Tag: Man

Categories
Zomaar

Lien & de laptop

We lijken wel getrouwd de laatste tijd. Ik & m’n laptop. In plaats van dat ik met m’n luie reet van die stoel af kom en wat ga doen in het huishouden, ben ik lekker aan het hyven, surfen, mailen of webloggen. Het is wat. Natuurlijk had ik deze week een excuus. Ik mocht immers niet te veel doen en als ik dan wat doen mocht, dan was het werken…..met de laptop. En dan checkte ik natuurlijk ook zo nu en dan m’n mail, log en hyves-pagina. In eerste instantie vond ik het allemaal niet zo bijster interessant, dat hyves. Maar nu, nu ik inmiddels al zo’n ruim 50 vrienden bij elkaar heb gescharreld, nu wordt het toch wel errug leuk! Nu hou ik stiekem best veel contact met al die vrienden (oké oké, zit ook familie en vage bekenden tussen). Het netwerk breidt zich steeds verder uit en dat is eigenlijk gewoon heel leuk. Eigenlijk ben ik best een beetje verslaafd geraakt aan dat hele computergedoe. Hoe kan het ook anders met een echte ‘nerd’ in huis! Niemand zal raar opkijken van het feit dat terwijl ik dit log schrijf, er drie laptops op tafel staan te draaien. En zoals ik al zei……ik ben bijna getrouwd met de mijne…..

Zomaar over van alles……

Zo dames & heren, Lien is weer up & running. En dan heb ik het niet alleen over mezelf, maar ook onze PC heeft even kuren gehad de afgelopen week. Ik heb Man tenminste nog nooit zo hard horen schelden als op Microsoft Vista. Man heeft best veel geduld, maar als het op z’n computer(s) aankomt, dan is zijn ‘geduldpotje’ zo leeg. Zeker als hij afhankelijk is van de één of andere helpdesk aan wie hij zelf de boel moet gaan uitleggen omdat ze niet snappen wat hij bedoelt. Afijn, Man heeft snel een nieuwe harde schijf gescoord, alle gegevens veiliggesteld en toen de boel opnieuw geïnstalleerd. EN HET WERKT WEER. Vraag me niet hoe………heb ik geen kaas van gegeten. Misschien wil ik het ook wel niet snappen. Is beter zo. Ieder z’n ding. Ben allang blij dat mijn logjes, foto’s etc. zijn veiliggesteld. Stelt u zich eens voor…….bijna 2 jaar aan weblogjes kwijt! Ik word al gek als ik eraan denk. Nu wordt er wel regelmatig een back-up gemaakt, dus ik zou nooit alles kwijt zijn, maar toch…… Wat mijzelf betreft gaat het ook weer een stuk beter. De (toch!) aanwezige hersencelletjes zitten weer op z’n plek. Ik ben tenminste niet meer zo duizelig en beroerd. En dat is maar goed ook. We hebben namelijk een drukke, maar gezellige week in het vooruitzicht. Eerst natuurlijk Sinterklaasavond (ohoh wat een feest) en dan dit weekend nog een 25-jarige bruiloft. Heerlijk, alle neven en nichten zijn ook uitgenodigd en het ziet er naar uit dat het een leuk reünie-feestje gaat worden…… Kindjes mogen ook mee en daar is later op de avond al oppas voor geregeld. Nou maar hopen dat ik deze week gespaard blijf van enige ‘lotte’-akties………..

Lien & het leed dat de tandarts heet

Vandaag was het weer zover. We gingen bezoekje brengen aan de tandarts. Iets wat ik altijd maar voor me uit schuif. Waarom weet ik ook niet precies. Vroeger was ik doodsbang voor de tandarts, maar toen was er ook altijd wat. Tegenwoordig is er nooit meer iets. M’n gebit is ‘in orde’ zeg maar. Zo af en toe moet er een vullinkje worden vervangen en that’s it. Geen probleem. Ik heb immers 2 kindjes op de wereld gezet. In vergelijking met een bevalling is de tandarts peanuts. Wel zeul ik tegenwoordig 2 kinderen mee naar meneer of mevrouw de tandjesteller. Vandaag was het de mevrouw. Een lieve dame die het beste met ons voor had. Echter bij het binnenkomen van de behandelkamer zag Zoon de lampen en 2 mevrouwen in een wit pak en hij zet het vervolgens op een huilen. Het joch moest natuurlijk meteen weer aan de ziekenhuisingreep van een maand geleden denken. Wat we ook probeerden hij wilde absoluut niet in de stoel en pakte zelfs het spiegeltje van de tandarts af. Over 3 maandjes proberen we het weer. Dochter daarentegen vindt alles prachtig bij de tandarts. Ze wil altijd als eerste in de stoel, probeert hardop mee te tellen en maakt tekeningen voor de beste man/vrouw. Totaal geen angst dus……. En nu ikke. Van mij werden foto’s gemaakt en alles was in orde. Toch zit ik nu thuis met een hoofd waarvan de hele rechterkant pijn doet. En nee, dat komt niet door de tandarts. Dat komt door mijn torenhoge klunsgehalte. Bij het uit de auto halen van de kindjes, klapte de deur tegen de linker kant van m’n hoofd, waardoor ik vervolgens met de rechterkant tegen de deurstijl knalde. En dat ging niet zachtjes. Aan beide kanten zit een enorme bult. Een kameel is er niks bij. Sindsdien ben ik draaierig en doet dus één kant enorm pijn. Soms, soms word ik zo moe van mezelf…………..

Lien & haar mannen

Net als je denkt lekker wat slaap te kunnen inhalen door vroeg in bed te duiken, gebeurt er ‘s-nachts van alles…. Ik heb nog niet goed en wel m’n ogen gesloten en Man zet het op een snurken. En dan heb ik het niet over een boompje zagen, nee als Man snurkt, doet’ie het goed. Een heel subtropisch regenwoud moet er dan aan geloven. Nog even en Greenpeace staat midden in de nacht aan ons bed om Man-lief te lynchen. Afijn, na wat gestoot, geduw en gezucht draaide Man op z’n andere zij en de zaagmachine stond een tandje zachter. Lien viel in slaap. Een goed uur later klinkt er een harde boink…..en ik weet in een reflex dat Zoon uit bed moet zijn gevallen. De eerste keer notabene sinds hij in een groot bed slaapt en dat is al zo’n 5 maandjes. Lien kon uit bed, want Man wordt nog niet wakker al ontploft z’n nieuwe auto op de oprit. Zoon getroost, lekker terug gelegd in bed en ik kon ook weer proberen wat te slapen. Jammer maar helaas. Ik ben net een beetje weggedoezeld en Zoon zet het weer op een huilen. Waarschijnlijk gedroomd. Oké, kan gebeuren. Weer even naar de slaapkamer van Zoon, een aai over z’n bol en daar bleef het dan gelukkig de rest van de nacht bij. Tot…..ja, u leest het goed…..tot Man-lief op z’n telefoon de één of andere ‘alert-wake-up-call-message’ had gezet. Waar hij dus gewoon doorheen sliep en waarvan Lien bijna zelf uit bed viel!! De mannen hebben het mij dus niet gemakkelijk gemaakt afgelopen nacht…….

Sint & z’n Pieten

Het is wat….dat hele Sinterklaasgedoe. Zeker met 2 kleine kids die heilig alles geloven wat er op hun mouw wordt gespeld. Vanochtend hadden we Sinterklaasfeest op mijn werk. De pieten kwamen binnen en het beloofde een feestje te worden. Ze waren vrolijk, springerig, pepernotenuitdelerig en zingerig. Precies zoals Pieten horen te zijn dus! Een vrolijke gekke bende. Totdat de goedheiligman z’n intrede deed. Dochter-lief zat als een kasplantje op haar krukje vooraan, helemaal geobsedeerd naar de beste kerel te kijken. En toen begon d’ie te praten. Lieve hemel…..als ik peper bij me had, had ik het persoonlijk in z’n reet gestoken! Wat een slome duikelaar was dat. Gelukkig hadden de kids het niet zo in de gaten, in ieder geval die van ons niet. De organisatie was verder errug leuk. Eerst kwam er een clown die kon toveren. Persoonlijk denk ik dat dochter daar meer van heeft genoten dan van die hele Sint. Bovendien had ze het ‘geluk’ dat die debiele moeder van haar, haar ook nog had aangemeld als iemand die bij Sint op schoot kon. Niet in de laatste plaats om het ‘niet-met-rust-laten-van-onze-kat’-probleem aan te pakken. Weest u gerust, het had geen effect. Alhoewel…..ze is nu logeren bij opa en oma en voordat ze vertrok maakte ze wel de opmerking dat het maar goed was dat ze ergens anders ging slapen, want dan kon ze ook de kat niet vervelen. Uhhmmm…..goed pedagogisch bezig mams! Afijn, nog 1,5 week en dan is die vent met z’n nepbaard en rare muts ook weer verdwenen. Hopelijk keert dan de rust in huis weer een beetje terug. En blijft m’n portemonnee iets beter gevuld 🙂

Categories
Shopalien

Lien & iets van ‘een gat’ in je hand?!?

“We moeten naar de Makro”, zei ik laatst tegen Man. “Oh, hoezo dan”, reageerde hij. “Nou eh……de Playmobil is in de aanbieding”, zei ik weer. Terwijl ik eigenlijk al zo’n beetje aan het stuiterballen was bij alle mooie dingetjes die in de online-folder te zien waren. “Nou, dan moeten we dat binnenkort maar es doen”, reageerde hij weer, zo lauwtjes mogelijk, omdat hij me inmiddels kent. Maar dit antwoord was al voldoende. Lien prikte een avond, Lien regelde oppas en Man kon dus vanavond mee naar Breda. En achteraf hè, achteraf had ik hem misschien beter niet mee kunnen nemen. Ik sta er namelijk bekend om dat ik graag shop. Ik sta er bekend om dat ik een soort van ‘geen handen’ heb…..het geld vliegt eruit voordat ik het nog maar tussen duim en wijsvinger heb. En ik had dus een budget in m’n hoofd. Een budget voor ieder kind. Ik had al wat bepaalde Playmobil-kadootjes (met de nadruk op ‘tjes) in gedachten en dat kwam aardig overeen met het geplande budget. Maar nee hoor, Man was erbij. Man werd gewoon helemaal hebberig bij al dat mooie speelgoed. Man ging zich deze keer goed te buiten. Het ging maar net in de kofferbak van z’n nieuwe bolide. Niet dat ik tegenstribbelde hoor. Ik heb natuurlijk een bepaalde ‘reputatie’ hoog te houden 😉 . Nu zult u zich wel afvragen wat we dan precies allemaal hebben aangeschaft, maar dat ga ik u nu nog niet vertellen. Buiten het feit dat ik het risico niet wil lopen dat Dochter van de ene op de andere dag dit log kan lezen, schaam ik me ook nog eens het rood op de kaken. Ik kan u alleen wel verklappen dat het budget per kind met 300% is overschreden……….zucht

Hier ist’ie dan!!!

Alfa Romeo 159 Sportswagon ALFA_0003.JPG ALFA_0001.JPG

Onze nieuwste aanwinst! De Alfa 159 van Man. En u weet het……mannen blijven kinderen, alleen het speelgoed veranderd. Het valt me nog mee dat Man er nog niet in heeft geslapen 🙂 . Ik moet toegeven, hij ziet er gelikt uit (de auto heb ik het over hè, dat u me even goed begrijpt). Maar ook met dit exemplaar moet je nog steeds langs de brandstofpomp om hem te kunnen laten rijden en ook met dit geval moet je nog steeds je rechtervoet intrappen om vooruit te komen. Oké, ik geef toe, hij gaat wat harder dan mijn truttenschudder……maar past u op hey…….geen lelijk woord over mijn citroentje!

Lien & het vloerschilderij

Gisteren was het weer zover. Sinterklaas arriveerde in Nederland en dus ook in Sprang-Capelle. Stel je voor dat hij hier in het Christelijke dorp op Zondag zou arriveren…..dat is natuurlijk uitgesloten. Voordat de eerste beelden op TV te zien waren, heb ik Zoon op bed gelegd voor een dutje. Zodra hij namelijk maar 1 glimp van de goede Sint zou hebben opgevangen, zou mijn plan al in in duigen zijn gevallen en zou ik hem met geen mogelijkheid meer naar z’n bed hebben gekregen. Even leek alles te lukken, even leek alles volgens plan te lopen. Zoon lag op bed, het was stil en Dochter zat voor de TV. Mams had zo nog mooi even wat tijd om de was te doen en wat andere huishoudelijke karweitjes te klaren. Na ongeveer een 40 minuten hoorde ik Zoon zingen, roepen, kletsen……kortom….hij was van alles aan het doen, behalve aan het slapen. “Nou”, zeg ik tegen Man, “ik denk dat het weinig uithaalt vandaag”. Tegelijkertijd gaat de slaapkamerdeur van Zoon open en staat hij me uitdagend aan te kijken. “Ik hoese niet slapen”, zegt hij vervolgens, waarop ik besloot hem maar te gaan aankleden. Ik doe zijn kamerdeur wat verder open en zag wat meneer de afgelopen 3 kwartier aan het doen was geweest. Een prachtige vloerschildering had hij gemaakt……….van POEP! Zijn hele kamer stonk een uur in de wind. “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, want we ruiken hier allemaal even slecht, misschien heeft u wel even tijd, zodat ik heel m’n broek volschijt”, flitst er door m’n hoofd. En mams kon aan de schoonmaak. Eerst Zoon en toen heel z’n kamer inclusief bed. Fijn……op zaterdagmiddag…….

Lien & de prinsessentaart

En ik had het zo mooi gepland. Ben ik nl. best goed in….in plannen! Gisterochtend zou Man nog werken, ik zou meegaan naar school. Van ieder kindje dat 5 jaar wordt mag nl. één van de ouders een ochtend meedraaien. Kijken hoe het feestvieren gaat, kijken wat ze zoal doen op een gemiddelde schoolochtend. Heel gaaf om dat eens te zien, te voelen en mee te maken. Ik heb genoten! En Dochter ook! Na de schoolochtend lekker lunchen met z’n allen, Dochter om 13h00 weer naar school en Lien richting de bakker om de bestelde prinsessentaart op te halen. En ja hoor. Misschien vermoedt u al wat ik ga melden. 13h05 was Lien bij de bakkerij……en ik zie tot mijn grote schrik dat alles donker is en het bordje “GESLOTEN” voor de deur hangt. Een lichte paniekaanval maakte zich van mij meester. Hoe moest ik Dochter immers uitleggen dat er geen taart was en dat we het op haar 5e verjaardag moesten doen met wat tompoucen van de supermarkt???? “Kalm blijven….even goed nadenken” mompelde ik tegen mezelf. Ik ben vervolgens toch maar uit m’n auto gestapt en gaan kijken of er ergens een achterom was. Oef! Er was een deur met een bel. De tijd dat ik moest wachten tot er open werd gedaan, duurde een eeuwigheid. Maar gelukkig deed meneer-de-bakker-himself open en zag ik ook bij hem een “gelukkig-ik-kom-nog-van-die-taart-af-gedachte” op z’n gezicht. Na wel 10 verontschuldigingen van mijn kant en een flinke fooi, nam ik uiteindelijk die supermooie prinsessentaart mee naar huis. En Dochter? Die vond ‘m prachtig, maar heeft liever een tompouce.

Categories
Kids

Nog 1 nachtje slapen…

De slingers hangen, de taart is besteld, de traktaties staan klaar en het kadootje ligt al op haar te wachten. Nog 1 nachtje slapen en Dochter wordt 5 jaar. Ieder jaar sta ik toch weer even stil bij haar geboorte. De onwetendheid de avond ervoor. De zware nacht die we tegemoet gingen. De hele dag met weeën en een ontsluiting die maar niet wilde vorderen. De uiteindelijke ziekenhuisopname en om 20h10 de geboorte van Dochter. Prachtig vond ik haar. De eerste minuten waren wel angstig. Haar start was niet goed; ze was dubbel verstrengeld. Ze werd meteen na de geboorte apart in een kamertje naast de verloskamer gebracht. De anesthesist en kinderarts stonden standby. Daar lag ik dan. In m’n ééntje. Niet wetend wat er nu met ons meisje aan de hand was. Doodeng. Gelukkig kwam alles goed en nu maken we wel eens een grapje dat ze toen net iets te weinig zuurstof heeft gehad en daarom zo’n druktemakertje is 🙂 . En gelukkig kunnen we daarover grapjes maken, gelukkig is er niks met ons meisje, gelukkig is ze een heerlijk, spontaan en ja, een lekker druk kind. Gelukkig kunnen we al 5 jaar van haar genieten en gelukkig blijft ze nog steeds ons kleine grote meisje. Apetrots ben ik op haar…..en ook een beetje op mezelf dat ik toch maar mooi zo’n heerlijk kind op de wereld heb gezet (samen met Man natuurlijk 😉 )…….