Mailtje ontvangen van Man met volgende tekst:
“Volgens mij wil je dat ik afval… Ik heb boterhammen met kaas mee!!!”
Man lust geen kaas, Man gruwelt van kaas, als Man maar denkt dat ergens kaas in, op of door zit dan hoeft’ie het niet meer.
Deze morgen hebben we dus per ongeluk de boterhammekes verwisseld……OEPS…….wat zal Man lekker slank zijn vanavond!
Vorige week kreeg ik een lichte paniekaanval als ik eraan dacht wat er allemaal nog op ons ‘to-do-lijstje’ stond. Door heel hard buffelen van Man hebben we er inmiddels het één en ander af kunnen strepen. Ook moest er nog steeds opvang voor onze kater ‘Boy’ geregeld worden. Op vakantie gaan is één, maar we kunnen natuurlijk niet dat beessie een week lang zonder eten thuis laten zitten. Voordat we over gingen op de aankoop van Boy hebben we dan ook duidelijk afspraken gemaakt dat we een goed adres zouden zoeken waar hij gedurende onze vakantie kan verblijven. We kunnen per slot van rekening ook niet altijd mensen lastig vallen om op te passen……is het niet voor de kids, dan is het weer voor de kat……dat was dus uitgesloten. Zoals ik al zei, sloeg vorige week toch de paniek lichtelijk toe omdat we voor de eerstvolgende vakantie dus nog steeds niks geregeld hadden. Op internet had ik al wat zitten surfen en wat adresjes gevonden, waarvan www.dierenhotelkuiltje.nl toch onze voorkeur had. Niet in de laatste plaats omdat dit redelijk in de buurt is. Inschrijven moest echter persoonlijk, met inentingsboekje ter plaatse gebeuren en dat kon alleen op dinsdag- en woensdagavond tussen 18h00 en 19h00. Nou en dat valt niet mee als werkende moeder. Toch gelukt. Vorige week woensdag is de hele familie Doorzon naar ‘het Kuiltje’ geweest. En we waren onder de indruk. Het zag er prachtig uit. Ik ben zelfs bang dat onze Boy niet meer mee naar huis wil na de vakantie, zo mooi is het er. En schóón! Ze hebben prachtige grote binnen en buiten verblijven met ik-weet-niet-hoeveel-speelgoed, mandjes, krabpalen, dekentjes enz. enz. Helemaal blij werd ik ervan………..nu Boy nog…………
De dag na de aankondiging van drastische reorganisaties bij TNT krijgt Lien géén post. En dat is raar. Lien krijgt iedere dag post. Geen fanmail hoor…..gewoon veul rekeningen ;-)…..hihi. Er gaat geen dag voorbij zonder post! Dat ik dus donderdag niks in de brievenbus had, was raar. Zeker omdat we allebei op dringende post zaten te wachten. Mars op CD’s van Microsoft en Lien op de uitnodigingen voor Jens z’n verjaardagsfeestje (héél belangrijk dus). We (ehh…ik bedoel man-lief) heeft flink de creabea uitgehangen een mooie Cars-foto-uitnodiging in elkaar gebrouwen. Helaas pindakaas…ze zijn nog steeds niet afgeleverd bij huize de-Kock. En ik baal. Volgende week ist’ie jarig. Nieuwe bestellen heeft geen zin. Wat nu? Natuurlijk kunnen we altijd nog uitnodigingen via de mail versturen. Niks vreemds in deze virtuele tijd. En toch blijf ik het leuker vinden om ze gewoon via de post te versturen. Dus ik baal. Maar goed, ik kan blijven balen, maar dat veranderd niks aan het feit dat ik ze simpelweg niet heb. Bovendien blijft dan nog maar de vraag of ze wel zouden zijn aangekomen bij de genodigden, omdat diezelfde TNT post ze weer zou moeten bezorgen. Reorganiseren? Gewoon sluiten de boel, opdoeken die TNT post…tssss! Laten we maar een paperless leven creëeren….nog goed voor de regenwouden ook. Ik verstuur ze dus maar via de mail vandaag….punt!
“Hé mama, dat zijn lelli-kelly-schoenen”, roept dochter-lief enthousiast. “Watte?” zeg ik nogal verontwaardigd. “Lelli-kelly-schoenen, die wil ik ook zo graag!” bevestigt ze nogmaals. Het is dat ik nogal goed in de bank zat…met laptop op schoot, want ik zou er spontaan vanaf zijn gevallen. Het klopte als een bus….ze had helemaal gelijk…..de internet-pagina die ik aan het bekijken was, liet inderdaad Lelli-kelly-schoenen zien. En geloof me, onze dochter van 4 kan écht nog niet lezen en toch wist ze dat dat Lelli-kelly-schoenen waren. “En wat vind je er dan zo mooi aan?” vraag ik nogal onnozel. “Nou mama, ik vind die kraaltjes zo leuk en ze zijn zo mooi roze met ook nog andere kleurtjes, zó mooi roze!” was haar antwoord. Stiekem moest ik wel lachen en stiekem vind ik het ook wel leuk dat ze al zo’n uitgesproken mening/smaak heeft…..maar aan de andere kant……kom op zeg….ze is pas 4!!! Ik bepaal toch zeker nog wel wat voor schoenen ze draagt! Afijn….diezelfde avond rijd ik nog met dochter-lief naar een schoenenzaak in de buurt om te kijken of ze Lelli-kelly-schoenen hebben. Ik heb wel een eigen mening….en ze is 4! En ja hoor, de betreffende schoenwinkel verkocht het merk Lelli-kelly. Mooi. Fijn. Ware het niet dat er natuurlijk niks meer te krijgen was in Senna’s maat. Ja…nog 1 paar….spierwitte met alleen witte kraaltjes. En ik mag dan erg beïnvloedbaar zijn wat schoenen en kleding betreft, maar dit ging dus écht niet gebeuren. Ik ken dochter-lief. Spierwit. 1 week hoogstens en ze kunnen de kliko in. En ik was sterk. Géén Lelli-kelly’s dus, tenminste, niet in die winkel. Op naar het volgende adres. Helaas, ze verkochten het merk Lelli-kelly niet….oeff….enigszins opgelucht, want inmiddels realiseerde ik ook wel dat die schoenen van 60 euri hooguit een maand zouden meegaan. Tenminste….zolang onze dochter nog steeds haar schoenneuzen gebruikt als remmen bij het fietsen! Weg kraaltjes, weg roze en weg schoenen. Maar op dit laatste adres hadden ze wel een heleboel andere leuke schoenen…….veel roze…….en alles moest uitgebreid gepast, geprobeerd en nog es gepast worden (dochter-lief gaat niet over 1 nacht ijs). Uiteindelijk na minimaal 20 paar aan haar voeten te hebben gehad, besloot ze dat het 1e paar toch het lekkerst zat en die moesten het dan worden. Roze. Geen kraaltjes. Wel veel bloemetjes. Uiteraard ook roze. Máár……met rubberen zool die doorloopt over haar schoenneus! Tjakka…..prima dus…..goed voor thuis en goed voor school! Maar helaas….géén Lelli-Kelly’s dus…..wel mooi roze.
Ik zit op m’n werk…..aan de koffie…..een genoemde ‘capuchino’…..het enige wat nog een beetje te drinken is uit de automaat. En daar moet ik dan nog € 0,11 voor betalen ook. Nee dan thuis!!! Thuis……waar ik inmiddels al enkele weken de nieuwste aanwinst in gebruik heb…….de aerocino van Nespresso! Geweldig, super, zo’n ‘dat-had-ik-al-jaren-eerder-moeten-hebben’ ding! Werkelijk, iedere capuchino wordt met liefde bereid. Iedere capuchino krijgt zo’n prachtige schuimkraag van opgeklopte volle melk. Iedere capuchino wordt zorgvuldig afgewerkt met een flinke scheut cacao. Met andere woorden……iedere capuchino thuis is gewoon een klein gebakje! En geloof me, sinds ik dat apparaatje in huis heb, drink ik geen gewone koffie of expressootje meer……Lien is gewoon verslaafd aan die heerlijke schuimkraag. En ik ben niet de enige! Zodra de koffie-lucht huize de-kock weer vult, staan er 2 dartelende kindjes bij me in de buurt. “Mama mag ik zo’n hapje van die koffie met melk en chocola?” vraagt de eerste, waarop dan de volgende komt met: “ikke ook happe….hmmm…..noggemeer?” 🙂
Lien heeft het druk, heel druk, té druk! En wat kan ik er aan doen? Nou, dat weet ik dus nog niet precies. Het is wel zo dat er nu even een heleboel dingen tegelijk spelen, die (als het goed is) straks weer wegvallen. Maar op dit moment heb ik echt het gevoel in een niet-te-stoppen-TGV-trein te zitten, die à zo’n 200 km/u maar doorraast en ik heb geen tijd om uit te stappen….dus ik ga maar gewoon mee door naar het volgende station. Ken je dat? Hopelijk niet voor je, want ik kan je vertellen…..het is niet leuk. En de enige die er iets aan kan veranderen ben ikzelf. Het was dus weer hoogtijd voor een avondje dialoog…..met mezelf. En gelukkig was er gisteravond weer zoiets georganiseerd. Even pas op de plaats en even een soort van analyse met jezelf. (voor geïnteresseerden klik es op Dialoog die is toegevoegd bij ‘links’) Gisteren werd me weer heel duidelijk dat ik op mezelf moet passen en beter moet nadenken over hoe ik m’n leventje/tijd indeel. Iets vaker voor mezelf kiezen ipv de rest, is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben nu éénmaal zo’n regelmens, zo’n zorgmiep, zo’n “oh-kom-maar-ik-doe-het-wel-even”-type. En hoe verander je dat? Da’s verdomd moeilijk……maar ik kan ook niet langer in die TGV blijven zitten. Er moet dus iets veranderen……en laat ik nou vanochtend als eerste een mailtje van vriendin Mar10e lezen, waarin ze het idee oppert om weer eens een “verwen-mama-dag” in te plannen!!! Ik zeg……YES YES YES YES……ook een soort van ‘ren-je-rot’ maar dan naar de massage-tafels 🙂
“Mars, wanneer kun je je pak weer ophalen bij de stomerij?” vroeg ik zaterdag. “Eh…gisteren….vergeten!” was z’n antwoord. “Heb jij dat groene bonnetje nog wel?” vraag ik vervolgens, terwijl mijn intuïtie mij al vertelde dat dat wel eens zoek zou kunnen zijn. “Da’s een goeie…..dat had ik op het dressoir of op tafel gelegd!” roept’ie uit de bijkeuken. Sja….ik moet bekennen dat ik het daar ook heb zien liggen en dat ik toen zelfs nog dacht: “dat moet zometeen even ergens anders worden neergelegd, voordat de kat het als een nieuw speeltje beschouwd”. En verder weet ik niks meer……blanco……geen groen bonnetje meer gezien. Dus een aantal mogelijkheden: 1) de kat heeft het idd als nieuw speeltje gebruikt; 2) het is ergens tussen reclame-folders geraakt; 3) Jens heeft het opgegeten (die heeft nl. een voorliefde voor papier eten); 4) ik heb het toch ergens anders neergelegd en ik weet bijgod niet meer waar! En ondertussen was ‘mission impossible’ begonnen in huize de Kock-Broeks. Op zoek naar een klein groen briefje waarop een nummer van z’n gestoomde-Hugo-Boss-pak stond en wat tevens het bewijs was dat we de stomerij-kosten vooraf hadden betaald. Nou is dat laatste nog het minst van man-lief z’n zorgen, als hij z’n fijne, favoriete, goedpassende pak maar op tijd terug heeft! Van kattenbak tot speelgoedkisten, van vuilnisbak tot oud-papier-bak…alles is doorzocht…..geen groen stomerij-briefje te vinden. Naja…..vandaag dus maar even gebeld met de stomerij om te vragen wat te doen en weet je wat ze zeiden? “Kunt u niet nog even verder zoeken?”…..tssss…..het enige wat wij nog kunnen doen is wachten tot Jens misschien groene stukjes uitpoept!!! En ik weet niet of de stomerij op die bruin-groene-aan-elkaar-geplakte-stukjes zit te wachten! “Nou, brengt u dan op z’n minst uw legitimatie-bewijs mee” was het volgende advies. En dat hadden wij ondertussen zelf ook al wel bedacht!!!
…aan een kind van 4!!! Senna zit gisteren in bad en vraagt het volgende: “mama, waarom heb ik hier onderaan een gaatje?”. Mams….slik…:”nou eh…dat hebben alle meisjes!”. Senna: “Oh…net als dat alle jongetjes een piemeltje hebben?”. Ik: “Ja precies”….met de hoop dat het onderwerp hiermee is afgedaan. Maar nee hoor…. Senna: “Maar mama, wat moet ik dan doen met dat gaatje?”. Sja….en ik ga aan een kind van 4 toch echt nog niet uitleggen waar Abraham de mosterd vandaan haalt! Dus ik enigszins trots op m’n vindingrijkheid: “Nou daar komen de baby’tjes uit als ze geboren worden!” Dochter-lief kijkt me aan met ogen die nog net niet uit haar oogkassen rollen en zegt vervolgens: “echt niet!”. Ach ja….je kunt aan zo’n kleuter ook niet uitleggen dat dat wel het geval is en dat het voelt alsof je een golfbal door je neus naar buiten moet duwen. Maar goed, daar bleef het vooralsnog bij…. Ben benieuwd hoelang het duurt voordat ze de verbinding ziet tussen dat piemeltje en het gaatje….. Ik hoop pas als ze een jaar of 30 is!!!! 😉
Jaja……..ik weet het………het heeft even geduurd, maar hier ben ik dan weer. Weer boven theewater, zoals dat heet. En het is zwaar geweest deze keer….errug zwaar. Ondanks het goede voornemen om na het 30-jarig jubileum van vriend B. uit W. nooit meer zo dronken te worden dat ik stukken niet meer weet, moet ik toegeven dat het me toch weer is gelukt. Onder het mom van “jullie moeten vroeg komen, want vol=vol” waren Lien & Co. dus al om 19h00 in de kroeg, met alle gevolgen van dien. Nichtje Jess….je wordt bedankt! 😉 Onzin natuurlijk…..ik heb zelf alles naar binnen gegoten. We zijn begonnen met bier, toen werden het bef-jes (Bier En Flügel), toen over op de CoMa-tjes (Cola-Malibu), een dropshotje tussendoor, héééééél veel flesjes Flügel en nog één of ander self-made-shotje van Jess! Errug lekker trouwens, maar dat even ter zijde. En alles ging goed…….het was kaai-gezellig…….leuke mensen……..leuke carnavals-muziek (voor zover dat leuk kan zijn)…….Lien vermaakte zich prima! Net als de rest trouwens! Maar toen…..toen ging bij zwager-lief het licht uit…..met een kort: “ik goaj noar huijzzz, houdoe” was meneer al te voet vertrokken voordat wij maar onze jassen uit de garderobe konden grissen :-). Achteraf heel komisch, maar op dat moment konden wij ook niet zo goed inschatten hoe hij er aan toe was….dus maar snel achter ‘m aan. Viel gelukkig alles mee en we zijn uiteindelijk gewoon lekker naar huis gelopen. In de tijd dat we op een taxi moesten wachten, konden we wel 3x op en neer zijn gelopen…….dus lekker een frisse neus halen. Tot zover ging alles goed….maar toen…..toen kwam ik thuis…..van de kou in de warmte……vanaf toen weet ik niks meer……OEPS! Het eerstvolgende wat ik me kan herinneren is dat ik midden in de nacht wakker werd en wel een erg kleffe bek had……gek he?! Eigen schuld dikke bult! Uit bed…..een glaasje water……en toen 15 minuten bijkomen op de vloer van de badkamer. “Breath in, breath out, breath in, breath out” in m’n koppie. Het zakte gelukkig…..vlug terug m’n bedje in en m’n roes uitslapen, wat dan weer wel goed gelukt is. Geen hoofdpijn de volgende ochtend, zelfs niet ziek, maar gammel……zo gammel dat ik om 20h15 weer in m’n bedje lag gisteravond. Sja……..wie alles wil proeven voor de gein, zal de volgende dag echt niet fit zijn……
Greetz, a drunk pink lady
Niet ik hoor…….gelukkig niet…….gelukkig duurt het nog een groot aantal maandjes voordat ik 39 word! Nee…..Lien’s Log is vandaag jarig!! Vandaag precies een jaar geleden heb ik m’n eerste log geplaatst op de door m’n lieffie gecreëerde weblog. Vandaag precies een jaar geleden begon de verslaving, de passie, de neurotische drang om steeds maar te loggen. “Waar haal je de tijd vandaan?” wordt vaak aan me gevraagd. Nou eh…..het kost nauwelijks tijd! Ik heb vanaf het begin heel duidelijk gesteld dat ik nooit te lang mag nadenken over wat ik schrijf. Als ik er te lang over nadenk, is de spontaniteit weg en gaat het inderdaad te veel tijd kosten. Nee….ik schrijf als ontspanning, als uitlaatklep en ik heb er lol in……ik heb er heel veel lol in! En ik denk dat dat de drijfveer is om het vol te houden. De dag dat ik het niet meer leuk vind, stop ik meteen. Het is inmiddels gewoon een beetje een uit-de-hand-gelopen-hobby……een openbaar dagboek……een manier om mijn wereldje op ‘papier’ te zetten en diegene die het leuk vindt, kan het meevolgen. En natuurlijk zijn er ook altijd dingen die in mijn leven gebeuren, waarover ik niet log. Gewoon omdat ze te persoonlijk zijn, gewoon omdat ze te kwetsend voor andere mensen kunnen zijn en vooral omdat niet iedereen het op prijs stelt om vermeld te worden op dit log. Heb ik alle begrip voor en ik probeer daar dan ook zoveel mogelijk rekening mee te houden. Ik moet goed voor ogen houden dat ik alles vanuit mezelf schrijf en ik denk dat dat tot nu toe aardig is gelukt. Op naar het volgende jaar…een jaar waarin weer vanalles staat te gebeuren en waar ik heel veel zin in heb! Veel leesplezier allemaal!!!
