Mijn stoffige vriend

Nee…..ik heb het hier niet over Man. Die is alles behalve stoffig. Het zou soms wel wat gemakkelijker kunnen zijn als hij wel wat stoffiger zou zijn . Nee…..ik heb het hier over mijn zonnebank! Jarenlang heb ik hem verwaarloosd. Stoffig in een hoekje laten staan. Niet naar hem omgekeken. De zielepiet. Had’ie niet verdiend na jarenlange trouwe dienst. De oorsprong ligt ergens lang lang geleden. In de tijd dat ik nog danste. Wedstrijddanste. U weet wel…in zo’n mooi sexie pakje….Latijns Amerikaans. Chachacha, Rumba, Samba, Paso Doble. Och och…het lijkt eeuwen geleden en een licht sentimenteel gevoel overvalt me. Waar ik echter als tiener een hoop problemen mee had, was mijn huidskleur. Witter dan wit bestaat er simpelweg niet. Lien Witvis word ik in m’n vriendenkring ook wel genoemd. Neem mij mee in het donker en je hebt altijd ‘licht’ bij je. Vooral mijn blote benen. Die doen het altijd goed. Als flitspalen. In die tijd bestond er ook al “bruin-zonder-zon” en daar smeerde ik mee alsof het een lieve lust was. Echter dat spul kreeg je er naderhand met geen schuurspons afgeschuurd en het vlekte zó erg dat je nog weken voor schut liep na een wedstrijd. De enige oplossing was EEN ZONNEBANK. En die moest ik dus zelf bij elkaar zien te sparen/verdienen. Ik heb het hier dus over zo’n ruim 20 jaar geleden en toen waren die krengen nog peperduur. Wat was ik trots toen ik hem uiteindelijk kon kopen. Om u een indruk van mijn huidtype te geven; het opbouwschema wat ik erbij kreeg bestond uit de eerste dag 1 minuut per zijde. Het duurde dus wel een tijdje voordat ik er een half uurtje onder mocht. Ik hield mij keurig aan het schema. Had ook geen andere keus. Ik wilde mijn witvis reputatie nu ook weer niet omzetten naar rode zalm. De koning(in) te rijk was ik met dat ding. Overuren heeft’ie gedraaid. Tot er voor deze eerste echte grote liefde geen ruimte meer was in mijn appartementje. Hij moest het veld ruimen voor een inklapbare. En die lieve mensen, heeft nu dus zo’n kleine 8 jaar staan te verstoffen. Gisteren hebben we hem weer eens ontstoft en aangezet. En hij deed het nog ook. Dat noem je nou eens échte vrienden. Die zijn er als je ze nodig hebt . Ik ben dus weer begonnen met een kuurtje. Eens zien of we de zomer in kunnen met een klein teintje. Wordt vervolgd…..

PS update: de tafels zijn terug! Ik ben er nog niet helemaal uit of ik er nu blij mee ben of niet. De salontafel is keurig gerepareerd, de eettafel wat minder netjes. Ze zijn opnieuw behandeld en nu is de kleur van de tafels dus een stuk lichter dan die van de rest van de meubels…….zucht