Het begon goed. Hij had er zin in. Afscheid nemen ging zonder problemen en vol goede moed begonnen Man en ik aan onze werkdag. Tot…ja dat leest u goed….tot ik een telefoontje kreeg van oma. Het naar school brengen tussen-de-middag was niet helemaal vlekkeloos verlopen. Hij wilde niet. Zucht….mijn moederhart wist het eigenlijk wel. Ik wist gewoon dat dit ging gebeuren. Leer mij mijn kind kennen. Wellicht was het beter geweest hem gewoon meteen te laten overblijven. Maar zoiets weet je altijd pas achteraf hè?! Of je het goed gedaan hebt of niet. Maar allé, Zoon was toch op school gebleven. De juf heeft hem de klas ingezet en de deur dichtgedaan. Een lekker gevoel had ik er echter niet bij. Terecht, bleek later. Om half 4 gaat mijn mobiele telefoon en ik voelde al aan mijn water dat dit gesprek iets met Jens te maken ging hebben. En ja hoor. De direkteur notabene. Er was een voorvalletje met Jens geweest. Goh…. Hij bleek zich te hebben misdragen in de klas. En reageerde heel boos toen de juf hem daarop aansprak. Vervolgens had ze hem vastgepakt om hem op die manier rustig te krijgen. En dat werkt niet bij Jens. Dan wordt hij nog bozer en bozer en bozer. Afzonderen en vervolgens negeren is de beste manier. Maar zo zal elk kind wel z’n eigen handleiding hebben. En die van het ene kind is wat dikker dan het andere. Die van Zoon is zoals de Winkler Prins (oftewel zo’n ouderwetse encylopedie). Je moet aardig gestudeerd hebben om hem te begrijpen. Ik kan het de juf dan ook niet kwalijk nemen…..dat het vervolgens helemaal uit de hand liep. Jens heeft haar in z’n woede gekrabt. “auw gedaan met mijn nagels” zoals hij mij met een pruillip vertelde. En dat is natuurlijk ‘not done’. Niet op school en niet thuis. We doen elkaar geen pijn. Maar deze keer dus wel….. En ik ben er ziek van. Van het feit dat Zoon nu ongetwijfeld het etiketje “lastig” of “moeilijk” of zelfs “onhandelbaar” al opgeplakt heeft gekregen. Op z’n allereerste echte schooldag notabene. Ziek van het feit dat mijn onbestemde onderbuikgevoel dus terecht is geweest. Van het feit dat ik mijn zesde zintuig……mijn moederinstinct dus…..meer moet geloven. Zoon is gewoon nog niet zo ver. Hij doet alles op z’n eigen tempo en is absoluut nog niet klaar om in het schoolgareel te lopen. En da’s moeilijk. Vooral voor hem. Over 20 jaar zullen we waarschijnlijk hard kunnen lachen om het feit dat hij het voor mekaar heeft gekregen om op z’n 1e schooldag bij de direkteur op het matje te moeten komen. Maar nu…..nu ben ik er alleen maar heel verdrietig van………
Categories
2 replies on “Zoon’s 1e schooldag was drama!”
Ja weet ik wel…..maar er is toch niks zo fijn als dat het met je kids goed gaat op school. En dat loopt nou weer ff anders dan ik gehoopt had. Maar Jens zou Jens niet zijn als er niet zoiets zou gebeuren natuurlijk…..alleen waarom nou uitgerekend al meteen op de 1e dag?!?!
Pillen heb ik niet nodig hoor. Komt wel goed 😉
Ik zou willen dat Jens z’n juf zo “string” als de buuv van nr. 5 was, dat zou beter voor hem zijn denk ik…… 🙂
Ha ha ik lag hier om meid.
Dat moet jij ook doen.
Wat is dat voor een juf ?
De directeur er bij halen voor een kind van 4 !!!
Maar goed dat die juf geen groep 8 heeft .
Ook maar goed dat Nicole vroeger niet bij die juf heeft gezeten dan had mijn telefoon over uren gedraait hi hi.
Ik hoop dat je nu wel kan slapen vannacht, anders heb ik nog wel een pilletje voor je, het zijn wel geen slaaptabletten.
Maar je gaat er wel van slapen.
Misschien heeft die Juf ze vannacht ook wel nodig!!!!!!!!!!
Of gaat hij nu niet meer naar school?
Sterkte en denk er zijn veel ergere dingen.
Liefs van de stringe buurvrouw van nr 5(zo Senna mij noemt)