Lien's Log

Het is zaterdagochtend en ik zit met een kop koffie aan tafel voor de tuindeuren. Ze kunnen helaas nog niet open…..te koud. Ik zit wat te mijmeren over de afgelopen weken. De vakantie van de kindjes zit erop. Ze hebben 2 heerlijke weken gehad. Maandag begint de gewone routine weer. Zelf heb ik deze keer geen vakantie genomen. Ik heb mijn dagen hard nodig voor de zomervakantie en de bruiloft in september. Mijn ouders, schoonouders en de buitenschoolseopvang hebben de kindjes de afgelopen vakantie prima vermaakt. Zelfs Zoon, die voor het eerst op een nieuwe locatie naar de buitenschoolseopvang moest, vond het allemaal prachtig. En maandag mag hij weer opnieuw gaan ‘wennen’ op school. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, denk ik dan maar. Wellicht dat deze start wat beter verloopt ;-).
Verder zit ik wat na te denken over deze datum in mei. Vandaag 2 jaar geleden is m’n opa begraven. 90 Jaar. Mooie leeftijd. Diezelfde dag werd er ook een vrouw van precies mijn leeftijd gecremeerd. Ze had haar strijd tegen de kanker verloren. Diezelfde dag gingen wij op vakantie. M’n schoonouders waren 40 jaar getrouwd en we gingen met het hele gezin naar Turkije. Wat een contrast. Maar ik wist dat het goed was. De afgelopen week is een nichtje van Man begraven. 38 Jaar en ook zij kon het niet winnen van die vreselijke ziekte. Zo oneerlijk en zo triest.
Door zulke gebeurtenissen word je weer even met beide benen op de grond gezet. Wat doen die verdomde meubels er dan toe? Dat zijn spullen! En spullen kun je vervangen. Alle dierbare mensen om je heen niet. Reden te meer om te genieten van de kleine dingen. Van de kindjes die op een vroege zaterdagochtend zo lief zitten te spelen bijvoorbeeld. Ook hebben we de afgelopen week besloten toch maar die stacaravan in Spanje te reserveren voor de zomer. En wellicht plakken we er ook nog een paar dagen Eurodisney aan vast. Het leven is te kort om er niet alles uit te halen wat er in zit……carpe diem……

Nee…..ik heb het hier niet over Man. Die is alles behalve stoffig. Het zou soms wel wat gemakkelijker kunnen zijn als hij wel wat stoffiger zou zijn . Nee…..ik heb het hier over mijn zonnebank! Jarenlang heb ik hem verwaarloosd. Stoffig in een hoekje laten staan. Niet naar hem omgekeken. De zielepiet. Had’ie niet verdiend na jarenlange trouwe dienst. De oorsprong ligt ergens lang lang geleden. In de tijd dat ik nog danste. Wedstrijddanste. U weet wel…in zo’n mooi sexie pakje….Latijns Amerikaans. Chachacha, Rumba, Samba, Paso Doble. Och och…het lijkt eeuwen geleden en een licht sentimenteel gevoel overvalt me. Waar ik echter als tiener een hoop problemen mee had, was mijn huidskleur. Witter dan wit bestaat er simpelweg niet. Lien Witvis word ik in m’n vriendenkring ook wel genoemd. Neem mij mee in het donker en je hebt altijd ‘licht’ bij je. Vooral mijn blote benen. Die doen het altijd goed. Als flitspalen. In die tijd bestond er ook al “bruin-zonder-zon” en daar smeerde ik mee alsof het een lieve lust was. Echter dat spul kreeg je er naderhand met geen schuurspons afgeschuurd en het vlekte zó erg dat je nog weken voor schut liep na een wedstrijd. De enige oplossing was EEN ZONNEBANK. En die moest ik dus zelf bij elkaar zien te sparen/verdienen. Ik heb het hier dus over zo’n ruim 20 jaar geleden en toen waren die krengen nog peperduur. Wat was ik trots toen ik hem uiteindelijk kon kopen. Om u een indruk van mijn huidtype te geven; het opbouwschema wat ik erbij kreeg bestond uit de eerste dag 1 minuut per zijde. Het duurde dus wel een tijdje voordat ik er een half uurtje onder mocht. Ik hield mij keurig aan het schema. Had ook geen andere keus. Ik wilde mijn witvis reputatie nu ook weer niet omzetten naar rode zalm. De koning(in) te rijk was ik met dat ding. Overuren heeft’ie gedraaid. Tot er voor deze eerste echte grote liefde geen ruimte meer was in mijn appartementje. Hij moest het veld ruimen voor een inklapbare. En die lieve mensen, heeft nu dus zo’n kleine 8 jaar staan te verstoffen. Gisteren hebben we hem weer eens ontstoft en aangezet. En hij deed het nog ook. Dat noem je nou eens échte vrienden. Die zijn er als je ze nodig hebt . Ik ben dus weer begonnen met een kuurtje. Eens zien of we de zomer in kunnen met een klein teintje. Wordt vervolgd…..

PS update: de tafels zijn terug! Ik ben er nog niet helemaal uit of ik er nu blij mee ben of niet. De salontafel is keurig gerepareerd, de eettafel wat minder netjes. Ze zijn opnieuw behandeld en nu is de kleur van de tafels dus een stuk lichter dan die van de rest van de meubels…….zucht

….te wachten op Horsten Meubelen! Vandaag, of betergezegd vanmiddag, komen de tafels terug. Man heeft het telefoontje aangenomen en ik heb dus geen idee of de tafels gerepareerd terugkomen óf dat er helemaal nieuwe geleverd gaan worden. Ik ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik superblij dat er straks weer een normale eettafel binnen staat. En niet zo’n pietepeuterig klein wiebelig rotding. Natuurlijk was ik blij dat er zo lang een leentafel kwam, maar na zo’n 4 weken met dat kloteding te hebben gezeten, ben ik het nu wel zat. We hebben tenslotte niet zoveel geld betaald om al weken met rommel in huis te zitten. Maar aan de andere kant baal ik dat ik dus thuis zit met dit mooie weer! Hopelijk ben ik straks een heel gelukkig mens met de nieuwe of herstelde tafels! Fingers crossed.
En dan die Koninginnedag van gisteren. Sjonge….wat een drama. Het beloofde een superdag te worden, tot die ene mafkees had bedacht op een menigte toeschouwers in te rijden. Volkomen onschuldige mensen heeft hij uit het leven gerukt en (ik mag het misschien niet zeggen) gelukkig heeft hij zelf ook het loodje gelegd. Klaar! Wegwezen met zo’n idioot. Opgeruimd staat netjes.
Toch hebben wij er met ons gezinnetje nog een leuke dag van gemaakt. We zijn na de aubade (jaja wij hebben ‘gezongen’ voor de Queen) en de ballonnen lekker richting Scheveningen gereden. Even uitwaaien op het strand. En dat was heerlijk. De kids vermaakten zich prima in de branding en op het strand. Het zand zit volgens mij nog steeds in hun oren! Het woord ‘luisteren’ komt namelijk vandaag niet voor in hun vocabulaire . De strafstoel met de kookwekker ernaast is al veelvuldig gebruikt deze ochtend…..je moet toch iets! Lang leve de vakantie…….en m’n mooie tafels natuurlijk

Is u al wel eens opgevallen dat wanneer er ergens het woord BRUID voor kan of het woord TROUWEN dat dan dus meteen alle prijzen met minimaal 100% stijgen? Jeetje, daar kom ik nu zo langzamerhand wel weer achter. En natuurlijk ben je er zelf bij en natuurlijk blijft de beslissing altijd bij mij/ons, maar toch…… Gisteren zijn we onze trouwringen gaan halen. Dat is tot nu toe het enige wat binnen het door ons gestelde budget is gevallen. En dat kwam ook alleen maar omdat er een actie was dat we de herenring gratis kregen! Afijn…..check voor de ringen en zo zijn we nu al een behoorlijk lijstje aan het afvinken. Zo ging ik gisteren ook even op pad voor bruidslingerie. En ik had al wel door dat de lingeriezaakjes in de buurt niet overvol hangen met bruidslingerie. Niet zo vreemd natuurlijk. Dat je het in je collectie moet hebben is duidelijk, maar meestal geen 1001 merken. En ik heb ook totaal geen zin om 10 verschillende zaken af te gaan voor een mooi setje. De merken die in de bruidszaak zelf werden verkocht, zaten mij niet lekker, anders was ik allang klaar geweest. De mevrouw in de winkel van gisteren vond het helemaal leuk….een bruidje. Ze was zelf ook nog niet zo lang geleden getrouwd. En dan de lingerie, die moet toch wel speciaal zijn op zo’n dag….vond ze…. En dan sta ik daar. Nogal nuchter. “Nou, luister es”, begin ik, “Man en ik kennen elkaar al 10 jaar…..we hebben 2 kindjes…..hij weet dus heel goed wat voor vlees hij in de kuip heeft…..daar zal de verpakking niet veel meer aan veranderen!”. En haar mond viel vervolgens open van verbazing. En dan kan ik een lach niet onderdrukken hé . Natuurlijk wil ik er ook leuk uitzien die dag. Met m’n kleding en ook met wat daar onder zit. Maar ik kon het niet laten. Ik kon niet laten die opmerking te maken. Want zo denk ik er in m’n hart wel over hoor. Zodra je namelijk kindjes hebt gekregen, lever je als vrouw in op je lichaam. De meeste mensen dan. M’n buik is weer redelijk strak hoor, net als m’n gewicht, daar heb ik eigenlijk niks over te klagen. Maar m’n borsten…..halléluja…..die zijn niet meer wat ze geweest zijn. Soort van leeggedronken door m’n twee schatjes. En weet je wat? Ik zit er niks mee…..goede lingerie doet dan weer wonderen. Al betaal ik er ongeveer 3x zoveel voor

U zult zich ongetwijfeld afvragen hoe het nu verder is gegaan met Zoon op school. Nou, eigenlijk buitengewoon goed. Ach….hij heeft zo z’n dingetjes. Dat hij bijvoorbeeld in eerste instantie niet mee naar binnen wil na het buitenspelen. Maar wie kan hem dat nou kwalijk nemen? Dat zou ik ook liever niet willen met dit weer. Bovendien heb ik daarmee zoiets van….zoek je weg maar met hem. Jens is Jens en hij zal wel vaker in z’n eigen spel willen blijven hangen. Kom op. Hij is net 4! Bedankt voor al jullie lieve reacties by-the-way. Het steunt mij enorm in mijn gevoel dat het wellicht allemaal wat overtrokken is. Een kleuterlerares van een andere basisschool hier in Sprang-city reageerde dat haar dat zo vaak is overkomen met een nieuw kindje. Niet zo zeer op de eerste dag, maar wel in het begin van de “schoolcarrière”. Ook de vrouw van een collega van mij is kleuterjuf en van haar kreeg ik dezelfde reactie. Bovendien is mij nu via een aantal moeders ter ore gekomen dat de direkteur Zoon onder z’n arm mee naar binnen heeft genomen omdat hij niet mee wilde. Dat heeft nogal indruk gemaakt op de rest van de kindjes. Zodat nu alle moeders het er over hebben. Lekker is dat! En bij die aktie heb ik dan ook m’n twijfels. Wellicht dat ik dit nog eens bespreekbaar moet maken. Zoon z’n gedrag staat absoluut niet ter discussie. Hij mag niet fysiek zijn naar andere kindjes én de juf. Punt. Maar hallo zeg, het ventje is de eerste dag op school en ‘moet’ ineens in het gareel. Bovendien mis ik nog steeds de aanleiding van dit hele gebeuren. Ik ken Zoon wel zo goed dat ik weet dat hij érgens zo boos van moet zijn geworden…..
Één ding is in ieder geval zeker. Iedereen weet nu dat Zoon wel voor zichzelf opkomt! Hij laat zich het welbekende kaas niet van het brood eten. En daar is niks mis mee.
Toch was ik nogal bang voor het wegbrengen de dinsdagochtend. Wat als hij nu niet meer zou willen? Voor Zoon was het voorval echter allang weer achter de rug. Fluitend ging hij de klas in. Met hartzeer liet ik hem achter. Laten we hopen dat het bij dit akkefietje blijft en dat Juf en Zoon een manier kunnen vinden om het te laten werken. Alle partijen krijgen nu van mij nog het voordeel van de twijfel. Zelfs Zoon………

Het begon goed. Hij had er zin in. Afscheid nemen ging zonder problemen en vol goede moed begonnen Man en ik aan onze werkdag. Tot…ja dat leest u goed….tot ik een telefoontje kreeg van oma. Het naar school brengen tussen-de-middag was niet helemaal vlekkeloos verlopen. Hij wilde niet. Zucht….mijn moederhart wist het eigenlijk wel. Ik wist gewoon dat dit ging gebeuren. Leer mij mijn kind kennen. Wellicht was het beter geweest hem gewoon meteen te laten overblijven. Maar zoiets weet je altijd pas achteraf hè?! Of je het goed gedaan hebt of niet. Maar allé, Zoon was toch op school gebleven. De juf heeft hem de klas ingezet en de deur dichtgedaan. Een lekker gevoel had ik er echter niet bij. Terecht, bleek later. Om half 4 gaat mijn mobiele telefoon en ik voelde al aan mijn water dat dit gesprek iets met Jens te maken ging hebben. En ja hoor. De direkteur notabene. Er was een voorvalletje met Jens geweest. Goh…. Hij bleek zich te hebben misdragen in de klas. En reageerde heel boos toen de juf hem daarop aansprak. Vervolgens had ze hem vastgepakt om hem op die manier rustig te krijgen. En dat werkt niet bij Jens. Dan wordt hij nog bozer en bozer en bozer. Afzonderen en vervolgens negeren is de beste manier. Maar zo zal elk kind wel z’n eigen handleiding hebben. En die van het ene kind is wat dikker dan het andere. Die van Zoon is zoals de Winkler Prins (oftewel zo’n ouderwetse encylopedie). Je moet aardig gestudeerd hebben om hem te begrijpen. Ik kan het de juf dan ook niet kwalijk nemen…..dat het vervolgens helemaal uit de hand liep. Jens heeft haar in z’n woede gekrabt. “auw gedaan met mijn nagels” zoals hij mij met een pruillip vertelde. En dat is natuurlijk ‘not done’. Niet op school en niet thuis. We doen elkaar geen pijn. Maar deze keer dus wel….. En ik ben er ziek van. Van het feit dat Zoon nu ongetwijfeld het etiketje “lastig” of “moeilijk” of zelfs “onhandelbaar” al opgeplakt heeft gekregen. Op z’n allereerste echte schooldag notabene. Ziek van het feit dat mijn onbestemde onderbuikgevoel dus terecht is geweest. Van het feit dat ik mijn zesde zintuig……mijn moederinstinct dus…..meer moet geloven. Zoon is gewoon nog niet zo ver. Hij doet alles op z’n eigen tempo en is absoluut nog niet klaar om in het schoolgareel te lopen. En da’s moeilijk. Vooral voor hem. Over 20 jaar zullen we waarschijnlijk hard kunnen lachen om het feit dat hij het voor mekaar heeft gekregen om op z’n 1e schooldag bij de direkteur op het matje te moeten komen. Maar nu…..nu ben ik er alleen maar heel verdrietig van………

Mijn schatteboutjes. Mijn allesies. Mijn lieve lieve kindjes. Ik hou van ze. Tot aan de sterrenhemel en terug. Met heel mijn hart. En oooh….soms zijn er toch ook van die dagen….dan heb je aan 1 rol behang niet genoeg. Van die dagen dat ze elkaar de haren uit de kop trekken, elkaar uitdagen, elkaar plagen, elkaar pesten en elkaar niks gunnen. Het hele weekend loopt het al van het ene uiterste in het andere. Het ene moment spelen ze vadertje en moedertje met Dochters pop als kind. En hoor ik Zoon heel wijs roepen, “nou, dag hoor, ik ben even werreken”. Hij stapt in z’n trapauto en is weg. Wat een herkenbaar patroon. Prachtig om te zien en vooral te horen. Het andere moment echter rennen ze wild achter elkaar aan met blikken….najaa….u kent het vast. Ook pop moet het dan ontgelden. Het arme deern vliegt door de lucht en zou in het echt zeker een schedelbasisfractuur hebben opgelopen. Lekker stel. Ook met buitenspelen is het hetzelfde liedje. Dochter wil touwtje springen en Zoon loopt er steeds tussendoor te ‘fietsen’. Ruzie…. Zelfs samen met de DS spelen, lukt dit weekend niet als ontspanning. Zoon kan niet tegen zijn verlies en kruipt zo dicht tegen Dochter aan dat hij haar gemakkelijk kan knijpen. Mijn schatjes. Mijn allesies. En na een weekend politie-agent spelen, corrigeren, foeteren en behangrollen zoeken, ben ik nu toe aan een borrel. Dat heb je wel eens. Zo af en toe. Kinderen zijn enig. Kinderen zijn adorabel. En oef….wat is het heerlijk als ze slapen. Nog een paar van zulke dagen en ik ga mezelf omscholen. Tot Truus de behanger. Als ik voor die tijd niet bij de AA ben beland

Het klinkt zó cliché dat naar mate je ouder wordt alles nog vlugger lijkt te gaan, maar het klopt als een bus. De weken vliegen om, de maanden vliegen om en de jaren inmiddels ook. Gisteren is onze jongste alweer 4 jaar geworden. 4….mijn hemel! Allebei onze kindjes zitten vanaf volgende week op de basisschool. En het lijkt nog allemaal zo kort geleden dat hij op mijn buik lag. Net geboren. Een mooi manneke. Ach ja…..het heeft totaal geen zin om er sentimenteel over te doen. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het ook weer wel leuk om in deze nieuwe fase te zitten. Het wordt stil in huis, maar tegelijkertijd ook gemakkelijker. Een boodschapje alleen doen, is immers 10x zo snel gebeurd dan met één van de kids in je kielzog. Er zal geen moeder zijn die dit tegenspreekt. Je krijgt simpelweg weer wat meer bewegingsvrijheid. En dat is aan de ene kant wennen en aan de andere kant heerlijk. Bovendien gaat het hier niet eens zo zeer om mijn belang(en), maar meer om die van het kind. Die zijn op 4-jarige leeftijd immers helemaal toe aan iets nieuws. Ze moeten op de juiste manieren geprikkeld worden en moeten zich verder gaan ontwikkelen. En daarvoor zijn ze op school op de juiste plek. De structuur, de vriendjes, de leerstof, dat alles draagt bij aan een goede ontwikkeling. En wie gaat dat nu in de weg staan? Ik in ieder geval niet.
Al hoop ik wel dat het nog hééééél lang mag duren voordat ze naar het voortgezet onderwijs gaan. Oef…dat lijkt me helemaal wat. Dat loslaten en een stel pubers in huis…….

Witte donderdag, Goede vrijdag, Pasen, Hemelvaartsdag, Pinksteren. Mijn hemel mensen, ondanks het feit ik op een Christelijke school heb gezeten, weet ik niet meer precies wat er nou op welke feestdagen wordt gevierd. Schandalig, dat geef ik toe. En nu Dochter dus op een Katholieke school zit, reden te meer, om eens even alles weer op een rijtje te krijgen. Natuurlijk moet ik het nog weten…..het zit vast nog ergens. Ergens achterin dat oude brein van mij. Kijk……Kerstmis dat weet ik nog wel. Da’s de simpelste van al. Maar dan…… En Dochter komt tegenwoordig met vragen hè?! Laatst vroeg ze me of opa toch niet zo’n timmerman was, die mensen op een kruis vastspijkerde . “Nee schat”, antwoordde ik, “opa timmert van alles in mekaar, maar geen mensen aan een kruis”. “Nee, want dan was hij toch niet zo’n lieve timmerman”, concludeerde ze. Wat gaat er dan toch allemaal om in zo’n hoofdje?!?! En nu dan de vragen wat er nou precies op welke dag is gebeurd. Nou…..ik ben d’r uit. Met een beetje hulp van Dochter. Witte donderdag was het laatste avondmaal. Goede vrijdag was de sterfdag en met Pasen is hij weer opgestaan. Ook weer zoiets. Hoe verklaar je aan een kind van 6 dat Jezus nadat hij was doodgegaan toch weer is opgestaan. Ze is de laatste tijd toch al zo met het fenomeen ‘dood’ bezig. Het hoe en waarom. Óf ik ook dood kon gaan? En zijzelf? Allemaal dingen waar je het liever niet over hebt, maar die haar toch bezighouden. En waar je het dan maar beter gewoon eerlijk over kunt hebben. Maar als ik dan doodleuk vertel dat dood, dood is…..dan klopt dat dus niet helemaal met het verhaal van Jezus. Moeilijk hoor, al die vraagstukken van een zesjarige…….

Menig mens onder u is inmiddels al op de hoogte dat Man’s lievelingseten FRIET is! Echt een culinair hoogstandje, die Man van mij. Als het aan hem zou liggen eten we minimaal 2x per week friet. Dit gebeurt natuurlijk niet, maar hij zou het wel willen. 10 jaar geleden, ik kende Man net een aantal weken, vroeg hij mij waarom ik in hemelsnaam geen frietpan had. Als geintje antwoordde ik toen dat dat meestal het eerste is wat wordt meegenomen (samen met de CD’s) als de relatie misloopt. Afijn….een paar dagen later, komt’ie aan met een grote doos. Jawel, een frietpan! Onder het motto “dan heb ik in ieder geval ook iets mee te nemen als het tussen ons niet werkt”. Sindsdien is de frietpan een soort van symbool in onze relatie geworden. In juni van het jaar 2000 presteerde Man het zelfs om tijdens het opmaken van ons samenlevingscontract de frietpan op te geven als één van de roerende goederen die strikt gescheiden moesten blijven. U had het gezicht van mevrouw de notaris moeten zien. Ze wist niet hoe ze het had. En Man maar met een strak geplooid gezicht blijven kijken. Zo is hij. Uiteindelijk kon ik m’n lach niet houden en wist ze dat het om een grap ging. Dat diezelfde frietpan toen binnen afzienbare tijd op het frietpannenkerkhof belandde omdat ik hem 24 uur aan had laten staan, laten we maar even terzijde. Mijn wraak was zoet. Gelukkig dat ons huis niet is platgebrand by-the-way, de plastic buitenkant van de frietpan was al helemaal gesmolten….oeps .
En dan nu. Met de bruiloft in aantocht hadden we gisteren een afspraak op de feestlocatie om het programma en de wensen van die dag een beetje vast te leggen en te bespreken. Vanzelfsprekend kwam het gesprek op het diner. Wat, waar, hoe, in welke vorm. En Man kon het niet laten hè? Hij kon het niet laten om te zeggen dat het wat hem betreft kon volstaan met friet en frikadellen! We trouwen tenslotte op zaterdag en zaterdag is frietdag!!!