Als moeder van een bijzonder kind denk ik altijd veel verder vooruit. Iedere nieuwe onbekende situatie levert immers stress op. Niet alleen bij Jens maar vaak ook bij mij. Zaak dus om bij alles zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Sommige dingen zijn daardoor inmiddels zo geautomatiseerd dat ik er niet eens meer bij na hoef te denken. Bijvoorbeeld als er afspraken voor Jens gepland staan bij tandarts of kapper dan zeg ik dat al ruim vantevoren tegen hem en herhaal het iedere dag. Op die manier is het voor hem heel duidelijk en zegt hij op de dag zelf vaak al: “oh vandaag moet ik naar de kapper hè mam!”.
Ik wil net zoals iedere ouder mijn kroost beschermen voor van alles en nog wat. Dat geldt voor allebei onze kids natuurlijk. Het verschil zit alleen wel in het feit dat Dochter inmiddels een aardige puber aan het worden is, die echt haar eigen boontjes begint te doppen en mij niet altijd meer op de hoogte brengt van wat er speelt. In haar ogen heel fijn, zodat ik me er niet mee kan bemoeien….duhuh…. Voor mij ook wel eens fijn, want over iets wat ik niet weet, kan ik me ook geen zorgen maken.
Wat Jens betreft gaat alles anders. Alle keuzes die gemaakt moeten worden, maken wij….zijn ouders. Jens is een kereltje wat meestal alles gelaten over zich heen laat komen. Maar soms zijn er dingen die hem erg verdrietig kunnen maken. En dan breekt mijn hart. Toen hij 5 jaar oud was, is de diagnose “klassiek autisme” bij hem gesteld. Hierop volgde een jaar lang dagbehandeling om te kijken of ze hem op allerlei gebieden nog wat verder konden laten ontwikkelen. Eigenlijk was het een soort van klaarstomen voor het speciaal onderwijs. Toen hij een jaar later naar het speciaal basisonderwijs op De Keyzer in Goirle ging, vond hij het heel moeilijk om weer zijn vriendjes te moeten missen. Weer een jaar later werd Jens in een zogeheten MLK-klas (Moeilijk Lerende Kinderen) geplaatst en zat hij weer niet meer bij zijn vriendjes in de klas. Uiteindelijk is hij vorig jaar binnen het speciaal onderwijs doorgeschoven naar de Structuurgroep. Een klas waarin alleen maar kinderen met een autistische beperking zitten. Wéér nieuwe kindjes en wéér wennen. Allemaal beslissingen die wij samen met school hebben gemaakt. Ik denk dat Jens in zijn hartje liever was gebleven waar hij was.
Hier bovenop komt nog dat hoe ouder Jens wordt, hoe beter hij begrijpt wat er gebeurt en wat de dingen voor hem betekenen. Het moeten missen van je beste maatje op die toch al zo grote school vol onbekende kinderen, hakt er dan wel in. Een heel verdrietige Jens was het gevolg. En ook zijn maatje en zijn toenmalige juf hielden het niet droog. Zijn start vorig jaar in de structuurgroep verliep in het begin een beetje moeizaam, zoals eigenlijk alles wat voor Jens nieuw is.
Wat een opluchting om dan vervolgens te merken hoe betrokken zijn oude en huidige juf zijn met ons kereltje. Ze hebben samen met ons hem zo goed mogelijk op de verandering voorbereid. Stapje voor stapje ging het vorig jaar steeds beter met hem. Dit jaar mocht hij eigenlijk al starten op het Voorgezet Speciaal Onderwijs maar dat voelde voor mij totaal niet goed. Zowel de gedragswetenschapper als zijn eventueel nieuwe school stuurden erop aan om hem al de switch te laten maken. Leeftijdtechnisch was het mogelijk. Maar mijn moederhart gunde hem een jaartje rust. Een jaartje op dezelfde plek met dezelfde juf. Didactisch groeit hij nog steeds. Laat hem dan maar even doorgroeien op een voor hem vertrouwde plek. De beste keuze ooit.
Jens heeft namelijk een superjuf. Een juf die kan lezen en schrijven met ons ventje. Een juf met wie wij wekelijks contact hebben, hetzij via mail, hetzij via telefoon. Wat een werk wordt er steeds weer verricht voor ons speciale kereltje. Allerlei documenten moeten worden ingevuld en bijgehouden. De juffen en meesters van tegenwoordig zijn naast juf ook nog administratief medewerker en hebben nog vele andere nevenfuncties. Soms vraag je je af of ze nog aan lesgeven toekomen.
Ik steun daarom de acties van gisteren volledig en hoop dat de juffen en meesters snel beter betaald worden en een minder hoge werkdruk gaan ervaren. Laat gespecialiseerde mensen die OPP’s (OntwikkelingsPerspectief Plannen) maken. Misschien een beetje samen met de juf, maar laat de juf vooral juf zijn. Onze kinderen worden daar beter van. Ik heb liever dat de focus op de kinderen ligt dan op al de administratieve rompslomp. Natuurlijk is het belangrijk om te monitoren of kinderen vooruit gaan. Zeker in het speciaal onderwijs. Maar mijn hemel…..laat onze kinderen ook gewoon zichzelf zijn.
Met al die plannen die er zo mooi uit zien op papier komen we echt niet veel verder. Zeker in ons geval, met ons speciale ventje. Hij gaat zich echt niet sneller ontwikkelen. Hij doet de dingen in zijn eigen tempo. Hoe mooi de verwachtingen er ook op papier uitzien, het doet er voor hem (en ook voor ons) niet toe. Ik hanteer maar één graadmeter en dat is of hij gelukkig is en goed in zijn vel zit. Zijn welzijn gaat altijd voor al het andere. We kunnen tenslotte onze kinderen alles leren, behalve hoe ze gelukkig kunnen zijn…..dat moeten ze helemaal zelf doen. Nog een jaartje op zijn “oude” school was de beste keuze die ik heb kunnen maken!
Het aankomende jaar staat bij ons nu wel in het teken van zijn vervolgschool. Binnenkort wil ik samen met hem alvast een kijkje gaan nemen op zijn toekomstige nieuwe plek. Een beetje vroeg zult u denken, maar in ons geval is dat noodzakelijk. Hij zal stapje voor stapje moeten gaan wennen aan het idee dat zijn taxi straks naar een andere plek rijdt, dat hij daar tussen nieuwe kinderen/pubers komt en dat hij daar een nieuwe meester en/of juf zal krijgen. Zoveel dingen krijgt hij niet ineens verwerkt. Dat moeten we voorzichtig, beetje bij beetje introduceren en vervolgens veel blijven herhalen.
Mijn gedachten gaan daarom nu al vaak richting het schooljaar 2018/2019. Ik hoop dat we net zulke fijne ervaringen gaan opdoen op de nieuwe school als dat we op de huidige hebben gedaan. Maar wat zal ik ze volgend jaar gaan missen…..Jens z’n juffen van De Keyzer. Gelukkig heb ik net als Jens nog tijd genoeg om eraan te wennen. Ook ik heb immers recht op mijn eigen beetje autisme 🙂