Categories
Zomaar

Deel III – Slot

Mijn leven ging lekker zo. Ik maakte allerlei plannen, ging op wintersport voor het eerst in mijn leven en dacht al aan een zomervakantie in m’n ééntje. Die nieuwe hij zou vast nog wel eens komen, maar nu even niet…… Tenminste, dat was wat ik toen dacht. Maar een nieuwe collega op onze IT-afdeling gooide al die plannen aardig in de war. Die nieuwe collega was er namelijk ééntje die na ons eerste korte gesprekje al een behoorlijke indruk achterliet. Hij had niet het standaard ‘nerd’-uiterlijk van een ITer en had een hele vlotte babbel. Blijkbaar was de aantrekkingskracht aan beide kanten voelbaar, want hij kwam voor de meest onbenullige dingen van verdieping 3 naar verdieping 1 om ze bij mij te lenen/halen. Tot ik hem daar op een gegeven moment mee confronteerde. Zeg….die 4-gaats perforator stond ook echt wel bij de secretaresse op de 3e verdieping! Ik was zeker niet de enige met zo’n ding in het pand. Maar leuk vond ik het stiekem wel…..
Wanneer precies onze mailwisseling begon, weet ik eigenlijk niet meer. Wel weet ik dat er in die dagen weinig werk uit mijn handen kwam en dat ik al begon te stralen als ik mijn PC hoorde piepen dat er weer een mailtje binnenkwam. De film “You’ve got mail” was er niks bij…….
De uitwisseling van onze telefoonnummers was eigenlijk het begin van het einde 😉 . De eerste date was zo gemaakt en eigenlijk ging het daarna in sneltreinvaart. Op het werk hebben we het nog zeker een half jaar geheim gehouden maar tijdens het personeelsfeest in december 1999 werd alles duidelijk. Aha….die ITer van de 3e verdieping was de nieuwe liefde van Lien!!! De verbaasde gezichten van sommige collega’s kan ik nu nog voor me halen.
Gelukkig werkt Man (jaja dat is/wordt ‘m) al jaren niet meer bij ons. Ik vind het heerlijk om ieder ons eigen stekje te hebben in de werkende maatschappij. Het liefst niet bij dezelfde werkgever……
Begin 2000 kochten we vervolgens ons huidige huis samen. Dat was me wat. Ik had veel moeite om mijn eigen plekje op te geven. Mijn appartementje wat ik helemaal zelf had gekocht en wat helemaal van mij alleen was. Maar ik wist ondertussen ook dat het te klein was voor ons samen. Zeker met Man z’n werk/hobby. Op een gegeven moment stonden de PC’s overal en had ik nergens meer een plekje voor mezelf. Dat grotere huis was een noodzaak als we samen verder wilden. In augustus 2000 trokken we uiteindelijk in ons huis en tot op heden voel ik me hier super gelukkig. Een stekje waar we ons allebei heel erg thuis voelen. Een stekje waar vervolgens onze 2 kindjes zijn geboren. Dochter in november 2002 en Zoon in april 2005. Na alle tegenslagen die ik eerder te verwerken kreeg, was dit het mooiste wat me ooit was overkomen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hoe zwart de lucht ook is, hij klaart altijd weer een keertje op!. Je zult alleen in jezelf moeten blijven geloven en proberen positief te blijven. Natuurlijk valt dat niet altijd mee! Soms krijgt een mens zoveel tegelijk te verwerken dat het nauwelijks mogelijk is om nog overeind te krabbelen. Maar zolang je in jezelf blijft geloven, dan lukt dat!

Ben eerst gelukkig met jezelf, voordat je gelukkig kunt zijn met iemand anders.

Man is één van de beste dingen die me is overkomen, maar ik ben ook nuchter genoeg om te weten dat ik er geen garantie bij krijg.
Zelfs niet na ons huwelijk! We hebben het fijn samen, met ons viertjes, maar het belangrijkste is dat ik weet dat ik het ook alleen kan! Al hoop ik natuurlijk samen met Man heeeeeeel erg oud (en stijf en rimpelig) te worden. Ja…..ons streven is te worden zoals de oudjes van de muppetshow! We zijn in ieder geval al goed op weg………

Categories
lifestories

Story of my life – deel II

Éénmaal thuis kon ik niet meer eten van verdriet. Zelfmedelijden wisselde zich af met schuldgevoel en een gevoel van falen. Weer was het me niet gelukt een relatie te laten slagen. Eerst een mislukt huwelijk met mijn jeugdliefde en nu dit weer. Er moest wel iets heel erg mis zijn met mij! Een relatie waarin ik mezelf totaal had gegeven, waarvoor ik alles opzij had geschoven (zelfs sommige vrienden, tot mijn grote spijt)…..ook deze relatie mislukte volledig. In een paar dagen tijd viel ik ruim 8 kilo af.
Toen kwam echter het keerpunt. Het keerpunt waarbij mijn eindeloze verdriet omsloeg in boosheid. Het keerpunt waarna ik eindelijk kon beginnen met nieuwe plannen maken. Ik was immers die zelfstandige jonge vrouw, die best voor zichzelf kon zorgen!! Ik kocht een leuk appartementje in het centrum van Waalwijk en begon opnieuw. Mijn ouders, familie en vrienden ben ik nog dankbaar voor alle hulp die nodig was om mijn nieuwe optrekje op te knappen. Met een totaal nieuwe look (haar eraf!), nieuwe outfits (ik had inmiddels maatje 34!) en een compleet nieuw interieur (Hij mocht alles houden!) maakte ik een frisse start. Wat eens was, liet ik achter me. Voor de 2e keer. Ondanks de moeilijke momenten die er ook echt wel waren, had ik het goed naar m’n zin. Ik en mijn langharige perzische kater. Dat was immers de enige kerel die het goed bij me uit hield 😉 Bovendien was ik net 30 en had ik voor mijn gevoel de mooiste 10 jaar van m’n leven voor de boeg. Ik hield mezelf voor dat áls ik ooit moeder zou worden, het in de komende 10 jaar zou gebeuren. Er waren in het begin wel wat dates, maar daar bleef het dan ook bij. M’n leven kwam langzaam weer wat op de rails. Daar hoefde voor mij voorlopig geen HIJ meer bij. Ik deed leuke dingen en wonen in het centrum beviel me uitstekend.
Na een paar maandjes kreeg ik een nieuwe buurman. Het bleek een heel gezellige buurman! Deze buurman had ook nog een hele leuke zus en zo ontmoette ik een hoop nieuwe mensen. Mensen met wie ik op stap ging en waarmee ik ontzettend heb gefeest en gelachen. Ik ben ze eeuwig dankbaar voor het feit dat ze mijn pad hebben doorkruist. Vooral toen het later ook met Man bleek te klikken. Buurman is dan ook één van onze getuigen op 19/9/09.
Hoe mooi is dat dan???
To be continued……………..

Categories
lifestories

Story of my life – Deel I

Het was augustus 1998, net voor mijn 30e verjaardag, toen er voor de zoveelste keer werd opgehangen als ik onze rinkelende telefoon opnam. Een onbestemd gevoel bekroop me. Een gevoel wat me de laatste tijd wel vaker overviel. Een gevoel wat ik toen nog niet precies kon plaatsen, maar wat later heel erg duidelijk werd. Ik woonde samen. Al zo’n kleine 5 jaar. En het liep al een tijdje niet zo lekker. Hij deed afstandelijk, was steeds vaker weg en werkte nogal veel over. Ik kwalificeerde het onder de bekende ‘sleur’ in de relatie. Er moest dus nodig wat gebeuren om de boel weer eens op te frissen. Een vakantie bijvoorbeeld. Na wat gemor en geknik, ging hij ook akkoord en we gingen op zoek naar een leuke vakantiebestemming. Isla Margarita werd het. Een vakantie naar een subtropisch paradijsje (dat deden de brochures in ieder geval wel geloven, de werkelijkheid was toch ietsie anders) hield me destijds op de been. Het zou wel goedkomen allemaal. Tot hij voor de zoveelste achtereenvolgende keer alleen op stap ging en zelfs niet thuiskwam ‘s-nachts. Het smoesje van “te dronken” en het “slapen bij een collega” geloofde ik nog ook. Hoe naïef kun je zijn? En steeds tussendoor weer die telefoontjes die ik niet kon plaatsen. Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik het gewoon niet wilde zien. Dat ik steeds toch maar het goede in hem wilde blijven zien. En toen dan toch, net voordat we op vakantie zouden gaan, kwam het hoge woord eruit. Hij wilde niet samen verder. Hij zou bij me weg gaan. Na de vakantie. De emotionele rollercoaster waar ik toen in terecht kwam, is moeilijk te beschrijven. Ik was kapot. Ik wilde het nog niet tegen iedereen vertellen. Ik moest hier eerst alleen uit zien te komen. Wellicht moest ik toch nog maar op vakantie gaan. Wie weet kon de relatie toch nog gered worden. En weer kan ik nu, als ik zo terugblik, mijn eigen naïviteit niet geloven. Ik, een nuchtere hollandse vrouw, geloofde alle leugens die ik op de mouw gespeld kreeg. De vertrekdatum van de vakantie kwam ondertussen erg dichtbij en ik wist het even allemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we toch gegaan. Dan maar als afsluiting van iets wat toch een hele tijd heel mooi was geweest. We vertrokken op mijn 30e verjaardag. Toen hij zelfs de moeite niet nam om me te feliciteren die ochtend, was het voor mij overduidelijk. Met deze man wilde ik niet verder. De koek was op. De vakantie was een groot drama. Ik belde maar niet te vaak met het thuisfront om ze niet al te ongerust te maken. Mijn ouders en mijn zus wisten al wel een beetje van wat er speelde. Eten deden we wel samen, maar het leek alsof er een compleet vreemde man tegenover me zat. Een egocentrische eikel die niks anders kon dan vernederende opmerkingen maken richting mijn persoontje. Totaal vervreemd van de man die ik zo lief had, kwam ik thuis. Het was duidelijk. Het was over. Over en uit.
To be continued……..

Categories
Bruiloft

Ondertrouw en het gebrek aan koffie

Ik wist het natuurlijk wel. Dat het niet veel zou voorstellen. Het was voor mij immers de 2e keer. Ware het niet dat er toch nóg iets, en let wel….ten nadele, is veranderd in het ondertrouw-process. Mochten we ‘vroeger’ (ahum….wel 17,5 jaar geleden) nog mee naar een mooi kantoortje, zit je nu in Waalwijk in een aftands balie-4-kantoortje. Een hokje van 2 bij 1,5….ja zoiets moet het zijn. Geen koffie, geen enkel persoonlijk tintje komt eraan te pas. Er kunnen net 2 stoelen staan en aan de andere kant zit je met een open verbinding naar de afdeling burgerzaken. Als je te hard praat horen de mensen in de rij voor het loket letterlijk waar het over gaat in hokje 4. Laten we hopen voor alle aantstaande bruidsparen dat er in het nieuwe (miljoenen)pand aan de taxandriaweg een beter ‘hokje’ beschikbaar komt voor deze, voor het bruidspaar dan toch, heel bijzondere dag. Door zo’n afknapper zou je bijna geneigd zijn om het maar niet te doen. Te trouwen.
Maar afijn…..de eerste krabbels zijn dus gezet. De benodigde documenten zijn overhandigd en de nodige euro’s zijn betaald. We zijn het samen maar meteen gaan vieren in de stad (een cappuccino en een lekker taartje doen wonderen) en vanavond zijn we met de kindjes een hapje gaan eten. Geen uitgebreid 4-gangen diner, dat is aan onze kindjes nog niet besteed. Bovendien viel het ze zo al erg zwaar om te blijven zitten na zo’n vermoeiende schoolreisjes-dag.
Dochter vindt het allemaal wel reuze interessant en heeft een superleuke dag gehad. Van Zoon krijgen we nog niet zoveel te horen, maar het feit dat de modder tot achter z’n oren zat, wil wel zeggen dat hij zich prima heeft vermaakt in het zand en in de waterspeeltuin. Dat hele ondertrouw-gebeuren gaat volledig aan hem voorbij. Geef ‘m es ongelijk! 😉
En dan mijn nieuwe naam. Daar heb ik heel wat nachtjes over gedubd. Wordt het nu De Kock of blijft het gewoon Broeks of een combinatie van beiden. Voorlopig heb ik dus gekozen voor de achternaam Broeks – de Kock. Het is namelijk geen enkel probleem om het in een later stadium alsnog te veranderen naar de Kock – Broeks. Dat schijnt een kleine formaliteit te zijn. Waar maak ik me dan nu toch druk om. Broeks – de Kock it is. Tenminste……als alle partijen op 19-09-09 ook daadwerkelijk JAAAAAA zeggen!

Categories
Zomaar

Over uitslapen en ochtendhumeur

Wat een heerlijke ochtend. De kindjes hebben ons tot 08h15 laten slapen en ik kan u zeggen….dat is luxe! Vooral dochter is normaalgesproken een vroege vogel. Dat an sich is nog niet zo’n probleem, ware het niet dat haar mond tegelijkertijd met haar ogen beweegt. Ogen open is praten! Geen idee waar die vloedgolf aan woorden ineens vandaan komt en geen idee wat iemand nou ‘s-nachts allemaal meemaakt om ‘s-ochtends meteen zoveel te vertellen te hebben. Een eigenschap die ze ongtwijfeld van haar tante heeft. Ik weet nog dat ik vroeger bij onze ouders altijd een half uur eerder opstond, alleen maar om al uit de badkamer te zijn voordat zuslief haar ogen open deed. Jaja ik weet het, klein ochtendhumeurtje heb ik wel. Een half uurtje maar hoor, dan is het weer over. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk – heeft iedereen wel eens last van na een avondje doorzakken.
Afijn vanochtend dus. Heerlijk uitgeslapen. Ook dan moet ik dat standaard half uurtje bijkomen. Geen idee waar dat door komt. Manlief heeft niet eens gesnurkt. Gelukkig is er dan altijd nog de teevee of de DS of gewoon speelgoed waar Dochter zich mee kan vermaken. Ontbijtje maken gaat nog net zonder mokken en verder wil ik alleen maar even koffiedrinken en een krantje lezen of zo. Laptop en een kopje koffie doet het ook altijd goed in het weekend. Even nog niets aan m’n hoofd…..ik denk dat het dat is. Mijn hoofd heeft nog heel even wat rust nodig voordat het weer op volle toeren kan gaan draaien. Even lekker verder dromen onder de douche of aan de keukentafel met dat krantje of de laptop. Dat is mijn ideale start van de dag. Nog even een half uurtje rust en zeker geen gehaast. Ook doordeweeks sta ik zo’n drie kwartier te vroeg op. Ik zou het namelijk best kunnen halen als ik pas om 07h00 opsta, maar dat wil ik niet. Ik wil ook dan even nog dat momentje alleen voordat de kinderen wakker worden en voordat alles op volle toeren gaat draaien. Gek, niet goed wijs, idioot…..ik hoor het u denken. Ook manlief denkt dat ik niet goed bij m’n hoofd ben, maar toch is dát voor mij de manier om alles lekker te laten lopen. De rest van de dag kan ik alle stress makkelijk handelen, als die start ‘s-morgens maar een beetje soepel verloopt. En ja, daar lever ik graag een half uurtje of 3 kwartiertjes slaap voor in.

Categories
Zomaar

Van de bruidsjurk in de tuinstoel

Had ik daar toch even beterschap beloofd!?! Valt niet mee, lieve mensen, valt niet mee. Wie gaat er nou met dat mooie weer zitten bloggen??? Niet dat de laptop niet mee naar buiten kan, maar veel zie je niet op zo’n scherm met die felle zon. Bovendien was het zwembad in de tuin en de waterballonnen en de bellenblaas en de lekkere luie tuinstoel veeeeel aantrekkelijker. Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. Ik ben helemaal bijgetankt. En dat was nodig….na zo’n drukke week. We hebben het hele weekend dan ook in de achtertuin vertoefd. Gewoon verder niks ondernomen. Was ook niet nodig….de kindjes hadden alles wat ze nodig hadden right in de backyard. En bovendien ben ik zelf al entertaining genoeg 😉 . Ik weet niet wie er meer plezier aan de waterballonnen heeft beleefd, de kindjes of ik!
Om nog even terug te komen op vorige week. Wat was ik trots op onze kleine grote meid. Wat stond (lag) ze te stralen op dat podium alias Doornroosje. Totaal geen plankenkoorts en dat is fantastisch om te zien. Ik was gewoon een beetje ontroerd toen ze allemaal binnen kwamen lopen.
En toen vrijdag. Eerst een bezoekje aan de schoolarts. Och och, die lieve mevrouw had gelijk door dat we met een bijdehandte tante van doen hadden. Ze praatte honderduit….ik hoefde zelf bijna niets te zeggen of toe te lichten. Onze kleine grote meid deed haar verhaal wel even. Alles was verder prima in orde. Niet dat ik anders had verwacht, maar toch….je weet maar nooit. Oh ja…en haar geschatte lengte voor later is 1,72m. Daar was ik stiekem heel benieuwd naar. Ze is nu (op 6,5 jarige leeftijd) namelijk al 1,25m en ik was een beetje bang dat ze straks nog groter dan manlief zou worden.
Als klap op de vuurpijl mocht ze vrijdagavond ook nog mee naar de bruidsboetiek. Ze keek haar ogen uit bij al die prachtige jurken. Tot haar grote spijt had mama geen echte prinsessen(lees: Sissi)jurk uitgezocht. Die vond ze toch wel het aller allermooist. Maar mijn creatie werd toch ook goedgekeurd door de jury…….bof ik even!

Categories
Zomaar

Van alles en nog wat

Wat een drukte, wat een drukte. U wachtte al een tijdje op een nieuw blogje waarschijnlijk. Hier ist’ie dan! Mea culpa mea culpa. Eerst even over zieke Zoon. Gelukkig is het ventje weer wat opgeknapt. Hij ziet nog ongelofelijk bleek, is erg moe en wil eigenlijk niks. Van de penciline heeft hij nog diarree gekregen en enkele bloedneuzen. Niet fijn, maar het leed lijkt geleden. Vanochtend mochten ze als sprookjesfiguur naar school. Het is juffendag. Mams heeft zich een ongeluk geknutseld om 6 bloemen te maken en ik stond eigenlijk versteld van m’n eigen creativiteit. Maar goed, weten jullie gelijk de reden van niet-bloggen. Gewoon geen tijd mensen, geen tijd. Creabea was aan de knutsel. Afijn….Zoon wilde dus helemaal niet verkleed naar school. Hij vindt dat allemaal maar niks. Onzin. Ach, en geef hem eens ongelijk. Na wat ge(s)lijm met een pepermuntje, deed hij dan toch z’n piraten-outfit aan en ging mee. In de auto zegt’ie: “ik ga vandaag naar de Winnies!”. Alsof meneertje dat zelf kan bepalen. Ik vervolgens: “nee wij gaan naar school”. Waarop hij weer zegt: “ja we brengen Senna naar school en dan ga ik naar de Winnies!”. De Winnies = kinderdagverblijf voor de niet sprangers onder ons. Uiteindelijk heb ik hem kunnen overhalen en is hij toch op school gebleven. Verder is Dochter druk met haar musical-opvoering. Morgenavond gaan we kijken. En wat denkt u? Gaat haar prinsessenjurk naar z’n grootje tijdens de repetities. Dus een verdriet….. Dochter speelt de rol van Doornroosje en wil er dan ook als een ware prinses uitzien natuurlijk. Een echt meisje. Verkleden is haar hobby. Gelukkig sprak ik vanochtend vriendin N. en die bleek nog een tas vol met verkleedspullen te hebben die naar ons mag….inclusief roze prinsessenjurk. Oef….ook weer opgelost. En anders was het vanmiddag nog naar de winkel. Verder moet ik vrijdagochtend met Dochter naar de schoolarts. en Vrijdagavond de trouwjurk gaan doorpassen. Druk druk druk. Nauwelijks tijd voor blogjes en hyves-krabbels. Ik beloof u beterschap voor volgende week. Nadat ik zelf mijn ‘sprookje’ heb beleefd in de bruidsmodezaak. 🙂

Categories
Kids

Keelontsteking

We hadden het vandaag zo anders gepland. Manlief moest werken en ik zou met de kindjes naar de Roestelberg gaan samen met vriendin L. en haar hondjes. Helemaal leuk. Prachtig weer vandaag en het idee van lekker rondbanjeren door de duinen kwam als geroepen. Alleen. Toen. Vannacht. Ons manneke werd huilend wakker. Eenmaal op z’n kamer had ik al door dat het mis was. Hoge koorts. Rillend als een rietje lag hij in bed. De hele nacht zo een beetje doorgetobd en vanochtend had hij nog steeds 39,1 koorts. Het vermoeden van een beginnende keelontsteking was er al sinds afgelopen dinsdag en nu zette het dus daadwerkelijk door. Buiten het feit dat z’n keeltje er niet uitziet (zoooo rood en dik….een tomaat is er niks bij), is het ook nog eens heel pijnlijk voor het ventje. Meer dan wat vocht krijg ik er dan ook niet in. Een bezoekje aan de huisarts bevestigde mijn vermoeden. Een serieuze keelontsteking dus. Met heftig geschud (Boxil pensiline) en een behoorlijke dosering 3x daags 10ml. moet het dus overgaan. Ware het niet dat hij na de eerste dosering al meteen moest overgeven. Alles er weer uit. Z’n maagje kan het simpelweg niet handelen. Zo veel van die troep en zonder eten in z’n buikje. Na contact met de apotheek en huisarts mag ik het dan toch mengen met iets van roosvice of ranja. De dosering mocht absoluut niet omlaag (was mijn voorstel….in mijn medische onwetendheid). Nu maar zien hoe snel hij er weer bovenop is. Momenteel slaapt hij. Lekker op de bank. Wat raakt je dat toch altijd diep….als zo’n hummeltje iets mankeert. Het liefste neem je het zo van ze over. Maar hij zal het toch helemaal zelf moeten doen. Vechten tegen die vette ontsteking.

Categories
Man

Man’s nieuwe bolide….

Och och….ik mocht ‘m weer mee vandaag! Man’s nieuwe ‘kindje’. En dat is dan steeds weer ff wennen. Niet in de laatste plaats door z’n lengte en breedte maar zeker ook door z’n gaspedaal. Maar goed dat ‘blik-op-de-weg’ niet op de A59 reed vandaag. Je mag daar namelijk tegenwoordig maar 100km p/u tussen Wolluk en Den Bosch en dat is zo verdomd moeilijk. Dat lukt me met mijn truttenschuddertje al niet, dus laat staan met zo’n auto waarin je totaal niet voelt dat je 150 rijdt. Jaja ik weet het. Onverantwoord. Stom. Ik zou wijzer moeten zijn. Maar het is soms zo verdomd lekker om even te gassen….om even niet de ‘altijd-zo-nette’ moeder te zijn. Ook ik heb een stoute kant namelijk 😉 . Hebben de kids het toch van geen vreemden! Hij heeft ook wel nadelen hoor. Die nieuwe car van Man. Parkeren bijvoorbeeld. Godmiljaar wat een toestand met zo’n bakbeest. Neu, dat gaat 100x makkelijker met mijn autootje. En Man heeft dus bezuinigd op parkeersensoren. Die zitten er namelijk niet op. Vond’ie niet nodig want “híj kan wél parkeren hoor”! Tsssss…..ik zal maar niet beginnen over die paaltjes die hij ooit es over het hoofd zag. Maar afijn, zo hebben we allemaal onze momentjes tijdens het autorijden of parkeren wel gehad. *hou nu heel wijs m’n mond over de gigantische deuk in onze vorige auto…ehhh betergezegd in de hele zijkant van onze vorige auto…te scherp bochtje gemaakt* Ik heb Man beloofd beter op te passen met deze. En ik ben heel hard aan het onderhandelen met de gemeente voor het plaatsen van flexibele paaltjes op het Raadhuisplein. Zou ook kunnen schelen……
Oh ja, voor een proefritje in de Passat CC moet u zich even inschrijven op www.de-kock.com 🙂

cc_0001cc_0005cc_0004cc_0010cc_0007

Categories
vakantie

Da’s pech……stacaravannetje weg!

Het zit niet zo mee deze week. Niet dat er erge dingen aan de hand zijn of gebeuren, dat niet. Het begon met een e-mail van de camping in Spanje dat ze een foutje hadden gemaakt en dat de stacaravan toch niet meer vrij bleek te zijn in de door ons gewenste periode. Balen. Pech. Shit happens. Weer een andere leuke camping gezocht, gevonden en vervolgens geboekt. Bleek deze “op aanvraag” de zijn. Potverdikkie. En tot op heden nog geen antwoord of het nou doorgaat ja of nee. En dan begint het te kriebelen hè. Kan ik niet zo goed tegen. Tegen wachten en onzekerheid. Ongeduldig miepje dat ik ben. Als ik éénmaal weet wat ik wil dan wil wil wil wil wil ik het meteen meteen meteen. Zo dat is eruit :-) . Ik zit er nog net niet bij te stampvoeten. U ziet het vast al voor u. Lien onderuit op de bank, laptop op schoot, lelijk gezicht trekkend (hoef ik trouwens niet zo veel voor te doen, ik zal het zelf maar vast zeggen), en maar stampvoeten omdat die verlossende mail niet binnenkomt. En nu moet ik eerlijk bekennen dat ik eigenlijk denk dat deze camping het ook niet gaat worden. Onderbuikgevoel….kweetutoknie precies waarom, maar de tijd zal het leren. Het grootste probleem zit hem in het feit dat we persé een stacaravan met eigen toilet en douche willen en niet zo’n bungalowtent waar waarschijnlijk ook helemaal niks mis mee is….maar toch…..die eigen WC is voor ons ‘kockies’ nogal belangrijk. Poepen doe ik graag rustig op m’n gemakkie. Zo weet u dat ook weer! Die stoelgang van mij werkt al niet optimaal en als ik dan eenmaal moet, wil ik niet eerst nog naar één of ander gebouwtje moeten rennen. Om er dan vervolgens achter te komen dat ik m’n wc-rol ben vergeten (lid van de klunzenclub weet u nog?). Onder mij bevinden zich ongetwijfeld nog veel meer mensen die hier moeite mee hebben, want anders zouden die stacaravans niet zo snel zijn volgeboekt.
Afijn……genoeg over poep en stacaravans. In het ergste geval blijven we gewoon thuis. Of gaan we naar Centerparcs of naar het Eftelinghotel. Ook nog een optie. Kan ik gewoon thuis gaan poepen als het daar niet lukt. Maar ik dwaal weer af. Wat is dat toch met mij en poep vandaag? Ik zal maar eens een kop thee gaan zetten….er komt verder weinig zinnigs meer uit geloof ik…..
U verdoet uw tijd door dit blog te lezen. Mijn oprechte excuses….hihi…NOT (6)