Naast ons gezin, bestaande uit Dochter, Zoon, Man en ik, lopen hier nog twee harige monstertjes rond in huis. Kat “Big Boy” (met de nadruk op Big) is inmiddels al bijna 12 jaar in ons midden. Hond “Pep” (ruwharig teckelbeestje) loopt hier al ruim 4 jaar rond te hobbelen. En ik vind het heerlijk. Soms komen Man en ik wel eens in de verleiding en hebben het dan over nog een hondje erbij, maar mijn verstand wint het dan toch steeds van mijn kriebels. Als ik dan weer ‘s ochtends voor dag en dauw met Pep door de donkere straat loop (terwijl de rest van de familie nog op bed ligt!) en zijn drollen opraap met een daarvoor bestemde zakje dan denk ik “nou nee, dank u beleefd”.

Diezelfde ochtend schep ik namelijk ook nog zeker 1, maar soms zelfs 2 keer de kattenbak uit. Onze kater maakt er altijd een sport van om precies nadat ik de bak heb uitgedaan er weer op te gaan zitten om te poepen. En ik weet niet of u weet hoe kattenpoep ruikt? Nou, ik kan u verzekeren dat het niet naar bloemetjes is. Ditzelfde fenomeen heb ik trouwens ook vaak met de rest van de bewoners in dit huis. Die ruiken ook niet naar roosjes….. 🙂
Okee…..genoeg poeptalk in dit blog en u begrijpt nu vast wel mijn punt, dat mijn ochtend na het ruimen van verschillende drollen al genoeg gevuld is en dat daar niet nog een beestje (lees: hondje) bij hoeft.

Afijn, terugkomend op onze harige viervoeters. Een hondje….sja…..ik heb het zeker 2 jaar kunnen tegenhouden. Onder het mom van: “ja en wie denken jullie dat hem altijd uit moet laten? Juist ja, me myself and I”. Man had zijn zinnen gezet op een HOND….geen hondje. Totdat we op een zonnige zondag ergens in mei (dit klinkt leuk 🙂 ) een ruwharige teckel zagen lopen en we allebei ineens hadden: “dat is een hond voor ons!”. Niet te groot, ruwharig (dus niet overal haren door het huis), schattig en natuurlijk stronteigenwijs. Dat laatste hadden we een beetje onderschat moet ik eerlijk bekennen. Maar goed, ons ras was uitgezocht en toen was het hek van de dam. Manlief bestookte me met foto’s en filmpjes van teckels en ik ben gezwicht. In juni mochten we bij een nestje komen kijken en in augustus is hij bij ons komen wonen.

Beiden zijn ze niet meer weg te denken. Ze horen bij ons. Onze kat trekt, zoals alle poezenbeesten, de hele dag, avond en nacht zijn eigen plan. Tegen de tijd dat hij vindt dat zijn personeel hem zijn eten moet komen brengen en voor hem de kraan aan moet zetten (dit behoeft wellicht enige uitleg) dan begint hij heel klagelijk te miauwen. De kraan hebben wij hem natuurlijk zelf aangeleerd. De meeste katten drinken het liefst stromend water. Daar zit lekker veel zuurstof in en dat vinden ze heerlijk. Ons Boyke, zoals we hem meestal noemen, drinkt het liefst boven in de badkamer uit de wastafelkraan. Niet zo praktisch maar wel enorm schattig om te zien. Verder ligt meneer graag op zijn troon en kijkt hij het liefst vanaf hoge hoogte neer op zijn personeel (wij dus) en vooral op de hond. De kat is de koning in dit huis.

Onze Pep, daarentegen, kan met zijn korte pootjes niet eens zelf op de bank springen. Ideaal voor als we niet thuis zijn. Mijn voornemen dat hij ook nooit op de bank zou mogen, heb ik al binnen een week laten varen. Geen houden aan met 2 kinderen die het prachtig vinden als zo’n beestje bij ze komt liggen op de bank. Wanneer we dus thuis zijn, ligt meneer meestal prinsheerlijk ergens tussen ons in maar nog het allerliefst bovenop iemand. Het is een schoothond in hart en nieren en hoe groter de schoot, hoe liever dat hij het heeft! Manlief is dus vaak zijn “kussen”. Het is een schatje hoor (de hond 😉 ). Voor ons in ieder geval en eigenlijk wel voor de meeste mensen. Andere honden daarentegen, die zijn wel even een “dingetje”. Hij is maar een onderdeurtje, maar voelt zich tegenover andere honden een echte pitbull. We hebben al van alles geprobeerd, maar ja, eigenwijs is ook wijs. Hij leert werkelijk nergens van. Ook niet als een andere hond een keer lelijk naar hem doet. Het doet hem allemaal werkelijk niks. De eigenwijze dondersteen. En ondertussen loop ik voor schut. Zeker als er al mensen met andere honden zijn die een blokje omlopen als ze mij zien aankomen met mijn klein teckelettertje.

Maar ach, al kan ik soms nog zo op hem mopperen (op allebei trouwens), ik houd zielsveel van ze. Hoe de hond erg voorspelbaar is in zijn gedrag, verrast de kat me soms ineens met een aanval uit het niks. Ben ik onze koning, keizer, admiraal aan het borstelen, notabene op zijn commando en dan vindt meneer het ineens wel genoeg en bijt zomaar in mijn hand. Of laatst toen ik hem moest wassen in verband met een diarree-ongelukje (oeps sorry….weer poeptalk) en hij dat duidelijk niet zo fijn vond, moesten mijn voeten het ontgelden, met een bloedende teen als gevolg. Maar als hij dan naderhand op zijn manier sorry komt zeggen door me al knorrend aan één stuk door kopjes te geven dan smelt dit zachtgekookt ei weer als sneeuw voor de zon.

Bovendien is echt gezellig om thuis te komen van een dag werken en 2 hele blije beestjes te zien. De één omdat zijn “personeel” er weer is om de kraan aan te zetten en hem te borstelen en de ander omdat er weer iemand is die met hem kan spelen, hem uit kan laten en nog belangrijker, die zijn etensbak kan vullen…..

Iedereen een fijne (werk)week toegewenst!
Ook namens Mr. Koning en Mr. Pitbull

15 Jaar geleden was ik nog helemaal in afwachting van jou. 15 Jaar geleden wist ik niet eens of je een meisje of een jongen zou zijn. Wat ik wel wist, was dat ik er zo ontzettend naar verlangde om je te zien en dat ik zo ontzettend nieuwsgierig was naar je.
De details van de bevalling laat ik liever even achterwege. Laten we zeggen dat het vooral nogal lang duurde, pijnlijk was en zelfs een beetje angstig omdat jouw hartslag steeds wegviel. Maar toen was je er, aanstaande maandag precies 15 jaar geleden. Wat een prachtig meisje. Ik was op slag verliefd. Op je mooie grote ogen, je kleine handjes en je vingertjes en teentjes. Eigenlijk op alles. Een prachtig mooi mini mensje was er geboren.

Bijna 15 jaar moeder. Wat gaat de tijd toch snel en wat ben ik trots op de jonge dame die je aan het worden bent. Je gaat steeds meer je eigen weg en dat hoort ook zo. Je ontwikkeling is altijd al vlotjes verlopen en inmiddels ben je behoorlijk zelfstandig. Soms, heel soms, verlang ik nog wel eens terug naar de momentjes dat je lekker in m’n armen lag te slapen, de momentjes dat ik je zo kon laten schaterlachen en de momenten dat je aan één stuk door aan het woord was. Kletsen kun je nog steeds als de beste maar inmiddels ben je wel iets rustiger als je ‘s ochtends uit bed komt. Blijkbaar heb je tegenwoordig ook even tijd nodig om wakker te worden 🙂 .

Midden in de pubertijd zit je met je bijna 15 jaar. Soms moeilijk voor jou en soms ook voor mij, maar meestal kunnen we na de onredelijke buien weer hard lachen samen. (Een reep chocolade doet bovendien ook wonderen 😉 ). En ondanks de pubertijd verlies je veel belangrijke zaken niet uit het oog. Je hebt nooit gevraagd om een broertje met een beperking. Een broertje waar je ook wel eens voor zorgt. En dat doe je met liefde. Nooit vind je het vervelend om even op te passen. Nooit vind je het een probleem om even iets samen met hem te doen als hij daarom vraagt. Ik vind dat stoer en heel knap. Je beseft maar al te goed dat je broer jou soms nodig heeft. Respect voor jou lieve schat. Je doet het maar gewoon.

En dan nog school. Niet altijd even gemakkelijk als je altijd streeft naar een goed cijfer. Soms moet je dat even loslaten en beseffen dat goed ook goed genoeg is. Je krijgt het niet voor niks, maar omdat je weet wat je wilt, lukt het je toch steeds maar weer om de klus te klaren. Je eerste rapport van dit schooljaar komt eraan en dat ziet er weer prima uit. Nooit hoef ik je te wijzen op je huiswerk, nooit hoef ik te controleren of iets wel of niet is gedaan. Je trekt zelf je plan. Zoals je al deed toen je nog klein was. “Kan ik zelluf” waren zo’n beetje je eerste woordjes en dat lekkere zelfstandige en eigenwijze heb je nog steeds. Blijf vooral zoals je bent, lief meisje van me. Trek je plan en doe waar je gelukkig van wordt, dat is het enige wat telt.

Bijna 15, mijn lieve meisje. We hebben al zoveel mooie herinneringen samen gemaakt en ik hoop dat er nog heeeeeel veel bij mogen komen. Ieder levensjaar is er weer eentje om te vieren. Dat is ook precies wat we gaan doen. Vieren dat je al 15 jaar ons lieve meisje bent. Vieren dat je een heerlijke puber bent. Vieren dat je groot groeit.

We do not only live our life. We celebrate it.

1000 verjaardagskusjes sweety.
Will always love you!
Mama

Als moeder van een bijzonder kind denk ik altijd veel verder vooruit. Iedere nieuwe onbekende situatie levert immers stress op. Niet alleen bij Jens maar vaak ook bij mij. Zaak dus om bij alles zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Sommige dingen zijn daardoor inmiddels zo geautomatiseerd dat ik er niet eens meer bij na hoef te denken. Bijvoorbeeld als er afspraken voor Jens gepland staan bij tandarts of kapper dan zeg ik dat al ruim vantevoren tegen hem en herhaal het iedere dag. Op die manier is het voor hem heel duidelijk en zegt hij op de dag zelf vaak al: “oh vandaag moet ik naar de kapper hè mam!”.

Ik wil net zoals iedere ouder mijn kroost beschermen voor van alles en nog wat. Dat geldt voor allebei onze kids natuurlijk. Het verschil zit alleen wel in het feit dat Dochter inmiddels een aardige puber aan het worden is, die echt haar eigen boontjes begint te doppen en mij niet altijd meer op de hoogte brengt van wat er speelt. In haar ogen heel fijn, zodat ik me er niet mee kan bemoeien….duhuh…. Voor mij ook wel eens fijn, want over iets wat ik niet weet, kan ik me ook geen zorgen maken.

Wat Jens betreft gaat alles anders. Alle keuzes die gemaakt moeten worden, maken wij….zijn ouders. Jens is een kereltje wat meestal alles gelaten over zich heen laat komen. Maar soms zijn er dingen die hem erg verdrietig kunnen maken. En dan breekt mijn hart. Toen hij 5 jaar oud was, is de diagnose “klassiek autisme” bij hem gesteld. Hierop volgde een jaar lang dagbehandeling om te kijken of ze hem op allerlei gebieden nog wat verder konden laten ontwikkelen. Eigenlijk was het een soort van klaarstomen voor het speciaal onderwijs. Toen hij een jaar later naar het speciaal basisonderwijs op De Keyzer in Goirle ging, vond hij het heel moeilijk om weer zijn vriendjes te moeten missen. Weer een jaar later werd Jens in een zogeheten MLK-klas (Moeilijk Lerende Kinderen) geplaatst en zat hij weer niet meer bij zijn vriendjes in de klas. Uiteindelijk is hij vorig jaar binnen het speciaal onderwijs doorgeschoven naar de Structuurgroep. Een klas waarin alleen maar kinderen met een autistische beperking zitten. Wéér nieuwe kindjes en wéér wennen. Allemaal beslissingen die wij samen met school hebben gemaakt. Ik denk dat Jens in zijn hartje liever was gebleven waar hij was.

Hier bovenop komt nog dat hoe ouder Jens wordt, hoe beter hij begrijpt wat er gebeurt en wat de dingen voor hem betekenen. Het moeten missen van je beste maatje op die toch al zo grote school vol onbekende kinderen, hakt er dan wel in. Een heel verdrietige Jens was het gevolg. En ook zijn maatje en zijn toenmalige juf hielden het niet droog. Zijn start vorig jaar in de structuurgroep verliep in het begin een beetje moeizaam, zoals eigenlijk alles wat voor Jens nieuw is.

Wat een opluchting om dan vervolgens te merken hoe betrokken zijn oude en huidige juf zijn met ons kereltje. Ze hebben samen met ons hem zo goed mogelijk op de verandering voorbereid. Stapje voor stapje ging het vorig jaar steeds beter met hem. Dit jaar mocht hij eigenlijk al starten op het Voorgezet Speciaal Onderwijs maar dat voelde voor mij totaal niet goed. Zowel de gedragswetenschapper als zijn eventueel nieuwe school stuurden erop aan om hem al de switch te laten maken. Leeftijdtechnisch was het mogelijk. Maar mijn moederhart gunde hem een jaartje rust. Een jaartje op dezelfde plek met dezelfde juf. Didactisch groeit hij nog steeds. Laat hem dan maar even doorgroeien op een voor hem vertrouwde plek. De beste keuze ooit.

Jens heeft namelijk een superjuf. Een juf die kan lezen en schrijven met ons ventje. Een juf met wie wij wekelijks contact hebben, hetzij via mail, hetzij via telefoon. Wat een werk wordt er steeds weer verricht voor ons speciale kereltje. Allerlei documenten moeten worden ingevuld en bijgehouden. De juffen en meesters van tegenwoordig zijn naast juf ook nog administratief medewerker en hebben nog vele andere nevenfuncties. Soms vraag je je af of ze nog aan lesgeven toekomen.

Ik steun daarom de acties van gisteren volledig en hoop dat de juffen en meesters snel beter betaald worden en een minder hoge werkdruk gaan ervaren. Laat gespecialiseerde mensen die OPP’s (OntwikkelingsPerspectief Plannen) maken. Misschien een beetje samen met de juf, maar laat de juf vooral juf zijn. Onze kinderen worden daar beter van. Ik heb liever dat de focus op de kinderen ligt dan op al de administratieve rompslomp. Natuurlijk is het belangrijk om te monitoren of kinderen vooruit gaan. Zeker in het speciaal onderwijs. Maar mijn hemel…..laat onze kinderen ook gewoon zichzelf zijn.

Met al die plannen die er zo mooi uit zien op papier komen we echt niet veel verder. Zeker in ons geval, met ons speciale ventje. Hij gaat zich echt niet sneller ontwikkelen. Hij doet de dingen in zijn eigen tempo. Hoe mooi de verwachtingen er ook op papier uitzien, het doet er voor hem (en ook voor ons) niet toe. Ik hanteer maar één graadmeter en dat is of hij gelukkig is en goed in zijn vel zit. Zijn welzijn gaat altijd voor al het andere. We kunnen tenslotte onze kinderen alles leren, behalve hoe ze gelukkig kunnen zijn…..dat moeten ze helemaal zelf doen. Nog een jaartje op zijn “oude” school was de beste keuze die ik heb kunnen maken!

Het aankomende jaar staat bij ons nu wel in het teken van zijn vervolgschool. Binnenkort wil ik samen met hem alvast een kijkje gaan nemen op zijn toekomstige nieuwe plek. Een beetje vroeg zult u denken, maar in ons geval is dat noodzakelijk. Hij zal stapje voor stapje moeten gaan wennen aan het idee dat zijn taxi straks naar een andere plek rijdt, dat hij daar tussen nieuwe kinderen/pubers komt en dat hij daar een nieuwe meester en/of juf zal krijgen. Zoveel dingen krijgt hij niet ineens verwerkt. Dat moeten we voorzichtig, beetje bij beetje introduceren en vervolgens veel blijven herhalen.

Mijn gedachten gaan daarom nu al vaak richting het schooljaar 2018/2019. Ik hoop dat we net zulke fijne ervaringen gaan opdoen op de nieuwe school als dat we op de huidige hebben gedaan. Maar wat zal ik ze volgend jaar gaan missen…..Jens z’n juffen van De Keyzer. Gelukkig heb ik net als Jens nog tijd genoeg om eraan te wennen. Ook ik heb immers recht op mijn eigen beetje autisme 🙂

Mijn grote lieverd…wat houd ik veel van jou.
Ik heb zoveel bewondering voor de manier waarop je met alles om gaat. Met je autisme, waarvan je steeds beter gaat begrijpen dat het je op zoveel manieren beperkt. Met je epilepsie waarvan je eigenlijk zelf totaal geen weet hebt. Met de grote dosis medicijnen die je iedere dag weer moet innemen. Met je probleemhuid, vaak vol met eczeem. Met de bezoekjes aan de kinderarts in het ziekenhuis. Met de hoofdpijn die je regelmatig door de medicijnen hebt. Met de “drukte” in je hoofdje en met de eenzaamheid die je ook regelmatig voelt.

Je bent een kanjer, groot lief vriendje van me. Je slaat je werkelijk overal goed doorheen en verliest eigenlijk nooit je humor. Je maakt graag grapjes en ligt soms dubbel van leuke filmpjes die je op Youtube kijkt. Ik krijg daar altijd weer een glimlach van op mijn gezicht. Je stoeit soms met onze teckel Pep en soms met papa. Dat kan er flink wild aan toegaan, maar zelfs daar word ik blij van. Het gevoel als je schaterlacht is verslavend…..ik zou dat nooit willen missen en hoop dat je dat altijd blijft doen. Hoeveel tegenslagen je ook nog krijgt in je leven.

Mijn grote lieverd. Het liefst speel je bordspellen met ons. Je weet dan van geen ophouden. Zeker als je nog niet hebt kunnen winnen, wil je doorgaan tot je dat wel hebt gedaan. Een doorzetter ben je. En dat is knap. Dat brengt je later op plekken waarvan wij nu nog niet kunnen dromen dat je zover gaat komen. Maar jou gaat dat lukken….op de één of andere manier. Wij zullen je steunen zoveel en waar we maar kunnen. Zodat jij de weg kunt bewandelen die er voor je ligt. Het maakt me niet uit waar die heen gaat. Alles is goed. Jij komt er wel, mijn grote lieverd.

Deze ochtend in het ziekenhuis hebben we gelukkig weer veel positieve uitslagen mogen ontvangen. Zelfs de MRI die van je hoofd is gemaakt hebben we grondig kunnen bekijken en bespreken. Het ziet er allemaal gezond en volkomen normaal uit. Wat een opluchting. Jij vond het maar raar en ook weer wel leuk dat we een plaatje van je hoofd konden bekijken. Je kreeg zelfs een afdruk mee naar huis. Dat heeft dan weer niet iedereen!

Mijn grote lieverd, je gezondheid laat je soms een beetje in de steek. Maar gelukkig zijn er ook nog zoveel dingen die wel goed gaan. En jij vindt op jouw manier wel je weg om er mee om te gaan. Net als ik. Ook voor ons als ouders is het steeds weer een kwestie van bijstellen van prioriteiten. Prioriteiten waarin gezondheid natuurlijk voorop staat. Als dat weer in balans is, kan de focus weer op andere dingen.

Hoe je het ook wendt of keert. Je blijft een bijzonder kereltje, mijn grote lieve vriendje. Bijzonder op zoveel gebieden, maar vooral bijzonder lief.

Nou zeg……ik mocht het nieuwe jaar wel met heul veul goede voornemens beginnen. Er is tot nu toe geen bal van terecht gekomen. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen. Dat hadden jullie al lang gemerkt en gezien. Niks geen nieuwe schrijfsels en niks geen einde van mijn verhaal/boek. Jullie zullen ongetwijfeld teleurgesteld zijn. En terecht.

Maar laat het nu toch zo maar eens gebeuren dat ik weer geïnspireerd ben geraakt door een collega. Ze is een blog gestart http://mijnsuccesformule.nl (de moeite waard om eens een kijkje te nemen!) en zodoende kwam natuurlijk ook mijn blog weer ter sprake. En oh oh oh….shame on me. Mijn laatste blogje is van 8 maanden geleden, terwijl ik het eigenlijk zo superleuk vind om te schrijven.

Dus ik heb nu toch maar eens wat afspraakjes met mezelf gemaakt:

1) iets wat goed is voor mijzelf, moet voorrang hebben op de rest (nou ja….behalve op mijn kinderen dan)
2) mijn boek moet af!!!!!
3) ik heb het nooit te druk om te schrijven
4) ik heb het nooit te druk om te schrijven
5) ik heb het nooit te druk om te schrijven
6) ik heb het nooit te druk om te schrijven (goeie mantra 🙂 )

Dus sja, jullie begrijpen dat er de komende tijd het één ander op jullie af gaat komen. Alvast sorry.

Maar…..even een korte update over mijn oh zo drukke (en soms gezellige) leventje. Laatst las ik ergens op Facebook dat we maar eens moesten stoppen met het steeds zeggen dat we het druk hebben. Eigenlijk klopt dat wel natuurlijk. Het is gewoon een standaard antwoord geworden op de vraag: “hoe gaat het met je?”. Mijn riedeltje is meestal: “oh goed hoor…..(puntje, puntje, puntje) DRUK!”.

En waar ben ik dan allemaal zo druk mee? Eigenlijk met heel veel bullshit waar ik gewoon helemaal niet zo druk mee zou moeten zijn. Het huishouden bijvoorbeeld. Wat een onnozel iets is dat toch ook. Iedere week loop ik weer met die emmer en die zeem door het huis te banjeren en loop ik de zooi van de rest van mijn huisgenoten achter hun welbekende bips op te ruimen. Dan komt er nog het onderhoud van onze beestjes bij. Want oh oh oh, mocht ik zelf eens een keer als laatste uit bed komen, dan is de rest van het gezin ineens vergeten dát en wát onze lieve kater en ons klein etter-tekkeltje (houd wel van hem hoor) moeten eten ‘s ochtends. Laat staan dat ze eraan denken dat de kattenbak uitgeschept moet worden en de hond uitgelaten.
Maar okee……ik doe het met liefde…. Zoals eigenlijk alles voor mijn schatjes……ahum.

Even terug naar de kern…..het druk zijn. Het is een “state of mind” geworden en ik wil ervan af. Ik wil wél die tijd creëren om leuke dingen voor mezelf te doen. Of gewoon eens he-le-maal niks. Wie doet dat nog tegenwoordig? Gewoon zitten en voor je uit staren? Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dat gewoon doen. Ik al in tijden niet meer in ieder geval. Terwijl dat zo lekker kan zijn. Even naar buiten kijken en eigenlijk niks zien. Misschien noem je dat juist wel naar ‘binnen’ kijken. In jezelf. Eigenlijk is staren ook een soort van meditatie. (komt bovenstaande mantra goed van pas!)

Mijn leventje is de laatste maanden echter niet alleen maar druk geweest. Helaas ook vol zorgen. Om onze kleine man. En eigenlijk is dat nog steeds een beetje zo. Zijn ziekenhuisopname was het begin van onze zoektocht naar stabiliteit voor ons kereltje. Eerst de epilepsie waar we totaal nog niet bekend mee waren en nu is het de medicatie waar we mee tobben. De scholen zijn inmiddels al 2 weken gestart en zoonlief heeft zijn klas nog niet veel gezien. Jammer, maar het is niet anders. Ook hier komen we weer wel doorheen en vinden we onze weg wel weer in. Gelukkig is er veel begrip van de kinderarts en zoekt hij samen met ons naar oplossingen. Dit was alleen wel één van de oorzaken dat mijn prioriteiten even elders lagen. .

Maar…..nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Ik ga weer met frisse moed beginnen.
Thanks I. voor het zetje, voor je nieuwe blog en je inspirerende woorden. Dat was precies wat ik nodig had ..xxx

Beste lieve allemaal……..allereerst natuurlijk de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! Ik hoop voor iedereen dat 2017 alles mag brengen waar je op hoopt en dat je volgend jaar kunt terugkijken op een spetterend jaar.

Voor mij persoonlijk is het nieuwe jaar rustig begonnen. Een paar vrije dagen en rust in m’n hoofd doet me erg goed. Mijn goede voornemens zijn ook vooral hierop gebaseerd…..het vasthouden van die rust. Steeds vaker komen er blogs voorbij waarin tips staan hoe je dat voor elkaar krijgt. Maar lieve hemel, met alle respect, het is zoveel gemakkelijker om het aan een ander uit te leggen dan om het daadwerkelijk zelf te doen. Een paar stappen die voorbij kwamen, vond ik echter wel op mij van toepassing en daarom ga ik ze ook proberen in te zetten.

De eerste is: “Koop ervaringen, geen spullen!”
Af en toe eens shoppen kan een heerlijk gevoel geven maar het is altijd maar van korte duur en zorgt echt niet voor rust in je hoofd en al helemaal niet in je portemonnee 🙂 . Natuurlijk blijf ik dat van tijd tot tijd gewoon doen, maar het mag nooit zijn ter vervanging van een onrustig gevoel, want dat zal daarmee niet verdwijnen.
Er op uit trekken wel! Al is het maar met de hond naar de bossen. Daarmee maak je je hoofd leeg. Ergens een lekker hapje eten, zonder telefoon op tafel. Een dagje sauna, op standje ‘relax‘. Gewoon even quality time……maakt niet uit met wie. Dat zijn dingen waarvan ik blij word en die ik zeker meer wil gaan doen het komende jaar. Meer genieten dus!

De tweede is: “Ruim op!” Doe spullen die je niet nodig hebt weg, zeker als die spullen je irriteren.
Hiermee ben ik al begonnen en de komende weken gaat er nog veel meer de deur uit. Weg ermee. Dingen die alleen maar in de weg staan en waarvan ik het nut niet meer inzie, gaan weg. Dat geeft ruimte. Zowel in en op mijn kast(en) als in mijn hoofd.

De derde is: “Heb het minder druk!”
Deze gaat nog het moeilijkst worden, want zijn we niet allemaal in deze hectische maatschappij poepiedruk? Alles en iedereen is veeleisend: werkgevers, scholen, kinderen, partners, maar in de meeste gevallen zijn we zelf nog het meest veeleisend naar onszelf toe. We “moeten” alles bijhouden. In het echte leven en op social media. We willen geen feestje overslaan en staan vooraan als er een concert of ander uitje gepland moet worden. Bovendien moet daarvan onmiddelijk verslag worden gedaan op Facebook of Instagram, met natuurlijk de mooiste foto’s.  Ik ga ermee stoppen. Dingen die niet persé moeten of betergezegd waar ik tegenop zie die laat ik gaan. Natuurlijk blijven er altijd dingen over waar ik wel naartoe moet, maar die zijn minder stressvol. Dat zijn feestjes en verjaardagen van en met de meest dierbare mensen om me heen, die het ook wel begrijpen als ik een uurtje later kom of zelfs maar even binnen wip. En leuke uitjes met vrienden die blijf ik natuurlijk ook gewoon doen. Dat zijn juist die ervaringen van stap nummer 1 🙂 .
Verder wil ik gewoon dat ik me niet meer zo druk MAAK om van alles en nog wat. Een tandje minder is ook nog steeds goed genoeg. Dat moet…….ik voel gewoon dat mijn lijf te vaak begint tegen te sputteren. Dus deze derde stap vind ik het belangrijkst en het moeilijkst tegelijkertijd. Balans, dat is alles….. Zolang er balans is in de dingen die je doet dan is het prima.

Verder voeg ik zelf nog een vierde punt toe, wat ik nergens anders heb gelezen: “Schrijf!” Dat geeft mij namelijk zo’n rustig gevoel. Het op “papier” zetten van mijn gedachten en gevoelens is iets wat ik toevallig goed kan en wat mij zoveel rust geeft dat ik daar zeker meer tijd aan moet spenderen. Ik moet mezelf gewoon simpelweg meer tijd gunnen om te schrijven. En, lieve volgers, een klein boos stemmetje van binnen begint ook steeds harder te roepen dat ik nou onderhand dat verhaal maar eens moet gaan afmaken 😉 .

Dus u leest het………Lien heeft wat doelstellingen voor haarzelf bepaald voor het nieuwe jaar. Wordt zeker vervolgd…….. Zometeen eerst maar eens met mijn eerste “ervaring kopen” beginnen en lekker een hapje eten met Man, kids en lieve vrienden X

Jullie kennen vast het wel kerstliedje met de tekst: “It’s the most wonderful time of the year”, oorspronkelijk uitgebracht door Andy Williams:

Die songwriter lieve mensen, die songwriter……dat was vast geen werkende moeder met 2 kinderen en een knetterdruk gezin! Ik vind het in de laatste maand van het jaar gewoon een hoop gestress, geregel en gesjouw. Het lijkt wel of er in januari geen dagen meer komen. Alles moet ineens af, zowel thuis als op het werk. Kerst vieren in een rommelig huis met een beetje stof hier en daar, kan natuurlijk echt niet! En dan heb ik het nog niet over het Kerstdiner gehad. Als je bent geboren als keukenheks in plaats van keukenprinses kunnen de Kerstdagen wat dat betreft een ware hel zijn. Dat probleem heb ik inmiddels opgelost. Al enkele jaren wordt hier op 1e Kerstdag een koud- en warm buffet op tafel gezet voor een gezelschap variërend van 10 tot 20 personen (dat ligt er maar net aan wie er zin heeft om met ons de Kerst door te brengen). Een buffet….thuisbezorgd en bereid door iemand anders. Heerlijk!

Noem me maar lui of fantasieloos…..misschien is dat ook wel zo, maar het geeft een hoop minder sores. Want eigenlijk hè…..eigenlijk……diep van binnen……vind ik de periode rond Sinterklaas en Kerst ook best gezellig. Als alles maar éénmaal is geregeld!! Maar poeh poeh…..wat een gedoe altijd weer voordat het zover is. Eerst al de Sinterklaas en het bedenken wat voor cadeautjes je iedereen (*lees: de kids) weer wilt gaan geven. Als ik dat éénmaal in kaart heb gebracht dan is het vaak zo in huis. Een paar keer een ritje (godzijdank heb ik een auto) naar de winkels en de rest doe ik tegenwoordig lekker online. ‘s Avonds achter m’n laptop met m’n bips op de bank. Er blijven natuurlijk nog wel steeds dingen die ik liever eerst zie en in een winkel koop. De winkeliers moeten immers ook blijven bestaan als het even kan.

Als we dan dat Sint-gedeelte….inclusief het uitpakken……achter de rug hebben dan beginnen de Kerstkriebels weer op te spelen. Vaak denk ik: “ik ga gewoon geen Kerstboom zetten dit jaar…..zo’n gedoe!”, maar dan komt nog dezelfde dag Dochter met de vraag: “mam, wanneer zetten wij de Kerstboom…..vind ik zo gezellig!”. En deze moeder is ook zo verdomd moeilijk over te halen hè…..ongelofelijk wat heb ik een zwak voor die lieve schatjes van me. Nou heeft ze natuurlijk ook wel een punt, die dochter van ons. Het is ook gezellig. Als dat pokkeding met lichtjes en versiering éénmaal staat.

Dit jaar heb ik gewoon maar meteen de dag na Sinterklaas mezelf richting zolder gesleept. Of betergezegd: MAN richting zolder gesleept. We hebben een kunstboom (sorry!) en ik kan hem niet tillen. Voorheen moest ik altijd maar afwachten wanneer ik manlief zo gek kreeg om met me naar het tuincentrum te rijden, om daar vervolgens ongeveer 1,5 uur te gaan staan dubben welke boom het nou moest worden. De één was te groot, de ander te klein, de volgende niet mooi vol en weer een ander té vol. Vorig jaar hebben we geïnvesteerd in een neppert. En ik ben er blij mee! Hij heeft precies het formaat wat ik wil en is ideaal om op te tuigen.

Na het naar beneden sjouwen van onze boom, heeft manlief vrijaf. Sommige stellen kunnen dat prima samen. Een boom versieren. Not me. Ik wil geen bemoeienissen en doe alles het liefst zelf. Om vervolgens (natúúrlijk!) wel te mopperen dat ik het zo druk heb. Zo gaat dat met vrouwen. Althans……met mij……laat ik even voor mezelf spreken. Man voelt dat tegenwoordig feilloos aan en laat me de eerste paar uur met rust. Klaagt niet, zegt niks en doet zijn ding. Beter voor onze relatie 🙂 .

Afijn dinsdagavond heb ik dus alle energie die ik nog in mijn lijf had bij elkaar geraapt, alle ballen, strikken, vlinders en uiltjes van zolder gehaald en de boom versierd. Die staat. Totally happy met het resultaat geniet ik nu lekker van de mooie lichtjes in ons huis. Maar oh oh wat ben ik over ruim 3 weken weer blij als alles weer in dozen opgeborgen zit. Dan hoop ik weer met een fris huis en een fris hoofd het nieuwe jaar in te kunnen gaan. De decembermaand achter me latend om weer langzaam op te leven richting het voorjaar. Voor mij persoonlijk “the most wonderful time of the year!”.

Maar ik wil natuurlijk nog wel eerst al mijn vriendjes en vriendinnekes een superfijne decembermaand toewensen en dat in het nieuwe jaar maar al je wensen en dromen mogen uitkomen. Ik ga er met mijn gezin een fantastisch jaar van maken! Een jaar met meer schrijfsels en meer aandacht voor de dingen die mij gelukkig maken. Dat lijkt me een prachtig voornemen. (Stoppen met roken hoef ik immers niet en stoppen met drinken wil de rest van de familie liever niet….oeps 😉 )

Dikke kus, Lien

Een kind in het Speciaal Onderwijs hebben is 1 ding, maar als dat ventje dan ook nog iedere dag met een taxibusje naar zijn school gebracht en gehaald moet worden, dan rijzen je kopzorgen soms helemaal de pan uit. Jaren is het goed gegaan hoor, daar niet van. Ik heb nooit te klagen gehad over de chauffeurs, de taxi’s zelf en de manier waarop ons manneke van en naar school ging. Altijd ging hij vrolijk de taxi in en kwam hij er vrolijk uit. Een enkele keer daargelaten.

Maar dit jaar…….*diepe zucht*……dit jaar is er een om moedeloos van te worden. Een chauffeur die van A naar B rijdt en het allemaal wel prima vindt, een paar kinderen die zich totaal niks aantrekken van veiligheid, van gezag en van regels die in de taxi gelden tot serieuze incidenten aan toe. Als ouder word je daar soms redelijk wanhopig van. De veiligheid van je kind staat op het spel. Ik geef Jens iedere dag mee met (zeker de laatste tijd) een onbestemd onderbuikgevoel. Blijkbaar moet er eerst echt iets ernstigs gaan gebeuren voordat iedereen inziet dat het zo niet langer kan. Dat er óf begeleiding op deze bus moet óf dat er een aantal kinderen anders vervoerd moeten worden.

1 Kindje is inmiddels geschorst uit de taxi maar de rust is nog lang niet teruggekeerd. Incidenten lopen heel erg uiteen van seksueel geaarde dingen, tot een zakmes in de bus, tot het losmaken van gordels van andere kinderen (al rijdend), tot het rondlopen in een rijdende taxi, tot gepest en getreiter en soms zelfs tot vechten toe.

Overal is melding van gemaakt en overal zijn klachten over ingediend. Het is soms zo ernstig dat zoonlief getreiter en gepest in de bus al niet eens meer erg vindt…..onder het mom “het viel wel mee”. Als dat dag in dag uit gebeurt dan valt het helemaal niet mee. Bovendien komen ze aan mijn kind en dan komt er een soort van leeuwin in mij naar boven. Ik weet dat het niks oplost en ik weet dat ik het niet mag doen, maar wat zou ik er soms toch eens een paar flink de wacht aan willen zeggen en stiekem wil die leeuwin in mij ze zelfs eens flink bij hun oren pakken. Dat doe ik niet natuurlijk, maatschappelijk onaanvaardbaar, maar dat wil niet zeggen dat ik het soms niet zou willen. Inclusief de chauffeur trouwens…..die heeft op z’n minst wat peper in z’n reet nodig om op te treden tegen onwenselijk gedrag in zijn taxi. Ik snap heel goed dat hij achter het stuur zit en niet zoveel kan, maar ik vind dat hij wel verantwoordelijk is voor de veiligheid van onze kinderen. Hij mag niet doorrijden als er gordels los zijn. Punt.

Ondertussen ben ik de weken aan het aftellen. De weken naar de zomervakantie, in de hoop dat het het nieuwe schooljaar allemaal beter zal gaan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar de komende weken zullen nog heel lang zijn, met veel zorgen en veel hoofdpijn. Het liefst zou ik hem zelf brengen en halen maar dat is helaas niet te realiseren iedere dag….dat kost me een uur heen en een uur terug. Laten we echter in het belang van iedereen hopen dat er niet nog meer gekke dingen gaan gebeuren in de weken die nog komen gaan. De leeuwin brult nu nog zachtjes, maar als het ergens nog een keer goed mis gaat dan vreet ik iedereen op met huid en haar……….