Deel III – Slot

Mijn leven ging lekker zo. Ik maakte allerlei plannen, ging op wintersport voor het eerst in mijn leven en dacht al aan een zomervakantie in m’n ééntje. Die nieuwe hij zou vast nog wel eens komen, maar nu even niet…… Tenminste, dat was wat ik toen dacht. Maar een nieuwe collega op onze IT-afdeling gooide al die plannen aardig in de war. Die nieuwe collega was er namelijk ééntje die na ons eerste korte gesprekje al een behoorlijke indruk achterliet. Hij had niet het standaard ‘nerd’-uiterlijk van een ITer en had een hele vlotte babbel. Blijkbaar was de aantrekkingskracht aan beide kanten voelbaar, want hij kwam voor de meest onbenullige dingen van verdieping 3 naar verdieping 1 om ze bij mij te lenen/halen. Tot ik hem daar op een gegeven moment mee confronteerde. Zeg….die 4-gaats perforator stond ook echt wel bij de secretaresse op de 3e verdieping! Ik was zeker niet de enige met zo’n ding in het pand. Maar leuk vond ik het stiekem wel…..
Wanneer precies onze mailwisseling begon, weet ik eigenlijk niet meer. Wel weet ik dat er in die dagen weinig werk uit mijn handen kwam en dat ik al begon te stralen als ik mijn PC hoorde piepen dat er weer een mailtje binnenkwam. De film “You’ve got mail” was er niks bij…….
De uitwisseling van onze telefoonnummers was eigenlijk het begin van het einde 😉 . De eerste date was zo gemaakt en eigenlijk ging het daarna in sneltreinvaart. Op het werk hebben we het nog zeker een half jaar geheim gehouden maar tijdens het personeelsfeest in december 1999 werd alles duidelijk. Aha….die ITer van de 3e verdieping was de nieuwe liefde van Lien!!! De verbaasde gezichten van sommige collega’s kan ik nu nog voor me halen.
Gelukkig werkt Man (jaja dat is/wordt ‘m) al jaren niet meer bij ons. Ik vind het heerlijk om ieder ons eigen stekje te hebben in de werkende maatschappij. Het liefst niet bij dezelfde werkgever……
Begin 2000 kochten we vervolgens ons huidige huis samen. Dat was me wat. Ik had veel moeite om mijn eigen plekje op te geven. Mijn appartementje wat ik helemaal zelf had gekocht en wat helemaal van mij alleen was. Maar ik wist ondertussen ook dat het te klein was voor ons samen. Zeker met Man z’n werk/hobby. Op een gegeven moment stonden de PC’s overal en had ik nergens meer een plekje voor mezelf. Dat grotere huis was een noodzaak als we samen verder wilden. In augustus 2000 trokken we uiteindelijk in ons huis en tot op heden voel ik me hier super gelukkig. Een stekje waar we ons allebei heel erg thuis voelen. Een stekje waar vervolgens onze 2 kindjes zijn geboren. Dochter in november 2002 en Zoon in april 2005. Na alle tegenslagen die ik eerder te verwerken kreeg, was dit het mooiste wat me ooit was overkomen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hoe zwart de lucht ook is, hij klaart altijd weer een keertje op!. Je zult alleen in jezelf moeten blijven geloven en proberen positief te blijven. Natuurlijk valt dat niet altijd mee! Soms krijgt een mens zoveel tegelijk te verwerken dat het nauwelijks mogelijk is om nog overeind te krabbelen. Maar zolang je in jezelf blijft geloven, dan lukt dat!

Ben eerst gelukkig met jezelf, voordat je gelukkig kunt zijn met iemand anders.