“Hé mama, dat zijn lelli-kelly-schoenen”, roept dochter-lief enthousiast. “Watte?” zeg ik nogal verontwaardigd. “Lelli-kelly-schoenen, die wil ik ook zo graag!” bevestigt ze nogmaals. Het is dat ik nogal goed in de bank zat…met laptop op schoot, want ik zou er spontaan vanaf zijn gevallen. Het klopte als een bus….ze had helemaal gelijk…..de internet-pagina die ik aan het bekijken was, liet inderdaad Lelli-kelly-schoenen zien. En geloof me, onze dochter van 4 kan écht nog niet lezen en toch wist ze dat dat Lelli-kelly-schoenen waren. “En wat vind je er dan zo mooi aan?” vraag ik nogal onnozel. “Nou mama, ik vind die kraaltjes zo leuk en ze zijn zo mooi roze met ook nog andere kleurtjes, zó mooi roze!” was haar antwoord. Stiekem moest ik wel lachen en stiekem vind ik het ook wel leuk dat ze al zo’n uitgesproken mening/smaak heeft…..maar aan de andere kant……kom op zeg….ze is pas 4!!! Ik bepaal toch zeker nog wel wat voor schoenen ze draagt! Afijn….diezelfde avond rijd ik nog met dochter-lief naar een schoenenzaak in de buurt om te kijken of ze Lelli-kelly-schoenen hebben. Ik heb wel een eigen mening….en ze is 4! En ja hoor, de betreffende schoenwinkel verkocht het merk Lelli-kelly. Mooi. Fijn. Ware het niet dat er natuurlijk niks meer te krijgen was in Senna’s maat. Ja…nog 1 paar….spierwitte met alleen witte kraaltjes. En ik mag dan erg beïnvloedbaar zijn wat schoenen en kleding betreft, maar dit ging dus écht niet gebeuren. Ik ken dochter-lief. Spierwit. 1 week hoogstens en ze kunnen de kliko in. En ik was sterk. Géén Lelli-kelly’s dus, tenminste, niet in die winkel. Op naar het volgende adres. Helaas, ze verkochten het merk Lelli-kelly niet….oeff….enigszins opgelucht, want inmiddels realiseerde ik ook wel dat die schoenen van 60 euri hooguit een maand zouden meegaan. Tenminste….zolang onze dochter nog steeds haar schoenneuzen gebruikt als remmen bij het fietsen! Weg kraaltjes, weg roze en weg schoenen. Maar op dit laatste adres hadden ze wel een heleboel andere leuke schoenen…….veel roze…….en alles moest uitgebreid gepast, geprobeerd en nog es gepast worden (dochter-lief gaat niet over 1 nacht ijs). Uiteindelijk na minimaal 20 paar aan haar voeten te hebben gehad, besloot ze dat het 1e paar toch het lekkerst zat en die moesten het dan worden. Roze. Geen kraaltjes. Wel veel bloemetjes. Uiteraard ook roze. Máár……met rubberen zool die doorloopt over haar schoenneus! Tjakka…..prima dus…..goed voor thuis en goed voor school! Maar helaas….géén Lelli-Kelly’s dus…..wel mooi roze.
Month: March 2007
…toch een oorontsteking. En niet dat ik nu zo blij ben dat ‘t ventje weer met een oorontsteking zit, maar wel met het feit dat er nu iets is geconstateerd waardoor hij zich zo ziekjes voelt. Het leek aanvankelijk woensdag iets beter te gaan….met de nadruk op léék…..gisteren was het weer niks met ons manneke. Weer verhoging, hangerig, slaperig, huilerig en ‘auw-roeperig’. Gisteravond zelfs weer 39,9 graden koorts en dat was voor mij de druppel. Vanochtend eerste werk weer gebeld met de huisarts om te overleggen. Hij is nu immers alweer vanaf zondag ziek! Bovendien kan ik wel met die zetpillen aan de gang blijven, maar hoe lang mag dat? Gelukkig dacht de huisarts er net zo over en wilden ze hem zeker nog even zien voor het weekend. Zo gezegd, zo gedaan en om 11h45 stond ik met wakker-gemaakt kind weer bij de huisarts op de stoep. Diagnose was deze keer zo gesteld! Zodra de arts maar in de buurt van z’n oortjes kwam, begon d’ie al te krijsen! Niet dat dat wat heeft geholpen, want dat was alleen maar een teken voor de arts(in-opleiding) om extra goed te kijken. Ja hoor…..een oorontsteking! Linker oortje deze keer… Afijn, antibiotica mee en nu ligt ons Jensje al de hele middag op bed. Als hij wakker is, huilt’ie en roept’ie “auw” en als ik vraag of hij met me mee gaat naar beneden, dan roept’ie hard “nee”. Zelfs niet als ik zeg dat we Cars gaan kijken……nou en dat zegt genoeg! Hij is gewoon hartstikke beroerd……en zoals ik al eerder schreef…..daar kan ik NIET tegen……ochgèrem ‘t ventje!
Wij hebben dus bouwplannen. Niet voor een ander huis hoor (al zou dat ook wel kei-gaaf zijn), maar voor ons huidige stulpje. Tuindeuren erin, een stuk van de bijkeuken bij de kamer trekken, nieuwe vloer, alles laten stucadoren (is dit een werkwoord?), trap-renovatie en misschien zelfs wel een extra dakkappel. En dan zijn er natuurlijk een aantal dingen die ik geweldig leuk vind om te doen, zoals: een nieuwe vloer uitzoeken, keuken uitbreiden, nieuwe eettafel met stoelen uitkiezen enz. enz. Maar helaas zijn er ook een heleboel dingen die supersaai en dus niet aan mij besteed zijn. Gelukkig heb ik dan nog man-lief, die zich met frisse energie aan de onderhandelingstafel gooit van hypotheekverstrekkers en strakjes ongetwijfeld ook met de verschillende bouwbedrijven.  En ik laat ‘m lekker z’n gang gaan en bemoei me er zo min mogelijk mee. En dat is goed, dat is net zo goed als dat man zich altijd onder de was en andere huishoudelijke taken uitwurmelt. Ieder z’n ding, zullen we maar zeggen. En tijdens dat voortraject van zo’n verbouwing, ben ik stikblij dat ik kan zeggen: “Lieffie, ik ben even een wasje opruimen!”. En als er dan straks iets niet goed gaat, dan kom ik om de hoek om toch even te zeuren natuurlijk……dat dan weer wel. Daar ben ik tenslotte vrouw voor……..
“Lopen Robben!” zucht man-lief, “het moet niet gekker worden, Slovenië voetbalt gewoon beter dan Nederland!”. Ik: “is Slovenië goed dan?”. Man: “ben jij gek! Ze staan 72e op de wereldranglijst”. Ik: “Oh….maar ze hebben wel een hele goeie jonge keeper”…..want dat hoorde ik even daarvoor de presentator zeggen. “Dat maakt geen flikker uit! Voetballen moeten ze!” roept’ie geërgerd. En dat was het moment waarop ik besloot dat het beter was als man-lief zelf, in z’n uppie naar het spelleke met 22 poppekes en een balleke ging kijken. Het enige wat ik kan denken als Nederland slecht speelt tijdens de EK-kwalificaties is: “yes…..voortijdig uitgeschakeld!”. En niet dat ik onze mannen hun voetbal-geluk niet gun hoor, maar zeg nou zelf…….het kan toch niet gezond zijn om er naar te kijken. De frustratie, de stress, het ongeloof spat aan alle kanten van hun gelaat…..soms denk ik echt: “als er hier maar niemand een hartaanval krijgt!”. Één ding is zeker…….ik zal het niet zijn……..in ieder geval niet door voetbal.
Even een stukje wat ik net las op Bepster.com over vrouwen en hun kapsels:
“Wist je dat vrouwen met een staartje op die manier laten weten dat ze onbereikbaar zijn? En het vooroordeel over brunettes kan ook in de prullenbak gegooid worden, want die zijn helemaal niet zo conservatief en gevoelig. Ze zijn juist openhartig en een tikje naïef. En nee, blonde vrouwen zijn niet dom, maar wel bijzonder sexy, egoïstisch en glam. Heb je kort haar? Dan val je in een kleinere categorie vrouwen met andere kapsels. Geef jezelf maar een schouderklopje, want je bezit moed, bent krachtig en zelfbewust.”
Mooi dat ik dus even een kort koppie heb. Schouderklopje, schouderklopje, schouderklopje! En ja, ik vind mezelf ook moedig, krachtig en zelfbewust. Maar voor dit korte koppie heb ik hoofdzakelijk gekozen omdat het gewoon héél gemakkelijk is en ‘s-ochtends héél veel tijd scheelt! Ook niet onbelangrijk…….. 😉
Â
Er bestaan dingen waar Lien niet zo goed mee om kan gaan. Om er maar eens een paar te noemen: te volle agenda’s, zieke kindjes, te veel werk, vrouwen die zwanger zijn van een andere vent, en ja……óók een volle wasmand! Ik kan werkelijk niet tegen van die bulken was. Of ze nou nog vies zijn of schoon liggen te wachten op een strijkbeurt, ik kan er gewoonweg niet tegen. Zodra er iets in die wasmand ligt, moet het schoon, gestreken en de kast in. Ik weet het……een beetje neurotisch is het wel. Het zou misschien beter zijn als ik zoiets neurotisch zou hebben bij de rest van het huishouden, maar dat is niet het geval. Dat verdomde wasgoed…..en geloof me…..in een gezin met 2 kleine kids heb je er een hele hoop van! En niet dat ik geen gave wasmand heb hoor…..die is prima in orde…..er mag alleen niks in liggen. Ik vraag me dan ook regelmatig af waarom ik zo’n obstakel in de badkamer heb staan. Maar goed, als het bij dit ene neurotische trekje blijft, valt het allemaal nog wel mee…….toch?
Gegroet, een wasneurootje
Mooi systeem wel…..die plaszakjes voor kleine kindjes. Ik weet nog dat we bij Senna vreselijk hebben staan hannessen om het voor elkaar te krijgen, maar bij mannekes werkt het perfect! Pieleke in het gaatje van het plaszakje, plaszakje op z’n plaatst plakken en hupsakée…..hebben die hap. Ging goed….deze keer…..maar het leverde verder niks op. Urine was brandschoon. Al met al nog geen idee wat Jens nou heeft. We kijken het een paar daagjes aan en als het een virus is, zal het binnen die paar daagjes wel een stuk beter moeten gaan. Laten we het hopen. Ik heb liever een ondeugende, op tafel klimmende, met-eten-kliederende, maar tevens ook vrolijke Jens, dan zo’n ziek, zwak en hangerig ventje. Maar ook ik heb geleerd van mijn moeder dat ‘lieve koekjes’ niet worden gebakken en dat we het zullen doen met wat er komt. Aan de andere kant bouwt hij nu zoveel weerstand op tegen allerlei microscopische beestjes, dat hij straks op school nauwelijks nog ziek wordt. Tenminste…….dat is dan weer wat ‘men zegt’……
Ik heb er niks mee. Ik kan er niks mee. Ik kom er het liefst nooit en het allerergste is dat ik steeds tegenstrijdig advies krijg…..gek word ik ervan! Wel zetpil, niet zetpil, wel zetpil, niet zetpil. Aaargghhhh…… Maar om bij het begin te beginnen, Jens is weer ziek! Het ventje had vanmiddag weer 39,5 graden koorts. Behoorlijk hoog dus…. En het gekke is dat hij net van z’n antibiotica kuur af is. 3 weken geleden zaten we nog in het ziekenhuis voor de koortsstuipen. Advies: geef ‘m géén zetpil. Klonk logisch, want nadat de zetpil uitgewerkt is, kan de koorts weer explosief stijgen. En dan vandaag kijken ze me weer heel verwonderd aan dat ik nog geen zetpil had gezet! Nou ja zeg…..ik verteld dat vorig jaar door meneer zelf (notabene) aan Marcel het advies was gegeven om hem geen zetpil te geven als de koorts niet boven de 40 graden kwam. Het ziekenhuis gaf ons 3 weken terug hetzelfde advies en nu moet ik in 1x wel paracetamol via de poeperd toedienen. Beetje verwarrend wel…. Maar goed, wat ik het allerliefste wil is dat ons ventje zich snel weer wat beter voelt. Iets is er niet in orde, maar wat dat is nog niet bekend. Morgenochtend mogen we nog met een plaszakje naar de huisarts om te kijken of daar nog niet-gewenste beestjes in te vinden zijn. Is dit ook schoon, dan zal het toch hoogstwaarschijnlijk om een virus gaan. Wat het ook is……het is vooral heel vervelend voor ons manneke……hij is écht ziek en daar kan ik heel slecht tegen…..de schat!!!
Ik zit op m’n werk…..aan de koffie…..een genoemde ‘capuchino’…..het enige wat nog een beetje te drinken is uit de automaat. En daar moet ik dan nog € 0,11 voor betalen ook. Nee dan thuis!!! Thuis……waar ik inmiddels al enkele weken de nieuwste aanwinst in gebruik heb…….de aerocino van Nespresso! Geweldig, super, zo’n ‘dat-had-ik-al-jaren-eerder-moeten-hebben’ ding! Werkelijk, iedere capuchino wordt met liefde bereid. Iedere capuchino krijgt zo’n prachtige schuimkraag van opgeklopte volle melk. Iedere capuchino wordt zorgvuldig afgewerkt met een flinke scheut cacao. Met andere woorden……iedere capuchino thuis is gewoon een klein gebakje! En geloof me, sinds ik dat apparaatje in huis heb, drink ik geen gewone koffie of expressootje meer……Lien is gewoon verslaafd aan die heerlijke schuimkraag. En ik ben niet de enige! Zodra de koffie-lucht huize de-kock weer vult, staan er 2 dartelende kindjes bij me in de buurt. “Mama mag ik zo’n hapje van die koffie met melk en chocola?” vraagt de eerste, waarop dan de volgende komt met: “ikke ook happe….hmmm…..noggemeer?” 🙂
Arghhh…..ieeeekkkk….bluhhhh……nee toch??? Lees ik net op www.bepster.com (een kekke-site for the ladies) dat de schoudervullingen wel eens kunnen terugkeren in het modebeeld. Vreselijk, een soort van lichte paniek overmant me terwijl ik dit schrijf. Er zijn een aantal dingen die ik niet terug wil uit de jaren 80 en de schoudervullingen is er daar één van! Natuurlijk heb ik ze ook gedragen…..en als ik dan zelfs shirts of blouses had waar ze niet in zaten, beschikte ik nog over van die grote losse, die ik dan onder m’n BH-bandje stopte. Erg lastig, want die dingen bleven natuurlijk nooit op hun plaats. Écht……het meest erge van mijn foto’s uit de jaren 80 (los van de jeugdpuistjes) zijn wel de schoudervullingen. Zelfs een legging vind ik persoonlijk nog charmanter (ehhh….nee….óók erg!). Ik wil ze niet terug, ik wil ze niet terug, ik wil ze niet terug…..nog even en ik begin te hyperventileren! Één ding is zeker…..de grote mode-ketens kunnen ze terug in hun kleding naaien, maar Lien gaat nog liever in haar BH over straat!