het programma. F. kwam langs. Een hele middag! En wat mij dan steeds nog het meest verbaast, is hoe ze helemaal niet aan elkaar hoeven te wennen. Dat gaat vanaf de eerste seconde dat ze elkaar zien meteen weer als vanouds. Dezelfde interesses waarschijnlijk. En wellicht ook het vertrouwde. Ik weet het niet precies. Wat ik wel weet, is dat ze steeds met volle teugen geniet als ze elkaar zien en alleen al daarvoor ben ik best bereid er de nodige energie in te steken.
Voor we het weten, zoeken ze elkaar op met bus en trein. Al hoop ik dat dat moment nog een hele lange tijd wegblijft! Het gaat allemaal al snel genoeg!
Ik heb een tijdje terug namelijk eens geroepen dat ik binnenkort een boek voor haar ging kopen over hoe kindjes nou precies werden gemaakt! Nou dat is ook niet tegen dovemansoren gezegd………ik kreeg eergisteren al de vraag of we die middag misschien naar de boekenwinkel konden, want ze wilde nu toch wel eens weten waar “al die ‘visjes’ die niet hadden gewonnen dan wel niet bleven?!?” 😉 (Dat had ze namelijk gezien/gehoord in het Corpus-museum)
WAAR BLIJFT DE TIJD?????!!!! De tijd dat ze nog in de box lag te spelen. En op het kinderdagverblijf met F. op de klimrekken zat?????
Kleine meisjes worden groot…….veel te snel naar mijn zin!!!

Steeds als ik vanuit mijn raam naar buiten kijk, fluistert de Lente iets in mijn oor. Ze lokt mij. En ik zwicht bijna…….
De Lente met haar lieflijk stemmetje. De Lente met haar heerlijk zonnetje. De Lente met haar zachte bries.
De tuinen beginnen te ontluiken en bloeien op. Mensen ook trouwens. Ineens zie ik alle buren in de weer met hun voor- en achtertuin.
Het werkt aanstekelijk. Ook ik wil het liefst alles volzetten met viooltjes en bloeiend spul. Gewoon…..om de boel wat op te vrolijken.
Alleen het beeld wat ik daarbij in mijn hoofd krijg, verandert mijn stemming al. Laat staan als we het plan daadwerkelijk gaan uitvoeren.
In onze achtertuin ligt echter nog een andere uitdaging. De pruimenboom heeft het loodje gelegd. Hij is weg.
Nu, zo in het voorjaar, mis ik hem wel. De mooie witte bloesem en de gezellige kronkelige takken zorgden voor veel gezelligheid in ons bescheiden achtertuintje. Maar vooral het woord “bescheiden” verklaart al waarom hij weg moest. Hij werd te groot. Zelfs al zouden we hem drastisch terugsnoeien. Ook gaf hij tijdens hartje Zomer de nodige overlast. De natte was buiten drogen ging onmogelijk met al die poepende vogels en dan kwamen daar nog hordes wespen/bijen en ander ongedierte bij. Allemaal waren ze verzot op de sappige zoete pruimpjes.
Helaas………hij is niet meer. Onze pruimenboom.
En nu komt het moeilijke en tegelijk ook het interessantste onderdeel. We moeten die lege hoek natuurlijk wel gaan opvullen.
En over die opvulling verschillen Man en ik nogal van mening. Hij wil alles strak, schoon, geen poespas en ik wil eigenlijk toch wel wat groen terug.
Bijvoorbeeld in de vorm van Leilindes die dan meteen de inkijk in de tuin wegnemen. “Leilindes!”, verzucht Man dan vervolgens, “die moet ik wéér snoeien!!!”. Afijn u begrijpt………we zijn er nog niet uit. Er ligt nog geen plan.
Dochterlief heeft dit weekend een plattegrond geprobeerd te tekenen. Met loungebank……”want dat vind ik zo gezellig mama en een trampoline mag ik toch zeker niet?”. En een tuinhaard. Ook dat nog. Zo’n ding waar je meteen in kunt bbq-en.
U begrijpt: ideeën genoeg, nu nog een concreet plan en dan nog de uitvoering. Vooral dat laatste zal wel weer te lang gaan duren naar mijn zin.
Want zo ben ik hè?! Ik wil een leuke tuin. Nu. Nu. Nu. Nu.
Het is vast de Lente die in mijn oor fluistert. Lieflijk, zacht maar toch een beetje dwingend………….

Mijn Oxxio-verhaal krijgt een vervolg……….

Beste Alien,

Fabienne
De Oxxiomedewerker

Beste Fabienne,

Allereerst bedankt voor uw reactie en het doet mij goed te lezen/zien dat Oxxio zich bekommert om zijn eventueel toekomstige klanten. U zult het er maar druk mee hebben. Met dat volgen van alle informatie over Oxxio op het wereldwijde web. Dat u dan uitgerekend op mijn blog terecht komt, is mij een waar genoegen.
Mijn standpunt is echter nog steeds hetzelfde. Een toekomstige klant zult u er in dit geval niet bij krijgen. In tegendeel.
Wat mij echter wel verbaasd is dat uw bedrijf zich ook nog bezighoudt met matennaaierij. U vraagt mij om mijn huisnummer en postcode door te geven zodat u uw personeel kunt aanspreken op hun gedrag.
Natuurlijk ga ik dit niet doen. Dat gaat zelfs mij, de anti-Oxxio-persoon, iets te ver. Ik ga deze (waarschijnlijk) student die het financieel al hard te halen heeft, er niet nog eens extra bijlappen.
Wellicht is het een betere optie dat u in de eerste plaats beter gekwalificeerd personeel aanneemt en anders uw beloningssysteem aanpast, zodat deze “verkopers” niet tot het uiterste hoeven te gaan om een paar rottige centjes te verdienen. Maar dat is mijn bescheiden persoonlijke mening.
In ieder geval waardeer ik het dat u de moeite heeft genomen te reageren op mijn blog en ik wens u nog een prachtige loopbaan toe als Oxxio-Web-Detective.

Met vriendelijke groet,
Lien

PS: ik hoop op z’n minst dat u zich een betere kapper kunt veroorloven dan uw verkoper

Wij, als (jong-)volwassenen kunnen onszelf nogal wat verwachtingen opleggen. We hebben een beeld van hoe ons leven er uiteindelijk uit moet zien en hoe de dingen zo ongeveer zouden moeten lopen. Ook met betrekking tot onze kinderen hebben we die verwachtingen. Heel normaal, heeft iedere ouder!
Maar wat als al die verwachtingen ineens moeten worden bijgesteld? Hoe is ons aanpassingsvermogen dan? Lang heb ik gedacht dat ik een persoontje was die dat maar moeilijk zou kunnen. Zeker met betrekking tot de kids. Je wilt ze gewoon alle mogelijkheden bieden en vooral een goede toekomst.
Toch lukt het hoor! Het lukt heel goed zolang je de realiteit maar onder ogen blijft zien. Zolang je weet dat die verwachtingen in sommige gevallen te hoog liggen. Dan moet je wel en dan kun je dat ook. Zelfs ik……..de pietluttige perfectioniste.
Oh……..hoe vaak heb ik gedacht: “mijn kinderen mogen echt niet een hele middag TV kijken!”. Moet je eens kijken wat ze aan doen zijn als het erg slecht weer is en het mij het beste uitkomt! Juist ja………TV kijken!!!
En ook heb ik altijd hard geroepen: “Nee…….minimaal hun A en B diploma moeten ze halen!”. En dan bedoel ik natuurlijk hun zwemdiploma´s. Totdat je merkt dat dat wellicht voor ons manneke iets te hoog gegrepen is. In ieder geval op dit moment. Hij loopt van de ene frustratie in de andere en neemt ons, als ouders, daarin mee. Iedere zaterdag was het maar weer de vraag of hij mee zou doen en of hij überhaupt zijn zwembroek wel aan zou trekken. Zwemmen op zich vindt hij geweldig leuk. Maar de lessen………dat is gewoon even te veel gevraagd. Het onverwachte (wat moet ik nu vandaag weer gaan doen), de grootte van de groep (10-12 kindjes) en de manier van lesgeven, past op dit moment gewoon even niet bij hem. Hij heeft er last van en wij dus ook.
Nadat vorige week weer het volgende voorval zich had aangediend in de kleedkamer en Man onverrichte zaken naar huis kwam, hebben we de knoop doorgehakt. Dan nu maar even niet!
We kijken op een later tijdstip wel weer verder. Als er straks een diagnose bekend is, kunnen we daar wellicht ook wat meer mee. Wie weet is er een zwemschool waar ze kindjes met een “etiketje” op een andere manier lesgeven. En anders leren we hem zelf maar zwemmen. Dat diploma kan me even gestolen worden. Het feit dat hij leert zwemmen en boven kan blijven, is voor mij veel belangrijker. En dat komt goed, dat weet ik zeker.
We zullen vast en zeker nog wel voor meer “bijstellingen van verwachtingen” komen te staan. En ook dat komt goed. Wij als (jong-)volwassenen groeien daar ook van. Wij leren om ook eens op een andere manier naar het leven te kijken……..in ons geval door de ogen van ons ventje…….en ik kan je verzekeren dat de wereld er dan echt niet minder leuk uitziet. Wellicht alleen wat minder veeleisend……..

Ik weet niet eens of je dat zo schrijft…….deurventer! Een ouderwets woord voor een nieuwerwetse manier van je spullen aan de man brengen. Nou ja, nieuwerwets…..het is eigenlijk iets wat natuurlijk al eeuwenoud is. Het verkopen van spullen aan de deur. Vroeger waren het spullen en tegenwoordig zijn het services, zoals energie etc.
Zo stond er afgelopen woensdagavond ook weer zo’n pipo voor de deur. Z’n haren zagen eruit alsof hij persoonlijk omver was geblazen door de zonnestorm die langs zou komen. Fred Flinstone was er niks bij………
En dan de verschrikkelijke gedrevenheid van ut ventje (–> schat zo’n dikke 20 jaar jonger dan ik).
Daar kun je aan de ene kant dan weer niet over zeuren want aan de andere kant zijn er ook genoeg jongeren waarbij ik zelf hoogstpersoonlijk wel wat peper in de reet zou wil stoppen om ze enigszins vooruit te krijgen.
Maar allee, terug naar de deurventer. Deze pipo was dus van Oxxio!
De deurbel ging op het moment dat spitsuur hier thuis net voorbij was. Op het moment dat ik net in joggingbroek met de beentjes omhoog op de bank lag te zappen. Wrong moment jochie, wrong moment!
Ik verwachtte iedereen aan de deur maar niet zo’n blaaskaakje met raar haar en een Oxxio jasje. Of ik de consumentenbond kende???? Hey hallo, ben niet helemaal van gisteren al woon ik in een Brabants dorpje in plaats van Amsterdam!!! Wrong opening jochie, wrong opening! Ik stond dus al op scherp……..
Afijn hij begon z’n verkoopverhaal af te steken. Over waarom ik te veel wilde blijven betalen en waarom Oxxio zo’n goed alternatief was. En al probeerde ik hem al zeker 5x duidelijk te maken dat ik niet geïnteresseerd was, hij was onverwurmbaar en bleef maar doorgaan. Nadat ik voor de 6e keer nogal onvriendelijk duidelijk probeerde te maken dat ik niet zat te wachten op z’n verkooppraatje en niet geïnteresseerd was in Oxxio, kwam het eindelijk binnen!!! Met een kort “prettige avond verder en BETAAL ZE!” nokte hij ‘m. Ut joch!!! Perplex sloot ik de voordeur……”en BETAAL ZE!” nog namijmerend in m’n hoofd.
Waar haalde hij het gore lef vandaan! Nou, beste Oxxio, hier leest u een zeer tevreden Essent-klant. En ja, misschien betaal ik wat te veel in de maand of per jaar. En ja, ik ben me van dat feit best bewust. Maar op z’n minst komen ze niet aan m’n kop zeiken op m’n vrije avondje TV-hangen. En mocht ik nou mezelf volgend jaar een hoedje schrikken van de jaarafrekening van Essent en me op dat moment beramen om over te stappen naar een ander………NO WAY dat het ooit naar Oxxio zal zijn!
En de volgende keer als ik zo’n pipo met ontploft haar aan de deur heb, geef ik hem eerst een kaartje van de kapsalon van zuslief en zal ik hem de vraag stellen of hij zich bewust is van het feit dat hij VEEL TE VEEL betaald heeft voor de kapper 😉

Wat een verschil…..het begin van de Kerstvakantie en het einde ervan! Toen de vakantie begon wisten we niet door de bergen sneeuw te komen en vroor het dat het kraakte. Nu is het grauw, regent het en is het ver boven nul!
Ondanks alle ongemakken vind ik het eerste een stuk gezelliger. Natuurlijk is het fijn om nu weer zonder glijden en glibberen op je werk te komen en natuurlijk is het fijn om minder risico’s te lopen op een botsing. Maar het sfeertje van de sneeuw en de kou heb ik vele malen liever dan deze sombere regenachtige dagen. Maar goed, we kunnen zeuren wat we willen maar als er iets is waar we niks aan kunnen veranderen dan is het wel het weer.
Verder is het een erg fijne en relaxte vakantie geweest. Normaliter ben ik na de Kerstvakantie nog vermoeider dan toen ik eraan begon. Het geregel en gezorg tijdens de feestdagen en manlief’s verjaardag, breken me altijd helemaal op. Dit jaar was het heerlijk om alleen maar te hoeven zorgen dat we alles bij ons hadden voor de wintersport. Het was geweldig leuk om Kerst en Oud&Nieuw op een andere locatie te vieren. Ik zeg: “Voor herhaling vatbaar!”. Of manlief het daar ook mee eens is, weet ik niet. Die is ook altijd wel in voor een feestje en heeft de gezelligheid op z’n verjaardag waarschijnlijk ook wel gemist.
Dochter vond het skiën dit jaar voor het eerst erg leuk. Ze wist van geen ophouden en ging als een speer (letterlijk en figuurlijk). Erg mooi om te zien. De flexibiliteit van die kleintjes, die zonder enige vorm van angst de berg afrazen. Ze deed het supergoed. Tijdens de wedstrijd van de skischool had ze zelfs de tweede prijs gewonnen. Om dat glunderende gezichtje op het podium te zien, is iets om nooit te vergeten.
Zoon niet. Zoon wilde niet skiën. Hij vond de schoenen vervelend en wilde zelfs geen handschoenen aan. Pas toen Man hem vertelde dat hij dan mee in de sleeplift mocht tussen zijn benen, toen ging hij overstag. Dat was namelijk wel spannend!!! Jammergenoeg was dat pas op de laatste dag van onze vakantie……. Steeds als we hem probeerden over te halen zei meneertje: “Ik kan wel skiën hoor……..maar niet vandaag!!!” 🙂
U begrijpt dat dat hilarisch was om te horen uit zo’n klein ventje!
De reis was wel even een ander verhaal. Het is erg goed verlopen, daar niet van. Maar wat een sneeuw hebben we gehad onderweg. Zowel op de heen- als de terugreis. Dat is een wereld van verschil met de zomervakantie. Maar de files die we steeds met carnaval te verduren hebben gekregen, zijn dit jaar uitgebleven! We hebben natuurlijk wel wat oponthoud gehad, maar niks in vergelijking met de jaren dat we met carnaval zijn gaan skiën. En dat was HEERLIJK!!!!
Afijn, de vakantie zit er weer (bijna) op! Maandag begint het normale leventje weer. Veel zin heb ik nog niet, maar waarschijnlijk is het volgende week ook weer heerlijk om weer in het normale ritme te zitten.
Op naar de volgende vakantie (die overigens alweer is geboekt…..oeps)!!!

Wat een sneeuw!!! Heel gezellig en een prachtig uitzicht, dat moet ik toegeven. Als je echter de weg op moet, wordt de situatie even iets anders.
Vandaag is het namelijk voor de meeste mensen onder ons weer een normale werkdag. Ook voor mij. En met de vakantie in het vizier moet er hier nog heel wat gebeuren de komende 2,5 dag. Niet erg, ik heb er zin in en ben er klaar voor. Maar dan moet je natuurlijk wel eerst nog veilig en wel op kantoor zien te komen.
Gelukkig kon ik de auto van manlief vandaag meenemen. Daar zitten winterbanden onder en hij ligt iets stabieler op de weg dan mijn kleine truttenschudder (volgens man is het een rugzak als je de gordels naar buiten klapt ;)). De snelweg ging gelukkig goed maar de locale wegen waren (en zijn nog steeds) één grote ramp. Overal zag je auto’s wegslippen, maar die van mij bleef gelukkig goed op de weg. Echte doodsangsten heb ik dan ook niet uitgestaan. Al ben ik totaal geen held onder deze weersomstandigheden!
Éénmaal gearriveerd in Den Bosch, waar ik de tweede persoon was die aankwam en ik dus nog volop kon kiezen waar ik zou parkeren op die prachtige witte weide. Het leek wel een biljartlaken zo mooi glad was alles nog op de parkeerplaats. Afijn…..allemaal geen probleem en veilig aangekomen dus. Maar toen……toen hè……toen bleek de verwarming op de zaak kapot, deed de koffie-automaat het niet en bleek m’n baas vanaf thuis te werken!!! En kwam er als klap op de vuurpijl nog een vervelende hoofdpijn opzetten!!!!!
Nou, lieve mensen, het is écht geen pretje om met 15 graden, je jas aan en zonder warme koffie achter je PC-tje te zitten. En het typt zo lastig met je handschoenen aan :).
En dan, op zulke momenten, dan vervloek ik de sneeuw en de kou. Ondanks het feit dat ik graag op wintersport ga. Sneeuw is prima, maar dan liever als het weekend of vakantie is. En het liefst in de bergen. Daar hoort de sneeuw. Hier in ons kikkerlandje ligt meteen alles op z’n gat……….zelfs de verwarming en de koffie-automaat!!!!!
Maar goed, inmiddels worden de radiatoren weer warm, is de koffiemachine gerepareerd, heb ik een Saridon in m’n mik en ben ik lekker de laatste dingen aan het afronden voor de vakantie.
En last but not least……….de kindjes hebben natuurlijk enorm veel sneeuwpret. Dat maakt weer een hoop goed!!!!