Story of my life – Deel I

Het was augustus 1998, net voor mijn 30e verjaardag, toen er voor de zoveelste keer werd opgehangen als ik onze rinkelende telefoon opnam. Een onbestemd gevoel bekroop me. Een gevoel wat me de laatste tijd wel vaker overviel. Een gevoel wat ik toen nog niet precies kon plaatsen, maar wat later heel erg duidelijk werd. Ik woonde samen. Al zo’n kleine 5 jaar. En het liep al een tijdje niet zo lekker. Hij deed afstandelijk, was steeds vaker weg en werkte nogal veel over. Ik kwalificeerde het onder de bekende ‘sleur’ in de relatie. Er moest dus nodig wat gebeuren om de boel weer eens op te frissen. Een vakantie bijvoorbeeld. Na wat gemor en geknik, ging hij ook akkoord en we gingen op zoek naar een leuke vakantiebestemming. Isla Margarita werd het. Een vakantie naar een subtropisch paradijsje (dat deden de brochures in ieder geval wel geloven, de werkelijkheid was toch ietsie anders) hield me destijds op de been. Het zou wel goedkomen allemaal. Tot hij voor de zoveelste achtereenvolgende keer alleen op stap ging en zelfs niet thuiskwam ‘s-nachts. Het smoesje van “te dronken” en het “slapen bij een collega” geloofde ik nog ook. Hoe naïef kun je zijn? En steeds tussendoor weer die telefoontjes die ik niet kon plaatsen. Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik het gewoon niet wilde zien. Dat ik steeds toch maar het goede in hem wilde blijven zien. En toen dan toch, net voordat we op vakantie zouden gaan, kwam het hoge woord eruit. Hij wilde niet samen verder. Hij zou bij me weg gaan. Na de vakantie. De emotionele rollercoaster waar ik toen in terecht kwam, is moeilijk te beschrijven. Ik was kapot. Ik wilde het nog niet tegen iedereen vertellen. Ik moest hier eerst alleen uit zien te komen. Wellicht moest ik toch nog maar op vakantie gaan. Wie weet kon de relatie toch nog gered worden. En weer kan ik nu, als ik zo terugblik, mijn eigen naïviteit niet geloven. Ik, een nuchtere hollandse vrouw, geloofde alle leugens die ik op de mouw gespeld kreeg. De vertrekdatum van de vakantie kwam ondertussen erg dichtbij en ik wist het even allemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we toch gegaan. Dan maar als afsluiting van iets wat toch een hele tijd heel mooi was geweest. We vertrokken op mijn 30e verjaardag. Toen hij zelfs de moeite niet nam om me te feliciteren die ochtend, was het voor mij overduidelijk. Met deze man wilde ik niet verder. De koek was op. De vakantie was een groot drama. Ik belde maar niet te vaak met het thuisfront om ze niet al te ongerust te maken. Mijn ouders en mijn zus wisten al wel een beetje van wat er speelde. Eten deden we wel samen, maar het leek alsof er een compleet vreemde man tegenover me zat. Een egocentrische eikel die niks anders kon dan vernederende opmerkingen maken richting mijn persoontje. Totaal vervreemd van de man die ik zo lief had, kwam ik thuis. Het was duidelijk. Het was over. Over en uit.
To be continued……..