Out of the zombie-world

Hè hè eindelijk weer in het land der levenden! Het heeft even geduurd, maar ik kan het licht van de laptop weer enigszins verdragen. Dat was me het griepje wel zeg. En dacht ik donderdag nog dat het de goede kant op ging, gisteren ging ik net zo hard weer onderuit. Wat was ik blij dat schoonma en schoonpa op de bonnefooi naar Sprang waren gereden. Zij namen meteen het roer over thuis en ik kon heerlijk m’n bedje in. Wat een ellende. Het leek wel of de complete Jostiband in m’n hoofd aan het spelen was. En maar slaan op die trommels…. En daar heb ik niks tegen hoor. Maar liever niet ín m’n hoofd, als u begrijpt wat ik bedoel. En het liefst ook niet zo overenthousiast! Sjongejonge wat ging het tekeer.
Maar toen….vanochtend….ik deed m’n ogen open en een serene rust overviel me. Niks geen Jostiband, niks geen gebonk. Een heerlijke stilte. Alles functioneerde weer een beetje normaal (voor zover dat mogelijk is bij mij). Niet dat ik weer op en top fit ben. De nasleep van een flinke griep is soms nog erger dan de ziekte zelf. Maar toch……wat ben ik blij dat ik terug ben van mijn vakantie in zombie-world. Dat ik weer eens een dagje zonder paracetamol en ibuprofen heb kunnen doorbrengen. Heerlijk.
Dus u kunt zich weer gaan opmaken voor een reeks logjes. De stilte in de ether is weer verbroken.