Lien & het leed dat de tandarts heet

Vandaag was het weer zover. We gingen bezoekje brengen aan de tandarts. Iets wat ik altijd maar voor me uit schuif. Waarom weet ik ook niet precies. Vroeger was ik doodsbang voor de tandarts, maar toen was er ook altijd wat. Tegenwoordig is er nooit meer iets. M’n gebit is ‘in orde’ zeg maar. Zo af en toe moet er een vullinkje worden vervangen en that’s it. Geen probleem. Ik heb immers 2 kindjes op de wereld gezet. In vergelijking met een bevalling is de tandarts peanuts. Wel zeul ik tegenwoordig 2 kinderen mee naar meneer of mevrouw de tandjesteller. Vandaag was het de mevrouw. Een lieve dame die het beste met ons voor had. Echter bij het binnenkomen van de behandelkamer zag Zoon de lampen en 2 mevrouwen in een wit pak en hij zet het vervolgens op een huilen. Het joch moest natuurlijk meteen weer aan de ziekenhuisingreep van een maand geleden denken. Wat we ook probeerden hij wilde absoluut niet in de stoel en pakte zelfs het spiegeltje van de tandarts af. Over 3 maandjes proberen we het weer. Dochter daarentegen vindt alles prachtig bij de tandarts. Ze wil altijd als eerste in de stoel, probeert hardop mee te tellen en maakt tekeningen voor de beste man/vrouw. Totaal geen angst dus……. En nu ikke. Van mij werden foto’s gemaakt en alles was in orde. Toch zit ik nu thuis met een hoofd waarvan de hele rechterkant pijn doet. En nee, dat komt niet door de tandarts. Dat komt door mijn torenhoge klunsgehalte. Bij het uit de auto halen van de kindjes, klapte de deur tegen de linker kant van m’n hoofd, waardoor ik vervolgens met de rechterkant tegen de deurstijl knalde. En dat ging niet zachtjes. Aan beide kanten zit een enorme bult. Een kameel is er niks bij. Sindsdien ben ik draaierig en doet dus één kant enorm pijn. Soms, soms word ik zo moe van mezelf…………..