Menig mens onder u is inmiddels al op de hoogte dat Man’s lievelingseten FRIET is! Echt een culinair hoogstandje, die Man van mij. Als het aan hem zou liggen eten we minimaal 2x per week friet. Dit gebeurt natuurlijk niet, maar hij zou het wel willen. 10 jaar geleden, ik kende Man net een aantal weken, vroeg hij mij waarom ik in hemelsnaam geen frietpan had. Als geintje antwoordde ik toen dat dat meestal het eerste is wat wordt meegenomen (samen met de CD’s) als de relatie misloopt. Afijn….een paar dagen later, komt’ie aan met een grote doos. Jawel, een frietpan! Onder het motto “dan heb ik in ieder geval ook iets mee te nemen als het tussen ons niet werkt”. Sindsdien is de frietpan een soort van symbool in onze relatie geworden. In juni van het jaar 2000 presteerde Man het zelfs om tijdens het opmaken van ons samenlevingscontract de frietpan op te geven als één van de roerende goederen die strikt gescheiden moesten blijven. U had het gezicht van mevrouw de notaris moeten zien. Ze wist niet hoe ze het had. En Man maar met een strak geplooid gezicht blijven kijken. Zo is hij. Uiteindelijk kon ik m’n lach niet houden en wist ze dat het om een grap ging. Dat diezelfde frietpan toen binnen afzienbare tijd op het frietpannenkerkhof belandde omdat ik hem 24 uur aan had laten staan, laten we maar even terzijde. Mijn wraak was zoet. Gelukkig dat ons huis niet is platgebrand by-the-way, de plastic buitenkant van de frietpan was al helemaal gesmolten….oeps 
.
En dan nu. Met de bruiloft in aantocht hadden we gisteren een afspraak op de feestlocatie om het programma en de wensen van die dag een beetje vast te leggen en te bespreken. Vanzelfsprekend kwam het gesprek op het diner. Wat, waar, hoe, in welke vorm. En Man kon het niet laten hè? Hij kon het niet laten om te zeggen dat het wat hem betreft kon volstaan met friet en frikadellen! We trouwen tenslotte op zaterdag en zaterdag is frietdag!!! 
Categories