Category: Zomaar

Ik heb dus een culinaire avond in het vooruitzicht. Er is een “Good Luck Dinner” georganiseerd voor mijn naar Singapore vertrekkende baas. En dat wordt me poepie-chique vanavond. Kadootjes zijn geregeld en m’n Marc Cain jurkje hangt gewassen klaar. Kan daar natuurlijk niet aankomen in mijn normale werk-kloffie. Niet dat ik er op kantoor bij loop als een schooier, maar toch, vanavond mag het wel iets exclusiever. We gaan eten in De Opera in Den Bosch. Ik ben er nog niet eerder geweest, moet ik eerlijk bekennen. Zulke restaurants zijn aan Man namelijk niet besteed. Die eet het liefst in een bistro waar hij een flinke biefstuk, entrecôte of rib-eye kan bestellen. VLEES is zijn motto. Hij moet niks hebben van de Nouvelle Cuisine. Geen vis, geen schaaldieren en al he-le-maal geen KAAS! Man gruwelt van kaas. Als hij maar denkt dat het ergens in, op of doorheen zit, dan kokhalst hij al. Zelfs de kindjes mogen met de kaasknabbels niet te dicht in zijn buurt komen. Knap onhandig als je 2 kids hebt die het liefst de hele dag kaas snoepen. Dol zijn ze erop. Van brie tot komijnekaas, alles lusten ze. Tot mijn grote genoegen 😉 . U begrijpt dat ik me wel helemaal verheug op vanavond. Eindelijk weer eens een exclusief etentje. Met een leuk clubje mensen. Collega’s…….dat dan weer wel………maar gelukkig niet de ongezelligste. Ik heb zojuist alvast de menukaart een beetje bestudeerd. Er staan namelijk nogal wat dingen op, waarvan ik überhaupt niet weet wat het is. En daar schaam ik me niet voor hoor. Maar het is wel zo prettig dat ik vantevoren weet of ik iets van vlees of vis heb besteld. Één geluk dat ik een soort van vuilnisbak-eter ben. Ik lust zo ongeveer alles. Waar ik het meest tegenop zie van de hele avond, is het parkeren in de parkeergarage! Jaja…..ik weet het…….ik ben een vrouw! Zolang ik maar gewoon kan rijden, is er niks aan de hand. Als het echter op parkeren aankomt, dan moet ik eerlijk bekennen niet over schumacher-talent te beschikken. En al helemaal als het parkeergarages betreft!! Oké oké u classificeert mij nu meteen onder de categorie MUTS. En ik kan het u niet eens kwalijk nemen. Afijn. Ik ga me dus zometeen opfrissen, optutten en mentaal voorbereiden op vanavond. Komt goed. Komt goed. Ik hou u op de hoogte………….

Ja hoor. Hij is binnen. De oproep voor het consternatieburo. Met een beetje geluk is het het laatste bezoekje voor Zoon en mij. Ik heb het niet zo met dat buro. Een betuttelende, betweterige, altijd-wat-zoekende, bureaucratische, niet-van-deze-tijd-zijnde instelling. Is mijn mening. En misschien hebben wij het hier gewoon niet goed getroffen hoor. Met verpleegkundige en vooral met de zittende arts. De assistente daarentegen is super. Die onthoudt tenminste dat ik liever niet op dinsdag een afspraak heb. Dat dan weer wel. Maar van het wachten gaan m’n haren alleen al overeind staan. Vooral de arts kon er in het verleden nogal eens een potje van maken. En dan maakte ik al een afspraak zodat ik als eerste aan de beurt was. En dan nog he…..dan nog lange wachttijden. Dan nog kwam meneer gewoon veel te laat binnen. Alsof onze tijd niet kostbaar is. Alsof het makkelijk is om zo’n kleine aap rustig te houden op een plek waar d’ie helemaal niet wil zijn. Want dat buro is verdomd snel gecombineerd met de niet zo leuke prikjes! Niet dat ik niet vind dat de ontwikkeling van jonge kindjes gevolgd moet worden hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar om nou te horen te krijgen dat je kleintje wel in een bedje met spijltjes moet liggen en niet in een oud-dicht-ledikantje….dat vind ik persoonlijk gewoon onzin. Ben blij dat de baby een bed heeft, zou ik zo zeggen. En dat Zoon door meneer de consternatie-arts 3 weken na z’n operatie naar de logepedie werd gestuurd, dat vond ik ook nogal voorbarig. Het ventje kreeg niet eens de tijd om zelf z’n spraakprobleem op te lossen. Hij was pas net geholpen aan z’n oortjes! Gelukkig deelde de logopediste mijn mening. En het resultaat? Nou….eh…..hij zou officieel denk ik toch wel beter moeten praten op deze leeftijd dan hij nu doet. Maar hij is met de week beter verstaanbaar! Gelukkig gebruik ik m’n moederinstinct goed en weet ik wel wanneer er ingegrepen moet worden of niet. Bovendien hecht ik meer waarde aan de adviezen/meningen van de leidsters bij het kinderdagverblijf dan op het buro!!! Ze kunnen me wat. Nou hoop ik alleen zoooo van harte dat Zoon niet d’n dwarse Harry gaat uithangen met de ogentest. Zul je zien dat we anders 3 mnd later wéér terug moeten…..zucht……ik ben er persoonlijk eigenlijk wel helemaal klaar mee……met dat consternatieburo……

Dochter begint te lezen. Zomaar. Uit zichzelf. Knap vind ik dat hoor. Ik kan me niet herinneren dat ik mezelf heb leren lezen! Soms denk ik echt dat de kinderen van nu veel slimmer en sneller zijn dan wij vroeger. Het kan natuurlijk ook gewoon mijn geheugen zijn wat me in de steek laat. Echter ook van mijn ouders heb ik nooit gehoord dat wij al konden lezen vóór klas 1 (oftewel groep 3). En wellicht stimuleren wij onze koters daar ook wat meer in dan onze ouders vroeger. Geen idee. Nu opperde één van de (hang)ouders onlangs dat het dan tijd wordt om lid te worden van de bibliotheek! Ieeeek!!! Mijn haren gingen gelijk op stekelstand. Vreselijk……de bieb. U snapt waarschijnlijk totaal niet waarom. Maar ik heb dus een biebfobie. Je kunt maar ergens last van hebben, niet waar? Ik van een biebfobie dus. En daar word ik nu dus lekker mee geconfronteerd. Jaren heb ik dat kunnen wegmoffelen. Vanaf het moment dat ik zelf geld in het bekende laadje bracht, heb ik alle boeken zelf gekocht. Of geleend van hele goede, bekende vrienden. Zodat ik wist dat er geen gekke dingen met die boeken waren gebeurd. En hoe kom je aan zo’n fobie hè?! Nou, wat ik me kan herinneren, is dat ik als kind-zijnde ooit een boek uit de bieb heb meegenomen, waar de snot nog aan de binnenkant van de bladzijden zat geplakt. Ieeeeeek…..was het toen. Gewoon een jeugdsyndroom, een biebfobie. Dat ik het heb, is inmiddels wel zeker, maar hoe kom ik er in godsnaam vanaf? Het wordt nu immers niet echt handig om al die AVI-boekjes voor Dochter aan te schaffen. Dat kost een vermogen. Tenminste………als ze net zo’n boekenwurm wordt als Man. Ik zal er binnenkort dan toch wel aan moeten geloven. Maar dat wordt eerst moed verzamelen en op mezelf inpraten dat het allemaal best wel zal meevallen. Oh mijn hemeltje……het idee alleen al…….het idee waar die boeken allemaal wel niet gelegen kunnen hebben. En gelooft u me, als ik u zeg, dat wanneer ik dus dit stukje type, ik mezelf ook echt wel realiseer hoe debiel het wel niet is. Gewoon allemaal gebaseerd op één slechte ervaring!!! En zeg nou eerlijk, die maken we genoeg mee in ons leventje. Slechte ervaringen. Kijk nou alleen naar mijn eerdere relaties! En dat was ook geen reden om het gokje met Man niet meer te wagen. Een biebfobie……..wat ben ik toch eigenlijk een raar mens!

Hè hè eindelijk weer in het land der levenden! Het heeft even geduurd, maar ik kan het licht van de laptop weer enigszins verdragen. Dat was me het griepje wel zeg. En dacht ik donderdag nog dat het de goede kant op ging, gisteren ging ik net zo hard weer onderuit. Wat was ik blij dat schoonma en schoonpa op de bonnefooi naar Sprang waren gereden. Zij namen meteen het roer over thuis en ik kon heerlijk m’n bedje in. Wat een ellende. Het leek wel of de complete Jostiband in m’n hoofd aan het spelen was. En maar slaan op die trommels…. En daar heb ik niks tegen hoor. Maar liever niet ín m’n hoofd, als u begrijpt wat ik bedoel. En het liefst ook niet zo overenthousiast! Sjongejonge wat ging het tekeer.
Maar toen….vanochtend….ik deed m’n ogen open en een serene rust overviel me. Niks geen Jostiband, niks geen gebonk. Een heerlijke stilte. Alles functioneerde weer een beetje normaal (voor zover dat mogelijk is bij mij). Niet dat ik weer op en top fit ben. De nasleep van een flinke griep is soms nog erger dan de ziekte zelf. Maar toch……wat ben ik blij dat ik terug ben van mijn vakantie in zombie-world. Dat ik weer eens een dagje zonder paracetamol en ibuprofen heb kunnen doorbrengen. Heerlijk.
Dus u kunt zich weer gaan opmaken voor een reeks logjes. De stilte in de ether is weer verbroken.

En hoe enthousiast zaten we vandaag langs het zwembad om Dochter aan te moedigen. Ondanks die ellendige griep, deed ik me voor als de fitste moeder die er rondliep. “Niet zeiken, gewoon doorgaan”, bonkte er in m’n hoofd. Wat kon ik anders? Dochter zwemt tenslotte maar 1x voor A af! Dat is een mijlpaal. En die wilde ik niet missen. Ondanks mijn toestand. Dat ik dat nu extra moet bekopen, dat nam ik maar voor lief. En Dochter? Nou die straalde. Die zwom de sterren van de hemel. Onze kanjer. Zoon was er ook bij en hij vond het geweldig om z’n zus zo te zien afzwemmen. Ondanks zijn malaise. Hij heeft namelijk sinds gisteren diarree. Juist ja, dunne poep. En daar kwamen we dus vannacht achter. Ook zoiets. Dan lig je dus al de hele dag van ellende te slapen en dan moet je ‘s-nachts poepruimen. Het hele bed zat onder. Lekker dan. Één geluk dat ik nog een paar luiers had liggen. Daar heb ik vandaag dankbaar gebruik van gemaakt. En dan net…..na het eten…..hoorde ik Dochter roepen uit het toilet: “MAAAAAAMAAAAAA, ik heb diarree!”. Ach dat kan er ook nog wel bij. Bovendien dank ik God op m’n blote knieëen dat het na het afzwemmen is begonnen! Stel je voor…..je zit daar met het hele gezin Dochter aan te moedigen en ze schijt het hele zwembad onder. Dat willen we niet. Dat zou wel erg genant zijn. Afijn, het poepgehalte in deze log is weer hoog genoeg.
En nu ga ik m’n bedje weer in. Ik zal het nodig hebben. Zoals het er nu uitziet zijn we dus morgen met z’n drietjes ziek thuis……halélujaaaa

Nou Man is wel een vriendje van Amstel hoor. Doe maar een fustje zou ik zo zeggen. Vorig jaar januari kregen we een sms-je of we 30 januari 2009 wat te doen hadden…… Jeetje wat leek dat toen nog een eeuwigheid weg. Bovendien was ik natuurlijk totaal in denial, vanwege mijn 40-jarig bestaan op deze aardkloot. Ik had het idee dat 2008 nog heeeeeeeel erg lang zou duren. Ehhh….niet dus. Die 4 staat er inmiddels voor, er valt niks meer te denial-en, en 30 januari 2009 is dus gewoon al vandaag!! Oppas is geregeld. Of betergezegd de kindjes zijn naar de opa’s en oma’s gebracht en ik heb nog de hele middag voor mezelf. En dat is nodig. Om een beetje uit te rusten voor vanavond. Ik voel me namelijk niet helemaal fit. Zo’n hoofd vol snot, oren dicht (handig vanavond) en een beginnende hoofdpijn, u kent het vast. Maar ik zit al aan de vitamientjes hoor. Ik wil koste-wat-kost een griepaanval zien af te weren. Ik probeer die bacilletjes zo dood als een pier te krijgen. Wat denken ze wel?????!!!!! Maar goed, als het niet erger wordt dan zo dan hoop ik het wel te redden vanavond. Ik had al begrepen dat Trijntje Oosterhuis in ieder geval van de partij is. En dat is al mooi. Ik vind Trijntje wel vet. En cool. En een goede zangeres. Verder hoop ik dat het gewoon een gezellig feestje wordt. Zonder al te veel last te hebben van een snotkop. Bovendien mag ik niet ziek worden. Dochter zwemt zondag af voor A !!! En daar hoort mama toch echt bij te zijn……vind ik. Ze heeft al dagen buikpijn. Ik hoop van de zenuwen. Het zou namelijk met hetzelfde gemak een buikgriep kunnen zijn. En dat willen we niet. Niet nu. Eerst dat diploma in d’r zak! En d’r Ninento DS natuurlijk……een rooie….. En nu op naar de speelgoedzaak….

Of ik ook nog een stukje over de televisie kon schrijven. Best een goed idee. Dacht ik toen nog. Het zou namelijk wel eens de nieuwe hangplek voor onze jeugd kunnen worden. Of voor de hangouders. Zo voor het zijraam van ons huis. Recht voor de megabioscoop. Niet dat ze niet binnen mogen komen kijken hoor. Geen enkel probleem. Maar dat pas nadat ze zijn gestopt met mij uit te lachen. Om m’n leeftijd notabene. Onze televisie. Sja, dat ding heeft nog heel wat voeten in aarde gehad. Nadat onze plasma had besloten ermee op te houden net voor de verbouwing (en dat klote-ding ook niet meer gerepareerd kon worden), hebben we het een half jaartje met een oud klein teeveetje gedaan. En dat werkte ook prima hoor! Mooi TV-kastje eronder (3 kratjes jupiler) en zo kwamen we de verbouwing wel door. Maar toen. Toen dan eindelijk de vloer lag en de meubels werden gebracht. Sja, toen konden die kratjes jupiler met daarop een oude televisie (vol met verf- en spachtelputz-spetters) niet meer natuurlijk. Alles was af. Alleen zo’n lelijke TV. Geen optie volgens Man. En ik gaf hem gelijk. Echter…….toen mij uiteindelijk duidelijk werd wat z’n nieuwe wens was, moest ik toch even slikken. En ik verzeker u dat kwam niet alleen door de prijs. Ik vond hem veelste groot! Zo’n megading in je woonkamer……verschrikkelijk. Maar nu. Zo’n kleine 4 maandjes verder ben ik eraan gewend  (Dora is best gaaf in Full HD).  Nu alleen de omgeving nog…zo blijkt. Een commentaar dat we krijgen, sjonge. Vooral van de hangouders. Hij valt blijkbaar nogal op als je langs ons huis rijdt. Gelukkig hebben we daar zelf niet zoveel last van. Want wij zitten lekker binnen. Bij deze bent u van harte welkom. Binnen heb je er nl. geen last van…….wie neemt er de chips & limonade mee????

Dochter heeft volgende week een kinderfeestje. Haar hartsvriendinnetje – voor zover je dat al kunt hebben op 6-jarige leeftijd – is jarig en vraagt oorbellen aan Dochter. En zo gingen wij – awel met z’n allen – richting onze vaste juwelier. En denkt u nu niet dat ik omkom in de juwelen. Eigenlijk ben ik anti-juweel. Ik draag alleen áltijd een horloge. Zelfs in het zwembad. En beide ringen die ik tot nu toe van Man heb gekregen. Één zeer bijzondere vol met blauwe safieren en diamantjes. Juist ja…….nen sjieke. En dan nog m’n verlovingsring. Dat klinkt hè?! Poeh poeh dat ik ooit nog aan de verlovingsring zou raken, dat had ik in geen 100 jaar meer verwacht. Mijn eerste huwelijk was eigenlijk meer een soort van afspraakje. Niks geen aanzoek. Laat staan met ring. Neu…….we kregen een flatje…….en dan gingen we ook maar meteen trouwen. Zo ging dat. En toen voelde dat ook prima. Maar afijn……die tijd zijn we voorbij. Man heb ik van het begin af aan heel duidelijk gemaakt dat het hem zo simpel niet zou vergaan. Dat áls hij ooit wilde trouwen dat dus met een officieel aanzoek zou moeten. En op z’n knieëen. Och goshie, mijn lieffie, mijn alles, hij nam het letterlijk. En daar staan we dan nu. Een huwelijksdatum geprikt. De grote dingen geregeld en vastgelegd. Dus nu volgen de kleinere regeldingetjes………..zo ook trouwringen. U voelt hem al? Juwelier……..trouwringen……..juist ja………daar hebben we maar meteen naar geïnformeerd. En daar is het bij gebleven. U gelooft het of niet, ik pikte meteen de duurste uit de collectie eruit. Maar dat wist ik toen nog niet hè?! Helemaal geweldig stond’ie. Alsof hij voor mij was gemaakt. Een prachtige baquette in het midden, mooie diamanten ernaast. Och och och…….ik zag het al helemaal voor me. Ik voelde me prinses Maxima………voor even. Toen we naar de prijs vroegen, kreeg spontaan mijn bankrekening een beroerte. Hallélujah…….ik wist niet eens dat er zulke dure exemplaren bestonden. Een ervaring rijker en een illusie armer gingen we weer huiswaarts. Even googelen op internet of we iets konden vinden wat op z’n minst niet 6x ons budget was………

..